[RPG]A Pirate Life For Me - 2 - Speeltopics

De Vrijbuiter is een piratenschip.
Alle bemanningsleden hebben hun eigen redenen om de wet te ontlopen. De een wil gewoon niet deugen, de volgende heeft per ongeluk een moord gepleegd, een volgende liep weg van huis op de vlucht voor een huwelijk wat hem/haar niet aanstond en weer een ander komt uit een lange traditie van piraterij. Waarom ze er ook zitten vast staat dat de bemanning van De Vrijbuiter over de hele zeven zeeën bekend is. Ze duiken op uit het niets, zijn zeer vriendelijk als je doet wat ze vragen en ander heb je je eigen begrafenisakte net getekend.

[ bericht aangepast op 1 jan 2013 - 11:09 ]

Remember to be ridiculous.

5TYLE5 schreef:
|Popopo. Iemand voor Eli of John? ^-^ |

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(...)

[Ze kunnen naar de rest gaan? ]

kindness is never a burden.

5TYLE5 schreef:
(...)

|Wie is de rest en waar zijn die? (: |

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(...)

[Maria, Charles, Dennis en Nevvyandira. Op het dek.]

kindness is never a burden.

Jane Elizabeth Miller • 4e Stuurvrouw

Ik knipprde met mijn ogen, en voeldr een lichte hoofdpijn. Ik klauterde uit mijn hangmat, en wou naar buiten lopen toen ik iets tegen mijn benen voelde, maar ik was te traag, en ik viel al, "pok!" 'auw....... Mijn schouder' kreunde ik. Ik keek naar boven, naar over wie ik gevallen was. 'Maria, hoi'

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

John Clyde
John voegde zich bij de andere op het dek en probeerde hun gesprek te volgen. Hij kwam erachter dat ze allen een zware kater hadden. Gelukkig voor hem was John zo verstandig geweest op het schip te blijven.

Kendra Elisabeth 'Eli' Dawson.
Eli krabbelde na een tijdje weer overeind en zocht steun bij de trapleuning. Ze slenterde de trap op met een knallende koppijn en toen ze eindelijk boven was werd Eli verblind door het felle zonlicht. "Arg! Het brand!" kreunde ze en plaatste haar handen als een zonneklepje op haar voorhoofd. Toen ze de anderen op het dek zag staan waggelde Eli erheen en sloeg haar armen om Dennis en Charles heen maar trok al snel haar armen van Charles af. "Gedver, je bent nat," zei ze en trok een gezicht. "Desondanks," ging ze al snel weer vrolijk verder,"was me dat even een wilde nacht jongens. Zo slecht heb ik me in jaren niet gevoelt." Dat zou je amper geloven als je Eli met haar reuze glimlach zag staan.

kindness is never a burden.

Dennis James Smith
'Godverdomme Dennis,' schreeuwde hij. 'Die krijg je nog terug!' Ik kon er alleen om grinniken. Dat zouden we nog wel eens zien. Ondertussen was hij al terug gezwommen naar de kant en het schip weer opgeklommen. Hij kwam voor me staan en trok me in zijn armen. 'O Dennisje toch, voelt dat niet lekker verfrissend?' Die zag ik dus niet aankomen, maar ik had het wel kunnen verwachten.
'Fijn. Heel erg fijn.' Hij had me los gelaten, zodat de natte plekken die hij op mijn kleding had gemaakt, zichtbaar werden. Als piraat gaf ik er echt niet heel erg om , dat ik nat werd, dat gebeurde nou eenmaal als je op een schip zat. Het voelde alleen vervelend zo in de koude wind, op het vroege uur.
Eli kwam aan waggelen, waarna ze even haar armen om mij en Charles heen sloeg, maar eigenlijk gelijk al weer wegtrok en iets zei over dat Charles nat was. Haar verdere woorden negeerde ik, en richtte me tot Nevvyandira.
'Maar moeten we niet eens aan het werk?'

[ bericht aangepast op 26 nov 2012 - 20:46 ]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Charles Wright Nixon

Zo, een deel van mijn wraak had ik al gehad, al leek het hem niet echt te deren. Zijn enige woorden waren: "Fijn. Heel erg fijn."
Ik haalde mijn schouders op en keek naar Eli. "Nou, zijn schuld. Kom maar niet te dicht bij de rand," zei ik waarschuwend.
In de verte struikelde Jane over iets, of liever iemand. Maria lag op de grond alsof ze buikpijn had en het ieder moment in haar broek kon doen.
Jane krabbelde terug recht en zei iets tegen haar.
"Moeten we niet eens aan het werk?" zei Dennis tegen Nevvyandira. Misschien had hij wel gelijk, genoeg gespeeld.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xeon Lorea Devolimonde
Wakker lig ik naar het plafon aan te staren. Ik had wel een paar uur geslapen en had niet meer nodig. Een paar minuten blijf ik nog liggen voor ik besluit om maar is iets te gaan doen. De hangmat schommeld als ik me gewicht verplaats en ik pak me vast aan een van de balken die boven me hangt, het zal niet de eerste keer zijn dat ik uit de hangmat gelazerd was. Eenmaal op de grond klop ik even mijn kleren recht en strek ik even mijn armen om het blokkerende gevoel eruit te krijgen. Ik draai me om en leg mijn deken in het midden van de hangmat die ik een paar keer horizontaal draai zodat er geen koude wind, beesten of vocht bij mijn deken kon komen. Ik heb niks tegen dat alles maar soms is het fijn om nog iets droogs te hebben als je helemaal doorweekt bent. Terwijl ik hier ondertussen aan dacht loop ik het dek op. Over doorweekt gesproken. Charles kleren bestaan zowat nog alleen maar uit water, Dennis staat naast hem en heeft hier en daar ook wat waterplekken op zijn shirt zitten. Nevvyandira staat erbij en lijkt, op mij na, de enigste van de mensen hier te zijn die geen kater heeft.
´Goede morgen iedereen!´ Roep ik tegen niemand in het bijzonder zonder antwoord te verwachten.

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

[Sorry voor de late reactie was had het een beetje druk]

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

Nevvyandira Nix
Ik keek glimlachend naar dit zootje dat mijn bemanning voor moest stellen. Als je ze zo zag kon je eigenlijk amper geloven dat ze dit schip door verschrikkelijk weersomstandigheden konden loodsen zonder enige problemen. 'Moeten we neit aan het werk?' vroeg Dennis.
'Natuurlijk moeten we aan het werk, controleer of iedereen wakker is en maak haar klaar voor de vaart.'

Remember to be ridiculous.

Xeon Lorea Devolimonde
Ik loop richting de balustrade en ga erop zitten. De stad is nog stil en hier en daar zag je een rookwolkje komen uit een daarvoor bestemde gat in het dak. Met mijn ogen volgde ik een van de rookslierten naar boven. Ik vraag me af of we de zijlen gaan gebruiken, wat eigenlijk wel goed zou zijn naar die tijd opgevouwen gezeten te hebben, of we zouden moeten roeien. Één ding was zeker, aan het weer kan je het niet zien.

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

Dennis James Smith
Geschrokken sla ik mijn handen over mijn oren als Xeon opeens naast ons komt staan en een begroeting schreeuwt. Het dreunt pijnlijk door mijn hoofd. Vervelende kater. Ik zucht even als ik knik op de aanwijzing van Nevvyandira. Daarna draai ik me om, om het weer te checken. Als er wind staat, komt dat alleen maar goed uit. Toch zullen we eerst van onze plek moeten roeien en daarna kunnen we pas de zeilen gaan gebruiken.
Ik ga aan de kant staan en voel hoe er even een windvlaag door mijn haren gaat.
'Oké, goed. Maak de roeispanen gereed, zorg dat de zeilen los gelaten kunnen worden en alsjeblieft laat iemand een glas drinken voor me inschenken.' De bevelen waren niet hard geschreeuwd, zoals ik normaal wel doe. Ik wil alleen mezelf niet nog meer pijnigen.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Charles Wright Nixon

Ik grinnikte zacht toen ik Dennis' bevel over het glas drinken hoorde. Ik kon het ook wel gebruiken, maar ik had geen zin om het voor hem te gaan halen noch voor mezelf.
"Ik zorg wel voor de roeispanen," zei ik.
Ik begaf me direct weer naar het ruim van het schip. De deur liet ik wagenwijd open staan omdat ik anders niets kon zien. Half op de tast begon ik de spanen op te stapelen en ze per groepjes van vijf het dek op te sleuren. Ze waren niet bepaald zwaar, maar ook niet bepaald licht.
Na zo'n drie keer heen en weer lopen begon ik ze allemaal op de juiste plaats te bevestigen. Het ging niet zo snel als ik anders, maar dat was deels omdat ik vertraagd werd door barstende hoofdpijn en er telkens weer een steek door mijn hoofd ging als er een golf tegen het schip aanklotste.
Met een zucht liep ik naar het volgende bankje, waar ik een roeispaan voor bevestigde.

[ bericht aangepast op 1 dec 2012 - 13:06 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xeon Lorea Devolimonde
Ik spring overeind zodra de bevelen werden geschreeuwd. Charles loopt richting het ruim om de roeispanen te gaan halen. Toen die terug kwam bevestigde hij ze aan de bankjes. Aan mijn riem hand ik een fles water vastgebonden die ik er snel vanaf haalde.
'Dennis, vang!' Schreeuwde ik over het dek terwijl ik de fles zijn kant op gooide, later zal ik hem nog wel terug eisen ofzo. Als hij hem al wel gevangen had, niet dat het mij wat interreseerde. Daarna ren ik naar de bankjes en ga om mijn vaste plek zitten. Ik pak de roeispaan vast en wacht tot de rest en op de volgende ordes.

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein