Steven Black:
'Ik ga je niet vermoorden als je dat denkt' zeg ik simpel en kijk hem onderzoekend aan. 'Waarom zou ik je vermoorden, dan zou de lol al snel eraf zijn' zeg ik naar de waarheid. Ik zag het gewoon in zijn ogen en zag nu duidelijk dat hij bang was, maar goed ook, anders. Vervolgens zei hij dingen en ik zuchtte ongeduldig, steeds werd ik bozer en uit het niets haalde ik uit naar zijn wang. Een enorme klap hoorde je en Kurt's wang werd helemaal rood. 'Hou je mond, anders sla ik je nog een keer' zeg ik sissend en hield hem met beiden handen hem stevig vast, zodat hij niets kon doen. 'Ik heb al heel lang geen seks gehad, dus dat gaan we doen' beantwoorde ik op zijn ene vraag. Ik liet zijn gezicht naar mij kijken met behulp van mijn ene hand en kijk hem diep aan. 'En als jij niet meewerkt kan je nog meer slagen krijgen, zodat je helemaal niets meer kan' zeg ik dreigend tegen hem en trok zijn vest hardhandig uit. Ik had al een tijdje geen seks meer geahd, vanwege dat ik behoorlijk bezig was met andere dingen. En ik had ook niet zoveel zin in om meisjes naar me toe te lokken om hen te misrbuiken, maar aangezien Kurt hier was dan kon hij zichzelf nuttig maken. Ik duwde mezelf tegen hem aan en zoende hem ruw op zijn mond. Ik duwde mijn onderlichaam tegen de zijne en wreef hard en voelde me opgewonden worden. Ik hield met één hand zijn handen vast en hield ze stevig boven zijn hoofd, terwijl de andere hand onder zijn shirt ging en hebberig en verlangend streelde.
Isabella Elizabeth Espinoza:
Ergens werd ik nu geirriteerd door Damian en zuchtte onhoorbaar. Ik snapte nu precies waar Finn en Kurt op doelde. Hij dacht alleen maar aan zichzelf, alleen ïk was belangrijk en de rest kan stikken. Het was allemaal niet zo moeilijk met het ziekenhuis bezoeken. Kurt en Blaine gingen altijd mee, hoe dan ook en dat verrandert niet. Finn moest al helemaal mee, zonder hem ging ik niet. Damian mocht het zelf willen. Hij wist pas niet hoe ik me voel en waar ik sta. Ik had een kind in mijn buik, hij niet. Hij wist niet ik mij voelde, ik zat pas in een lastig pakket. Ik was degene die 9 maanden een kind moet dragen en moet verzorgen dat het gezond bleef. Hij dacht helemaal niet aan Finn, Finn had het ook moeilijk. Maar ik hoorde hem helemaal niet klagen tegen mij, maar Damian. Ik hoorde Finn helemaal niets zeggen en hij zette zelfs zijn gevoelens even weg voor mij, terwijl hij het ook heel moeilijk had. Ik snapte natuurlijk hoe Finn en Damian moesten voelen, dat begreep ik echt wel. Zelf vond ik het ook niet leuk, dat het zo moest lopen, maar het is eenmaal gebeurd. Damian moet eens een keer van zich afzetten dat ik ben vreemdgegaan, schuif het dan opzij voor je kind. Ik knikte maar op wat hij zei en Finn liep naar de keuken om wat te maken. Even viel er een stilte en Finn kwam weer terug met wat eten. Toen ik het eten zag knorde mijn maag en hoorde wat Finn zei, waardoor ik glimlachte. Ik opende mijn mond en wou iets zeggen, maar deed hem gelijk dicht. Ik wou zeggen dat Finn pas lekker was, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen waar Damian bijzat. 'Dankje, Finn' zeg ik inplaats van wat ik wou zeggen en pakte het bord en zette op mijn schoot. Onbewust leunde ik tegen Finn aan, aangezien hij naast me kwam zitten en at rustig mijn broodje gezond op. Ik maakte een goedkeurend geluidje en kreeg licht blosjes op mijn wangen. Ik kreeg gelijk weer wat energie en at het smakelijk op. 'Het is lekker' zeg ik gemeend en glimlach lief naar Finn. Ik smolt helemaal weg in zijn bruine ogen en mijn hart ging ook weer veel te snel. Mijn blik veranderde naar verliefd zijn en wou hem zoenen, maar snel zette ik mijn blik weer op het bord waar mijn broodje was. Damian zat nog naast me en ik kon moeilijk voor hem gaan zoenen met Finn. Ik wou het wel, maar ik had helemaal geen zin in drama. 'Anders leer ik je wel een keer een paar recepten' zeg ik nu en at verder.
One Who Travels A Higher Path.
Veel plezier! (: )
