Ja, die titel moest en als je gevoelig bent kan je dit maar beter niet lezen want het is best erg.
Ongeveer 15 jaar geleden kwam er een gehandicapt meisje op de peuterspeelzaal waar mijn moeder stage liep en nu werkt. Ze had het Down Syndroom en er was heel veel werk aan haar, maar ze ging vooruit, ze ging praten en alles leek goed te gaan. Ik kwam daar vaak omdat het op dezelfde school als die van mij was en ik at daar altijd tussen de middag, speelde soms met haar. Een heerlijke meid, eigenwijs en altijd blij.
Nu is het meisje zeventien en haar hele leven is kapot gemaakt, verpest gewoon. Ze is naar een speciale school gegaan voor kinderen die heel slecht kunnen leren, dus een stapje verder dan kinderen die gewoon slecht kunnen leren. Op het kamp daarvan is ze aangerand en verkracht door de leraren en begeleiders. Het arme meisje laat zich niet meer aanraken, ze praat niet meer, zelfs haar moeder mag niet meer in de buurt komen. 's Nachts roept ze nog: 'raak me alsjeblieft niet aan jongens, stop hem er niet in, haal hem er alsjeblieft uit jongens.'
Ik heb werkelijk erom zitten janken, het ergste is dat die leraren er zelfs nog verdomme gewoon werken! Met gehandicapte kinderen, moeilijke kinderen. Het meisje moet zelf aangifte doen maar kan dit helemaal niet. Er valt niets te bewijzen verder en ze gaan gewoon vrolijk verder. Hoe kan zoiets gebeuren, waarom zou je in godsnaam zoiets doen? Ze horen die gasten aan hun ballen vast te spijkeren in de cel verdomme.
Your make-up is terrible
Ledecky
