[RPG] St. William's - Speeltopics

St. William's is een internaat voor jeugd met aanleg voor speciale krachten. Op St. William's leren ze deze krachten te beheersen en te verbeteren, maar dat gebeurt onder streng toezicht van het schoolhoofd.
Dat betekend dat er strenge regels zijn, en hoge straffen. Verder heeft iedereen vrijwel dezelfde lessen, al heb je niet of nauwelijks aanleg voor de kracht waar die les over gaat.

(School)Regels

Zoals iedere school heeft ook St. William's regels. Hierop wordt streng toegezien door het schoolhoofd (wanneer je je geroepen voelt schoolhoofd en/of docent te spelen, geef het aan!). Zoals al genoemd zijn er hoge straffen (maar vrees niet, het zal niet te ver gaan (: ).

- Het gebruiken van krachten binnen de school is niet toegestaan, enkel tijdens de lessen onder toezicht van een docent.
- Jongens en meiden slapen gescheiden.
- Het op elkaar uitproberen van krachten is niet toegestaan.
- Het schoolterrein kan niet verlaten worden zonder toestemming.

Regels zijn er om overtreden te worden, dit mag dan ook gewoon. Maar let wel op dat je andere spelers in hun waarde laat en zorg wel dat je ook (wel eens) gestraft wordt.

Wanneer je graag mee wilt spelen kun je je aanmelden in het rollentopic;
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=143237&page=1

De volgende personages spelen mee;
Anthony (chasinghoran)
Kate (mismi)
Roselyn (Thatlastkiss)
Daniel (Montmarte)
Jesper (BlueHope)
Livia (jaimyhoi)
Lauren (alice24)
Paige (Rider)
Allison (DreamWishes)
Aria (Coockies)
Jacob (Coockies)
Zoey (RememberYoux)
Cahlista Aloys Docente (Rider)
Arjan (chasinghoran)

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 15:20 ]

You oughta know

Paigelyn 'Paige' Channary Butterfly

Ik probeerde mij niets aan te trekken van de mensen om mij heen en ruimde snel mijn dienblad met eten op. De meeste mensen dachten volgens mij dat ik mijzelf vrijwillig had geslagen, dat paste in ieder geval bij hun emoties. Nu was ik dus nog steeds vreemd, ondanks dat ik nu op deze school zat. Heel fijn. Stom lichtgeraakt mensen besturend kind.
Ik zette mijn koptelefoon met harde muziek weer op en verliet de eetzaal. In de gang nam ik plaats op een vensterbank en sloot mijn ogen. Het was hier al een stuk rustiger dan in de eetzaal.

(en toen was ze weer alleen. Iemand voor Paigelyn?)

Happy Birthday my Potter!

(Je kan naar daniel en mij toekomen buiten als je wil xd)

(oké even kijken hoe ik dat ga doen zonder het karakter van Paige tegen te spreken :'))

Happy Birthday my Potter!

(lol oke xd)

Daniel
De appel smaakt volmaakt, echt geweldig.
'Hoe krijg je het voor elkaar?' vraag ik beduusd aan haar, 'Ik vind dit zo ongelooflijk cool! Nu voel ik me best wel nietszeggend, ik bedoel, ik kan niets dan een beetje dood object verplaatsten, jij kan objecten tevoorschijn halen!' Ik neem nog een hap van de appel, een van de meest lekkere appels die ik ooit gegeten heb. Het is zoet en sappig maar toch fris met een lichte bite, hmmm wat houdt ik toch van eten! Dan bedenk ik me ineens iets.
'Je kan toch ook transporteren?' vraag ik aan haar.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Lauren

Ik moet lachen om Daniel, hij zit helemaal te genieten van de appel. 'Je kan toch ook transporteren?' vraagt hij dan. 'Eh, ja. Oke let op' Ik concentreer me op de boom die een paar meter verderop staat. Langzaam voel ik mijn lichaam vervagen en ik sluit mijn ogen. Als ik ze weer open doe sta ik voor de boom en zie ik Daniel met zijn mond open naar me kijken. Ik glimlach. Dan loop ik terug naar het bankje. 'Nou, laat jij ook eens wat zien' zeg ik plagerig.

Paigelyn 'Paige' Channary Butterfly

Als er een groep jongens in de gang komen staan en zich als een stelletje kleuters begint te gedragen, loop ik snel de gang uit naar buiten. Daar is het helaas ook niet meer uitgestorven.
Vlug loop ik naar het enige water dat ik zie en kniel daar neer om mijn spiegelbeeld te bekijken. Mijn wang is rood en een beetje dik. Ik por er even in en trek een pijnlijk gezicht. Dat mens ging hier echt zo voor boeten!

(oké, ze is buiten)

Happy Birthday my Potter!

Guillermo Jesper Wakefield
Ik kijk naar Livia en zie hie ze wegloopt. Oke dan. Ik, luister al niet meer echt en ben meer bezig met mijn gedachte dan met de twee meiden tegenover
mij. Niet dat het me niks kon schelen wat ze zeiden, maar omdat ik me gewoon nooit zolang kon concentreren, wat soms erg lastig kon zijn. Ik neem
nog een hap van mijn broodje en bestudeer de zaal zelf. Ik vond hem ongezellig, maar wel mooi.

We've lived in the shadows for far too long.

Daniel
Met open mond kijk ik naar haar lichaam dat langzaam vervaagt en een paar meter verderop bij een boom weer opduikt, ze is hier echt goed in.
'Jemig, je bent echt een natuur talent, ik ben een stuk minder goed hoor! Maar ik wil best wat proberen.' Ik concentreer me op het klokhuis van de appel die ik zojuist naar binnen heb gewerkt. Ik heb nog nooit geprobeerd de gave aan te spreken, nog nooit. Meestal kwam hij wel vanzelf, ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje bang van ben, maar ik laat niets van dit alles merken aan het lieve kleine, o zo krachtige meisje tegenover me. Mijn gedachten gaan volledig uit naar het klokhuis, ik probeer mijn hoofd leeg te maken en me voor alles af te sluiten. Het klokhuis trilt zachtjes, hoe geconcentreerder ik naar het klokhuis staar hoe harder het begint te trillen. Op een gegeven moment vallen de zaadjes uit het klokhuis naar beneden en de rest van de appel zweeft omhoog. Een machtig gevoel stroomt door me heen, ik laat het klokhuis nog hoger zweven en zorg ervoor dat het heel snel rondjes gaat draaien in de lucht, mijn concentratie is nog nooit zo hoog geweest. Dan ineens raak ik de macht over de appel kwijt en vliegt deze door de lucht in de richting van een water iets verderop. Bij het water zit een meisje en het klokhuis schampt haar hoofd net voordat het in het water plonst

{Zo ontmoeting geregeld}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

(ik ga even mijn laptop pakken hoor. Mobiel is zo onhandig)

Happy Birthday my Potter!

(whaha lol xd)
Lauren

Glimlachend kijk ik naar het geconcentreerde hoofd van Daniel. Een kleine denkrimpel verschijnt op zijn voorhoofd. De appel zweeft in de lucht. Het ziet er gaaf uit. Net als ik denk dat hij het volledig onder controle heeft, vliegt de appel plotseling richting het meertje iets verderop. Er zit een meisje en de appel raakt haar hoofd. Snel rennen we naar haar toe. 'Sorry' zeg ik mompelend. Haar ogen schieten vuur. Oeps.

Roselyn
'Waw, dat lijkt me echt cool.' zeg ik vrolijk. Ik neem nog een broodje uit de mand en neem er een hapje van. Ondertussen zijn de meeste leerlingen wel aangekomen denk ik. Ik scheur een stukje van mijn broodje en geef het aan Percy die het meteen gulzig opeet. 'Kun je je gave eens uitproberen op me? Raad waar ik aan denk.' stel ik voor. Ik denk aan mijn huis en probeer dat beeld voor me te houden.

You see things and you ask 'Why?' But I dream things that never were and I say 'Why not?'

Paigelyn 'Paige' Channary Butterfly

Ik voelde iets tegen mijn hoofd aan knallen en keek verbaasd op. Mijn handen pakten het klokhuis uit het water en gelijk ging er een schok door mij heen. Op mijn netvlies speelde zich een verhaal af, waarbij een jongen met zijn ogen een klokhuis liet bewegen. Hij verloor echter de macht over het klokhuis dat vol tegen het hoofd van een meisje kwam. Ik herkende natuurlijk het meisje als mijzelf.
'Serieus?' mompelde ik pissig. Ik draaide mij om naar de twee personen die aan kwamen rennen, waarvan één de jongen was. Ik snoof even diep en probeerde mij af te sluiten voor de schuldgevoelens van hen en keek de twee boos aan.
'Weet je wat,' zei ik meer tegen de lucht dan tegen de twee. 'Ik ga wel. Blijkbaar is dit ook geen plaats voor mij.' Eerst door mijzelf geslagen dankzij één of ander gestoord kind en nu weer een appel tegen mijn hoofd. Binnen hoeveel minuten? Vijf?

[ bericht aangepast op 16 okt 2012 - 19:30 ]

Happy Birthday my Potter!

Lauren

'Nee, wacht. Het was niet de bedoeling' zeg ik verontschuldigend, maar zonder dat ik het doorheb doe ik een stapje achteruit. Er hing een vreemde sfeer om het meisje heen. Ik vertrouwde het niet. Daniel stapte juist op haar af. Het meisje keek nog bozer en staat langzaam op. Ik deins nog verder achteruit.

Daniel
'Whow, calm down girl. Rustig aan!' Ik maak een verzoenend gebaar met mijn handen, 'Niets aan de hand, ik deed het niet expres, echt niet! Ik verloor gewoon de controle over dat stomme klokhuis. Het spijt me oke, echt rot dat we elkaar op deze manier leren kennen. Maar nu je toch boos op me bent, ik ben Daniel, aangenaam.' Ik kijk grijnzend in haar vuurspuwende ogen, ze ziet er niet heel blij uit, maar ik hoop dat ze niet nog bozer wordt van mijn pogingen haar te kalmeren. Meisjes kunnen soms zo onvoorspelbaar zijn.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page