Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
‘Ingewikkelder?’ Herhaal ik hem zachtjes, terwijl ik me naast hem in de sneeuw laat zakken. De warmte die hij op de één of andere manier uitstraalt is.. prettig. Ik was zo iemand die het altijd koud had, en dat was dan ook meteen het grappige aan perfecte Raphaël Call.
‘Je hoeft er niet over te praten, hoor. Ik dacht alleen.. als je eens ergens mee zit kun je best bij mij te recht.’ Ik schenk hem een korte glimlach waarna ik mijn benen optrek.
Wanneer hij begint te zingen, spits ik mijn oren gefascineerd. De klanken komen me bekend voor, maar de liefdevolle uitspraak is volledig nieuw.
Hij zou het tegen mij hebben kunnen gehad, hoewel ik dat betwijfel. ‘Mijn ouders zijn ook ingewikkeld.’ Verklaar ik vervolgens zachtjes.
‘Ik kom eigenlijk uit Wyoming. Mijn echte vader is daar.. eh..’ er komt een korte frons boven mijn ogen terwijl ik op de binnenkant van mijn wang bijt.
’Mijn moeder ontmoette een hoge zakenman in Washington en toen besloot ze dat ze niets meer met mijn vader te maken wilde hebben.
Ik snap het gewoon niet. Ik herinner me hem als een geweldige man. Hij was altijd zo sterk, veilig. Will is zo anders.’ Er rolt een zachte zucht over mijn lippen terwijl ik achterover leun.
‘Hoe zijn jouw ouders? Nog broers of zussen?’ Ik ben nieuwsgierig naar Raphaëls afkomst: hij is zo anders. Zo speciaal.

Jezebel Odys Fray
‘Rustig aan, zeg. Straks geven we Raphaël het verkeerde voorbeeld mee. Bovendien moet je het verdienen.’ Er komt een onschuldige glimlach rond mijn lippen te staan wanneer ik op mijn tenen balanceer om een kus op zijn lippen te drukken. ‘En jij, Embry Call, bent - hoe moeilijk het ook is geweest - alles dat ik ooit nodig heb gehad.’ Ik stop een marshmallow in mijn mond waarna ik de lege mok in de gootsteen zet een mijn hoofd tegen Embry's borst laat leunen.
‘Ik denk dat hij snel zal veranderen.’ Prevel ik vervolgens zacht. Embry keek altijd al uit naar het moment waarop Raphaël zou veranderen, en mij benauwde het al die tijd. ‘Ik vind hem alleen nog zo.. jong om al die rondes te lopen, zo te worden afgepeigert in geheimen. Hij zal het zwaar krijgen.’ Murmel ik zacht terwijl ik afwezig tegen zijn buik strijk. Een slechte gewoonte.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Leah Clearwater

-Ruik je dat, Jake?- dacht ik naar Jacob, die een paar meter verderop stond. -Rustig, Leah. Dat is die nieuwe maar- dacht Jacob terug. Een brullende grom verliet mijn mond. Die rotvampiers zorgden ervoor dat er steeds nieuwe wolven kwamen, en het ergste was nog dat de nieuwelingen bijna harder dan ik konden rennen. Pf, uitslovers. -Leah, ik hoor alles- gniffelde Jacob. -Boeien. Ga lekker naar je inprent- snauwde ik terug. -Aloha- klonk de gedachte van Seth. -Doei Jacob- gromde ik en ik veranderde in mensvorm. Snel kleedde ik me aan en ging tegen het huisje van Sue, mij en Seth aanzitten. Helaas had Sue nu een relatie met Charlie, die de vader was van het irritantste kind op aarde. Bella.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Langzaam klem ik mijn kaken op elkaar als ik Ameleigh moeizaam hoor praten over haar ouders, met name haar vader en de nieuwe man van haar moeder. Mijn vingertoppen beginnen opnieuw langzaam te trillen waardoor ik geneigd ben het liedje met opeen geklemde kaken af te maken, ‘i’ve died everyday waiting for you…’ Zoals ik al had verwacht neemt het zachte trillen van mijn vingertoppen langzaam af, totdat er niets anders over blijft dan een zachte tinteling die aangenaam aanvoelt.
‘Ik ben bang dat mijn ouders nog wat ingewikkelder zijn,’ mompel ik zachtjes, terwijl ik met mijn vinger figuurtjes in de aarde tussen mijn benen begin te tekenen. ‘Het is … –,’ begin ik zuchtend, waarna ik mijn hoofd direct schud. Glimlachend kijk ik haar voorzichtig aan, terwijl mijn ogen droevig fonkelen omdat ik weet dat ik mijn geheimen niet aan haar mag vrijgeven. ‘Laat ook maar,’ fluister ik zachtjes terwijl ik mijn blik op die van haar gericht blijf houden, niet weg kunnen kijkend van haar grote, grijze ogen.
‘Misschien, vanavond, als je mee komt, krijg je wat te horen... Wat verhalen…’ begin ik aarzelend, omdat ik weet dat papa zal uitflippen als ik beloofd heb tegen een meisje – dat ik net een uurtje geleden heb ontmoet – heb beloofd de Quileute verhalen zal vertellen. Onwillekeurig bal ik mijn hand tot een vuist, terwijl ik afwachtend en met felle ogen haar reactie afwacht.

Embry Call

Zachtjes knik ik wanneer Jezebel begint over het feit dat Raphaël binnenkort snel zal veranderen in zijn wolvenvorm. Ik probeer niet te enthousiast te lijken omdat ik weet dat Jezebel het totaal niet ziet zitten, de gevaren die eromheen hangen, de wachtrondes die hij zal moeten lopen en het feit dat hij afhankelijk wordt van Jacob als zijn alfa in de roedel.
‘Hij gaat het inderdaad zwaar krijgen,’ fluister ik voorzichtig terug, ‘maar hij zal ervan groeien en leren, het zal hem verder helpen in zijn ontwikkeling en hij zal zelfstandig worden Jez.’ Even aarzel ik waarna ik haar glimlachend aankijk, ‘we kunnen hem niet voor eeuwig voor onszelf houden.’
De zachte hand die langs mijn buik strijkt voelt prettig en vertrouwd aan, waardoor het vuur in mijn onderbouw weer begint aan te wakkeren en er een zachte kreun over mijn lippen rolt. ‘Jez… Je plaagt me…’

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 22:38 ]

---

•

[Trouwens, staat de RPG van Pat nog of kom je er niet meer?]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Eenhoornpoep schreef:
[Trouwens, staat de RPG van Pat nog of kom je er niet meer?]

|| Pat, Sav & Lex hebben een nieuwe RPG gemaakt. Daar kom ik nog regelmatig ja. Meer om iedereen te spreken enzo! ||

---

•

[Aaaaawhh nu is Leah daar zeker bezet, maar ik heb het geld!]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
Mijn wenkbrauwen vormen een perfecte frons wanneer hij zacht verteld dat als ik met hem mee ga – hij me verhalen zal vertellen.
Mij nieuwsgierigheid wint het van mijn verstand en al gauw blinkt er een rode glimlach om mijn lippen: ik heb altijd al slecht tegen kou gekund en zowel mijn wangen als lippen kleuren felrood als de temperaturen dalen en mijn huid bijna ziekelijk wit kleurt. Uch.
‘Ik ga alleen mee als je belooft dat je ouders het écht niet erg zullen vinden en ik iets voor je mag terug doen, ooit.’ Prevel ik vervolgens bijna dwingend.
Mijn lichaam voelt zo week: alsof het niet ik is die het bestuurt maar een volledige onbekende die wel ervaring heeft met jongens en al dat soort dingen.
Mijn vingers glijden een kort moment zacht over die van Raphaël, maar mijn keel voelt kurkdroog.
‘Je trilt.’ Merk ik zacht op, hoewel ik geen aanstalten maak om mijn hand te laten zakken. Zijn warmte is zo uitnodigend dat het bijna lijkt dat hij speciaal voor mij is.

Jezebel Odys Fray
‘Zelfstandig, ja ja. Ik vind het al moeilijk genoeg dat ik me moet gedragen als één of andere poppenkast als ik met Raphaël naar buiten wil. Hij is verdorie mijn zoon, niet één of andere broer.’ Mompel ik mokkend tegen zijn borst, waarna ik een zacht zucht slaak.
‘Liefde gaat bij jou dus niet alleen door de maag.’ Murmel ik grinnikend, waarna ik mijn armen losjes rond zijn middel sla. ‘Zie ons nu eens. Eerst drinkend in een bar en nu een oud, getrouwd stel dat ieder moment toeziet hoe hun zoon zelf een vrouw neemt en kinderen en.. en..’ Er rolt een onbedoelde lach over mijn lippen waarna ik een pluk uit zijn gezicht strijk.
‘Misschien moet ik me wat minder moederlijk opstellen nu Raph ouder wordt. Het laatste dat ik wil is hem wegjagen.. En misschien hebben wij dan weer wat tijd voor ons tweetjes.’ Ik bevestig mijn gedachten door eens kort te knikken – waardoor er enkele, opgeroogde plukjes uit mijn knot glippen en voor mijn ogen vallen.
‘Voor jou moet het ook moeilijk zijn. Met Tiffany, en de andere mensen.’ Prevel ik ietwat schuldig. ‘Zonder mij.. was je met Brynn geweest. Tussen vrienden en jong. Zonder mij had je geen zoon gehad, of moeilijke keuzes’ Prevel ik zachtjes, terwijl mijn vingers afwezig over zijn roodbruine huid glijden. Misschien, als ik in het begin had geweten dat ik zoveel van Embry zou houden, had ik onze ontmoeting kunnen stoppen. Misschien had hij dan minder problemen gekend. Want ja, zoveel houd ik van hem. Genoeg om alles te doen dat hem gelukkig zou maken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Mijn lichaam vult zich compleet op met de warmte dit me plotseling overvalt wanneer Ameleigh aangeeft dat ze van plan is mee te komen naar mijn huis vanavond. Het feit dat ik mijn vader en moeder voor zal moeten stellen als neef en nicht probeer ik zoveel mogelijk naar mijn achterhoofd te duwen. Echter, de aangename warmte verdwijnt als donderslag bij heldere hemel als Ameleigh haar vingers kort over de mijne laat glijden. ‘Je trilt,’ merkt ze behoedzaam, maar zacht op, terwijl ze haar hand licht op mijn trillende vingers laat rusten. Als door een wesp gestoken trek ik mijn hand met een ruk onder die van haar vandaan en klem ze in elkaar tot vuisten om het trillen te laten stoppen.
Geconcentreerd kijk ik naar de sneeuw, die nu een dikke laag op het schoolplein heeft gevormd, en voel langzaam de controle over mijn handen terugkomen. Verward denk ik na over de verhalen die Embry me ooit heeft verteld, over het trillen, een van de eerste tekenen van een transformatie, waardoor er onbewust een huivering langs mijn ruggengraat naar beneden schiet.
Als ik gecontroleerd mijn blik weer zijwaarts op Ameleigh’s gezicht werp, merk ik op dat haar huid lijkbleek is, met rondom haar wangen en lippen felrode stukken. Zacht mompelend en vloekend op mezelf dat ik het niet eerder had opgemerkt sjor ik mijn licht grijze vest uit, zodat ik alleen nog in een wit t-shirt zit en hang het zorgvuldig – alsof ze breekbaar is – over haar schouders en sla de capuchon over haar wilde, zwarte krullen. ‘Ik ben wel een goede heer, jou laten bevriezen hier,’ mompel ik zachtjes als ik de top van mijn wijsvinger even over haar wang laat glijden terwijl mijn blik weer in haar prachtige, grijze ogen boort.

Embry Call

Mijn hand veegt zorgzaam de los geglipte haarplukjes uit Jezebels gezicht terwijl ik bevestigend met mijn hoofd knik. ‘Raphaël moet voor zichzelf leren zorgen, en dat gaat hem ook lukken, hij zal ons vragen voor hulp wanneer hij dat nodig heeft,’ glimlach ik teder waarna ik mijn wenkbrauwen frons en haar bestraffend aankijk. ‘Ik wil niet dat je dat nog eens zegt Jez, je weet hoe gelukkig ik met jou ben, ik zou sterven voor jou als het nodig was…’ fluister ik zacht terwijl ik mijn ogen neersla.
Voor lange tijd heb ik van Sam te horen moeten krijgen hoe schandelijk het niet was dat ik Brynn had laten vertrekken, dat ik niet had geprobeerd er iets van te moeten maken. Al die tijd had ik gedacht dat Jezebel er niks van in de gaten had gehad, dat ze Sam niet had horen praten en dat het aan haar voorbij was gegaan. Nu Brynn terug was zouden Sam’s beschuldigingen opnieuw beginnen, maar ik kon niet van iemand houden die ik niet herkende. Sterker nog, ik wilde niet van iemand houden die ik niet herkende. Ik hield van Jezebel, Sam moest simpelweg accepteren dat wij twee bij elkaar horen, als de zon en de maan en als yin en yang.
Zuchtend kijk ik haar glimlachend aan. ‘Zeg dat alsjeblieft nooit meer, lieverd… Ik wil jou, en niemand anders.’

---

•

|| Waarom post mijn stomme internet alles twee keer ? -.- ||

[ bericht aangepast op 20 nov 2012 - 16:18 ]

---

•

[Is lichtelijk beledigd *.* ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Fynn Marcello Ryoni.

Nadat ik, voor mijn gevoel, een lange tijd door het bos heb zitten rennen en mijn vacht zo af en toe bevrijd had van de witte sneeuwvlokken die zelfs de meest zwarte haren wit kleurden, heb ik me thuis in een zwarte broek gehesen en een blouse met herfstachtige kleuren uit de kast getrokken. Ik bleef niet thuis om verder te schilderen, aangezien ik me had voorgenomen om daar morgen weer mee verder te gaan. Ik zou rond gaan kijken en de omgeving verkennen. Ik bedoel, ik mag dan wel in het bos zijn geweest en naar de dichtstbijzijnde supermarkt, maar misschien is het ook wel goed om hier wat mensen te leren kennen en te weten of er nog anderen winkels in de buurt zijn.
Bij iedere stap die ik zet, hoor ik de sneeuw onder mijn schoenen kraken. Op de een of andere manier geniet ik van de sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelen en uiteindelijk op de grond belanden. Ze doen niets anders. Ze vallen en smelten om voorgoed in het niets te verdwijnen. Iets wat ik me altijd afvraag wanneer ik sneeuw zie, is of alle sneeuwvlokken hetzelfde zijn. Ze zien er dan wel allemaal hetzelfde uit, maar wie zegt dat ze dat ook werkelijk zijn?
Met mijn handen in mijn zakken loop ik over straat heen en zijn mijn gedachte nog steeds bij de sneeuwvlokken. "Hoi! Ik ben Brynn, nieuw hier?" Lacht iemand opgewekt. Ik kijk op en knipper even met mijn ogen om mezelf uit mijn gedachte te halen, niet dat dat nodig is, aangezien ze zelf al voor me staat te zwaaien. Een zachte grinnik glipt tussen mijn lippen door, waarna er een vriendelijke glimlach op mijn gezicht verschijnt. "Fynn en ja, ik be-" Wanneer mijn ogen de hare bereikt hebben, vallen mijn woorden, net zoals de sneeuwvlokken, op de grond. Ook mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik voel me nog warmer van binnen dan normaal. Een rilling glijd over mijn rug heen. Het is geen vervelende rilling, eerder een fijne rilling van vreugde. Ik weet niet wat er gebeurd. Het is iets, een gevoel, die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Het voelt alsof ik op de een of andere manier verbonden met haar ben. Het duurt even, maar dan valt alles op zijn plek. Ik weet waarom het voelt alsof we met elkaar verbonden zijn. Waarom het voelt alsof ik haar al eeuwen ken. Ik dacht dat ik het nooit zou kunnen zeggen, maar ik heb mijn zielsverwant gevonden, mijn inprent. "Eh," Stamel ik. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Het is zo raar, maar tegelijkertijd zo geweldig. "Eh, ja! Ik ben inderdaad nieuw hier" Uit het niets ontsnapt een opgeluchte zucht uit mijn mond en ontstaat er een flauwe glimlach op mijn gezicht. Ik weet zeker dat ik Brynn vaker zal gaan zien.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Brynn Maddy Danec

Ik herkende de blik in zijn ogen. 'Oh nee, hoe kan dat?' kreunde ik. Voordat Fynn wat kon zeggen begon ik te vertellen. 'Een jaar geleden ofzo, werd ik ingeprent met een jongen hier. Maar hij herkende me niet meer na een tijdje en dus ging ik weg. Dit is echt verwarrend. Maar ik ben blij dat ik weer iemand heb, hoop ik tenminste' mompelde ik met een scheve glimlach. 'Ja, ik leg het wel even uit. Ik haat het als iemand vragen gaat stellen. Ik ben een hybride, half vampier, half mens maar dat weet je waarschijnlijk al' ratelde ik door. Ineens realiseerde ik me dat ik aan het woord was. 'Sorry, ik ben onbeleefd bezig. Nu lijkt het net alsof ik helemaal niet wil en alsof ik teleurgesteld ben. Man, en nu lijkt het alsof ik je al jaren ken. Oke oke, ik kap' babbelde ik door. 'Sorry' zei ik met een onschuldig glimlachje.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
Ik slik kort als hij zijn hand terugtrekt en bijt vervolgens op mijn onderlip als hij me zijn vest omdoet. Hij ruikt precies naar Raphaël: een vlaag van de zilte zee en hout. Camille, of iets in die richting. Het ruikt.. vertrouwd en veilig. Naar thuis.
Er rolt een beverige lach over mijn lippen wanneer hij mompelt dat hij me heeft laten bevriezen. ‘Het is maar sneeuw.’ Stel ik hem zachtjes gerust terwijl ik een krul achter mijn oor strijk. Mijn tanden voelen pijnlijk in mijn onderlip wanneer ik zorgvuldig toezie hoe Raphaël zijn warme vingers over mijn wang laat glippen.
Ik knipper enkele seconden verdoofd met mijn ogen voor ik mijn gezicht afwendt naar de vallende sneeuw.
Het is nogal moeilijk om me een houding te geven met een engel naast me. De jongen waar ik net als velen ongetwijfeld over heb gedroomd. Het is niet realistisch dat hij naast me zit, zijn warmte met me delend en dat maakt me op de één of andere manier sprakeloos.
‘Ik.. Ik wil je ouders erg graag ontmoeten, Raphaël.’ Prevel ik zachtjes. Ik had namelijk zo'n idee dat hij de bijnaam niet erg leuk vond.

Jezebel Odys Fray
‘I have died everyday: waiting for you. Darling don't be afraid: I have loved you, for a thousand years. And I will love you for a thousand more.’ Het is het slaapliedje dat ik ooit voor Raphaël zong, en ik heb het op mijn beurt van mijn biologische vader geleerd. Het is een nummer dat perfect bij ons past, besef ik me goedkeurend voor ik op mijn tenen ga staan om zachte kusjes tegen zijn gezicht te drukken: zijn lippen expres mijdend.
‘I will be brave, and I won't let anything take away standing in front of me.’ Murmelde ik zachtjes tegen zijn lippen voor ik deze liefkozend zoende.
‘Embry en Jezebel Call’ Fluister ik vervolgens zacht in zijn oor ‘het koppel dat voor altijd en altijd samen bleef.’ Vervul ik vervolgens zachtjes, waarna ik glimlach. Altijd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Fynn Marcello Ryoni.

Ik kan het niet laten om te grinniken. Op de manier waarop ze haar woorden uitbrengt, hoe ze alles in één adem lijkt te zeggen en tenslotte de onschuldige glimlach waarmee ze haar verhaal eindigt. Het voelt alsof ik eindelijk weer eens mezelf bij iemand kan zijn. "Het maakt niet uit, mijn zusje ratelt ook altijd door" Alweer glipt er een korte grinnik uit mijn mond, maar al snel verschijnt het beeld van mijn zusje, die ik vervolgens met alle macht uit mijn gedachte probeer te verwijderen. Ik wil nu niet aan haar denken. "Je verhaal klinkt vrij, vervelend. Ik bedoel, het lijkt mij verschrikkelijk om niet herkend te worden door diegene van wie je houd." Ik glimlach even flauw naar haar en haal een hand uit mijn zak, om hem vervolgens langs mijn lichaam te laten hangen. "Maar nu hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat je weg rent, als ik je vertel dat je mijn inprent ben, aangezien je dat al doorhebt en weet wat het inhoud." Stiekem is het een opluchting dat ik iemand inprent die al weet van mijn bestaan en van de meeste dingen op de hoogte is, tenminste dat denk ik.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Raphaël Embriël Fray Call

Opnieuw voel ik de zachte trilling in mijn vingers trekken met daarbij een licht, tintelend gevoel ik mijn armen die ik vervolgens met alle kracht tegen mijn lichaam aandruk en mijn spieren aanspan. ‘Mijn, ouders?’ fluister ik zachtjes, terwijl mijn ogen een uitweg zoeken die zich nergens schijnt aan te bieden. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd, ik kon – en mocht – de waarheid over mijn echte ouders niet aan Ameleigh vertellen, ze zou gillend wegrennen en naar de politie gaan of wat dan ook, vertellen dat ik gek was geworden en vervolgens zou ze me nooit meer aankijken.
‘Ik – Ik denk niet dat je ze vanavond kan ontmoeten,’ mompel ik zacht, terwijl mijn ogen nog steeds de parkeerplaats afzoeken naar een uitweg en mijn armspieren zich af en toe ontspannen, om vervolgens meer gespannen op te bollen. ‘Het is nogal – Ingewikkeld,’ mompel ik er dan als verklaring achteraan, niet wetend wat ik moet zeggen aangezien de waarheid onmogelijk was.
De grote klapdeuren zwaaien met een ruk open, waardoor ik mijn armspieren rustig voel ontspannen en het getril in mijn vingers opnieuw afneemt. Een grote stroom van leerlingen komt naar buiten gelopen, waardoor ik verrast mijn wenkbrauwen ophef. Ik had niet in de gaten gehad dat we zo lang buiten zaten, maar op het moment dat ik het dikke pak sneeuw zag liggen kreeg ik opnieuw de bevestiging.

Embry Call

‘Voor altijd,’ fluister ik bevestigend terug, waarna ik mijn lippen zachtjes terug druk tegen die van Jezebel en mijn tong even langs haar bovenlip strijkt. ‘Je blijft voor altijd van mij,’ murmel ik er dan zachtjes achteraan, niet wetend wat ik zou moeten doen als iemand er vandoor zou gaan met haar. Met een half oog op de klok druk ik een kus op haar voorhoofd. ‘Onze zoon komt zo thuis van zijn eerste dag op school,’ grinnik ik zachtjes. De term ‘zoon’ heb ik altijd raar vinden klinken uit mijn mond, aangezien ik het grootste gedeelte van de tijd zelf nog een klein kind was dat stoeide met zijn vrienden en zeurde over de alledaagse klusjes die gedaan moesten worden in het huis en in de roedel.
Grinnikend laat ik mijn mond langs Jezebels kaak naar beneden glijden, waar ik zachtjes op haar oorlel bijt. ‘We hebben natuurlijk nog tijd voor de keukentafel,’ fluister ik dan met een zachte kreun in haar oor, waarna ik hard begin te lachen en mijn armen stevig rond haar middel sla om vervolgens mijn gezicht in haar haren te begraven.

---

•