[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Amorelia Emerahlis Sinque
Heel even, enkele minuten waarschijnlijk, voel ik mijn lichaam tot rust komen. Ik probeer de gemiste slaap in te halen en mijn gedachten te ordenen voor zo ver dat gaat nu ik half in dromenland verkeer. Gelukkig is daar mevrouw Levange om me daaruit te helpen. Haar stem klinkt hoog, net als krijsende kraaien, en ver weg omdat ze in haar leunstoel twee verdiepingen beneden zit. 'Amorelia! De zon is op, waar blijft mijn ontbijt!?' Er rolt een zacht kreun over mijn lippen wanneer ik moeizaam in mijn ogen wrijf en vervolgens langzaam overeind kom. Ik bijt even op mijn lip bij het zien van Vito. Dit is totaal iets anders dan zijn huis, neem ik aan. Hier ben ik degene waarop alle taken rusten. Er is niemand die mij ooit zegt ‘‘laat mij dat maar doen’’. Nee, zo werkt dat niet. Op blote voeten loop ik naar de gang, waarbij ik over de balustrade leun om het zwakke licht uit de woonkamer op te vangen. 'Ik kom er aan,' mompel ik hard genoeg waarna ik met meerdere treden tegelijk naar beneden ga, om in de keuken de vaste pap in de magnetron te zetten en de gordijnen te openen. De vrouw, officieel Carina Levange - is werkelijk waar net een heks. Haar zwarte lokken zijn stro-achtig en dood, terwijl haar irissen zo donker als teer zijn. Kraalogen, die me de meeste angst aanjagen. Haar tengere, bleke gestalte helpt ook niet bepaald. 'Geef ik je soms onderdak om de hele dag in je nest te liggen? Ondankbaar.' Sist de vrouw voor ze het bord uit mijn handen grist en zich tot de televisie wendt. Natuurlijk. Er rolt een zucht over mijn lippen wanneer ik me omdraai en de trappen weer beklim om bij de zolderkamer te komen. Ik laat mezelf voor mijn kast zakken en wrijf even in mijn ogen voor ik mijn blik opnieuw op Vito laat rusten. 'Let maar niet op haar. Zo.. is ze gewoon.' Vertel ik hem zacht terwijl ik mijn benen optrek.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Vartanian

Verbaasd knik ik een aantal maal met mijn ogen wanneer de schelle stem van de oude vrouw opnieuw door het huis klinkt - reden voor Amorelia om uit haar bed te kruipen en naar beneden verdwijnt. Voor een minimaal moment flitst er een donkere woede door mijn ogen, wens ik dat ik naar beneden zou kunnen rennen om Amorelia te ontdoen van de verschrikkelijke vrouw die haar zo in haar macht heeft ; maar ik weet dat dat onmogelijk is. Langzaam krul ik mijn handen los van de wastafel en haal ze even over mijn gezicht, net alsof ik de zorgen en lasten die eroverheen liggen er vanaf zou kunnen wrijven. Op hetzelfde moment komt Amorelia met een lichte tred binnen gelopen en laat ze zichzelf zonder erbij na te denken tegen de kast naar beneden vallen, waarbij ze haar blik opnieuw op mij richt. 'Let maar niet op haar. Zo... - Is ze gewoon,' mompelt ze zachtjes, alsof de oude vrouw het ieder moment kan horen en de trap op schiet om haar eens een lesje te leren. De manier waarop ze vervolgens haar benen optrekt en haar jurkje wat verschuift zorgt opnieuw voor de zwarte waas van woede die door mijn ogen trekt - ditmaal door een totaal ander verlangen, wat ik direct diep wegstop in mijn gedachten. Langzaam loop ik naar de kast, leun er even met mijn koele rug tegen en laat me dan naast Amorelia op de grond zakken, terwijl ik mijn blik zijwaarts houdt en mijn borst onregelmatig rijst en daalt. 'Ze heeft geluk met je, dat laat ze alleen niet altijd merken,' fluister ik zachtjes, nog steeds onder de indruk van wat Amorelia allemaal doet voor de oude vrouw zonder er daadwerkelijk iets voor terug te vragen. Automatisch - alsof het flirten een of ander overlevingsmechanisme is - beland mijn hand van het ene op het andere moment op Amorelia's knie, terwijl mijn blik zich in de hare boort. 'Je moet nog slapen,' breng ik er dan hees uit - wanneer mijn blik een naar mijn hand schiet en ik doorheb wat ik zonder gedachten echt aan het doen ben.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
'Ze heeft geluk met je, dat laat ze alleen niet altijd merken,' prevelt Vito zacht, waarop ik lichtjes glimlach. Ze heeft me in huis genomen, en als vervormde engel hoor ik er niets voor terug te krijgen. Ik voel mijn hart ongezonde slagen maken wanneer Vito's koele handpalm op mijn knie beland. Ik verroer geen enkele spier - merk zelfs dat ik mijn adem onbewust inhoud en bijt zwijgend op de binnenkant van mijn wang terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen. Als ik opkijk, weet ik dat het te laat is om mijn blik uit de zijne te trekken. Hij is te machtig - te sterk. 'Je moet nog slapen.' Vervolgt hij zachtjes, zijn stem heeft een hese ondertoon bedenk ik me terwijl ik langzaam knik. Ik proef bloed in mijn mond als ik besef dat ik zo hard op de binnenkant van mijn wang heb gebeten. Hij heeft gelijk. Ik slik de bittere smaak van mijn eigen bloed door, waarna ik mezelf voorzichtig overeind hijs en naar mijn bed loop. De rode cijfertjes op mijn wekker geven aan dat het half acht is. Ik laat mijn ingehouden adem los en pers mijn lippen kort op elkaar voor ik me opnieuw tussen de dekens laat zakken. Ik voel Vito's koele hand nog steeds op mijn huid drukken. Het voelde fijn, maar op de één of andere manier maakte het me ongemakkelijk. Dit was niet iets dat ik hoorde te doen. Vito was een goede vriend. Een vriend. Als ik dat bleef herhalen, misschien.. misschien zou ik het dan gaan geloven. Mijn ogen dwalen over het donkere plafond. Ik weet dat mijn lichaam om rust smeekt - maar in gedachten voel ik me klaarwakker. Ik voel de bijtwond in mijn nek en de zacht aanwezige koelte die op de zolder hangt. Mijn mond voelt droog als ik vanuit mijn ooghoeken naar Vito gluur.

Feel the fire, but do not succumb to it.

| Pushed -> Leave, trouwens. |

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli

Zwaar leundend tegen de kast zie ik toe hoe Amorelia's been langzaam onder mijn hand vandaan schuift, zonder dat ik het kan tegenhouden. De neiging om haar terug te trekken en mijn hand opnieuw op haar knie te leggen is groter dan ik had verwacht, waardoor ik mijn handen als vuisten bal en ze strak tegen de grond gedrukt houdt ; enkel en alleen om mijn gedachten en drang om haar te grijpen tegen te houden. Wanneer ze eenmaal diep onder de dekens ligt krijg ik het voor elkaar om mijn handen te ontspannen en zachtjes mijn adem uit te blazen - wetend dat ik nu weer enige controle over mijn lichaam en gedachten heb. Wat ik echter niet had verwacht is Amorelia's blik - die me vanuit haar ooghoeken zoekt en uiteindelijk vindt, waardoor mijn gitzwarte ogen zich in de hare boren en ze niet meer loslaten. Opnieuw word ik overspoeld door verschillende gedachten en gevoelens ; niet wetend wat ik er tegen moet doen om ze kwijt te raken of om ze te bevredigen. De verwarring over het feit dat ik normaal gesproken een player was in de buurt van vrouwen en alles zou kunnen krijgen wat ik maar zou willen wordt steeds groter wanneer het me niet lukt om de gevoelens en verlangens terug te duwen. Met vrijwel al mijn spieren aangespannen kom ik langzaam langs de kast overeind en loop met trage, grote passen naar het bed - waar enkel en alleen Amorelia's bleke gezicht en donkere krullen bovenuit lijken te komen. Zonder daadwerkelijk veel beweging te maken laat ik mezelf langs haar zakken op het bed, waardoor ik boven haar kom te hangen en mijn gitzwarte ogen draaikolken van emoties en verwarring zijn. 'Ik zei dat je moest rusten,' fluister ik dan hees, terwijl mijn gedachten een totaal ander signaal afgeven.

•

Amorelia Emerahlis Sinque
Mijn hart beukt tegen mijn ribben - ik weet het, ik voel het. Gedoem, gedoem, gedoem. Er rolt een zachte, beverige zucht over mijn lippen wanneer Vito opnieuw naast mijn bed staat. Zijn gezicht zo dichtbij dat ik zijn donkere irissen kan onderscheiden in het weinige licht. Ik grijp mijn dekens vast om het trillen van mijn handen te stoppen. Gedoem, gedoem, gedoem. Mijn hartslag sist in mijn oren terwijl ik mijn best doe de emoties uit het zwart te grissen. De verwarring, het verlangen. Ik proef opnieuw bloed in mijn mond en besef dat ik onbewust grip heb gezocht op de binnenkant van mijn wang. Bitter.
'Ik zei dat je moest rusten.' Zijn stem klinkt hees, maar de woorden klinken nu totaal niet logisch. Dat weet ik. Dat weet híj. Gedoem, gedoem, gedoem. Het zachte katoen doet pijn als ik mijn vingers er met grote kracht omheen vouw. Nee, ik mag niet. Ik mag niet. Ik mag niet. Mijn keel voelt droog. We maken geen van beiden aanstalten te bewegen. Ik hoor het slagwerk van de klok beneden. Acht uur, weet ik zonder een blik op mijn nachtkastje te werpen waar de rode cijfertjes van mijn wekker ongetwijfeld hetzelfde beeld zullen geven. Ik ben gevangen en verdwaald tegelijkertijd. Ik hoor de bladeren van de buiten zachtjes kraken door het gewicht van de wind. In plaats van mijn blik uit de zijne te halen en zijn onlogische raad op te volgen. Slaap. Het klinkt in eens zo ver weg. Mijn tong voelt branderig als ik voorzichtig de schade van mijn tanden opneem. De huid voelt als rosbief, en ergens laat dat beeld me glimlachen, voor ik me opnieuw tot Vito richt - mijn lippen op elkaar geperst en ik staar even uitdagend terug. Terug in het zwart. Op zoek naar waar hij zo graag naar kijkt. Ik weet niet of ik daar ooit achter zal komen. Hoewel Vito enorm sociaal is - is hij ook een vampier. Geheimzinnig en aantrekkelijk. Waarom? Ik heb ooit geleerd dat donkere wezens het licht aantrekken. Misschien ben ik als verfrommelde engel wel licht genoeg. Die gedachten komt ergens enorm kalmerend aan. Het zou verklaren waarom hij me weet uit te lokken - net zo lang tot ik bijt. Hoe hij me ontevreden kan stellen zonder dat het zou moeten. Het zou een reële verklaring zijn waarmee hij me te verleiden weet. Misschien is dat het wel gewoon.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli

Nog steeds lichtelijk voorover gebogen leun ik op de rand van Amorelia's ben, terwijl mijn blik nog steeds in haar ogen is geboord, zonder enig plan dat in de aankomende tijd los te gaan laten. Het harde, dreunende geluid van haar hartslag - die plotseling vanuit het niets door de kamer was gaan klinken - had me voor een minimaal moment van mijn stuk gebracht, niet wetend hoe ik er op zou moeten reageren of wat ik er uit op zou kunnen maken. Hardere hartslagen bij vrouwen betekenden vaak spanning ; zowel van angst of van verlangen - dat ik vrijwel altijd bij ze teweeg wist te brengen. Maar op de een of andere manier kon ik niet precies thuis brengen welke vorm van spanning er door Amorelia's lichaam aan het razen was, het fascineerde en irriteerde me op het zelfde moment enorm en het liefst zou ik haar hard door elkaar willen schudden om erachter te komen wat het nu precies was.
Mijn ogen lichten voor een kort, luttig moment op wanneer er een nieuw idee door mijn gedachten schiet - waarna ze weer in gitzwart en ondoorgrondig veranderen. Voor een aantal extra seconden blijf ik doodstil op het bed zitten, wetend dat ze als een gek ligt na te denken over van alles en nog wat - dingen die ik niet kan zien en niet kan begrijpen. 'Je wil niet slapen,' constateer ik dan fluisterend, wetend dat ik gelijk had - horend aan haar hartslag dat ze veels te wakker was. De paar seconden stilte die ik tussen mijn twee zinnen laat hangen geven het dat ene extra geheimzinnige toontje wat ik er in probeerde te leggen, waardoor ik al mijn ervaring even op mijn knieën zou willen bedanken. 'Waarom wil je niet slapen?' laat ik er dan nog zachter achteraan klinken, terwijl ik iets verder naar voren buig en haar geur plotseling sterk aanwezig lijkt te zijn, waardoor ik opnieuw even van slag raak - ditmaal wat langer de tijd nodig om het te herstellen.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
'Je wil niet slapen, - waarom wil je niet slapen?' Het is geen vraag, meer een besluit, een constatering. Ik voel de brok in mijn keel als ik een logisch antwoord probeer te bedenken - maar wanneer hij zich ietwat voorover buigt en zijn koelte zachtjes tegen mijn gezicht drukt lijkt het deze - net als mijn hart - te begeven. Ik. mag. niet. Blijf ik herhalen terwijl ik hem zo zeker mogelijk in de ogen blijf kijken en mijn grip rond de zachte deken lichtjes versoepel.
'Omdat ik niet wil toegeven.' Fluister ik zachtjes. Het is voor mij genoeg om mijn lippen op elkaar te persen, want ik ben niet van plan hem nog iets duidelijk te maken. Dit was een onthulling groot genoeg voor deze hele ochtend, of hij het nu zou begrijpen of niet. Als ik zou toegeven aan de slaap, zou ik aan Vito denken - dan zou ik aan hém toegeven en dat mocht niet. Dat mag niet. Dat is gevaarlijk, tegen de natuur in. Ik wil niet nog meer problemen met andere wezens dan die ik nu al heb. Toch wil ik ook niet dat hij weggaat. In korte tijd ben ik gewend aan zijn aanwezige koelte en zijn bezorgde stem. Hij heeft me laten lachen én hij heeft me gered. Zijn gezicht is zo dichtbij dat als ik mijn vingertoppen strek - ik het oppervlak van zijn huid zou kunnen aanraken. Ik schud mijn hoofd kort, waarna ik mijn handen stevig rond de deken krul en mijn ademhaling én hartslag probeer te bedaren. Als dit zo doorgaat geef ik toe - dat weet ik, dat besef ik. De geheimzinnige toon in zijn stem bracht me gewoon van mijn stuk. Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken: een normale jongen is zelfs nog nooit zo dicht bij gekomen. Ik bijt op mijn onderlip terwijl mijn ogen bedachtzaam op die van Vito blijven gericht.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ik vraag me af of dit nog wel iets wordt...

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
Ik vraag me af of dit nog wel iets wordt...

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Everdeen schreef:
(...)
Ik ook, de topicmaakster reageert nooit en alleen like, wij vieren.

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
(...)

Jua, daarom. Maar als je verder wilt, moet je het maar zeggen. Dan ga ik zo alsnog een reactie maken.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Oh, sorry sorry sorry! Ik was het allemaal een beetje vergeten door de vakantie, ik zal zo weer verder gaan. Sorry jongens, ik had het een beetje te druk met alles.

"Well, well. Look who we've got here!"

Ik was het ook een beetje vergeten omdat er nog maar een paar mensen reageren en de rest één keer in de zoveel weken eens reageert. Daardoor werd ik zelf ook niet echt gemotiveerd. Ik zal zo weer een stukje gaan schrijven.

"Well, well. Look who we've got here!"

Ik heb nog als laatste keer op 21 december gereageerd. :'].

Quiet the mind, and the soul will speak.