{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik snap het niet. Ik dacht echt; dit wordt een wat kortere post. O_o.]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Leeft dit topic nog? ^^ ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik wilde net ook gaan posten dat het hier wel erg stilletjes is.]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Indd, mag van mij wel iets meer leven inkomen (: ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(IK stuur.maybe vandaag wel iets met Coop )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[ik ben op het moment een beetje druk met school, dus ik ben wat minder actief]

|| Sooooorry, ben met de vriendinnen een weekendje weg geweest. Morgen zal ik 'n post voor Aurora maken want ik ben nu echt hartstikke gesloopt . ||

---

•

Aurora Elizabeth Morningrose

De opluchting die door mijn lichaam lijkt te trekken op het moment dat Memphis zachtjes lacht is groter dan ik van te voren had verwacht ; alsof ik bang was voor zijn reactie op het moment dat ik de waarheid zou vertellen en mijn werkelijke mening over hem naar voren zou brengen. Het gevoel van een lichte kus die tegen mijn voorhoofd wordt gedrukt versterkt het golvende gevoel voor een klein moment, waardoor ik mijn spieren langzaam voel ontspannen en mijn blik op Memphis’ ogen durf te richten.
‘Het is heel lief dat je me zo verdedigt, maar ik weet dat ik met momenten niet altijd even vriendelijk ben en al zeker niet tegen mensen buiten de roedel. Sommigen mogen me best een eikel vinden maar ik zou echt kwaad op mezelf zijn mocht jij dat vinden.’
De lichte, voorzichtige glimlach die op mijn lippen verschijnt is met geen enkele mogelijkheid tegen te houden. Het draaien van de kamer lijkt binnen een klap geheel verdwenen te zijn en het gezicht van Memphis hangt als een helder beeld voor me, zonder dat ik daar ook maar enige inspanning voor hoef te verrichten. Het gevoel alsof er zo’n tien kilo van mijn schouders werd getild voelde aangenaam aan, enkel en alleen door het feit dat Memphis had uitgesproken dat hij nog steeds om de roedel gaf en dat hij ook om de mening van de mensen in de roedel gaf ; ook al waren deze meningen op zichzelf gericht.
‘Mijn moeder mishandelde me, en mijn zus liet zich ombrengen terwijl ik haar hard nodig had. Het is niet evident voor mij om van vrouwen te houden, Ro. Niet nadat degenen van wie ik het meeste hield me in de steek lieten. Ik kwets hen liever voor ze te dichtbij omen en de kans krijgen mij te kwetsen.’
Langzaam voel ik dat mijn ogen minimaal twee keer zo groot worden op het moment dat Memphis de vorige woorden moeizaam heeft uitgesproken en zijn ogen op het plafond richt. Op deze manier had ik Memphis nog nooit meegemaakt ; kwetsbaar en open over zijn verleden. Van de ene kant beviel het me voor een millimeter, ik wilde niet in aanraking komen met deze ellende – van de andere kant was ik er blij om dat hij het vertelde, waardoor ik hem beter zou begrijpen en hem ermee zou kunnen helpen. De gedachten dat Memphis dingen had meegemaakt waren er altijd al geweest, maar dit sloeg daadwerkelijk alles…
‘Over vrouwen gesproken, ik ben heel blij dat jij in betrekkelijk goede staat bent, enorm blij, maar mag ik vragen wat je met mijn Gladys hebt gedaan?’
De druk die Memphis met zijn armen op mijn lichaam drukt lijkt iets groter te worden, zodat ik nog dichter tegen hem aan kom te liggen. Zijn blik is inmiddels weer op mijn gezicht gericht, maar het feit dat ik hem op een apathische manier aanstaar lijkt niet te veranderen. De verschillende mogelijkheden flitsen op dit moment door mijn gedachten ; door over zijn auto te beginnen laat Memphis duidelijk merken dat hij niet wil dat ik te diep in ga op het vorige onderwerp, maar het is ook geen onderwerp wat je zomaar kan laten rusten en waar ik graag mee over zou willen weten – ik zou hem graag willen helpen, maar als hij het iedere keer af lijkt te kappen dan krijg ik daar geen enkele mogelijkheid toe.
‘G – Gladys is oké, ze staat in het centrum – vlakbij het park.’
Mijn stem klinkt onbekend en half stamelend, niet wetend wat ik zou moeten zeggen om te reageren op zijn opbiechting over zijn familie ; wat hem duidelijk meer pijn lijkt te doen dan wat dan ook. Heftig knipperend besef ik dat ik hem nog steeds met open mond aanstaar, waardoor ik mezelf lichtelijk herstel en mijn wenkbrauwen voorzichtig frons. Ik zou me niet op gaan dringen als Memphis duidelijk laat merken dat hij liever over een ander onderwerp zou praten, maar de nieuwsgierigheid die door mijn lichaam raast leek haast niet te bedwingen met zulke informatie in mijn gedachten.
Automatisch beginnen mijn vingers weer rondjes over Memphis’ buik te draaien onder de deken, ter afleiding van de tergende gedachten in mijn hoofd. Met getuite lippen en nog steeds een frons tussen mijn wenkbrauwen blijf ik mijn blik op zijn gezicht houden, terwijl ik er nog niet helemaal uit ben of ik medeleven of onwetendheid zou moeten tonen.
‘Het spijt me als ik je ook pijn heb gedaan Memphis,’ fluister ik uiteindelijk.
‘Het zal niet meer gebeuren, echt niet. Ik – Ik wil … Ik wil dat je gelukkig bent,’ mompel ik er dan zachter achteraan, niet wetend wat ik zou moeten zeggen om dit moment te doorbreken. In mijn gedachten stelde ik mezelf de vraag of Scarlet, Ayla en ik een uitzonderingpositie hadden veroverd door het feit dat we zo dicht bij hem in de buurt mocht komen, of dat ook allemaal een grote leugen zou zijn en hij bij ons ook zijn twijfels zou hebben, zoals bij andere vrouwen.

---

•

Memphis

De blik op het gezicht van Aurora zorgt ervoor dat ik me eerder ongemakkelijk voel. Ik kan haar hersenen haast letterlijk horen kraken. Van de zoveel mogelijke reacties die in me opkomen, voer ik er geen enkele uit. Ik blijf zo stil mogelijk zitten en probeer zo rustig mogelijk af te wachten op wat ze te zeggen heeft.
"G – Gladys is oké, ze staat in het centrum – vlakbij het park."
Ik knik zachtjes en kijk haar ietwat vragend aan als ze haar wenkbrauwen fronst. Wat ik er voor zou geven om op dit moment ook haar gedachten te kunnen horen. Maar dat zou hoogstwaarschijnlijk betekenen dat ze dan de mijne ook kan horen en het feit dat ik alleen in mensenvorm mijn gedachten volledig voor mezelf kan houden als ik dat wil is zowat de enige reden dat ik niet permanent als een wolf rondloop.
Ik kan zien aan Aurora's gezicht dat ze veel vragen heeft, en ik kan zien hoeveel moeite ze doet om die niet te stellen. En ik voel me wederom dankbaar. Soms heb ik het gevoel dat zij me beter aanvoelt dan Cooper. Hoewel ik van mijn neef hou, lijkt hij soms een filter te missen waardoor hij sginalen niet altijd oppikt. Ro, anderzijds, weet heel goed wanneer ze beter haar mond houdt. Wanneer ze dat dan niet doet, is het doorgaans een bewuste keuze of verhinderen haar emoties het haar.
Mijn adem stokt even in mijn keel als ik haar vingertoppen over mijn buik voel en mijn gedagdroom wordt onderbroken. Hierdoor komt haar gezicht weer in beeld en haar getuite lippen zorgen enkel voor nog meer verwarring. In mijn borstkas ontstaat er een groeiend gevoel dat ik als paniek zou omschrijven, alleen weet ik heel zeker dat het dat niet is.
"Het spijt me als ik je ook pijn heb gedaan Memphis, Het zal niet meer gebeuren, echt niet. Ik – Ik wil … Ik wil dat je gelukkig bent."
Ik slik even en kijk Ro, hoogstwaarschijnlijk met een gepijnigde blik, aan.
Omdat ik vrees dat ik haar de kleren van het lijf zou rukken als ze nog langer doorgaat met het cirkelen over mijn buik, neem ik met mijn vrije hand de hare vast. Omdat ik er als de dood voor ben dat ze zou denken dat ik haar afstotelijk vind, breng ik onze beide handen naar mijn lippen en druk een zachte kus op de rug van haar kleine hand.
"Jou kan ik vergeven, Aurora," zeg ik stil. "Omdat het nooit je bedoeling is me te kwetsen, er is nooit kwaad opzet in het spel. En je bent nog steeds hier, zelfs nadat je de kans had om met Scarlet mee te gaan en me achter te laten. Terwijl dat waarschijnlijk beter voor je was geweest."
Ik haal mijn arm om haar schouder vandaan en laat hem om haar middel glijden. Vervolgens zak ik zelf wat onderuit en leg op mijn beurt mijn hoofd op haar schouder. Met mijn andere hand heb ik nog steeds de hare vast.
"Je- Ik-" Ik schraap mijn keel even als ik merk dat mijn stem niet mee wil werken. "Je moet een ding begrijpen, popje. Dat ik jou wil beschermen en ervoor wil zorgen dat je op geen enkele manier gekwetst raakt komt niet omdat ik jou zwak vind. Dat komt door mijn zwakte, omdat ik niet nog iemand die me dierbaar is wil verliezen."
Het gevoel eerder gevoel van paniek-maar-ook-weer-niet is ondertussen veranderd in een druk op mijn borstkas. Liever zou ik alles voor mezelf houden, maar ik weet dat ik het haar moet vertellen als ik haar bij me wil houden. Ik weet dat ze inzichten nodig heeft in mijn redenen en in de keuzes die ik maak. En die verdient ze ook.
Met een zucht uit het diepst van mijn longen verberg ik mijn gezicht in haar hals. Haar geur, niet van parfum maar die van haar lichaam, komt me tegemoet en weet toch een heel klein beetje troost te brengen.
"Weet je dat je ruikt naar aardbeienijs, witte rozen en regen die in de lucht hangt?" denk ik, zonder het te beseffen, luidop.
Mijn reukvermogen mag dan wel barslecht zijn voor een wolf, het is nog steeds beter dan het gemiddelde menselijk reukvermogen. Daarbij komt dat ik al vaak genoeg bij Ro in de buurt geweest ben en genoeg slapeloze nachten achter de rug heb om de geuren te kunnen benoemen hebben. "En een beetje naar mij."
Dat is bij al mijn roedelleden zo, dat ze een heel klein vleugje Memphis-geur hebben. Bij Scarlet was het vreemd genoeg sterker aanwezig, ondanks dat ik niet meer tijd met haar doorbracht of belachelijk veel dichter bij haar ging zitten. Je zou eerder denken dat Ro meer naar mij ruikt, gezien ik haar nog het meeste omhels en tegen me aantrek. Een moordende jaloezie steekt weer de kop op als ik me bedenk dat binnenkort de roedelleden waarschijnlijk iets van Cooper's geur zullen overgenomen hebben gezien hij nu de Alfa is.
Maar misschien is een maand dan weer niet lang genoeg. Hopelijk.

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 14:18 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Sorry, ik wist niet dat het aan mij was :')]

Maia Felice Johnson || Hunter
Beau knikt als ik vraag of hij ook nieuw is. Dat is dus in ieder geval een voordeel, vind ik toch. Aangezien ik dan niet als enige misschien als een noob over ga komen. Ik vraag me eigenlijk sowieso wel af hoe ik overkom. Ik recht mijn rug en kijk, als de deur wordt opengedaan, even naast me naar Beau. Hij knikt naar Aowynn en Marcy als begroeting. Tot nu toe komt Beau op me redelijk oké over. Aowynn, Marcy, Aowynn, Marcy, ik ben vastbesloten om hun namen te onthouden. Als ik mijn vraag gesteld heb, kijk ik Aowynn aan, maar ik krijg antwoord van Beau. Hij denkt ook, dat we nog niet compleet zijn, wat ik ook denk. Dit zijn wel erg weinig mensen.
'Voor nu zijn we inderdaad compleet,' spreekt Aowynn, na ons met een opgetrokken wenkbrauw aangekeken te hebben. Ik knik dan en volg haar. Er is toch niet veel anders wat ik kan doen, aangezien ik nog helemaal geen idee heb waar ik heen moet. Ondertussen kijk ik goed om me heen, om te zien waar ik nu eigenlijk precies ben. Het enige wat ik heb gekregen om hier te komen, was het adres. Niet dat iets anders er toe doet, alleen de bestemming, maar vooralsnog ken ik graag mijn omgeving.
We gaan niet echt snel vooruit, doordat Marcy, het meisje dat voor mij en Beau loopt, lijkt te slepen met haar voet. Als ik beter kijk, zie ik ook dat ze een verband om haar hand heeft zitten. Waar zou dat door komen? Hoewel ik het idee heb, dat het niet zomaar toevallig beiden gebeurt is. Ik gok dat het gebeurt is tijdens een gevecht met de wolven.
Ik hoor Aowynn tegen Marcy praten en ik luister aandachtig mee, misschien is het wel handig om te weten en als het niet voor mijn oren bestemd is, dan had ze het maar apart tegen Marcy moeten vertellen. Ze praat over een soort gas en blikt dan even richting mij en Beau, alsof we het alsnog niet mogen horen. Pech gehad. We lopen door een deur naar buiten en ik zie het tuinhuisje al staan. Het is eigenlijk een goede locatie om af te spreken, wie verwacht er nou dat er een meeting is in een tuinhuisje? Ik kijk de rest van de omgeving rond en besluit dat de omgeving veilig genoeg is, voordat ik naar binnen stap in het tuinhuisje. Aowynn legt een map op tafel en zet er ook een fles frisdrank op. Marcy ploft neer in een stoel en legt haar voet op de tafel, misschien om die zo te ontlasten. Hoewel ik niet zeker weet of dit de voet was, waar ze mee sleepte. Ook Marcy's blik wordt dan op ons gericht, maar het doet me niet zo veel. Mensen in het dagelijks leven kijken toch altijd beoordelend naar je? Ik besluit gewoon plaats te nemen in een stoel en doe hetzelfde als Marcy en Aowynn, maar dan bij henzelf. Ik bestudeer ze even en laat mijn blik dan door het tuinhuisje heenglijden.
'Dus,' zeg ik dan, om een stilte te doorbreken, 'de meeting gaat nu van start?'
Ik kijk het tweetal weer aan en glimlach eventjes, want anders klinkt het net alsof ik ermee wil bedoelen dat het nu ook echt start, terwijl het eigenlijk een vraag is.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[ Vesta -> Cybele
Ik wacht nog met Aowynn tot Nessje en Morrowind ook hebben gereageerd. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Morrowind --> Sasquatch, sorry vergeten :x]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aurora Elizabeth Morningrose

‘Jou kan ik vergeven, Aurora. Omdat het nooit je bedoeling is me te kwetsen, er is nooit kwaad opzet in het spel. En je bent nog steeds hier, zelfs nadat je de kans had om met Scarlet mee te gaan en me achter te laten. Terwijl dat waarschijnlijk beter voor je was geweest.’
Memphis verschuift zijn arm voorzichtig van mijn schouders naar mijn middel, waarna hij zijn hoofd tegen mijn schouders laat zakken en onze posities zo’n beetje omgedraaid worden. Mijn hand wordt nog steeds omsloten door de zijne – die veel groter is en ontzettend warm aanvoelt tegen mijn koele huid. Wanneer Memphis opnieuw aanstalten maakt om wat te gaan zeggen werkt zijn stem niet mee, waardoor hij voor een kort moment zijn keel schraapt.
‘Je moet een ding begrijpen, popje. Dat ik jou wil beschermen en ervoor wil zorgen dat je op geen enkele manier gekwetst raakt komt niet omdat ik jou zwak vind. Dat komt door mijn zwakte, omdat ik niet nog iemand die me dierbaar is wil verliezen.’
Zuchtend sluit ik mijn ogen bij het horen van zijn woorden, omdat de waarheid er zo sterk doorheen schemert dat er niet omheen te draaien valt. De neiging om honderd vragen aan hem te stellen over de woorden die hij zojuist allemaal heeft uitgesproken brandt zo’n beetje in mijn keel – maar ik wil Memphis niet teleurstellen of terugdwingen door me nu aan hem op te dringen. Het feit dat hij al zoveel tegen me heeft verteld en heeft opgebiecht betekent meer voor me dan ik ooit had durven dromen ; voor het eerste moment had ik het gevoel dat hij zich veilig bij me voelde, dat hij me vertrouwde en dat hij zich daarom bloot durfde te geven. Achter in mijn hoofd zag ik het als een eerste stap naar iets veel groter, maar ik weet dat ik mezelf niet te veel moet lekker maken met iets dat hoogstwaarschijnlijk nooit zal gaan gebeuren..
‘Weet je dat je ruikt naar aardbeienijs, witte rozen en regen die in de lucht hangt? En een beetje naar mij.’
Het lichte gegrinnik dat uit mijn keel omhoog komt zetten is met geen enkele mogelijkheid tegen te houden, waardoor ik zachtjes begin te schudden en mijn ogen hoofdschuddend open.
‘Aardbeienijs, hm? Dan ruik ik tenminste wel lekker! Alhoewel die toevoeging van jou geur natuurlijk ook een heleboel goed doet,’ grinnik ik zachtjes.
Memphis’ geur had me al vanaf het begin dat ik bij de roedel ben gekomen gekalmeerd op de momenten dat mijn emoties me soms te veel werden. Altijd had ik gedacht dat het was gekomen doordat hij mijn Alfa was en dat de band tussen de Alfa en zijn roedelleden aangaf, maar aangezien hij vandaag het Alfa zijn had opgegeven en ik me nog steeds gekalmeerd voelde door zijn geur moest het iets sterkers zijn. Hoogstwaarschijnlijk was het toe te wijzen aan het feit dat hij zijn dominantie sfeer toch rond zich had hangen, en ik me daar – zoals gewoonlijk – tot aangetrokken voelde. Vrijwel alle jongens die ik leuk had gevonden hadden die sfeer rond zich heen hangen, wat uiteindelijk niet veel goeds voor mij had betekend.
‘Je baalt ervan dat je de keuze hebt gemaakt het Alfa leidergedoe op te geven niet waar?’ fluister ik dan zachtjes. ‘Ik merk het aan je gedrag en je houding,’ glimlach ik er dan achteraan, terwijl ik mijn wang tegen zijn haren druk en mijn ogen even voor een kort moment sluit. ‘Al denk ik wel dat je er goed aan hebt gedaan, het putte je uit en je moet bijkomen … Niemand vond het leuk om je zo te zien, zo geprikkeld en al die dingen eromheen. Weet je zeker dat je niet moet slapen of zoiets?’
Voorzichtig trek ik mijn hand los uit zijn houdgreep en begon weer rondjes over zijn buik te wrijven. Mijn vader had het altijd bij me gedaan op de momenten dat ik niet kon slapen, hij tekende figuurtjes op mijn buik waarvan ik moest raden wat het was ; waardoor ik binnen de kortste keren in slaap viel. Met mijn ogen geopend richt ik me vervolgens op Memphis ademhaling ; die iets sneller dan normaal ging, terwijl mijn gedachten terug gingen naar zijn woorden en mijn hand langzaam heen en weer bleef gaan.

---

•

Beau James Sykes
"Voor nu zijn we inderdaad compleet," Voegt Aowynn aan mijn opmerking toe, als ze ons met een opgetrokken wenkbrauw heeft aangekeken. Ik zie Maia al achter ze aan loopt dus volg ik hun ook maar, zijn er geen jongens? Straks loop ik hier met alleen maar meiden, niks mis mee ofzo, maar een jongen op mee te praten zou ook wel wat gezelliger zijn. Aangezien we niet zo snel lopen besluit ik maar om wat rond te kijken, maar veel valt er niet op. Ik zucht even en hoor dat Aowynn en Marcy een gesprek voeren, en Maia luisterd voorzover het haar lukt mee. Ik begin nieuwschierig te worden en besluit me er maar bij neer te leggen en te luisteren naar wat er te zeggen valt. Aowynn praat over een soort gas en kijkt dan even richting mij en Maia, maar als we bij de groep horen mogen we er toch ook wel meer over weten? Als we bij de achtertuin van het huis zijn zie ik een ander soort huisje, een tuinhuisje. Daar naar binnen gaan is het echte werk beginnen. Aowynn legt een map op tafel en zet er ook een fles frisdrank op. Marcy ploft neer in een stoel en legt haar voet op de tafel, nou pas zie ik dat we daarom langzaam liepen. "Dus," zegt Maia, "de meeting gaat nu van start?" Ik haal mijn schouders op en ga ook zitten net zoals de anderen.

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

(@Cybele: volgens mij is het nu trouwens aan jou, niet aan mij.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov