Aurora Elizabeth Morningrose
De opluchting die door mijn lichaam spoelt op het moment dat Memphis tranen veranderen in snikken, en uiteindelijk zijn ademhaling enkel nog schokkerig heen en weer gaat – uit zich in een zachte zucht die over mijn lippen rolt. Diep binnen in mezelf stormden de gevoelens van schaamte en schuld alle kanten op ; ik wist ze echter te weerhouden naar buiten te komen, in wat voor vorm dan ook. Mijn gezicht bleef rustig en kalm, liet geen enkel spoortje emotie zien ; waardoor ik lichtelijk blij was dat Memphis op dit moment zijn ogen had gesloten en geen kans had zijn blik op mijn gezicht te werpen.
Voorzichtig – alsof hij bang was dat ik zou vallen, waar ik mezelf inderdaad voor aan zag – staat Memphis vervolgens op, knikt zachtjes naar een politieagent en loopt vervolgens naar buiten. Op het moment dat ik opnieuw vaste grond onder mijn voeten voel ben ik voor een aantal seconden bang dat ik vol tegen de vlakte zou gaan, de taxi draait voor mijn ogen maar ik slik het wazige gevoel dapper weg en snauw mezelf in mijn gedachten toe dat ik niet zo’n watje moest zijn. Scarlet, Memphis en zo’n beetje de overige negentig procent van de mensen van onze leeftijd konden ook tegen wat alcohol – waarom zou ik het dan in godsnaam niet kunnen? Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om in de taxi te kruipen, waar het draaierige gevoel afneemt en ik mezelf concentreer op het patroon van de passagiersstoel.
‘Cooper neemt het even over, zoals je waarschijnlijk daarnet al begrepen had. Ik moet even … Mijn gedachten op rij krijgen. En ik moet een vriend kunnen zijn voor degenen die dat nodig hebben, in plaats van een leider. Ik ga Cooper bijstaan en volgens mij zal ik sommige dingen wel blijven doen, alleen minder dominant dan eerst. We zien wel hoe het gaat.’
Memphis beëindigt zijn verhaal door zijn warme, grote hand zachtjes over de mijne te leggen en met zijn duim over de rug daarvan te strelen. Voor mij op dit moment enkel en alleen een nieuw punt om op te concentreren ; de wazigheid kwam terug, samen met een grote dosis vermoeidheid – maar ik was geenszins van plan om mijn ogen zomaar te sluiten en me van alles af te zonderen. Dit was het punt waarop ik zou moeten laten zien dat ik niet zomaar klein Ro’tje was en niet altijd door iedereen getroost moet worden – ik zou Memphis moeten helpen, evenals Cooper ; die zich natuurlijk rot was geschrokken doordat Memphis plotseling afstand had gedaan van zijn Alfa functie.
Echter, zonder enige twijfel vertrouwde ik voor de volle honderd procent op Cooper. De functie als Alfa zou hem niet zo gemakkelijk aangaan als Memphis, maar hij had een goede gedachtegang en dat zou ons allemaal op de been houden als dat nodig zou zijn. Daarnaast had hij iets wat veel belangrijker was dan een goede gedachtegang ; het vertrouwen van de roedel, iedereen zou hem blind achterna lopen en al zijn orders opvallen zonder daar maar ook over te twijfelen. Aangezien Memphis hem zou begeleiden zou er helemaal niets verkeerd kunnen gaan, op dit moment stond ik vol achter Memphis’ keuze ; het begon hem op te breken en hij was toe aan een pauze.
Dankzij de lichte verschuiving die de stof van de achterbank maakt, kan ik opmaken dat Memphis zich heeft bewogen en op dit moment naar me kijkt ; terwijl ik me blijf concentreren op het patroon in de stoel van de passagier en op de zachte streling over de rug van mijn hand.
‘Zullen we zo naar een film kijken? We kunnen de anderen bellen en het gezellig maken. Jij mag kiezen, als het moet onderga ik zelfs braafjes zo’n chickflick.’
De ondertoon in Memphis stem vertelt me dat hij zijn best doet om al het zware van zijn schouders te gooien en zo luchtig mogelijk probeert te doen ; waar hij helaas niet zo goed in blijkt te zijn. Ondanks de mislukte luchtigheid laat ik toch een zacht lachje horen, meegaand in zijn spel om zichzelf beter te voelen over de gehele situatie. De gedachte bij het kijken van een film laat mijn ogen al dichtzakken, waardoor ik mijn handen even tot vuisten bal en ze tegelijkertijd met mijn ogen weer open laat sperren. Erbij blijven, bijt ik mezelf hard in mijn gedachten toe, waarbij ik mijn blik op Memphis richt en een afgezwakte versie van mijn gebruikelijke glimlach laat zien.
‘Lijkt me ’n prima idee. Maar wel een of andere actie film, met veel schieten, anders kan ik mijn ogen niet openhouden,’ grinnik ik zachtjes, waarna ik mijn hoofd zachtjes schud om ervoor te zorgen dat Memphis gezicht niet twee keer voor mijn ogen verschijnt maar gewoon de normale één keer. ‘Hmm, doe maar wel een actie film die niet te snel gaat, anders kan ik het niet bij houden. Hoe doe je dat, elke keer dat draaiende beeld voor je ogen,’ mompel ik dan zachtjes terwijl ik met mijn vrije hand even in mijn ogen wrijf. Memphis was degene die er verstand van had, gezien de hoeveelheid lege drankflessen in het huis waar hij woont – die me niet ontgaan waren op de momenten dat ik daar was binnen gelopen. Uit solidariteit had ik er nooit iets van gezegd, het was zijn eigen leven en hij kon doen wat hij zelf graag zou willen doen, als hij uiteindelijk maar op zichzelf bleef letten. Opnieuw glimlach ik naar hem – waarbij mijn ogen niet meedoen en richt mijn blik vervolgens door het raampje van de taxi, de bekende aanblik van de straat waarin Memphis samen met Bonnie woonde schoot voorbij.
•
