Blaine Anderson:
Ik liet het gewoon ondergaan en sloot genietend mijn ogen, terwjl Kurt lekker masseerden op mijn hoofd. Na een tijdje was hij klaar en spoelde hij mijn haren uit. Ik glimlachte lief en sloeg mijn armen weer om Kurt heen en drukte tegen me aan. Ik gaf een kus op zijn lippen en streelde zijn wang zachtjes. 'Ik hou van je, Kurt. Niemand komt meer aan jou, alleen ik' zeg ik lief en gemeend. En ergens was de laatste zin toch ergens ontdeugend en zag je een kleine twinkeling. Ik streelden nu met mijn handen over zijn lichaam, zodat hij Steven's handen niet meer op zijn lichaam voelden maar alleen die van mij. Dit deed mij ook heel eerlijk goed. Het heerlijke warme bad, onze liefde en elkaars lichaam. Dit deden mijn spieren ook goed, aangezien ik gerend heb met Kurt in mijn armen en dat was echt zwaar. Ik ging nog wat onderuit zitten en legde mijn hoofd op de badrand en genoot even. Ik draaide Kurt zo om, dat hij met zijn gezicht naar mij keek en hij legde zijn hoofd op mijn borst. Ik streel zachtjes zijn rug en probeerde hem helemaal gerust te stellen. 'Het komt helemaal goed tussen ons. We gaan dalijk prachtig trouwen en zoveel seks als je dat wilt. Kinderen adopteren, samen oud worden' fluister ik lief en gemeend in Kurt's oor. Ik was echt niet meer boos meer en wou gewoon dat Kurt gelukkig was. Ik had ook zoveel fouten gemaakt, waarom hij niet? Ik vergaf hem en wou gewoon dat we beiden gelukkig waren. Ik sloot even mijn ogen om alles even goed door te dringen en te genieten.
Isabella Elizabeth Espinoza:
Al zijn woorden herhaalde elke keer in mijn hoofd, dat ik er gewoon doodsbang van werd. Ik stribbelde elke keer tegen en opeens zag ik dat Damian zijn hand in een vuist maakte en mijn buik wou gaan slaan. Ik voelde me gelijk misselijk en werd gewoon stijf van angst. Angstig sloot ik mijn ogen en hoopte op het beste. Opeens voelde ik geen lichaam op mijn lichaam en maakte mezelf snel een bolletje. Ik hoorde nog slagen en gekreun van pin, blijbaar was Finn en Damian aan het vechten. Maar als nog hield ik mijn ogen stijf dicht. Uiteindelijk werd alles stil en je hoorde mijn gesnik alleen maar. Waterig opende ik mijn ogen en zag opeens Finn weer in de kamer komen. Hij knielde naast me en trok hem op zijn schoot, automatisch sloeg ik mijn armen om zijn hals en ik voelde dat hij mij dicht tegen zich aanhield. Ik hoorde wat hij zei en haperig ademde ik. 'Finn' snikte ik luid en nestelde dichter in zijn armen en bergde mijn gezicht in zijn nek. Alles deed zo'n pijn en ik was gewoon zo uitgeput, geestelijk zowel lichamelijk. Ik trilde letterlijk over mijn hele lichaam en tranen biggelden nog steeds over mijn wangen. 'H-het s-pijt me!' snikte ik gebroken. Ik schaamde en had zoveel spijt tegenover Finn. Als ik niet naar buiten was gerend naar de stad dan had ik Damian helemaal niet ontmoet en was dit allemaal niet gebeurd. Maar wat Damian allemaal zei spookten nog steeds door mijn hoofd. Dalijk wachtte hij ergens op me en vermoorde of ontvoerde hij me. Ik was gewoon gebroken en al die beelden van die ontvoering spookten ook door mijn hoofd. Ik had zoveel spijt en wou nu alleen maar Finn. Ik zou niet meer iets stoms doen en alleen bij Finn blijven. 'Het spijt me' snikte ik elke keer. DIt was misschien gewoon mijn verdiende loon, omdat ik niets was en een hoopje ellende.
One Who Travels A Higher Path.
