Quileute RPG || Twilight || O6 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black
Leah Clearwater – Eenhoornpoep
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara – Shooter

Uley Roedel
Sam Uley – PercyWood
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller – PercyWood
Collin Littlesea – PercyWood

Mensen
Emily Young – Overexposed
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Eenhoornpoep
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Material
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 18:31 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Ik verlies de controle. Jij en Leah moeten hier weg. Nu.’ De geur van bloed die Embry bij zich droeg zette mijn keel in lichterlaaie en zorgde ervoor dat ik mijn bovenlip dreigend optrok. Dit was niet het moment voor Embry om koppig te wezen, met het feit dat ik hem niets zou doen: ik zoú het doen, en ik wist het. Mijn lichaam snakte naar iets van wat mijn geest had verboden en ik verloor de controle, zonder twijfel. Geen happy thoughts zouden mij er nu van weerhouden om mijn dorst te lessen. Terwijl ik me focuste op de geluiden van wegzoevende auto's en lome gesprekken zocht ik een weg die me naar Canada zou lijden. Vanuit daar was het mogelijk om buiten Sams regels te treden en mezelf te voldoen. Ik wist dat zoiets zou gebeuren, en ik haatte mezelf er om dat ik naïef was geweest. Ik was verdomme een vampier, geen vegetariër! En hoeveel begrip ik ook had voor Embry's leefwijze: hij moest me laten gaan. In het belang van mij en zijn ongeboren kind.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Mijn handen omsloten Jezebels bovenarmen terwijl ik mijn bilk in de hare boorde. 'Jez. Jez, luister naar me,' zei ik op een rustige toon, 'we gaan naar huis, samen, daar krijg je twee zakken van me.' Ik keek haar doordringend aan en probeerde tot haar door te dringen toen ik besefte dat ze in haar gedachten allerlei dingen aan het nagaan was. 'Jez, je krijgt er drie als het nodig is, maar je gaat niet weg nu,' fluister ik haar streng toe, terwijl ik mijn greep rond haar bovenarmen nog wat verstevig. Als ze nu nog weg zou willen komen zou ze werkelijk door me heen moeten, en al was de drang naar bloed bij haar op dit moment sterker dan wat dan ook, ik wist dat ze me diep van binnen geen pijn wilde doen, dat ze tot bezinnen zou komen. 'Jez, ik weet dat het moeilijk is, maar je moet eraan wennen, het zal beter gaan als je het langer probeert, doe het voor ons, doe het voor Raphaël...'

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Hou hem hierbuiten.’ Mijn stem klinkt zo ijzig kalm, dat ik de onaangename klank in mijn trommelvliezen kan horen. Het is niet eerlijk dat hij hem hierin betrekt.
Die bloedzakken zouden niet helpen, Embry dacht dat hij me hielp maar in plaats daarvan maakte hij me vele malen bozer en dorstiger. Ik kronkelde mijn armen om weg te komen uit zijn greep. Ik wist dat ik hem zou bijten als hij me niet los zou laten: mijn instinct had zich als een slang rond mijn hersenen gekronkeld en liet een sis over mijn lippen rollen. Het hoge, melodieuze geluid klonk zo bekend dat ik me een moment lang mezelf voelde. Toch sloeg de dorst ongenadig toe en voelde ik hoe ik Embry met alle vampierkracht die ik bezat opzij duwde. Mijn vingers gingen onrustig door mijn lokken terwijl ik me probeerde te concentreren.
Mijn handen trilden voelbaar, terwijl de smaak van bloed zich door mijn mond verspreidde. Mijn ogen gleden wanhopig langs de gebouwen, op zoek naar een uitweg in deze hel. Het voelde alsof mijn keel verschroeide en samen met mijn verstand ten onder ging. Ik voelde me verloren, mijn menselijkheid had verloren.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Grommend kwam ik slippend tot stilstand toen Jezebel me met al haar vampierkracht van zich had weggeduwd. 'Jezebel,' zeg ik ijzig kalm, terwijl ik naar haar terug begin te lopen, 'stoppen met die onzin, nú meteen!' Ik kan mijn stem er nog net van weerhouden dat hij overslaat, waardoor ik nog enigszins een sterke indruk bij haar weet achter te laten. 'JEZEBEL,' schreeuw ik opnieuw als mijn handen opnieuw haar bovenarmen omsluiten en ze in een stalen greep vast blijven houden. 'Denk terug aan wie je bent, denk terug aan ons, denk terug aan alle momenten samen,' fluister ik zacht terwijl ik haar even op en neer schud en haar dan dicht tegen mijn borst trek. 'Verlies jezelf niet, verlies mij niet ... Dat - Dat kan ik niet aan Jez ...' fluister ik daarna, waarbij ik mijn stem deze keer niet onder controle kan houden en hij overslaat en de gebrokenheid en de wanhoop erin schuil geeft.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik verzet me opstandig tegen zijn greep: zijn toon zorgt ervoor dat er één grote chaos ontstaat binnen mijn gedachten. Ik zou hem bijten: ik gá hem bijten.
Maar voor het zover komt verhit ik mezelf zodat Embry niet anders kan dan me loslaten. ‘Ik hou van je, Embry Call.’ Fluister ik zacht waarna ik met alle adrenaline die door mijn lichaam giert de stad doorkruis. Ik weet dat hij teleurgesteld zal zijn, ik ben ook teleurgesteld: maar dit ben ik. Ik ben menselijk zolang ik op hun bloed leef. Wanneer niet.. takel ik af. Dat is gewoon niet af te leren met bloedzakken of een geliefde. Ik hoop dat hij me zal vergeven, voor nu.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Gebroken staar ik Jezebel na, het feit dat ze haar gave heeft gebruikt om bij me weg te komen heeft een groot gat in mijn borst geslagen. Op het eerste ogenblik dacht ik dat ik boos was op haar omdat ze haar drang naar bloed niet onder controle kon houden, maar toen ik dieper nadacht besefte ik dat het ging om het feit dat ze zo graag bij me wegwilde, dat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en haar oude familie wel. 'K - Kom Lee,' fluister ik zacht als ik mezelf omdraai en richting het reservaat begin te lopen. Op het punt waar Leah en ik van elkaar zouden gaan scheiden draai ik mijn hoofd weg, 'het spijt me van je avond, je ziet er goed uit,' fluister ik zacht, waarna ik koers zet naar mijn nieuwe, lege huisje vlakbij de kliffen.
Eenmaal aangekomen trap ik de deur uit de scharnieren, zodat hij als een hoopje dood hout half buiten blijft hangen. De tranen stromen over mijn wangen als ik de trap op loop naar de slaapkamer. Binnen een aantal minuten heb ik Jezebels spullen bij elkaar gepakt in een grote, zwarte, leren koffer.
Beneden in de woonkamer zet ik al haar spullen - wat grotendeels in de gigantische koffer zit - voor mijn neus, waarna ik zelf plaatsneem op de bank, met mijn hoofd in mijn handen. Voor het raam verschijnt de maan, waarbij ik plotseling aan mijn onbekende vader moet denken. Zachtjes snikkend verzucht ik in mijn handen; 'ze moet naar haar oude familie, die gast in het steegje had gelijk, ik kan haar niet geven wat ze nodig heeft...'.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik vind het verschrikkelijk dat Embry zich zal opvreten: Jason zijn gelijk geeft en vervolgens enorm verdrietig zal mokken maar ik kon niet anders. Ik had Leah gebeten, hem gebeten. De drang naar bloed was nog nooit zo groot geweest. Het kostte me moeite om al die kilometers af te reizen, maar het jagen was makkelijk - had iets vertrouwds. Nadat ik enkele mensen had leeggedronken voelde ik me helder, goed niet bepaald. Het feit dat Embry me nu defenitief als monster zou zien stak me harder dan ik had gedacht. Ik brandde de lichamen tot as en zette koers naar het huisje bij de kliffen. In de eerste instantie durfde ik niet naar binnen te gaan: de deur zag er niet echt vriendelijk uit. Weifelend nam ik mijn pumps in handen en liep vervolgens op blote voeten langs het huis naar de voordeur. De gang was ijzig.. donker en koud. Langzaam gleden mijn ogen over de lederen koffer waar ik duidelijk mijn geur in kon herkennen.
Embry zat als een hoopje zand op de bank. Ik wist niet goed waar ik moest beginnen en liet me dus zwijgend langs één van de muren op de grond zakken.
‘Jason is een manipulator.’ Begin ik zacht, niet goed wetend waar ik anders zou moeten beginnen. ‘Hij zoekt de dingen die hij niet kan krijgen en neemt die vervolgens in bezit. Als dat niet kan.. maakt hij ze kapot. Hij speelde in op mijn dorst en ik weet dat ik had moeten weigeren, dat ik naar huis had moeten gaan maar ik was naïef. Ik dacht aan Raphaël, die honger zou lijden als ik hem hier opsloot met zo'n schaarse hoeveelheid en er knapte iets.
Niet alleen door Raphaël: ik heb mezelf opgesloten hier, alsof ik geen vampier was. Alsof ik kon veranderen zoals het weer dat doet.
Ik snap het als je.. Ik had gehoopt dat je me nooit zo zou hoeven te zien.’ Prevel ik hoofdschuddend. ‘Ik verloor het. De menselijkheid, bedoel ik. Maar ik ben jou niet verloren. In tegendeel. Terwijl ik dacht kon ik enkel denken aan hoe teleurgesteld en boos je op me zou zijn, dat je Jason gelijk zou geven en mij een bloedzuiger zou vinden als ik weg zou rennen.’ Ik zwijg en trek in stilte mijn benen op. ‘Ik mis mijn familie, ik mis de goede kanten die Jason bezit en ik mis Ithuriël. Maar het hoort zo. Mijn familie groeit in zekere zin ook. Hoewel Tysera en Geoff altijd het hoofd van de clan zullen blijven, zijn al hun kinderen veranderlijk en deze komen en gaan. Ithuriël gaat mijn zijn verloofde in Mexico wonen en Symera is van plan over de wereld te gaan reizen op zoek naar de liefde en Jason zal altijd een manipulator blijven. En ik.. Ik heb besloten om met jou in La Push te gaan wonen, voor Raphaël te gaan zorgen en de korte ervaring van een gezin meemaken. Want we zullen vroeg of laat weg moeten omdat ik niet verouder, Raphaël zal stoppen met verouderen en de drang om meer van de wereld te zien groter wordt. Maar ik koos jou. Zelfs als jij besluit te stoppen met shiften: ik zal altijd van jou blijven houden, als enige en voor altijd ondanks onze verschillen.’

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Zonder iets te zeggen sta ik op, sluit mijn handen om de handvaten van de leren koffer en loop langs Jezebel af richting de gang. Eenmaal daar aangekomen blijf ik stil staan, voel de tweestrijd binnen in me trekken; de deur of de trap, wegsturen of bij me houden. Na een aantal seconden kies ik voor de trap, en daarmee tegelijkertijd voor een nieuwe kans, voor ons. Boven leg ik de spullen van Jezebel - inclusief de leren koffer - op precies dezelfde plek terug als waar ik ze heb gepakt.
Vijf minuten later sta ik weer beneden in de gang en zet de grote stap om opnieuw terug de kamer in te lopen, waar Jezebel - zonder bewogen te hebben - nog steeds tegen de muur op de grond zit, met haar benen opgetrokken. Als een zandzak laat ik mezelf weer op mijn plekje in de bank vallen, waarbij ik opnieuw mijn hoofd in mijn handen leg voor ondersteuning, om de woorden die net zijn uitgesproken tot me door te laten dringen. Seconden lang denk ik na over mijn antwoord, wat ik zelf eigenlijk ook niet weet te vinden in mijn gedachten. 'Ik -,' begin ik haperend, waarna ik mijn handen hard tegen mijn hoofd druk om tevergeefs antwoorden te krijgen op mijn vragen. Zuchtend laat ik mijn handen in mijn schoot vallen en kijk naar de houten vloer die Quil in onze kamer heeft gelegd, de patroontjes die erop te zien zijn. 'Ik hou ook van jou,' weet ik er uiteindelijk uit te krijgen.
Ik kreeg het er niet uit dat ik niet wilde dat ze ooit nog naar haar oude familie zou gaan, in ieder geval niet naar die vuile rat die precies haar zwakheden wist te ontdekken. Ook kreeg ik de vraag er niet uit hoe ze het nu ging doen met het voeden van Raphaël, zou ze weer op deze manier de controle verliezen en zouden we daardoor weer deze ruzie krijgen?

---

•

Jezebel Odys Fray
Mijn vingers glijden zacht over de stof van mijn jurk. Embry's woorden klinken milder dan ik me had voorgesteld. Ik had me waarschijnlijk beter gevoeld als hij tegen me had geschreeuwd - boos op me was geweest. Nu voelde ik enkel de teleurstelling. Met behoedzame gratie kom ik overeind waarna ik me zacht langs Embry op de bank laat zakken. De zachte stof voelt fijn tegen mijn blote benen. ‘Ik was aan het eind van Canada.’ Prevel ik vervolgens zacht, om te verduidelijken dat ik Sams regels niet heb gebroken. Geen mensen uit La Push, Forks of een ander deel van Washington. ‘En ik heb zo'n vermoede dat het Jason was die de moorden hier pleegde. Hij dacht waarschijnlijk dat jullie mij zouden verdenken en me vervolgens eruit zouden zetten. Hij stond er niet bij stil dat ik zwanger was en meerdere opties kende.’ Vervolg ik zachtjes.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Langzaam knik mijn hoofd op en neer, terwijl mijn gedachten terug gingen naar de afgelopen dagen. Het was inderdaad iets voor die vuile, bloedzuigende rat geweest om Jezebel erbij te lappen, zodat ze weer terug bij hem zou komen en hij haar compleet in haar macht zou hebben. Het feit dat ze helemaal in Canada is gaan jagen doet me echter niets, ik zie nog steeds voor me hoe ze haar gave heeft gebruikt om bij me weg te komen om vervolgens zichzelf over te geven aan haar verlangens, terwijl ze zich er tegen had moeten verzetten. 'En nu?' vraag ik met een kalme stem, omdat ik het niet kan laten te vragen wat ze nu van plan is te gaan doen. Ik wilde weten of ze zich bleef over geven aan haar verlangens, of dat ze had besloten er tegen te vechten - waarbij ik haar altijd en ieder moment zou helpen. Mijn handen blijven roerloos in mijn schoot liggen, ze gloeien nog steeds na van het feit dat Jezebel haar gave had gebruikt. Het vreemde was dat ik zou willen dat ze me had verwond, dan had ik geen mentale maar fysieke pijn gehad. Ik richt mijn blik in een ruk zijwaarts en fluister dan zachtjes; 'gebruik nooit meer je gave op mij alsjeblieft...'.

---

•

Jezebel Odys Fray
‘I-ik weet het niet.’ Prevel ik hem eerlijk, wanneer ik mijn blik op mijn schoot focus. Het dierenbloed was.. gewoon geen optie. Niet voor mij. Ik had het idee uit mijn hoofd gezet en zocht nu naar andere oplossingen. Sterkere. ‘Het gekke is dat ik je met mijn gave juist heb weten te beschermen, Em. Ik weet niet of je het zag, maar ik verloor het. Ik had je gebeten als ik niet was weggerend. Het dierenbloed maakt me zwak en zonder controle. Ik krijg het niet eens binnen.
Ik heb constant het gevoel dat ik gek word. Hoe meer jij helpt, hoe minder controle ik over mezelf heb. Ik wil je niet kwetsen, geen pijn doen maar.. ik kan niet in de persoon veranderen die jij graag zou zien.’ Het enige dat ik momenteel kon was eerlijk zijn tegenover Embry. Ik wilde niet dat hij opnieuw van alles zou proberen, louter en alleen omdat zijn instinct dat hem vertelde. Ik ben ook opgevoed, volgens mensen die goed voor me wilden zorgen en dat kan ik niet zomaar overboord zetten. Ik zou willen dat Embry dat begreep - dat hij míj probeerde te begrijpen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

'Hm - Hm,' mompel ik zachtjes als Jezebel beweert dat ze me heeft beschermt door het gebruiken van haar gave omdat ze me anders misschien wel had gebeten. 'Ik had liever gehad dat je me had gebeten dan dat je was weggegaan,' fluister ik zacht terwijl ik mijn blik weer op de houten vloer richt. Even kauw ik op de binnenkant van mijn wang, niet wetende wat ik op dit moment moest zeggen door alle gedachten die door mijn hoofd aan het spoken waren. 'Probeer dan in ieder geval op die zakken bloed te leven ... Edward heeft een extra koelbox gebracht,' mompel ik zacht wanneer het tot me doordringt dat ze niet van plan is om op dierenbloed te gaan leren leven. 'En met Raphaël zien we het wel als hij er eenmaal is,' fluister ik bijna onhoorbaar. Over wat er met Raphaël ging gebeuren en zijn drinkgewoontes wilde ik nog niet aan denken, dat zouden we dan allemaal wel zien. Hoe graag ik ook wilde accepteren dat Jezebel niet op dierenbloed kon leven, het instinct dat diep binnen in me zat liet het niet toe, het werd steeds maar weer weggestoten, waarna ik het vermoeid weer probeerde binnen te laten. 'Ik - Ik moet nadenken, en - rusten,' mompel ik zacht, terwijl ik opsta en sloffend naar de gang loop, de trap op, naar de slaapkamer.

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Em?’ Vraag ik zachtjes, terwijl ik hem naar boven volg en vervolgens ietwat weifelend op mijn tenen ga staan. Ik strijk enkele plukjes uit zijn gezicht en druk vervolgens een zachte zoen tegen zijn lippen. ‘Ik ben terug voor je wakker word. Niet jagen.’ Prevel ik hem zachtjes, waarna ik eenzelfde afdaling naar beneden maak, naar buiten - richting het bos dat 's nachts enorm rustig oogt.
Ergens tussen de geurende bomen laat ik mezelf zakken en maak ik een klein vuurtje om mijn vingers te warmen. Het doet me denken aan hoe ik vroeger wegliep wanneer ik weer eens een woede aanval had gehad. De laatste keer was toen Daniël was vermoord. Het voelt zowel vreemd als vertrouwd om een nacht buiten door te brengen. Het is kalm, een stukje vrijheid geloof ik.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Stil en zonder mezelf te verroeren merk ik hoe Jezebel haar lippen zachtjes op de mijne drukt en aangeeft dat ze weggaat, maar terug is voordat ik wakker ben geworden. Zonder te reageren kijk ik toe hoe ze langzaam de trap afdaalt en door de gang - en de kapot getrapte deur - naar buiten verdwijnt, haar kennende naar het bos. Zonder te twijfelen of ik achter haar aan zal gaan draai ik mezelf resoluut om en kijk door het raam even naar de sterren en de maan die aan de hemel staan. Om mijn hoofd rustig te laten worden ga ik over op de automatische piloot, laat mijn broek naar beneden glijden en trek mijn t-shirt over mijn hoofd waarna ik ze beiden op een stoel naast de kast neergooi.
Uitgeput laat ik mezelf op het bed vallen, waarna ik mijn hoofd in de kussens begraaf. Tijd om een deken over me heen te trekken heb ik niet, binnen twee seconden zak ik weg in een onrustige, woelige slaap.

---

•

[Waarom gebeurd er altijd alles als juist ik nou net weg ben?]

Leah Clearwater

Oke, op naar huis dan maar. Seth zou ik wel negeren. Een gaap verliet mijn mond toen ik binnenkwam. Eerst maar even slapen. Nogsteeds onder de verschrikkelijke make-up en met het lelijke jurkje aan ging ik op de bank liggen. Ik had medelijden met Embry en Jezebel. Ik was bijna midden in Port Angeles letterlijk ontploft. Wat een egoïst van een jongen. Maargoed, dat moest Embry maar gaan regelen want ik was doodmoe. Toen ik in slaap viel, hoorde ik nog zachtjes hoe Sue binnenkwam van d'r werk.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."