[RPG]A Pirate Life For Me - 2 - Speeltopics

De Vrijbuiter is een piratenschip.
Alle bemanningsleden hebben hun eigen redenen om de wet te ontlopen. De een wil gewoon niet deugen, de volgende heeft per ongeluk een moord gepleegd, een volgende liep weg van huis op de vlucht voor een huwelijk wat hem/haar niet aanstond en weer een ander komt uit een lange traditie van piraterij. Waarom ze er ook zitten vast staat dat de bemanning van De Vrijbuiter over de hele zeven zeeën bekend is. Ze duiken op uit het niets, zijn zeer vriendelijk als je doet wat ze vragen en ander heb je je eigen begrafenisakte net getekend.

[ bericht aangepast op 1 jan 2013 - 11:09 ]

Remember to be ridiculous.

Charles Wright Nixon

"Charles," weerklonk de stem van Maria. "Moet ik het roer van hem overnemen?"
Ik kneep mijn ogen dicht en zette een denk gezicht op. Dennis was volgens mij niet capabel om dit in zijn eentje te doen, maar als ik hem dit moment zou ontnemen, dat zou hij me volgens mij niet vergeven.
Ik keek Dennis vanuit mijn ooghoeken aan en draaide mijn hoofd zo ver mogelijk van hem af, zodat mijn geschreeuw niet als een onweer zou aankomen in zijn hoofd.
“Nee!” Blèrde ik terug. “Maar je kunt hem misschien wel helpen?”
Dit leek mij toch de beste oplossing. Iedereen blij, toch? Oké, Dennis zou er misschien niet zo blij mee zijn, maar dit leek iets wat hij me wel nog zou vergeven. Het was niet dat hij de rest nooit liet sturen, maar hij leek zo gebrand te zijn op dit moment dat ik het hem gewoon niet kon ontnemen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

Wanneer ik Charles zijn antwoord hoorde terugroepen, knikte ik even, niet zeker of hij dat wel kon zien.
Ik haakte mijn duim achter mijn riem en wandelde traag richting het roer.
Alles zou vandaag waarschijnlijk erg traag gaan, maar zolang het maar gebeurde maakte het niet uit.
Toen ik bij het tweetal stond, plofte ik neer op de rand van het schip en hield ik mijn blik strak gericht op het roer om toch nog enige afleiding te hebben.
Als het echt nodig was, kon ik inspringen om Dennis te helpen, maar ondanks hij er vreselijk uitzag, dacht ik wel dat hij het zou kunnen.
Verveeld wiebelde ik wat met mijn voeten en keek uiteindelijk op om Charles aan te kunnen kijken.
"Waarom zie jij er zo fris uit?" Vroeg ik mopperend en wist uiteindelijk toch een kleine glimlach op te brengen. "Het is niet eerlijk."
Met kleine oogjes tegen het zonlicht, slaakte ik een vermoeiende zucht en onderdrukte de neiging om de slaap uit mijn ogen te wrijven.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Maria kwam achter ons aan en zette zich op de rand van de boot. “Waarom zie jij er zo fris uit?” vroeg ze mopperend, maar ze glimlachte toch. “Het is niet eerlijk.”
Ik zette Dennis voorzichtig neer, tegen de rand aan, zodat hij niet kon omvallen of dergerlijke. Daarna keek ik Maria grijnzend aan. “Niet eerlijk, hmm? Wel, het is een geheimpje.” Ik liep wat dichter naar haar toe. Ze zat daar zo verleidelijk op de rand, deze kans kon ik gewoon niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Ik boog me naar haar oor toe. “Wil je het echt weten?”
Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen en duwde haar daarna over de rand. Ik wachtte tot ze met een plons in het water terecht kwam en begon te lachen.
“Verfrissend, is het niet?” hikte ik.
Het was hetzelfde wat Dennis bij mij gedaan had en ik moest toegeven dat het wel gewerkt had. Ik snapte wel waarom Dennis er zoveel lol in had gehad.
Het deel waarin Dennis in het water gekotst had liet ik maar even achterwegen, want ik had al zo’n gevoel dat ik er zonder die details er al genoeg van langs zou krijgen.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 20:29 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

"Niet eerlijk, hmm? Wel, het is een geheimpje." Hoorde ik hem zeggen en keek toe hoe hij naar me toe kwam. "Wil je het echt weten?"
Wanneer hij wat naar me toe boog, ving ik zijn geur op en voelde ik zijn warme adem op mijn gezicht.
Toen ik hem met zijn wenkbrauwen zag wiebelen, had ik een vermoeden wat hij wilde doen en probeerde ik me nog te verdedigen.
"Neeee!" Gilde ik lachend en deed een poging om hem mee te trekken wat totaal mislukte.
Met een luide plons kwam ik in het ijskoude water terecht dat vast en zeker veel kouder was dan de Spaanse wateren.
Gelukkig had ik nog genoeg lucht in mijn longen zitten om hem even wat schrik aan te jagen.
Met een angstig gezicht, sloeg ik verwoed om me heen, waardoor het leek alsof ik niet naar het oppervlak kon zwemmen en liet mezelf naar beneden glijden.
Mijn slagen werden wilder en om het nog echter te maken, opende ik mijn mond even om luchtbellen te creëren.
Het water was helder genoeg dat hij me kon zien, het enige wat ik nu nog moest doen, was hopen dat hij er in zou trappen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Ik begon nog harder te lachen toen Maria schreeuwde en me nog tevergeefs mee probeerde te trekken. Ik deed een paar passen achteruit en gluurde van ver over de rand.
Ik leunde nonchalant tegen de reling en keek naar hoe ze aan het spartelen was. “Daar trap ik niet in, liefje,” grinnikte ik.
Toen er luchtbellen bijkwamen begon ik me toch wat zorgen te maken.
“Shit.” Ik trok snel mijn shirt en laarzen uit, zodat niet alles nat zou worden, en sprong met een mooie boog het water in. Mijn adem stokte even in mijn keel, door de koude en ik probeerde de gedachte van het opgeloste braaksel te negeren.
Ik trok haar aan haar middel omhoog en wierp haar een bezorgde blik toe. Ze werd zowat geplet tegen mijn gespierde borstkas aan, omdat ik zo makkelijker kon bewegen, en zwom met een arm naar de rand.
“Maria… Gaat het wel?” Mijn stem klonk bezorgder dan anders. Ik voelde me ergens ook heel erg schuldig. “Sorry…”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

Wanneer ik voelde hoe ik aan mijn middel omhoog werd getrokken, kon ik nog net een grijns onderdrukken.
Ik werd een klein beetje geplet tussen zijn ene arm en zijn borstkas, wat toch wel wat ongemakkelijk aanvoelde.
Eenmaal boven, ademde ik de frisse lucht op en wurmde me vervolgens uit zijn greep waarna ik hem aan zijn schouders weer naar beneden duwde.
Zodra hij kopje onder was gegaan, liet ik hem los om hem de kans te geven terug naar boven te komen en kon het niet laten om in lachen uit te barsten.
"Wat voor stuurvrouw zou ik zijn als ik niet kon zwemmen?" Lachte ik en wreef mijn natte haren naar achter. "Je bent er toch mooi ingetrapt."
Ik bleef watertrappelen om boven water te blijven en kon de triomfantelijke grijns maar niet van mijn gezicht halen.
Er zou waarschijnlijk wel een dag komen dat ik wraak zou nemen op Charles omdat hij me het water in duwde.
Maar dan zou ik waarschijnlijk ook wel de hulp van de anderen inschakelen om er zeker van te zijn dat mijn plan zou slagen.
Het water leek niet zo koud meer nu ik er al een tijdje inzat, maar zolang ik zou blijven bewegen kwam daar ook geen verandering in.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Ik werd twee keer onder geduwd door Maria, die hard begon te lachen.
"Wat voor stuurvrouw zou ik zijn als ik niet kon zwemmen?" Ze deed haar lange haar naar achteren. "Je bent er toch mooi ingetrapt."
Ik kon die triomfantelijke lach wel van haar gezicht staan. Dit vond ik dus echt niet grappig.
Met een boze blik klom ik weer op de rand. “Tuurlijk trapte ik daar in. Heb je dan nog niet door dat ik de naïefste persoon ben die je ooit tegen zal komen? Ik wil je niet dood, godverdomme!”
Ik stampte boos terug de boot op. Misschien was het wel als grapje bedoelt, maar het was in ieder geval geen grappig.
Ik kon om heel veel lachen, maar niet om dit. Ik dacht dat ze echt aan het verdrinken was. Je wist nooit dat een of ander eng beest haar naar beneden zou trekken, of dat haar voet vast zat in de algen.
Ik ging met mijn armen over elkaar geslagen in een hoekje zitten mokken. Nee, ik vond het echt niet grappig.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

"Tuurlijk trapte ik daar in. Heb je dan nog niet door dat ik de naïefste persoon ben die je ooit tegen zal komen? Ik wil je niet dood, godverdomme!"
Aan zijn stem te horen was hij behoorlijk kwaad voor wat ik had gedaan, maar dat weerhield me er nog niet van om de grijns van mijn gezicht te halen.
Ik volgde zijn voorbeeld en kroop behendig weer aan dek waar ik mijn haren probeerde uit te wringen.
"Wat lief dat je echt gesprongen zou zijn," Glimlachte ik nadat ik het laatste restje water uit mijn haren had gewrongen. "Nu weet ik wat ik aan je heb."
Terwijl ik mijn nieuwe pistool uit mijn holster haalde, schudde ik even mijn hoofd.
Deze was waarschijnlijk stuk, terwijl ik er nog zo trots op was, de manier waarop het was versierd was mooi om aan te zien met het goud en het ivoor.
"Kom op Charles," Zei ik terwijl het water uit het pistool klopte. "Hoelang ga je er kwaad om zijn?"
Mijn blik gleed van hem weer naar het pistool, er bestond misschien nog een kans dat ik het kon redden als ik het nu gewoon zou laten drogen.
Nadat ik het pistool op een ton had gelegd, schoof ik de ton de vlakke zon in zodat het sneller zou drogen zodat ik de schade op kon meten.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Ik kon er gewoon niet tegen dat ze bleef grijnzen, ondanks mijn uitval.
“Wat lief dat je echt gesprongen zou zijn, nu weet ik dat ik wat aan je heb.” Ze haalde het water uit haar pistool.
Ik wierp haar een boze blik toe. “Ik bén gesprongen. Nou bedankt hoor, nu voel ik me behalve boos en schuldig omdat ik je pistool heb gemold ook nog gebruikt.”
“Kop op Charles, hoelang ga je er kwaad om zijn?”
Ik volgde al haar bewegingen nauwkeurig en dacht even na om een antwoord. Lang genoeg tot het tot haar doordrong dat ik iets om haar gaf? Dit ging ik natuurlijk niet luidop zeggen. “Dat hangt van jou af.”
Ik stond op en trok mijn laarzen aan. Mijn shirt trok ik over mijn natte haren en ik leunde met gekruiste armen tegen de reling, maar bedacht me toen toch dat dat niet zo’n goed idee was, dus ik ging weer zitten, terwijl ik nog steeds boos naar de grond staarde.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

"Dat hangt van jou af." Door die simpele woordjes stond ik abrupt stil en keek ik op van de ton.
Niet zozeer om Charles aan te kunnen kijken, maar eerder om zijn woorden door te laten dringen.
"Het hangt van mij af?" Herhaalde ik en trok ongelovig een wenkbrauw op. "Wat wil je dan dat ik doe? Smeken om me te vergeven?"
Mijn ogen speurde de horizon even af voordat ik mijn blik weer op hem vestigde.
"Op mijn knieën smeken en beloven dat ik het niet meer zal doen?" Ik plantte een hand in mijn heup, kantelde mijn hoofd een beetje en probeerde niet te glimlachen. "Vergeet het maar, ik ga je schoenen niet kussen hoor."
Waarschijnlijk zou ik hem niet eens smeken, hij zou me ooit wel vergeven, daar was ik zeker van.
Wanneer er een windje op kwam zetten, voelde ik een rilling langs mijn ruggengraat naar beneden lopen.
Doordat ik nog steeds kletsnat was, was het best koud als er wind op kwam zetten.
Toch weigerde ik om me nu al om te gaan kleden, ik wilde dit eerst oplossen, al werd ik er ziek van.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

“Het hangt van mij af? Wat wil je dan dat ik doe? Smeken om me te vergeven?” Dat zou wel leuk meegenomen zijn, maar ik wist dat Maria niet zo’n persoon was. “Op mijn knieën smeken dat ik het niet meer zal doen? Vergeet het maar, ik ga je schoenen niet kussen hoor.”
Ik stond boos op. “Nee, dank je, ik hoef geen kontlikkers.” Ik keek haar boos aan en ging voor haar staan. “Ik wil gewoon dat je me beloofd dat je er voor me zal zijn als ik het nodig heb.”
Mijn warme adem blies tegen haar voorhoofd aan. Ik was bijna een kop groter dan Maria, waardoor ze opeens zo klein leek.
Het was niet dat ik iets gestoords van plan was, of zo. Ik wist het eigenlijk niet. Misschien. Of als ik ooit gepakt werd voor al die misdaden die ik gepleegd had of nog zou plegen, dat ze me uit de nor zou komen halen. Het hing gewoon van de situatie af.
Ik moest opeens weer terugdenken aan dat incident van gister, waar ze me aan het uitlachen was toen ik bijna met een man in bed wilde kruipen. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht, waar werd snel weer weggevaagd, zodat mijn woorden extra hard zouden aankomen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

"Ik wil gewoon dat je me beloofd dat je er voor me zal zijn als ik het nodig heb." Nu hij plots zo dicht stond, moest ik moeite doen om op te kijken, maar groter of niet ik weigerde om enkele passen naar achter te doen.
Ik voelde hoe zijn adem over mijn gezicht ging, iets waar ik redelijk nerveus van werd nu hij zo dicht stond.
"Dat is grote onzin, Charles." Zei ik een klein beetje verontwaardigt en keek hem fronsend aan. "Denk je nu echt dat ik er niet voor je zou zijn?"
Ik porde even zacht met mijn vinger in zijn borstkas terwijl ik de volgende woorden redelijk serieus uitsprak.
"Als jij echt denkt dat ik, of eender wie op dit schip, je in de steek zouden laten in het heetste van de strijd, dan heb je het goed mis."
Uit frustratie klemde ik even mijn tanden op elkaar waardoor mijn kaak zichtbaar verstrakte.
Charles had een inschattingsfout gemaakt, maar eentje die me op één of andere manier wel hard geraakt had.
Ik probeerde me wat in te houden voordat ik weer in het Spaans zou beginnen vloeken, hoewel dat meestal meer tegen mezelf was dan tegen een ander.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

“Dat is grote onzin, Charles.” Maria fronste. “Denk je nu echt dat ik er niet voor je zou zijn?”
Ze porde zacht met haar vinger in mijn borstkas, waardoor ik moest kuchen. Ik kon er niet goed tegen als mensen me porden of aanraakte als ik dat niet echt wilde, ik kon er niet aan doen maar af en toe irriteerde me dat.
“Als jij denkt dat ik, of eender wie op dit schip, je in de steek zou laten in het heetste van de strijd, dan heb je het goed mis.”
Ik kuchte.” O ja? Ook als ik het helemaal verpest heb? Zo fel dat je me zou haten?” Want blijkbaar was dat iets waar ik heel erg goed in was en ik was er naar mijn mening nu ook al mee bezig, alles verpesten. Ik wist niet hoe ik het deed, het gebeurde gewoon. Om en of andere reden vonden mensen altijd een manier om de waarheid te verdraaien en de schuld in mijn schoenen te schuiven. Daar kon ik niet tegen en dan schoot ik uit mijn krammen. En bam, daar had je het dan. Dan had ik alles verpest door gewoon iets in te brengen.
Ik zuchtte en veegde de natte druppeltjes van mijn voorhoofd af. Ik leunde op een van de tonnen die in de hoek stond en keek haar van een afstandje aan.
Oké, misschien had ik het weer fout aangepakt door dit te zeggen. Maar dat was gewoon ik. Ik flapte er van alles uit zonder na te denken. Dat wist Maria ook wel.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maria Blanca Cruzz

"O ja? Ook als ik het helemaal verpest heb? Zo fel dat je me zou haten?" Terwijl hij dit zei gooide ik even mijn handen in de lucht uit frustratie.
"Wat zou je in hemelsnaam kunnen doen dat ik je zou haten?" Vroeg ik en wreef even vermoeid over mijn wang. "We zitten op een schip, dus tenzij je me zou verraden zie ik niet in waarom ik je zou haten."
Aangezien ik nu echt verkleumd was door de koude, balde ik mijn handen even tot vuisten om er weer wat gevoel in te krijgen.
Hoelang ik ook op zee rondtrok, toch zou ik er nooit aan kunnen wennen dat het vrijwel altijd kouder was dan wat ik gewend was.
De Spaanse zon gaf, naar mijn mening dan toch, meer warmte af, daar moest je in het water om af te koelen.
"Bekijk het maar," Zei ik vermoeid. "Ik ga wat droogs aantrekken."
Ik keerde me met mijn rug naar hem toe, greep mijn pistool van de ton en beende weg in de richting van mijn kajuit.
Eenmaal daar, smeet ik uit frustratie het natte pistool door de ruimte, die met een klap op de grond smakte.
Een hele reeks Spaanse vloekwoorden en verwensingen kwamen uit mijn mond, maar dat was eerder omdat ik het echt ijskoud had.
Met trillende handen probeerde ik het korset te openen, wat me amper lukte door de pijn in mijn vingers.
"¡Cáscaras" Katte ik tegen mezelf in het Spaans, je kon het vergelijken met verdorie omdat iets niet lukte en meer gefrustreerd raakte.
Aangezien ik altijd al een klein woedeprobleem had, schopte ik tegen een stoel, net iets te hard dan mijn bedoeling was, waardoor deze ook omver viel.
Het hielp in ieder geval wel om te kalmeren.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

“Zo dus,” mompelde ik zachtjes, zodat ze me niet meer kon horen. Ik draaide met mijn ogen en stond recht. Die zou wel afkoelen.
Ik sprong van de ton af en pulkte met mijn vingers de stukjes shirt die tegen mijn lijf plakten los.
Ik hoorde Maria in het Spaans vloeken en ik prees mezelf gelukkig dat ik geen enkel woord Spaans verstond. Ik snapte niet hoe ik het deed. Het ene moment was ik boos op iemand en het andere moment waren de rollen omgedraaid.
Ik zuchtte luidkeels en zette me naast Dennis neer. “Vrouwen…”
Waarom moesten ze achter alles wat een man zei iets zoeken wat ik helemaal niet bedoelde. Mannen waren oppervlakkig en hadden meestal geen bijbedoeling met wat ze zeiden. Maar vrouwen maakten er opeens iets heel anders van. Ik snapte die logica gewoon niet.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov