{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik moet toegeven dat ik de reactie van Daryl op het strandje prettig vind. Het is maar een kleine reactie, maar het doet genoeg. Hij legt zijn wapens, wat er nogal wat blijken te zijn, beschut neer. Ik loop het zand op en ga daar ook redelijk beschut zitten, zodat ik ook over het water heen kan kijken en alles kan zien. Het is fijn, maar ik kan ook nog de rest in de gaten houden voor het geval er walkers komen. En geloof me, dan lig ik snel in het water hoor. Met een schuin ook houd ik Daryl voor de zekerheid in de gaten, maar zijn jas sla ik dankbaar wat dichter om me heen. Hij trekt zijn short uit en smijt dat ergens neer, maar ik schrik wat van hoe zijn lichaam er eigenlijk uitziet. Ondanks zijn spieren ziet hij er eerder gehavend uit dan fotomodelachtig, met al die wonden en littekens, nog niet te beginnen over het vuil. Jezus, hoelang heeft hij al geen water gezien? Zijn schoenen gaat ook uit en dan ontmoeten onze blikken elkaar. Ik glimlach wat ongemakkelijk en wend mijn hoofd af, vooral als hij zijn broek uit doet. Ik kijk wat om me heen, begin met het touwtje van mijn trui te spelen en begin uiteindelijk toch weer nerveus op mijn nagels te bijten. Wat ongeduldig wacht ik tot hij klaar is, al lijkt hij blij te zijn in dat water. Ja, dat zou ik ook zijn, denk ik, na zoveel vuiligheid. Mijn blik valt op zijn broek en shirt, misschien... Ik haal die gedachten gelijk uit mijn hoofd, als ik tussen zijn spullen ga neuzen krijg ik volgens mij net zo goed een pijl in mijn kop als de walkers en daar heb ik weinig zin in, ik ben wel een overlever, al lijkt het meestal niet zo. Wat schichtig laat ik mijn blik weer heen en weer gaan over het zand en over de weg achter ons.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het was heerlijk om gewoon weer eens niet na te hoeven denken over verspilling van schoon water. Ik wrijf mijn borst en buik schoon en was het meeste zand en opgedroogde bloed uit mijn haren. De oppervlakte van het water kriebelt prettig vlak onder mijn navel. In het zand zit Rowan met haar armen om haar opgetrokken knieën heen geslagen. Met een schuin oog kijkt ze naar mijn wapens, maar ze lijkt zich direct zelfbewust te voelen en kijkt schichtig weer weg. Mijn mondhoek krult zich omhoog. Ze moest eens weten hoeveel ze op Rosy leek, nu ze zo in gedachten verzonken maar op hetzelfde moment alert, en zo ontzettend gesloten aan de kust zat.. En dan die haren. Die lange, blonde haren.. Mijn glimlach sloeg om in een zucht. Ik had het een plek gegeven, de dood van de liefde van mijn leven. Maar waarom raakte ik nu dan zo van slag nu ik haar jongere versie had ontmoet? Haar blik kruiste de mijne en ik glimlachte onhandig naar haar. Fuck, wat moet ze wel niet van me denken? Dat ik een of andere vieze kerel was die wat met haar van plan was ofzo? Had ze nou maar gewoon kort rood haar gehad ofzo. En niet die typerende manier van kijken. En niet hetzelfde gevoel voor humor. En niet dezelfde donkergrijze ogen.. Ik liet mijn beide handen weer in het water zakken en wreef even over het hartje heen. Ze moest eens weten. Ze moest eens weten..

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als onze blikken elkaar kort ontmoeten, zie ik de vage glimlach op zijn gezicht. Ik kan het niet precies thuisbrengen, maar mijn ogen blijven toch even rustig op de man die tot zijn middel in het water staat. Zelfs vanaf hier kan ik al zien dat hij er beter uitziet, veel beter zelfs. Hm, dan zal hij vast ook een stuk beter ruiken. Op de één of andere manier ben ik wel de hele tijd bezig met geuren, vroeger hield ik ook altijd al van parfum en toen ik nog maar een kleuter was gebruikte ik vaak stiekem de dure parfums van mijn moeder. Even later sta ik wat ongeduldig op en loop ik naar het begin van het water, mijn blik duidelijk op Daryl gefixeerd. "Ben je al eens bijna klaar?" vraag ik iets luid om boven het geluid van het water en de wind uit te komen en de kleine afstand te overbruggen. Hierna zet ik een hand tegen mijn voorhoofd om een schaduw over mijn ogen te laten vallen tegen de zon, die anders vervelend in mijn ogen schijnt. Ik kijk nog enkele seconden naar hem voor ik me weer omdraai en terug sjok over het zand, wat grappig voelt onder mijn voeten. Ik zie er best log uit als ik zo sjok, ondanks mijn tengere gestalte. Ik heb weinig zin om nog langer buiten te zijn en hoop maar dat de rest voedsel heeft gevonden, aangezien ik natuurlijk helemaal niets heb. Het zou nog beter zijn als ze nog niet terug zijn, zodat ze niet merken dat ik zomaar een vreemdeling meeneem. Ik weet niet of ze boos zullen worden, dus daar ben ik al iets onzeker over. In gedachte pluk ik wat pluisjes van mijn trui af en trek ik een velletje los van mijn lip, ik kan niet zo goed tegen losse velletjes en de laatste tijd lijken ze maar te blijven komen, vervelende dingen. Nu heb ik ook geen labello of iets in die richting om het vet en gezond te houden, hoewel ik er wel altijd bang voor ben dat ik er iets van binnen krijg en instant aankom.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik sla nog wat water in mijn gezicht en was mijn benen nog wat beter af. De zon brandt nu behoorlijk fel in mijn nek en daarom sla ik ook nog wat water over mijn rug. "Ben je al eens bijna klaar?" roept een stem. Ik kijk naar de kust en zie dat Rowan is opgestaan en nu met haar hand boven haar ogen naar me staat te turen. "Kom eraan!" schreeuw ik terug waarna ze zich omdraait en alvast aanloopt. Ze heeft een vreemd waggeltje dat me nog niet eerder was opgevallen. Net een kleine, uitgemergelde pinguïn. Met dezelfde logge stappen waad ik door het volume van het water heen, terug naar de kust. Met dit zonnetje zou ik zo opgedroogd zijn. Ik strek me uit en kijk naar Rowan's gestalte. "Ik neem aan dat je dat shirt niet zo bij je hebt?" Ik werp een blik op het verfrommelde hoopje lompen dat nu half onder het zand ligt te stinken. Mijn broek daarentegen lag bij de rots en zag er nog prima uit. Rustig pak ik de broek op en klop ik er wat zand vanaf waarna ik hem aantrek. Daarna schiet ik in mijn schoenen en dat is dan dat. Helemaal aangekleed. Ik ben me bewust van mijn gespierde uiterlijk en heb er daarom ook nooit problemen mee shirtless rond te lopen. Niet dat ik zo'n misselijk patsertje was dat er mee wilde showen.. maar voor een uurtje of wat zonder shirt in de zon lopen zou mijzelf en de ogen van anderen geen kwaad doen. Als laatste pik ik mijn wapens weer op. "Dus.. waar breng je me nu heen?" vraag ik haar een tikkeltje brutaal.
[De rest mag trouwens ook reageren, straks is er niemand op de boot. :')]

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 19:47 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij had geroepen dat hij er zo aankwam en ik was terug verder het strandje opgelopen. Nou, gewaggeld, want dat kan ik goed. Ik ben soms wat lomp, daar kan ik weinig aan doen. Zuchtend kijk ik over de weg heen terwijl ik de geluiden achter me volg met gespitste oren. "Ik neem aan dat je dat shirt niet zo bij je hebt?" Ik moet er wat om lachen en draai me dan om naar hem, waar hij in de zon staat op te drogen. "Nee, of je moet mijn trui met één mouw aan willen?" vraag ik aan hem en ik trek vragend mijn wenkbrauw omhoog. Ik weet dat hij toch wel nee zal zeggen, dat is ook de enige reden waarom ik het voor stel. Daarbij heb ik zijn jas nog aan, die kan hij ook nog terug krijgen. Op zijn gemakje pakt hij zijn broek om die aan te trekken en pakt hij zijn wapens weer op. Oké, zijn shirt laat hij dus achter. Misschien maar beter ook.
"Dus... waar breng je me nu heen?" vraagt hij me en ik trek mijn mondhoek op om zijn brutale toon. "Volg mij maar gewoon." antwoord ik raadselachtig en ga hem voor van het strand af, richting het schip. "Heb je het niet koud zo?" vraag ik met een schuin oog op het lichaam dat er zo schoon bijzonder goed uitziet. Ik zou er in ieder geval niet aan moet denken om in zo weinig kleding rond te lopen, niet alleen omdat het niet fijn is, maar ook omdat ik levend zou bevriezen. De zon schijnt dan wel redelijk fel, maar niet fel genoeg om mij alleen warm te houden zonder kleding. "Ik heb je jas nog aan, die mag je best terug hebben. Zo koud is het niet meer."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Volg mij maar gewoon," antwoordt ze zonder veel los te laten. Hmm, nu maakt ze me toch wel nieuwsgierig. Zou ze ergens haar heil hebben gevonden in een rots met wat anderen ofzo? Er was hier verder niet zoveel, op het dichte bos na dan. Ik sla een mug dood die het op mijn buik had gemunt en veeg het lijkje af aan mijn broek. Als ik weer op kijk, zie ik dat Rowan me aan het bekijken is. "Heb je het niet koud zo?" vraagt ze met een blik op mijn ontblote torso. "Ik heb je jas nog aan, die mag je best terug hebben. Zo koud is het niet meer." Ik haal mijn schouders op. "Nah, hou maar. De zon schijnt behoorlijk fel," antwoord ik. Het kon ook niet anders dan dat Rowan het altijd koud moest hebben. Er zat werkelijk geen grammetje vet aan. Mijn motorjack hing als een cape om haar heen, als was hij haar qua lengte niets te lang. Ze houdt hem tegen haar lichaam aangeklemd, en ik ben meteen blij met mijn beslissing hem zolang aan haar te geven. Diep in mijn lichaam begint er wat te rommelen. In een paar flinke passen loop ik naast haar. "Moet er nog gejaagd worden of hebben jull- heb je nog voedsel op die mysterieuze plek van je liggen?" vraag ik terwijl ik mijn kruisboog al tevoorschijn haal. In mijn ooghoek zie ik een eekhoorn een boom in schieten. Waarschijnlijk zou ik moeten gaan jagen. Aan het lichaam van Rowan te zien heeft ze al tijden niets fatsoenlijks meer gegeten, en het was duidelijk dat ze snakte naar wat vet vlees. Ikzelf trouwens ook wel. Maar water.. water is hetgeen wat ik nu echt het liefste wil hebben. "Damn it," vloek ik binnensmonds als er weer zo'n klotemug op mijn lichaam belandt en rustig geniet van het bloed in mijn zij. Met een ferme klap is het beest dood.

---

ars moriendi

[Rebecca is er nog, maar er is blijkbaar niemand dus ja :'D]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ortelius schreef:
[Rebecca is er nog, maar er is blijkbaar niemand dus ja :'D]

[Er zijn er 2 onderweg! :'D En het is heel lame dat de rest niet reageert]

---

ars moriendi

Apocalyptic schreef:
(...)
[Er zijn er 2 onderweg! :'D En het is heel lame dat de rest niet reageert]

[Yay! Ik zal ze eens een berichtje gaan sturen (: ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij haalt zijn schouders op als ik vraag of hij zijn jas niet terug wilt. "Nah, hou maar. De zon schijnt behoorlijk fel," antwoord hij en ik tuit mijn lippen bedenkelijk. "Oké, maar de zon maakt het nog niet perse warm hoor." antwoord ik hier eigenwijs op. Daryl neemt een paar grote passen en loopt zo al snel naast mij. "Moet er nog gejaagd worden of hebben jull- heb je nog voedsel op die mysterieuze plek van je liggen?" vraagt hij terwijl hij zijn kruisboog al tevoorschijn haalt. Ik hoor hem vloeken en een mug dood slaan, waarna mijn mondhoeken omhoog krullen. "Zeker weten dat je de jas niet als muggenbescherming wilt?" vraag ik op een iets sarcastische toon. Hij heeft wel geluk dat hij me niet in een enorm chagrijnige bui aantreft, zeg. Anders had ik een stuk rotter gedaan en zou hij volgens mij niet eens meewillen voor een nieuw shirt. Ik pulk wat aan mijn lip terwijl ik in gedachten even de kamer langs ga waar de kleding ligt, die van niemand is. We hebben aan het begin al zoveel mogelijk bij elkaar gesprokkeld.
"Je bent er trouwens wel van overtuigt dat ik met meerdere personen moet zijn hé? Alsof ik het zelf niet kan redden." Ik grinnik eventjes duister, maar ik kan dat waarschijnlijk niet eens. "Ik weet niet of er eten is, ik weet alleen dat het bijna op is, aangezien ik er weinig aandacht aan besteed, er zijn belangrijkere dingen. Volgens mij houd ik ook geen 'neem je eigen eten mee' feestje, dus je mag zelf weten of je iets besluit af te schieten." Gelukkig ben ik geen vegetariër, al zal je me nooit vet vlees zien eten. Een stukje kip daarin tegen kan ik wel hebben. Het schip doemt ondertussen al op, lang niet zo imposant als hij ooit geweest was en ik hem me kan herinneren. Toch laat ik niet aan hem merken dat ik daar naar onderweg ben en hou ik mezelf gefixeerd op de weg voor mij, terwijl ik af en toe om me heen kijk op zoek naar walkers.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rowan gniffelt wanneer ik de mug van me afweer. "Zeker weten dat je de jas niet als muggenbescherming wilt?" vraagt ze op een iets sarcastische toon. "Nee," grauw ik chagrijnig. Wat denkt ze nou helemaal? Een groep Walkers kan ik makkelijk aan maar van een paar muggen moet ik bang worden? Het blijft even stil. "Je bent er trouwens wel van overtuigt dat ik met meerdere personen moet zijn hé? Alsof ik het zelf niet kan redden," zegt ze plots met een vreemd giecheltje. "Ik weet niet of er eten is, ik weet alleen dat het bijna op is, aangezien ik er weinig aandacht aan besteed, er zijn belangrijkere dingen. Volgens mij houd ik ook geen 'neem je eigen eten mee' feestje, dus je mag zelf weten of je iets besluit af te schieten." Ik trek mijn wenkbrauw op en lach sarcastisch. "Er zijn belangrijkere dingen dan eten? Vertel mij dan eens, Rowan, wat is er belangrijker dan eten?" Mijn rechtermondhoek trekt in een soort halve lach. Zorgen dat je genoeg voedsel bij je hebt is de nummer 1 prioriteit tijdens de Apocalypse. Zonder voedsel geen energie, dus geen alertheid, dus geen kansen. Ze heeft maar geluk dat ik haar tegengekomen ben. Het heeft haar overlevingskansen in 1 x met zo'n 200 procent vergroot, al ziet ze dat zelf misschien nog niet. Ik besluit maar niet op haar eerste opmerking in te gaan en speur de bosjes af op konijnen, buidelratten en eekhoorns. Het schip dat voor ons opdoemt ontgaat me volledig.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 19:31 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Nee." grauwt hij chagrijnig als ik vraag of hij zijn jas wilt en ik trek even mijn wenkbrauwen op waarna ik zacht moet lachen. Het klinkt iets droog en eindigt nog net niet in een hoest. Misschien word het dan toch wel weer tijd om iets te drinken dan. Ik vind het wel komisch hoe hij er op reageert, al weet ik niet precies waarom hij dat doet. Misschien dring ik wel gewoon teveel aan en vind hij het leuk om redder in nood te spelen, waardoor hij het minder leuk vind dat ik zijn hulp toch niet zo heel hard nodig heb en hij zijn jas misschien wel harder nodig hebt dan ik. Ik hoor een sarcastische lach bij hem vandaan komen, volgens mij lijkt hij wel op mij. "Er zijn belangrijkere dingen dan eten? Vertel mij dan eens, Rowan, wat is er belangrijker dan eten?" Zijn rechtermondhoek trekt in een soort halve lach.
"Schoon drinkwater, bijvoorbeeld." antwoord ik hier nonchalant op en trek mijn schouders wat op. Ik zie dat zijn aandacht vooral bij de overwoekerde bosjes ligt en zucht even terwijl ik mijn blik naar het schip laat glijden. Op het moment ziet het er redelijk veilig uit, ik vraag me af of Rebecca die zombies overleeft heeft en waar ze nu allemaal uithangen. "Schiet je wel op? We zijn er bijna." Ik wil hem niet zozeer afleiden of zo, maar ik heb nog steeds geen zin om hier langer rond te hangen dan eigenlijk nodig is. Hij zal het schip trouwens wel geen goede plek vinden om ons op te verschuilen, met al die rondlopende walkers. Ik kan zijn commentaar er nu al op horen, maar toch zal ik dat negeren. Op het moment komt het het dichtste bij een thuis en dat raak ik niet graag kwijt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Schoon drinkwater, bijvoorbeeld," antwoord ze nonchalant. Ik knik. Helemaal waar, maar schoon drinkwater was vaak met minder geweld te winnen dan vers vlees. Om die reden kan ze misschien eerst maar zorgen dat ze haar voedselzaakjes op orde heeft nu ik er nog ben. In een oogwenk zie ik de veren van een wilde fazant tussen de bladeren. "Schiet je wel op? We zijn er bijna," hoor ik Rowan een tikkeltje ongeduldig zeggen. Geen tijd om te antwoorden nu. Ik knijp mijn ogen een beetje samen, concentreer me voor tenminste twee seconden.. en dan schiet ik het beest dwars door zijn lichaam. Het begint luid te kloeken, en tot mijn genoegen vlucht haar partner, die daar blijkbaar lag te slapen, de bosjes uit. Ik volg het doelwit met een nieuwe pijl en schiet dan ook deze vogel tegen de vlakte. Ik wandel eerst naar het nog levende beest toe en draai het haar nek om. Jesus Christ, dit was een flinke. Hier was heel wat vlees vanaf te halen. Al smullend bij de gedachte aan dat malse vlees spies ik haar naar het einde van de pijl en loop ik naar de volgende fazant. Nog zo'n schatje. Ik trek de waardevolle pijl uit zijn romp en duw de vogel bij zijn vriendinnetje op mijn andere pijl. "Voor het avondeten is gezorgd. Graag gedaan," grom ik met een glimlach voor we weer verder lopen. Pas dan zie ik wat er voor ons opdoemt. Een cruiseschip? Die had ik echt niet zien aankomen. Ik fluit bewonderend. "Is het ook helemaal clear?" is het eerste wat ik Rowan vraag. Mocht dat het geval zijn, was dit een prima plek om een thuishaven op te zetten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij reageert niet eens als ik zeg dat hij op moet schieten en ik zucht eens ongeduldig. Dat eten kan me eigenlijk maar weinig schelen, eerlijk gezegd, al zal de rest hem wel met open armen ontvangen zo meteen. Ik rol met mijn ogen terwijl hij zijn pijl twee keer afvuurt op een vogel. Jezus, wel een dikke vogel. Ik word al misselijk bij de gedachte, als ik hem dat zie opvreten en mij het aanbied. Nee, dankje. Ik ril even bij het aanzien van een dode vogel, ik hou niet van dode dingen met veren. Of dode dingen in het algemeen. "Voor het avondeten is gezorgd. Graag gedaan." gromt hij met een glimlach en ik stap hierna maar weer stevig door zonder iets te zeggen. Gewoon even het idee van eten uit je hoofd zetten, Ro. Dan komt alles wel goed. Ik lik mijn lippen even nat, ze voelen droog aan, waarna ik uit mijn gedachten word gehaald door de fluitende Daryl. "Is ht ook helemaal clear?" vraagt hij aan me en ik zucht eens, waarna ik zacht lach. "Ziet het er soms veilig uit? Nee, het zit stampvol met achterlijke walkers." Hoewel mijn stem weer eens wat bot klinkt, meen ik het toch wel, ik ben eens niet sarcastisch. "Oppassen dus." waarschuw ik hem.
Hierna loop ik richting de meer gebruikte uitgang, die ik eerst niet wilde nemen omdat Rebecca de gang vol met walkers had laten lopen. Hij is wat opzichtig, maar de deur zit mooi wel dicht. Ik geef er een flinke ruk aan en de deur vliegt open, waarna ik schichtig door de wat donkere gang heen kijk. Jezus, er liggen hele stapels walkerlijken, maar niet die van Rebecca of de andere twee, met wie ik eigenlijk mee zou gaan. Dan nog het ergste, die potlucht! Ik knijp mijn neus dicht en grimas, terwijl ik zonder naar Daryl te kijken over de lijken heen stap, hopend dat ze allemaal dood zijn. "Er was een probleempje bij het naar buiten gaan." leg ik uit als we voorbij de grootste rotzooi zijn en ik grijns even schaapachtig.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Trekt ze nou haar neus op voor twee fucking fazanten? Wauw, dit meisje moest echt leren niet zo kieskeurig te zijn in een wereld waarin de Mac nou eenmaal in meer 24/7 voor haar open is. Tss. Pubers. Ik besef me dat dit meisje een pure test moet zijn van God op mijn vermogen om geduld te hebben met mensen op de proef te stellen. Deze gedachte wordt nog eens bevestigd wanneer ze zucht en op een boos toontje reageert op mijn vraag; ""Ziet het er soms veilig uit? Nee, het zit stampvol met achterlijke walkers. Oppassen dus." Ik rol ongemerkt met mijn ogen. "Sure will, little Queen," murmel ik binnensmonds. Ik bekijk het schip. Het ziet eruit alsof het echt een luxe ding is geweest. Classy en sassy, niet echt iets waar ikzelf ooit op zou willen gaan. En dan daar de hele avond in pak lopen, nippend aan champagne en kaviaar? Nee, mijn idee van een vakantie was een lekkere roadtrip. De wereld zien met mensen om wie je geeft, en 's avonds varken roosteren boven het vuur onder het genot van kampvuur verhalen, of gewoon een lekker warm lichaam dat tegen je aan ligt.. om dan vervolgens samen onder de sterren in slaap te vallen terwijl de uilen, vleermuizen en insecten om je heen ontwaakten. Ja, dat is leven.. Ik schrik op uit mijn dagdroom als ik een hard geluid hoor. Rowan heeft een uitgang open gemaakt. Een bijna ondraaglijke ontbindingslucht slaat ons in het gezicht. "Aahw, god," breng ik uit voor ik mijn hand voor mijn mond en neus houd. Ze loopt voor me uit de gang door die bezaaid ligt met lijken. Er lag hier werkelijk vanalles. Kinderen, ouderen, ouders.. "Er was een probleempje bij het naar buiten gaan," zegt Rowan met een grijns als we voorbij de grootste rotzooi zijn. Links van me zie ik plots het lichaam van een klein jongetje met een Donald Duck shirtje liggen, een fototoestel nog om zijn tengere, halfverdwenen nekje. Ik onderdruk een kokhals en kijk geshoqueerd weg. Al dood je talloze Walkers .. eens in de zoveel tijd zie je er een die het voor elkaar krijgt je vol te treffen in je hart. Die je je weer even laat realiseren dat al deze naamloze doden mensen waren met met een verhaal, met een leven,. Met waarde en respect. Ik schud mijn hoofd en loop achter Rowan aan die me nog op staat te wachten. "Dus.. zijn er anderen?" vraag ik onvast, het jongetje nog in mijn hoofd.

---

ars moriendi