Kurt Hummel
Door zijn woorden sierde er een kleine en zwakke glimlach op mijn gezicht. Ik was sprakeloos en maakte kleine rondjes op zijn borst met mijn vingers terwijl ik zijn woorden tot me door liet dringen. Nu realiseerde ik me ineens iets en staarde ik een beetje beduusd voor me uit. Toen we in dat cafeetje waren voelde ik me niet zelfverzekerd door die jongen die met me flirtte, dat dacht ik. Het kwam eigenlijk doordat Blaine bij me was, door hem voelde ik me zelfverzekerd. Op dat moment dacht ik dat het kwam door dat geflirt, maar dat was niet zo. Het was Blaine die me zelfvertrouwen gaf. Ik keek hem vervolgens weer aan in zijn ogen. Ik voelde me een stuk beter dan zojuist, maar natuurlijk was nog niet alles weg wat ik voelde. Nog steeds voelde ik mezelf walgelijk omdat Steven aan me zat en had ik huiveringen daardoor. Ik moest daar vanaf zien te komen. Ik wilde alleen Blaine's handen voelen op mijn lichaam. En de angst was er natuurlijk ook nog, maar wel minder. Ik wilde ontspannen, nergens anders aan denken. Ik wilde genieten van onze liefde. 'Ik wil voor altijd bij je zijn.' zei ik zachtjes en gemeend, waarna ik hem weer glimlachend aankeek. Mijn glimlach werd alweer iets breder dan zojuist. Ik ademde nu even liep in waardoor mijn longen zich nu helemaal vulde met lucht en ademde diep uit. Eindelijk lag ik in zijn armen en was alles weer goed. 'Jij bent alles, Blaine.' zei ik gemeend en naar waarheid. 'Echt alles voor mij.' fluisterde ik nu zachtjes waarna ik mijn lippen hartstochtelijk op de zijne drukte en mezelf dieper in zijn armen nestelde. Op dat moment hoorde ik een doffe bonk, meteen keek ik verschrikt om me heen en werd ik weer bang en verstevigde ik mijn greep om Blaine.
Finn Hudson
Rustig zat ik voor de televisie naar het laatste nieuws te kijken, de geluid van de televisie stond zo zacht, dat ik niets meer hoorde dan gemompel. Ik kon toch niets verstaan omdat het Spaans was. Emily sliep rustig door en was helemaal uitgeteld. Ik vermoedde dat ze de spanningen aanvoelde de hele dag en daarom zo moe was. Zelf was ik ook aardig moe en zakte ik een beetje achterover op de bank. Een beetje verveeld zapte ik naar een ander kanaal totdat ik ineens Bella mijn naam hoorde gillen, ik schoot meteen overeind en sperde mijn ogen ver open. Verbeelde ik me dat nou? Om liever de voordeel van de twijfel te nemen schoot ik overeind en keek ik vluchtig of er niets met Emily kon gebeuren. Ze lag gewoon veilig in de box, dus er was niets aan de hand. Vervolgens rende ik met een rotvaart naar Bella's kamer toe en stormde ik met volle vaart naar binnen. Mijn vermoeden werd zojuist bevestigd toen ik Bella hulpeloos op de grond zag liggen en Damian de hele tijd op haar in sloeg. 'Nu is het klaar!' riep ik woedend, wat Damian uit zijn acties haalde en mij aankeek. 'Wat wilde jij doen?' vroeg hij spottend en ergens zag ik ook dat hij er van baalde dat ik er nu was. Ik liep er op gaf en gaf Damian een harde duw zodat hij van Bella vandaan viel. In een snelle beweging stond hij weer op en zag ik dat Bella's jurk half uit getrokken was. De klootzak! Hij had haar gewoon aangerand! Hier liet ik hem echt niet mee wegkomen. 'Je hebt een enorme fout gemaakt om dat te doen bij haar!' zei ik woedend tegen hem, waarna hij me spottend aankeek. 'Oja?' vroeg hij gewoon lacherig, alsof het niks bijzonders was. Wist hij dan niet wat hij gedaan had?! Bella had rust nodig! Dadelijk kreeg ze een miskraam. Ze had al genoeg mee moeten maken. 'Ze is toch maar een slet.' zei Damian schouderophalend, waarna hij minderwaardig naar Bella keek. 'Ik snap waarom je ontvoerd werd, je bent niks. Je bent niks meer dan een hoopje ellende.' siste hij naar Bella. Nu had hij het gedaan! Ik liep nu woedend naar hem toe en vloog hem aan. Deze keer spaarde ik hem echt niet! Ik zou ervoor zorgen dat hij zijn woorden zou terugnemen. Ik sloeg waar ik hem maar raken kon en ik kon redelijk hard slaan. Ik sloeg vooral in zijn gezicht en had hem al gauw een blauwoog geslagen en een bloedneus. Maar hij was ook ontzettend sterk en sloeg ook heel erg hard. Hij sloeg in mijn maag, gezicht en ik kon merken dat we echt aan elkaar gewaagd waren. Nu was ik ineens niet meer zo zeker van mijn zaak, hij was echt sterk. Maar ik zou niet stoppen voordat hij in het ziekenhuis lag. Ineens wist Damian me te laten struikelen zodat ik viel en met mijn hoofd tegen het nachtkastje aan. Ik zag meteen sterretjes voor mijn ogen en deed even niks meer..
Damian Furioso
Woedend werd ik nu ze toch begon te gillen. Ze had haar buik beschermd en ik begon nu een aantal keren te slaan in haar gezicht. Maar op dat moment kwam Finn binnen en verwikkelden we in een gevecht. Na een lang en zwaar gevecht kreeg ik het voor elkaar om Finn te laten struikelen en hij op de grond viel. Hij deed niks meer en had zijn ogen gesloten. 'Zo, van hem hebben we geen last meer.' zei ik simpel, waarna ik gemeen grijnsde naar Bella. Vervolgens liep ik weer naar haar toe. 'Dacht je echt dat iemand mij kon stoppen?' vroeg ik aan haar, waarna ik haar aan haar haren meesleurde naar de andere kant van de kamer. 'Je gaat zoveel spijt krijgen van alles, Bella. Ik ga je leven tot een hel maken, geloof me maar wat ik zeg. En het begint nu, niemand kan je helpen.' siste ik dreigend naar haar.
( Geen zorgen, Finn wordt dadelijk weer wakker. Ik wilde de spanning even opbouwen. ^^)
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
