{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
-Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Memphis

"Is dat zo?" Gelukkig is mijn gehoor beter dan mijn reukzin, anders had ik waarschijnlijk haar zachte stemmetje niet gehoord. Het past ook niet echt bij haar. Wanneer ik haar aankijk, zie ik hoe ze op haar onderlip bijt. Klassiek teken van interesse.
Ik inhaleer nogal luidruchtig, alsof ik verbaasd ben. Had ik een hand vrij gehad dan had ik deze slapjes over mijn borstkas gelegd.
"Aowynn," breng ik uit, alsof ze iets stouts gedaan heeft. "Ben je me nou aan het uitdagen?"
Ik trek een wenkbrauw op en voel mijn typerende schuine grijns weer op mijn gezicht kruipen. Waarschijnlijk zal ze het zo meteen stug gaan ontkennen, maar het zijn dan ook niet haar woorden waar mijn aandacht naartoe gaat. Ik hou mijn blik stevig op haar gezicht gericht. Ze lijkt me eerder in de war en als ik ook maar een beetje geluk heb vandaag, dan kan ik vast aan haar uitdrukking lezen wat het echte antwoord is én valt dat echte antwoord nog een beetje mee ook.
Ik ben me ervan bewust dat ik haar nu niet mag gaan overladen met complimentjes. Straks, afhankelijk van haar antwoord, draai ik de kraan wel weer wat dichter. Verwarring is de grootste troef die ik nu uit kan spelen. Als ik haar in die zone krijg, kan ik haar makkelijker overtuigen een keer met me uit te gaan, of samen iets gezelligs te gaan doen. Ik ben er vrij zeker van dat haar direct uit vragen me enkel een afwijzing, en ondanks dat ik het niet meen een gekrenkt ego, op zou leveren.
Een kleine zucht verlaat mijn longen. Hoewel Aowynn absoluut niet zwaar weegt, ze is een veertje, beginnen mijn armen stilaan moe te worden. Ik ben het ook niet gewend dingen te tillen zonder dat ik iets gedronken heb. Maar dat moet nog even wachten. Ik ben niet van plan is Aowynn's bijzijn te drinken, en al helemaal niet als ik die borrel aan haar moet vragen omdat ik niks op zak heb. Zo maak je geen goede indruk. Het vervelende is dat ik geen flauw idee heb waar ze woont en bijgevolg ook niet of we er al bijna zijn.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Cooper

"Ehm, vind je het erg zo meteen te bestellen? Ik weet nog niet zo goed wat ik wil," zegt Ayla en ik schud mijn hoofd. Ik vind het niet zo erg. De bediende knikte en liep toen weg. Ik kijk naar de vingers van Ayla die aan eht spelen waren met de servetten. Ze kijkt bedenkelijk en ik vraag me af waar ze nu aan denkt. Zou ze aan hetzelfde als ik denken?
"Hey Coop, heb jij ooit gehad dat je iemand misschien leuker vind dan je voorheen ooit gedacht zou hebben?" Oh mijn god, ze denkt werkelijk aan hetzelfde! Met een bijna starende blik kijk ik naar Ayla haar prachtige ogen. Ik denk na, net als Ayla net deed. Ik heb nog nooit iemand leuker gevonden dan voorheen. Maar op dit moment lijkt dat echt veranderd te zijn. Ik weet alleen niet wat te doen op die momenten. Ik knik wat verlegen en kijk naar het tafelkleed waar ik nog altijd mee loop te frunniken.
"Ja, dat heb ik," zeg ik dan en ik voel mijn wangen iets roder worden. Nu klinkt het echt alsof ik dat lk het al vaker heb gehad nu. "Nou, niet heel vaak..." stamel ik er dan achteraan. "Nooit eigenlijk," nu word mijn hoofd echt zo rood als een tomaat en krijg ik het even heel erg warm.
Ik voel me awkward, zit hier met een knalrode kop en ben mezelf niet. Een trillerige zucht verlaat mijn mond. Zo ben ik echt nooit, normaal ben ik zelfzeker en houd ik mezelf groot. Maar nu, nu voel ik me onzeker en voel ik mezelf zo klein. Maar op een of andere reden, lijk ik het helemaal niet erg te vinden.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Aowynn

‘Aowynn. Ben je me nou aan het uitdagen?’
Zijn stem had een lichte ondertoon, alsof ik zojuist iets verkeerds gedaan had, maar op zijn gezicht speelde een schuine grijns. Wetende dat ontkennen waarschijnlijk toch niks meer zou uithalen schudde ik toch met mijn hoofd en keek hem met een licht opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Uitdagen? Ik?’ bracht ik uit en snoof lichtjes, hopende dat het overtuigend over zou komen. ‘Ik zou niet durven.’ Hoewel mijn gezicht in een zo’n strak mogelijke plooi probeerde te houden, wist ik nu al dat dat faliekant mislukte. De licht rode kleur van betrapping op mijn wangen moest hem niet ontgaand zijn, en het feit dat ik er me zo luchtig mogelijk onderuit probeerde te kletsen kwam ook niet echt geloofwaardig over. Tel daar nog steeds mijn verwarde blik bij op en ik wist dat mijn poging volledig mislukt was.
Voor het eerst vandaag, en misschien zelfs wel in maanden, was het me niet volledig gelukt geen enkele emotie te tonen. Inwendig kon ik me wel voor m’n hoofd slaan dat ik überhaupt een poging had gedaan om hem uit te dagen. Ik was niet het type dat een jongen zou uitdagen, of enigszins zou proberen te verleiden. Mijn ervaringen reikte niet zo heel erg ver, hooguit een paar flirtpogingen en zijn bij horen, maar daar hield het echt bij op.
In de periode die ik bij mijn oom woonde had ik enkele keren laten vallen dat ik gek was op een jongen. Mijn oom had op zijn beurt duidelijk laten merken dat in mijn wereld geen plek was voor losse scharrels, of vaste relaties en dat ik mijn tijd en energie beter kon steken in andere dingen; trainen, trainen en nog eens trainen. Mijn gezicht vertrok licht en ik slaakte een kleine zucht. Maar nu woonde ik daar niet meer, hij was er niet om me terug te trekken wanneer ik me in liet gaan met een jongen dus wie hield me nu nog tegen mocht het gebeuren?
Met een schuine blik keek ik op naar Memphis en beet weer even zacht op mijn onderlip. Dat nu uitgerekend deze jongen de uitdaging en lust in me naar boven haalde was iets wat me bleef verwarren en tevens iets waar mijn gedachten flink om bleef vechten. Hij was knap en, waar ik al bang voor was, onweerstaanbaar om niet op in te gaan, maar mijn vertrouwen in hem reikte nog steeds maar tot zover ik hem kon zien. Hopelijk kon ik me zolang mogelijk aan dat kleine stukje vast blijven houden en zou hij ook echt geen flirtpogingen uithalen.
‘Als je je armen wilt strekken moet je het zeggen, dan loop ik wel even,’ zei ik nadat ik hem hoorde zuchten en hoopte daarmee de aandacht van mijn mislukte ontkenning af te halen. ’We zijn er bijna. Volgende blok links en dan aan het einde rechts, eerste vrijstaande huis van de straat aan de linkerkant,’ voegde ik eraan toe en liet mijn blik zo onopvallend mogelijk op de zijne hangen.

Ayla

‘Ja, dat heb ik,’ reageerde hij na een verlegen knik en ik zien zijn wangen nog een stukje roder kleuren. ‘Nou, niet heel vaak.. Nooit eigenlijk,’ stammelde hij er vervolgens achterna, waarbij zijn gezicht nog een stuk roder word.
Even worden mijn ogen groot terwijl ik hem aankijk en de warmte op mijn wangen nog steeds voelde. Het was fijn om te weten dat ik in ieder geval wat dat betreft niet de enige was, maar hoe legde je nu uit dat het degene was die recht tegen over je zat? Ik was helemaal geen held wat dit soort dingen betreft, maar met een paar subtiele hints zou ik me er vast wel uit weten te redden.
Bovendien was het Cooper en als ik tegen iemand altijd open en eerlijk was geweest dan was het tegen hem wel. Toch voelde dit anders, voorheen had ik hem gezien als mijn beste vriend. Iets wat hij nog steeds zou zijn en blijven. Ik zag nu alleen misschien net een tikkeltje meer in hem en hopelijke was ik daarin niet de enige.
‘Hoe ben jij er mee omgegaan?’ vroeg ik hem voorzichtig en glimlachte even terwijl ik wat onschuld door probeerde te laten schemeren. ‘Ik bedoel, zeg je er iets van.. ofzo?’
Mijn vingers zochten naar het glas ice tea voor me en terwijl ik zijn reactie afwachtte nam ik een slok van mijn drinken. Stiekem baalde ik nu dat ik niet voor een of ander alcoholisch drankje had gekozen, dat zou nu wel erg goed uitkomen gokte ik zo.

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 19:26 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aurora Elizabeth Morningrose

'Is die Scarlet altijd zo?' vraagt Jack zachtjes wanneer hij achter me aan komt in de apotheek, waardoor ik even zachtjes zucht van opluchting ; enkel en alleen door het feit dat hij met me is meegekomen en me niet alleen heeft gelaten. Voor een aantal luttele seconden denk ik na over zijn vraag, het gedrag van Scarlet ; wanneer ik tot de conclusie kom dat Scarlet inderdaad altijd zo is, maar dat dat niet erg is - dat het haar verdedigingsmechanisme is voor wat ze allemaal heeft meegemaakt en wat haar zo sterk en zelfstandig maakt. Datgene in haar gedrag is juist hetgene wat mij zo interesseert en verwonderd, hetgene waarvan ik zou wensen dat ik het ook zou kunnen ; onverschillig omgaan met dingen die juist belangrijk kunnen zijn voor je, zodat je er niet gekwetst of verdrietig van kan worden.
'Wat heb je nodig? Ik vraag het anders, waarvoor heb je het nodig?' vraagt Jack vervolgens met een vertrouwde glimlach op zijn gezicht, waardoor ik blij ben dat hij niet verder op zijn vraag over Scarlet ingaat en zijn gedachten naar iets anders kan verzetten. Mijn blik glijdt even over de rekken van de apotheek, terwijl ik een plaatsje naar voren ga in de rij en wacht tot de vrouw voor me klaar is met bestellen. Vervolgens glijdt mijn blik weer omhoog naar Jack's gezicht en trek even een nadenkende uitdrukking over mijn gezicht. 'Het grootste gedeelte is voor Scarlet ; de schrammen in haar gezicht en de wonden in haar zij en haar been, die zullen misschien gehecht moeten worden,' zeg ik dan zonder te aarzelen, terwijl ik snel in mijn hoofd na ga of Scarlet nog meer erge verwondingen heeft die verzorgd zullen moeten worden. 'En, ook nog iets voor mijn eigen been,' laat ik er dan zachtjes achteraan klinken ; omdat ik niet graag de aandacht op mijn eigen wond wil richten, 'maar eerst Scarlet verzorgen dat is belangrijker!' laat ik er daarom snel achteraan klinken waarna ik mijn blik scherp en fel op de rekken richt. Voor Scarlet was het belangrijker dat ze beter zou worden, mijn eigen wonden zouden moeten wachten en worden verzorgd wanneer zij was geweest...

---

•

[kan iemand me een samenvatting geven van de belangrijkste gebeurtenissen??

en is het misschien een idee dat Memphis de hele roedel bij een roept en dat Cyril zich daar dan voorstelt, dan kan ik meteen inspringen en weet de hele roedel wie Cyril is.]

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 17:36 ]

---

Do it scared, but do it anyway.

[Kun je tussen haakjes OOC typen alsjeblieft?

En Memphis heeft sowieso een berichtje gestuurd naar álle roedelleden om vanavond bij hem thuis in wolven form af te spreken. Je kunt doen dat Cyril al het nummer van Memphis heeft en dat hij dat bericht heeft ontvangen. Zo kun je er wel in komen. ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Mengelmoes schreef:
[Kun je tussen haakjes OOC typen alsjeblieft?

En Memphis heeft sowieso een berichtje gestuurd naar álle roedelleden om vanavond bij hem thuis in wolven form af te spreken. Je kunt doen dat Cyril al het nummer van Memphis heeft en dat hij dat bericht heeft ontvangen. Zo kun je er wel in komen. ]

[sorry ik ben niet gewend om met [] te werken.
ja dan spring ik daar wel in. Ik ben vanavond wel weg, dus dat wordt morgen, dan lees ik ook wel een stukje bij.]

---

Do it scared, but do it anyway.

[Dan heeft Katherine misschien eindelijk nog eens iets te doen ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Sorry, Kim (bloos). Na de wolf-meeting wil ik Memphis ook wel wat tijd met Katherine laten doorbrengen als ze hem niet haat (':]

Memphis

"Uitdagen? Ik? Ik zou niet durven," repliceert Aowynn. Ik trek een wenkbrauw op en kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan om tot de vaststelling te komen dat ze aan het blozen is. Ik tuit mijn lippen een heel klein stukje om niet te gaan grijnzen, al kost het me heel wat moeite. Aowynn verschilt dan toch misschien niet zoveel van andere meisjes als ik aanvankelijk dacht. Maar toch net genoeg om wat van mijn zeldzame oprechte interesse te hebben. Ik slik even als ze op haar onderlip bijt en richt mijn ogen weer voor me. Ik moet me niet teveel laten meeslepen.
"Als je je armen wilt strekken moet je het zeggen, dan loop ik wel even. We zijn er bijna. Volgende blok links en dan aan het einde rechts, eerste vrijstaande huis van de straat aan de linkerkant."
Ik schiet even in de lach. Ik ben echt niet van plan haar zelf te laten lopen en het dan aan een ziekenbroeder uit te leggen waarom ze zo bloed en waarom ik niet op haar gelet heb. Daarbij ben ik het gewend van mezelf te pushen. Het is goed voor me, mijn grenzen verleggen. Een zwakke geest houdt het lichaam ook zwak en andersom net hetzelfde. Af en toe eens tot het uiterste gaan kan wonderen doen, vind ik zelf. En het is nu niet alsof Aowynn dragen zo lastig is. Ik denk dat het de vermoeidheid is die me parten speelt, normaal zou ik er geen problemen van ondervinden.
"Nu stel je me twee keer na elkaar teleur, pooh," zeg ik zo serieus mogelijk. "Ik had je namelijk aanzien voor iemand die nergens voor terugdeinst. Heb ik je verkeerd ingeschat dan?" vraag ik terwijl ik geen moeite doe om de uitdaging uit mijn stem te houden. Haar een beetje uit haar tent lokken kan geen kwaad, al is het maar omdat ik er dan zelf ook een beetje plezier aan beleef.
"En je zegt net zelf dat het niet ver meer is. Had je mij dan ingeschat als iemand die het wel snel opgeeft?" vraag ik, met een ietwat scherpe ondertoon.
Ondertussen zijn we aan het volgende blok links gekomen en sla ik braafjes volgens haar instructies links af. Mijn ogen gaan even open. Het is niet dat bonnie en ik in een karig huis wonen, maar je merkt wel dat dit hier duidelijk een "betere" buurt is.
Mijn blik glijdt even naar Aowynn terwijl ik een wenkbrauw optrek. Een klein gevoel van bewondering komt in me op, dat ze er op school niet mee loopt te pronken.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

Met een lichte frons en een ietwat nieuwsierige blik kijk ik Memphis aan nadat hij even in de lach schoot.
'Nu stel je me twee keer na elkaar teleur, pooh,' begon hij met een serieuze stem waarop ik hem even een norse blik toe wierp vanwege weer die 'pooh', en wachtende op wat er komen ging. 'Ik had je namelijk aanzien voor iemand die nergens voor terugdeinst. Heb ik je verkeerd ingeschat dan?' Vervolgde hij met een stem vol uitdaging. Mijn wenkbrauwen schoten licht verontwaardigt de lucht in terwijl ik hem aan bleef kijken.
'En je zegt net zelf dat het niet ver meer is. Had je mij dan ingeschat als iemand die het wel snel opgeeft?' vraagt hij vervolgens met een scherpe ondertoon. Ik kon het niet helpen een zacht gegrinnik uit te brengen en liet mijn blik even om ons heen glijden, kijkende waar we nu ongeveer waren.
'Nee, ik had je eerder ingeschat als iemand die juist niet snel opgeeft,' reageerde ik nadat ik mijn blik weer op de zijne had gericht. 'En ik weet niet hoe je mij had ingeschat, maar ik ga geen enkele uitdaging uit de weg.' Ik hield van uitdagingen, kickte er zelfs op en was ook echt niet van plan er zomaar een uit de weg te gaan. Of een uitdaging omtrent Memphis wel zo slim was om aan te gaan wist ik niet zeker, maar ik wist mijn eigen grenzen heel goed en daarviel niks in te verleggen. Inwendig zuchtte ik nu al verslagen, als hij iets te dichtbij kwam verlegde ik ze onbewust al een stukje. De verwarring nam steeds meer toe en ik merkte dat ik steeds meer van mezelf miste. Alsof er langzaamaan een dikke laag van me af viel, een die toestond dat ik wel wat losser mocht komen in plaats van zo teruggetrokken en bot.
'Zelfs jou niet,' voegde ik er na een tijdje nog vlug aan toe met dezelfde uitdagende stem als hij had, bevochtigde snel mijn lippen met mijn tong en beet vervolgens weer zacht op mijn onderlip.
Nú daag ik je pas echt uit, Memphis. De woorden gleden door mijn hoofd heen en hoewel ik ze niet uit sprak liet ik ze doorschemeren in mijn ogen. Vervolgens trok ik me terug, keek hem aan alsof ik zojuist helemaal niks had gedaan en wierp hem een onschuldig glimlachje toe. Hoe hard ik aan de ene kant tegen mezelf riep dat ik mezelf bij elkaar moest houden, hoe harder ik aan de andere kant schreeuwde mezelf een klein beetje te laten gaan.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Cooper

Ik kijk naar Ayla en ze lijkt na te denken. Net als ik, wat moest ik nou zeggen? Misschien denkt ze nu wel helemaal anders of zo? Misschien vind ze me nu een loser omdat ik nog nooit, tja... Meer gevoelt heb voor iemand?
"Hoe ben jij er mee omgegaan?" vraagt ze en ik bijt op mijn lip. Waarmee? Wat moet ik toch zeggen!? "Ik bedoel, zeg je er iets van.. ofzo?" Ik kijk Ayla aan en voel me ineens heel ongemakkelijk. Omdat ik gewoon echt niet weet wat ik moet zeggen. Ik slik een keer en neem een slok van mijn biertje waarna ik Ayla aan probeer te kijken. Toch kijk ik weer ongemakkelijk weg en pruts ik weer aan het tafelkleedje.
"Nou eh- Nee- Ik ben niet goed met woorden en letters en... dat soort dingen... Misschien zou ik haar vragen om met me te gaan lunchen..." zeg ik dan stamelend en ik pak het biertje weer. Oh... Ik haal diep adem maar onopmerkelijk voor Ayla. Vervolgens neem ik een slokje en zet ik het glas/pint/fluit weer op tafel. Kan er niet nu een bediende komen? Ik wil die ongemakkelijkheid weg... Langzaam laat ik mijn ogen opzoek gaan naar die van Ayla. Ik blijf het zeggen; Ik ben zo niet de Cooper die ik altijd ben. Ik ben onhandig, weet niet wat ik moet zeggen en doen. Waar is de echte ik heen? Ik pruts weer aan het tafelkleed maar blijf Ayla aankijken. Ik voel rare tintelingen in mijn buik en ik bijt weer op mijn lip. Oh wat erg dit! Echt erg! Aaaah, kon ik nu maar ineens zo, poef, verdwijnen of zo. Ik zet mezelf zo alleen maar voor schud, toch?

Jack

Ik sta rustig naast Ro'tje in de rij en kijk om me heen. "Het grootste gedeelte is voor Scarlet ; de schrammen in haar gezicht en de wonden in haar zij en haar been, die zullen misschien gehecht moeten worden," Ik knik even. Goed, even nadenken...
"En, ook nog iets voor mijn eigen been. Maar eerst Scarlet verzorgen dat is belangrijker!" Oké, is het raar dat ik het daar niet mee eens ben? Het klinkt in ieder geval niet raar hoe ik het denk.
"Nou Ro'tje, ik vind jou belangrijker. Misschien klinkt het wat raar, maar jou kan ik langer. Ik geef om je Ro, eerst moet jij pijnloos zijn en dan Scarlet," Oké, ik sprak het eigenlijk uit zonder erbij na te denken. Het klinkt namelijk anders dan dat ik dacht. Ik kijk naar de vrouw voor ons die bijna klaar is, ze rekent nu af. Ik kijk weer naar Ro. Ohja, wat moesten we hebben. De vrouw voor ons gaat nu weg en ik zet een stap naar voor en ga voor Ro staan. "Ik doe het wel," zeg ik als ik me naar haar toe draai en glimlach. Dat draai me weer naar de vrouw die achter de balie staat. Even denken; "Steriel gaas, wondenzalf, pijnstillers, jodium..." Ik noem nog een aantal nodige dingen en de vrouw pakt alles voor me. De vrouw noemt de prijs en ik kijk even naar Ro. Vervolgens reken ik het af. Ik ga het haar niet laten betalen, ik ben niet gek.
De vrouw stopt alles in een tasje en geeft het aan me. Ze wenst mij en Ro nog een fijne dan en ik knik.
"Kom, Ro." zeg ik en ik wenk haar mee naar de deur. Zo, nu had ze alles ook. Ik houd haar het tasje voor en glimlach even.

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Maakt niet uit, ik snap wel dat je onmogelijk met iedereen in gesprek kan zijn, maar het is gewoon al een tijd geleden dat ik nog met haar geschreven heb (: ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aurora Elizabeth Morningrose ||

'Nou Ro'tje, ik vind jou belangrijker. Misschien klinkt het wat raar, maar jou ken ik langer. Ik geef om je Ro, eerst moet jij pijnloos zijn en dan Scarlet. Ik doe het wel,' vertelt Jack me rustig, waardoor ik voor een kort en klein moment uit het veld ben geslagen en niet goed weet wat voor houding ik mezelf moet geven. 'Steriel gaas, wondenzalf, pijnstillers, jodium...' Jack noemt een waslijst op aan dingen waar ik anders sowieso de helft van was vergeten, in mijn hoofd ga ik direct na om wat voor manier ik Jack's spullen op de wonden van Scarlet kan gebruiken zonder de intentie bij Jack te wekken dat ik nog steeds van plan ben om eerst Scarlet te helpen en dan mezelf. Het was ondenkbaar dat ik eerst mijn eigen wonden ging verzorgen terwijl Scarlet er zo veel slechter aan toe was dan ik - dat was ik haar schuldig, na de afgelopen nacht en alle nachten daarvoor.
'Kom Ro,' hoor ik Jack zachtjes zeggen terwijl hij me mee naar de deur wenkt en vervolgens het tasje voor zich uitsteekt. Met een dankbare glimlach neem ik het kleine tasje voor hem over - mezelf opnieuw verbazend over het feit hoe klein sommige medicijnen wel niet kunnen zijn maar wat voor grote uitwerking erachter kan schuilen. In gedachten verzonken loop ik langzaam naar buiten, hoor zachtjes het belletje van de deur klingelen, waarbij de geluiden van het verkeer weer op me af komen. Mijn blik gaat direct op zoek naar Scarlet en ik kan er niets aan doen dat ik lichtjes opgelucht zucht wanneer ik haar op een bankje zie zitten met de fles drank in haar hand - waardoor ze op ieder moment opgepakt zou kunnen worden door de politie.
Voordat ik naar haar toe loop om haar mee te nemen naar een rustigere plaats voor het verzorgen van haar wonden draai ik mezelf nog even naar Jack - waarbij mijn wangen licht rood kleuren en ik even het tasje heen en weer laat wiebelen in mijn hand. 'Bedankt, Jack, voor eh - De medicijnen, ik had ze ook zelf kunnen betalen,' fluister ik zachtjes, terwijl ik diep in mijn hoofd weet dat Jack dat nooit had toegestaan. 'Maar echt bedankt,' mompel ik dan weer, op zoek naar een passende manier om te laten zien dat ik daadwerkelijk dankbaar ben. Even sta ik onstabiel op mijn benen en kijk hem zoekend aan, waarna ik mijn blik weer op Scarlet richt en op haar af begin te lopen. 'He Scar, we hebben het hoor - Nu nog een plekje zoeken dan kan ik je verzorgen,' glimlach ik voorzichtig terwijl ik tactisch zo voor haar ga staan dat de drankfles voor voorbijgangers niet te zien is.

---

•

(@Gipsy: had je nog gereageerd met Riley, want het kan zijn dat ik dat gemist heb (: )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Scarlet

Ik wou weg hier. Ik voelde me niet op mijn gemak hier meer. Ik neem nog een slok en staar weer voor me. Waarom was ik Memphis kamer ook weer uitgegaan? Om te gaan hardlopen tot ik er bij neerviel. Mijn plan werd alleen gedwarsboomd door knappe man die omver had gereden. Ik rek mijn neus op bij de gedachte er terug aan. Het was raar ik wou de man terug zien. Ik schoof ongemakkelijk op de bank bij die gedachten. Ik had dit nog nooit eerder gevoeld. Misschien was dit gewoon puur uit lust dat ik me aangetrokken voel door die man.
'He Scar, we hebben het hoor - Nu nog een plekje zoeken dan kan ik je verzorgen.' Ik schrok door Ro die opeens voor me stond en begon te giechelen.
Ik voelde me precies een betrapte puber die iets heeft uitgestoken. Precies alsof ze kon weten aan wat ik had zitten denken. Ik hoopte toch van niet. Misschien kon ze het van mijn gezicht aflezen? Nee dat zal wel niet! Toen ik uit gegiecheld was nam ik nog een slok en sloot even mijn ogen genietend. Ik open mijn ogen en kijk Ro aan in de hoop dat de twinkeling uit mijn ogen was van het giechelen.
'Laten we naar mijn thuis gaan. Mijn loft is toch groot en dan kun je wat kleren van me dragen.' Ik glimlach naar haar en negeerde Jack.
Ik nam nog een slok voordat ik de fles terug in de zak stop en recht ga staan. Ik haakte mijn arm door Ro haar arm en kijk haar rustig aan terwijl ik wacht op haar antwoord.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..