{RPG} Wolfblood ~01~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - DarrenCrissy
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Dysis

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Dysis
- Jill Angel Scars - AgentP

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 18:59 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Aowynn

Als reactie ontbloot de wolf zijn tanden, daarbij niet van plan om de plek waar hij stond te verlaten. Ik snoof licht, draaide het mes even rond in mijn hand terwijl ik pijn van mijn been en rug probeerde te verbijten. De wolf zijn nekharen en staart stonden recht overeind en er klonk een luide grom vanuit zijn keel.
Een grom waarin een duidelijke waarschuwing lag, maar waar ik niet van plan was een klein beetje gehoor aan te geven. Ik moest hem wel nageven heel even onder de indruk te zijn van zijn houding, de kracht die hij erbij uitstraalde was enorm. Mijn blik was strak gericht op de zijne terwijl ik ondertussen in gedachten mijn kansen voor een volgende aanval probeerde te berekenen. Deze waren minimaal, hij was in zijn voordeel gezien de wond in mijn been. Naar hem toerennen was al helemaal een grote poging tot zelfmoord, en van hem wegrennen was iets wat ik pertinent niet deed.
De enigste kans die ik had was het mes gericht zijn kant in de gooien en daarbij de afstand die we nu hadden, in iedergeval voor een moment, te behouden. Aan de andere kant was ik dan wel het enige wapen wat ik nog had kwijt. Ik ademde diep in terwijl mijn blik geen moment de zijne losliet en nam daarbij een beslissing. Wederom rolde ik het mes weer even in mijn hand, klemde mijn vingers vervolgens stevig om het lemmet heen en gooide hem met een flinke vaart zijn kant in. Of het mes hem nu raakte of niet, een duidelijker punt kon ik hem niet meer geven. Verzwakt, gewond en wankelend op mijn benen, ik gaf hem niet op.

Ayla

Bedankt, snoes. De kelderdeur is open, jullie mogen naar binnen maar wees stil want oma slaapt. Normaal komt Andrew er ook met Coop aan straks. Ik ben nog even bezig, denk ik, reageerde Memphis in gedachten terug. Ondertussen was Katherine Aurora aan de andere kant gaan steunen en liepen we zo met z’n drieen in een langzaam tempo het bos uit.
We zullen zachtjes doen, hopelijk zijn we snel compleet, reageerde ik op Memphis en steunde Aurora iets bij. Wat het ook is waar jij mee bezig bent, wees voorzichtig, voegde ik er nog aan toe en richtte me toen even tot Katherine.
De kelderdeur van Memphis zijn huis is open, we gaan daarheen en wachten af. Andrew en Cooper komen als het goed is ook onze kant op, zei ik alleen tegen haar en keek even een keer vaan Ro. Hou je het nog vol? We zijn er bijna.
We bereikten na een tijdje het einde van het bos waarop ik mijn blik waakzaam liet rondgaan, hopende niet onverwachts nog een Hunter tegen te komen. Met twee gewonden waren we nu alles behalve in een voordeel.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Marcy Jarvis

Ik kroop naar achteren op mijn ellebogen tot ik buiten gehoorsafstand was. Daar hees ik mezelf omhoog aan een tak.
Ik had geen idee waar ik heen moest en ik vervloekte mezelf dat ik met de fiets hierheen was gekomen. Wie was ik om te denken dat ik na deze avond nog zou kunnen fietsen. Het ging al bijna terug licht worden en het was beter dat niemand me zo over straat zag lopen. Ik raakte alleen niet thuis, niet te voet en aan een fiets had ik ook niets.
Ik ging tegen een boom zitten aan de rand van het bos, waar we aan het begin van deze avond hadden afgesproken. Normaal gezien moest de rest hier langskomen als ze terug kwamen.
Ik scheurde een stuk boomschors van de stam af en begon het bloed van mijn zwaard te schrobben. Ik was een van mijn messen verloren in het bos, maar dat was niet zo'n ramp. Ik leunde met mijn achterhoofd tegen de boom en wachtte op een teken van leven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Katherine Audrey Swann

"De kelderdeur van Memphis zijn huis is open, we gaan daarheen en wachten af. Andrew en Cooper komen als het goed is ook onze kant op"
Ik keek naar Ayla en knikte even. "Is goed."
Als verdoofd slenterde ik met Ayla en Aurora richting het huis van Memphis en voelde me totaal uitgeput.
Deze nacht had zijn tol geëist waardoor ik er echt onderdoor zat door de verwondingen.
De wond op mijn borstkas was niet zo erg, mijn vacht had de aanval een beetje in de weg gestaan, maar die van in mijn buik zag er niet bepaald gezond uit.
Ergens vroeg ik me af hoeveel bloed ik eigenlijk had verloren, maar aan de andere kant was ik blij dat ik het niet wist.
Als we nu werden aangevallen, zou ik waarschijnlijk mijn laatste restje kracht gebruiken om zeker te zijn dat ik een hunter mee het graf in sleurde, al was dat het laatste wat ik deed.
Wanneer we de bosrand hadden bereikt, voelde ik me enigszins opgelucht, hoewel we nog niet 100% in veiligheid waren.
We waren nu wel in de buurt van het huis, dus dat was toch iets goed.
Ik stak mijn kop in de lucht en probeerde een geur op te vangen, maar aangezien ik niets rook, dacht ik dat de kust wel veilig was.
"Er is niets te ruiken," Liet ik Ayla en Aurora weten. "Ik denk dat we in één keer het huis kunnen bereiken."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aurora Elizabeth Morningrose

Zachtjes beweeg ik mijn kop een minimaal aantal keer heen en weer, zonder een ander antwoord te geven op Ayla's vraag of het ging of niet.
Eenmaal bij de bosrand laat Katerine ons weten dat ze niets kan ruiken, dat er geen Hunters in de beurt zijn en dat we - naar haar mening - het huis in één keer zullen kunnen bereiken. Echter, dat wil niet zeggen dat we totaal uit de gevarenzone zijn, wat me op dit moment niet heel erg veel meer kan schelen.
Het eerste wat ik doe is slapen, murmel ik zachtjes tegen Ayla en Katherine.
Ik voel dat mijn ogen zo nu en dan dicht vallen en weer open moeten springen als ik bijna struikel of er een nieuwe pijnscheut door me heen schiet.
Even richtte ik mijn aandacht zijwaarts op Katherine, aan haar houding en bewegingen te zien had ze ook veel pijn.
Of eerst misschien even voor jou zorgen, mompel ik dan tegen Katherine.
Hoe erg mijn verwondingen ook waren, hoe moe ik ook was, ik zou er eerst proberen voor te zorgen dat Katherine oké was. Het feit dat ik Ayla's steun nog steeds voel zodat ik niet ieder moment op de zachte bosgrond val doet me meer goed dan ik had verwacht. Het gevoel van hechtheid en vertrouwen binnen de roedel werd weer een keer bevestigd in mijn gedachten.

---

•

Scarlet Morningstar
"Scar, liefje, is alles in orde?" Hoorde ik Memphis zijn stem zeggen.
Wat moest ik zeggen tegen hem? Dat het helemaal niet gaat en het niet aan de wonde aan mijn schouder lag? Dat ik me van een afgrond heb geworpen? Dat ik van streek was omdat een ouwe vriend een hunter was? Dat het na al die jaren van intens verdriet en mensen rond me heen te zien sterven en al mijn geliefdes kwijt te raken me eindelijk te veel is geworden? Ik wist het niet. Misschien moest ik gewoon niet op hem antwoorden? Want wie zou me nu ooit kunnen begrijpen? Niemand hier was de laatste van hun bloedlijn. Ze hadden oftewel een neef, een broer, nonkel, enzovoort. Ik had niemand meer. Iedereen was dood.
Ik kwam met mijn poten op de grond terecht en liep verder naar een plek die ik alleen kende. Ik had besloten om niet te reageren op Memphis. Hij had het vast druk genoeg met het te verzorgen van de rest om zich over mij druk te maken. Ik kon best voor mezelf zorgen. Of eigenlijk helemaal niet. En mijn gehuil had redelijk droevig en pijnlijk geklonken. Oké, hij ging waarschijnlijk zijn haar van zen mooi koppie trekken. Maar ik wou gewoon even geen andere mensen in mijn hoofd. Vooral als ze erin wroeten om te weten te komen wat erin je omspeeld. Niet dat Memphis dat vaak deed, maar als het nodig was deed hij het wel. Ik sloot de verbinding tussen mij en de rest uit en ik wist dat ze die gebroken connectie wel zouden kunnen voelen. Soms voelde het aan alsof je een pakgenoot kwijt bent geraakt. Maar aangezien ik me gewoon afsloot zou dat wel niet zijn. Ik liep door tot de eerste zonnestralen mijn vacht raakte en ik verder naakt liep alleen de leren jas van mijn broer die het nooit stuk ging tijdens mijn verandering maar de rest van mijn kleren wel. Ik snapte ook niet waarom. Maar één ding wist ik wel, Memphis ging pist op me zijn als ik terug kwam omdat hij zich zorgen voor niks heeft gemaakt. Ik kwam aan bij een klein huisje aan een rivier. Ik deed de deur open en eerste wat ik pakte was een fles cognac en een sigaret.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Ik ben der weer haha. Wat heb ik allemaal gemist?]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Ik ben der weer haha. Wat heb ik allemaal gemist?]

[Laten we er van uitgaan dat vrijwel iedereen gewond is. Memphis die geloof ik ook gewond is, heeft de opdracht gegeven aan Aurora, Ayla en Katherine om naar zijn kelder te gaan aangezien Aurora en Katherine zwaargewond zijn en Ayla lichtgewond. Wat ik ook weet is dat Marcy ook zwaargewond is na een gevecht met Katherine, ze probeert nu ergens veiligheid te zoeken als ik me niet vergis. Scarlet is een beetje van de kaart omdat ze er achter is gekomen dat een oude vriend, Riley, een hunter is. En daar voelt ze zich rot voor. Riley is uit een boom gevallen, maar is nog in orde en is nu opweg naar huis aangezien hij niet langer wilt vechten met gewonde wolven. Hij is van mening dat hij wint omdat hij goed is, niet omdat ze gewond waren. Dat is zowat alles wat ik weet.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cooper

"Ik breng jou weg en daarna kom ik terug voor Memphis. Het spijt mij ook." Ik kijk naar Andrew en draai mijn kop dan weer weg.
Het spijt hem ook, als ik kon glimlachen deed ik dat.
"Ik breng je nu naar de tuin van Memphis." zegt Andrew dan en begint tegen me aan te lopen, ik kan niet anders doen dan mee lopen.
"Maar-" ik weet dat het niets zal helpen te protesteren.
"Coop? Op een schaal van één tot tien... Hoe gestoord is het dat ik kick op dat wijf?" Hoor ik de stem van Memphis ineens in mijn hoofd. Als het kon had ik nu een wenkbrauw opgetrokken.
"Veertien," Antwoord ik droogjes en kijk achterom. Ik vertrouw dit niet, die Huntres en mijn neef dan.
Tegen mijn wil in loop ik met Andrew mee. Ik zie hoe de Huntres opstaat en een dreigende houding naar Memphis aantoont, zij zal het niet snel opgeven.
Ik zie dat ze een scherp iets pakt en ik grom een keer, ongewild draai ik mijn kop weg en loop met Andrew mee.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Gipsy schreef:
(...)
[Laten we er van uitgaan dat vrijwel iedereen gewond is. Memphis die geloof ik ook gewond is, heeft de opdracht gegeven aan Aurora, Ayla en Katherine om naar zijn kelder te gaan aangezien Aurora en Katherine zwaargewond zijn en Ayla lichtgewond. Wat ik ook weet is dat Marcy ook zwaargewond is na een gevecht met Katherine, ze probeert nu ergens veiligheid te zoeken als ik me niet vergis. Scarlet is een beetje van de kaart omdat ze er achter is gekomen dat een oude vriend, Riley, een hunter is. En daar voelt ze zich rot voor. Riley is uit een boom gevallen, maar is nog in orde en is nu opweg naar huis aangezien hij niet langer wilt vechten met gewonde wolven. Hij is van mening dat hij wint omdat hij goed is, niet omdat ze gewond waren. Dat is zowat alles wat ik weet.]

[En nu vanaf het begin haha. Ik was er niet vanaf het begin, dus ik heb werkelijk geen idee waar iedereen zich bevind of waar ik nu kan inspringen met Aiden.]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
(...)

[En nu vanaf het begin haha. Ik was er niet vanaf het begin, dus ik heb werkelijk geen idee waar iedereen zich bevind of waar ik nu kan inspringen met Aiden.]

[Ok, even zien (: De wolven hadden afgesproken in het bos en de hunters net iets buiten het bos. Iedereen van de hunters werden ongeduldig omdat Aiden niet kwam opdagen, dus zijn ze zonder hem vertrokken. Er kwam geloof ik ook een nieuwe hunter bij namelijk Levi. De hunters splitsten zich net als de wolven op waardoor er hier en daar groepjes zijn beginnen vormen waar er gevochten werd. Hmm, de wolven hadden ook allemaal een taak gekregen, enkele gingen normaal gezien de stad in, maar zo ver zijn ze niet geraakt en de anderen moesten op hunterjacht. Dat is het zowat in grote lijnen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Ok, even zien (: De wolven hadden afgesproken in het bos en de hunters net iets buiten het bos. Iedereen van de hunters werden ongeduldig omdat Aiden niet kwam opdagen, dus zijn ze zonder hem vertrokken. Er kwam geloof ik ook een nieuwe hunter bij namelijk Levi. De hunters splitsten zich net als de wolven op waardoor er hier en daar groepjes zijn beginnen vormen waar er gevochten werd. Hmm, de wolven hadden ook allemaal een taak gekregen, enkele gingen normaal gezien de stad in, maar zo ver zijn ze niet geraakt en de anderen moesten op hunterjacht. Dat is het zowat in grote lijnen.]

[Aaah, dankjewel! Ik ga dan even een post maken met Aiden.]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
(...)

[Aaah, dankjewel! Ik ga dan even een post maken met Aiden.]

[Yup, graag gedaan ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aiden Blaine Preston

Als ik dan eindelijk aankom op de afgesproken plek, natuurlijk veel te laat zoals zo vaak, is iedereen al weg. Ik had bijna niet anders verwacht, het overkomt me wel vaker. Blijkbaar ben ik kostbaar genoeg om te houden, aangezien ze me er nog altijd bij willen houden. Ik steek mijn handen even in mijn broekzakken en zucht diep, dit keer was ik wel te laat voor een reden. Mijn vriendin, Lily, zou zwanger zijn, maar niet van mij. Logisch, want zover waren wij nog niet eens echt gegaan. Ik zou te afstandelijk zijn en ze zocht warmte bij een andere vent. Nou, dat is haar probleem dan maar. Na een fikse ruzie ben ik dan ook gewoon weggegaan, hierheen. Misschien een beetje traag voort bewegend, maar ik had tijd nodig om te denken. Niemand van deze mensen zou dat ook te weten hoeven te komen. Ach, een vriendin is toch alleen maar irritant, hoewel ik al een behoorlijke tijd met haar ging en zij één van de enige was die ik dichtbij liet komen. Nooit meer dus, Aiden, nooit meer. Ik kijk even in het donker om mij heen en begin dan random een kant op te lopen. Ik kom uiteindelijk vast wel iemand tegen die ik moet hebben, tot die tijd is de stilte die mij omringt gewoon meer dan welkom. Het enige dat ik hoor zijn de normale natuurgeluiden, die ervoor zorgen dat ik op mijn gemak ben.

---

Your make-up is terrible

Riley Andreas Cromwell

Waar de wolf heen was gegaan, wist ik niet maar veel kon het me eigenlijk ook niet schelen.
Ik wist gewoon dat de anderen zouden zeuren en klagen omdat ik een kans had laten liggen om een wolf mee te pakken voor onderzoek, maar mijn hoofd stond er nu niet echt naar.
Het kon me vandaag eigenlijk gestolen worden.
Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond terwijl ik een steentje weg schopte dat enkele meters verder uiteindelijk tot stilstand kwam.
Hoe ik hier ooit verzeild in was geraakt, wist ik niet maar echt spijt had ik er ook niet van.
Ik kon jagen op wolven om mijn woedeprobleem onder controle te houden in het dagelijkse leven, deed ik dat niet zou ik waarschijnlijk binnen de kortste keren weer aan de drugs zitten om alles even te vergeten.
Vandaag was het echt mijn dag niet, ik was niet alleen slechtgezind, maar alles sloeg ook zo tegen.
Misschien was ik beter thuis gebleven om rustig een film te kunnen kijken of zo.
Wanneer ik aan de rand van het bos stond, merkte ik een gedaante op dat zich op een rustig tempo vooruit bewoog.
Of slenterde beter gezegd.
"Aiden," Riep ik wanneer ik de gedaante herkende en deed een stapje sneller in zijn richting. "Waar zat je nou, man?"

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

Ik hoorde stemmen niet zo ver in de buurt en trok mezelf op aan een boomtak. Was dat de rest?
Steunend op takken trok ik mezelf verder door de struiken. Onder luid geritsel kwam ik uit bij twee mensen. Riley en Aiden.
"Aiden," riep Riley. "Waar zat je nou, man?"
Ik steunde op de boom naast me en hield me even stil. "Je hebt wat gemist," zei ik uiteindelijk.
Beiden zagen ze er nog redelijk goed uit in vergelijking met mij. Ik moest me rechthouden aan een boom en de pijn in mijn hand negeren. Uiteindelijk stelde ik mijn langverwachte vraag. "Kan een van jullie me thuis brengen? Wandelen en fietsen lukt me echt niet meer."
Ik wees even naar mijn knie. Mijn broek was gescheurd en hij was helemaal doorweekt van het bloed.
De schram op mijn wang was weer opengesprongen toen ik probeerde te glimlachen. Ik trok mijn gezicht weer recht en wachtte op een antwoord.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:52 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov