[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ is toegestaan.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 3 tot 5 regels.
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Saturnus
• Quinto Thomas Reynolds - Saturnus
• Rhett Zane Colt - Voight
• Dana Charlotta McGuire - Saturnus
• Nathalie Leyla Alix - Assassin
Nog 2 mannelijke en 3 vrouwelijke cipiers.

Prisoners: (Totaal 12)
• Maya Juliëtte Adams - Druella
• Nicole Joy Eastwood - Aurorea
• Ruby Maeve Valentina - Tortura
• Ruya Aichi - Assassin
• Alicia Joan Beaton - Exasperated
• Blythe Durance - Aurorea
• Luca Jones - Assassin
• Davy Ruben Carter - Saturnus
• Tye Shade Steele - Tortura
• Cameron Blake Welling - Aurorea
• Finnegan Lanto Conwy - Sylvesti
Nog 1 mannelijke gevangenen en 0 vrouwelijke gevangenen.

Cell Division.
Cell 1: Maya Adams en Nicole Eastwood.
Cell 2: Ruby Valentina en Ruya Aichi.
Cell 3: Blythe Durance en Alicia Beaton.
Cell 4: Luca Jones en Tye Steele.
Cell 5: Davy Carter, Cameron Blake Welling en Finnegan Conwy.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Sylvesti schreef:
[Kan ik al inspringen? Zo ja, hoe?]

(Ik kan Drew jouw personage wel laten bezoeken, als hij in zijn cel zit. (: )

(okey)

---

Bowties were never Cooler

Saturnus schreef:
(...)

(Waar zijn de jouwe?)

Nicole stond bij Luca, maar aangezien de lunchpauze zo snel was afgelopen niet meer dus. Ze is alleen niet naar haar cel gebracht, niet dat dat zin zo hebben want dan zit ze toch praktisch alleen aangezien Maya niet meer meedoet. Geen idee waar Cameron en Blythe zijn, die zijn al twee maand dood omdat ik er niks mee kan doen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Iedereen is naar de cel gebracht, hoor. Nicole hoort nu toch bij Ruya en Ruby?

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Didn't know that want het is niet echt beschreven ofso.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik heb geschreven dat iedereen was weg gebracht en van de open plek was. Mijn personage ging naar die van Nikki dus daarom heb ik het niet helemaal 'uitgebreid' beschreven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dan heb ik daar overheen gelezen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Finnegan Ianto Conwy
Ik zat hier nog niet zo lang. Ik was net overgeplaatst van Washington State Prison naar Alcatraz. Bijna direct na mijn proces was ik op transport gezet. Het klonk nu alsof ik een deel van een kudde vee was, nou zo voelde het ook. Nu zat ik hier als een van de jongsten opgesloten in een cel in Alcatraz. Het was hier ten minste wel warmer dan thuis. Ik kon dus zonder zorgen in alleen shorts rondlopen. Hierdoor zag je wel mijn vrijwel compleet getatoeëerde armen en torso. Alleen mijn nek, rug, buik en linker onderarm waren nog leeg, maar ik gokte er niet op dat ik hier zonder een paar fraaie bajes tatoo's uit zou komen, als ik er al ooit uit zou komen. Mentaal onstabiel en onberekenbaar, dat was ik blijkbaar. Mijn familie, vrienden en bendeleden hadden er altijd goed mee kunnen omgaan. Ik haalde een hand door mijn half lange donkere haren en liet mijn ijs blauwe ogen door het kleine raampje naar buiten staren. Niet dat er veel was, maar mijn intuitie had me wel geleerd nooit mijn rug naar een open plaats te draaien, dus omdraaien om de rest van de cel te inspecteren voelde zeker niet veilig. Ik stond soepel op en liep naar de deur om te kijken of ik een beker kon krijgen om wat uit het kraantje in mijn cel te drinken.

---

Bowties were never Cooler

Nathalie Leyla Alix

Ik breng de gevangenen haastig en ruwer dan ik normaal zou doen terug naar hun cel. Vandaag ben ik echt niet meer te genieten, wat duidelijk te merken is. Ook wil ik zo snel mogelijk klaar zijn om met mijn andere collega's naar binnen te lopen. Luca laat ik expres aan Rhett over, omdat ik weet hoe moeilijk hij kan en waarschijnlijk gaat doen, waardoor het langer zal duren. Volgens mij ontwijkt elke cipier hem expres, ik wel in ieder geval. Als ik binnen ben, zet ik koffie en ga ik bij de rest staan. Ik praat niet, ik luister niet eens echt, het is gewoon om elke andere confrontatie uit de weg te gaan, met Rhett als hij binnen zal komen. Ik weet niet wat ik zal doen als hij nog eens zo doet en aangezien ik mezelf normaal wel in kan schatten en redelijk beheerst ben, weet ik niet wat ik hiermee aan moet.
De deur gaat open en Rhett komt binnen. Ik kijk er expres niet naar en doe alsof ik het niet doorheb. Ik roer alleen geconcentreerd, maar nogal afwezig, in mijn koffiemok. De koffie koelt ondertussen erg af en is al bijna niet meer drinkbaar, maar mijn hoofd staat op het moment niet echt naar koffie drinken. Ik ben er ook nog niet helemaal zeker van of cafeïne op het moment een goede is voor mij. Ik volg zijn bewegingen niet eens, ik heb het idee dat hij mij ook zal ontwijken. Ik kijk echter verbaasd op als ik hem naast me om aandacht hoor kuchen. Het gesprek van de anderen gaat gewoon door, ik staar hem iets wezenloos aan. "Nathalie, kan ik je even spreken?" vraagt hij.
Nu valt het gesprek wel stil en richt iedereen zich op hem. Volgens mij heeft niemand een idee wat er aan de hand is en ik wil ze er ook geen idee van geven door nu 'nee' te zeggen. Dit is tussen ons en ik zal publiekelijk dan ook geen stampij gaan maken. "Natuurlijk." Mijn stem klinkt schor van de vele sigaretten die ik de afgelopen paar uur gerookt heb. Met een zo neutraal mogelijk gezicht zet ik de koffie neer en volg ik Rhett naar buiten, aangezien dit niemand iets aangaat. Toch schiet er van alles door me heen, wat wilt hij nou van me? Ik sluit de deur achter me en de geluiden van de andere cipiers sterven gelijk weg, wat het plotseling doodstil maakt. Mijn blik staart hem afwachtend en iets doordringend aan.

[Ik had geen zin in Ruya haha.]

---

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.

Het valt me wel op dat Nathalie nogal afwezig bij de anderen staat, al maakt het me voor geen moer uit. Ze wilt me vast nog steeds ontwijken, alleen omdat ik diegene was die gelijk had eerder. Goed, ik zal mijn beste been maar weer voorzetten en met haar proberen te communiceren. Ik had geen aandacht voor de koffie besteed, al zou ik straks wel een bakkie pakken. Dat ligt er echter aan wat die vrouw van plan is, je weet maar nooit met haar, ze is soms zo uitermate irritant met haar rebelse koppigheid dat ik haar nek wel om kan draaien – bij wijze van spreken natuurlijk. Het is en blijft nog steeds een collega, welke ik sowieso niet omleg.
Ze staart me iets wezenloos aan toen ik erbij ging staan, vervolgens vraag ik of ik haar even kan spreken. Het gesprek valt nu wel stil en iedereen richt zich op mij, echter negeer ik die nieuwsgierige blikken, die kunnen me wat. Het is echter wel goed om Nathalie gedeisd te houden, waardoor ik een grijns moet onderdrukken, want ze zal nu echt geen stampij maken met iedereen erbij.
“Natuurlijk.” Haar stem klinkt schor van de vele sigaretten die ze gerookt had, wat me niet zoveel verbaasd. Ik ben er zelfs aan gewend, het heeft wel wat. Bij haar dan. Ze zet haar koffie neer met een neutraal gezicht, welke ze vast zo probeert te houden totdat we de deur uit zijn. Ik pak echter snel een bak zwarte koffie voor ik naar buiten vertrek en Nathalie de deur achter zich sluit. De geluiden van in die ruimte sterven weg, maar ik lette er toch allang niet meer op. Haar blik staart mij afwachtend en ietwat doordringend aan.
Hierdoor drink ik langzaam eerst iets van mijn koffie, waarna ik deze terug laat zakken en begin te spreken. “Over wat er eerder gebeurde,” begon ik, zodat ze weet waarover ik het wilde hebben, al had ze vast wel zo’n idee. Ze is echt niet dom hoor. “Ik wilde je laten weten dat ik je vergeef,” knik ik erbij, neem weer een slurpende slok en kijk haar vervolgens afwachtend aan. Echter voordat zij antwoord kan geven, vervolg ik: “Ya know, dat je me aanviel en me ontslagen wilde hebben.” Het kwam eruit alsof zij degene was die de aanstichter was en ik niets gedaan had. Ik wist heus wel dat dit haar over haar nek hielp, maar ik was heus niet degene die fout bezig was geweest. Nou goed, misschien een beetje.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Rhett had een kop koffie uit het kamertje meegenomen, terwijl ik die van mij had laten staan. Het zorgt niet echt voor een gespannen sfeer, alles staat juist stijf van de spanning. Hij begint langzaam iets te drinken, waarna hij zijn kopje iets laat zakken en begint te praten. "Over wat er eerder gebeurde," begint hij, alsof ik dat nog niet wist. Ik raak nu al lichtelijk geïrriteerd, maar ik besluit hem een kans te geven, hoewel ik er niet veel van verwacht door de manier waarop hij het brengt. "Ik wilde je laten weten dat ik je vergeef." knikt hij erbij, neemt weer een slurpende slok en kijkt me vervolgens afwachtend aan. Ik frons mijn wenkbrauwen in een gefrustreerde frons, omdat dit echt van geen kant klopt. Voor ik iets kan zeggen gaat hij alweer verder. "Ya know, dat je me aanviel en me ontslagen wilde hebben." verklaart hij verder, hoewel ik dat wel door had.
Volgens mij kan hij me niet duidelijker beschuldigen en mijn ogen worden dan ook iets groter van ongeloof. Heeft hij dit zelf wel door en lokt hij me gewoon uit of is hij echt dom? "Je... wat?" krijg ik over mijn wit weggetrokken lippen heen uitgesproken. Ik bal mijn vuisten omdat het een enorme kwaadheid op roept bij mij, maar ik moet mezelf inhouden om niet nog eens te krijgen wat er gebeurde. "Je vergeeft mij?" vraag ik voor de zekerheid even na, terwijl ik niet eens wat op het antwoord. Ik breng mijn hand naar voren, maar niet om hem aan te vallen. Mijn hand duwt tegen de koffie in zijn handen zodat het over hem heen gaat, waarna ik me omdraai en terug naar binnen wil lopen. Hij denkt toch niet dat ik daar intrap hé? "Godverdomme klootzak." mompel ik scheldend, in mijn hoofd gaat het er nog wel wat erger aan toe.

---

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.

Hoewel alles stijf staat van de spanning, maak ik me er niet ongerust over. Ten minste, nog niet. Het is duidelijk dat zij lichtelijk geïrriteerd raakt door mijn acties, alleen toch is het mijn keuze om langzaamaan te beginnen en te knikken dat ik haar vergeef. Zij fronst haar wenkbrauwen in een gefrustreerde frons, terwijl ik alweer verderga voor zij iets kwijt kan. Ik wist gewoon dat zij anders direct wilde praten of in elk geval wat wilde verduidelijken, op haar manier.
Haar ogen worden ook iets groter van ongeloof, waarbij ik rustig afwacht op een bom die barst en drink opnieuw wat van de zwarte koffie. Niet te geloven dat Nathalie dit kan drinken zonder al die zooi erin, hierbij vertrekt mijn mond dan ook een beetje. “Je… wat?” krijgt ze over haar wit weggetrokken lippen heen uitgesproken. Ze balt haar vuisten, vanwege de enorme kwaadheid die het klaarblijkelijk bij haar oproept. Het verbaasd me echter nogal dat ze me nog niet aangevallen is, wat ik eerder verwacht had dan dit gedoe. Wat ze ook probeert.
“Je vergeeft mij?” vraagt ze voor de zekerheid na, maar ze wacht niet op het antwoord af en brengt haar hand naar voren, terwijl ik met een brede grijns loop te knikken. Nu verwacht ik dan ook dat ze me aan gaat vallen, wat echter niet het geval is. In plaats daarvan duwt ze tegen de koffie in mijn hand zodat het over me heen gaat, waardoor ik dan ook hierop let dan Nathalie die zich omdraait en terug naar binnen wilt lopen. Ik hoor nog een vage “Godverdomme klootzak” als ik van reactie voor de hete koffie schrik en bijna de mok laat vallen. Deze is echter wel leeg hierdoor, waardoor ik weer begin te vloeken. Niet eens vanwege het feit dat ze de hete vloeistof zowat over mij heen gooide.
De mok gooi ik kwaad kapot tegen de stenen muur aan. Mijn shirt trek ik in een opwelling uit doordat het nog iets pijn doet, waarna ik de koffie uit het kledingstuk draai. Hierdoor vallen de druppels op de grond en gebruik ik mijn shirt toch om over mijn borstkas en buik te wrijven, zodat de hitte er niet meer is en het tenminste niet gaat plakken of iets dergelijks. Dan herinner ik me Nathalie eigenlijk weer. “Waar sloeg dat op?” tierde ik naar haar toe, terwijl ik me om had gedraaid en tegelijkertijd haar arm had gepakt om haar terug te draaien.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Rhett loopt met een veel te brede grijns te knikken als ik zijn woorden herhaal, wat me enkel nog veel bozer maakt. Ik kan hem wel wurgen, maar in plaats daarvan gooi ik de hete koffie over hem heen, waarna ik wegloop en vloek op hem. Ik hoor nog een hele tirade aan vloekwoorden terug komen, maar ik negeer het als ik terug wil lopen. Toch kan ik het niet laten om vanuit mijn ooghoeken zijn reactie te zien, gewoon omdat het kan. Ik schrik iets op als hij de mok tegen de muur kapot gooit en dan trekt hij plots het natte shirt uit wat hij aan heeft, waardoor zijn spieren ineens goed zichtbaar worden. Het kledingstuk wordt uitgeknepen en hij wrijft zichzelf verder schoon. Ik grijns en leg mijn hand op de deurklink om naar binnen te gaan.
"Waar sloeg dat op?" tiert hij plotseling tegen me, waardoor ik afgeleid raak en fronsend opkijkt. Snapt hij dat dan echt niet of zo? Hij draait zich om en op het moment dat ik de klink in wil drukken, pakt hij mijn hand vast om me terug te draaien. Shit. Mijn ogen worden iets groter omdat ik weet dat ik sneller had moeten zijn en weg had moeten gaan. "Waar dat op sloeg?" vraag ik snauwerig en ik probeer me los te rukken, maar zijn greep is behoorlijk sterk. Dat hebben mijn polsen al eerder ondervonden. "Omdat jij met je achterlijke kop elke keer de schuld op mij schuift terwijl jij er net zo goed schuld aan had," ga ik op diezelfde toon verder. "en laat me godverdomme eens los."
Ik probeer mezelf nog altijd los te rukken, nu behoorlijk op mijn teentjes getrapt en met een agressieve ondertoon. Mijn woede kan ik niet meer beheersen en de vlammende blik is dan ook duidelijk in mijn ogen te zien als ik hem aankijk. Ik heb zin om in zijn gezicht te spugen of hem een trap in zijn ballen te geven, die hij ook gaat krijgen als hij me niet loslaat, maar ik wil hem nu nog niet verder uitlokken, voor mijn eigen veiligheid. Ik weet tot wat hij in staat is en ik laat me niet meer zo gebruiken.

---

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt

Ik merk niets op van Nathalie, behalve dan op het laatste moment als ze al weg is gelopen. Zo heb ik ook niet erop gelet dat ze iets schrok toen ik de mok met een klap tegen de muur kapot gooide. Het natte shirt trek ik uit, wring de koffie eruit en wrijf toch mezelf daarna even verder schoon.
Omdat ik er schoon genoeg van heb, draaide ik me tierend naar haar om, als ik haar terug in het vizier krijg. Ja, ze zou willen dat ze nu snel weg kon sneaken. Op het moment dat zij de klink in wil drukken, pak ik haar hand al vast om haar terug te draaien. Haar ogen worden iets groter, maar ik geef er geen aandacht aan en kijk haar alleen nog net zo woedend aan als net.
“Waar dat op sloeg?” vraagt zij snauwerig en probeert zich los te rukken, maar ik maak mijn greep alleen maar steviger als zij dit doet. Mooi niet dat zij er zo snel vanaf komt, hiervan ben ik echt niet gediend en dat gaat zij te weten komen. Het kan me niet schelen dat Nathalie niet over zich heen laat lopen. Ze moet weten dat ik dat ook niet doe en dat van daarnet een foute actie is geweest. “Omdat jij met je achterlijke kop elke keer de schuld op mij schuift terwijl jij er net zo goed schuld aan had,” gaat ze op diezelfde toon verder. “en laat me godverdomme eens los.” Ze heeft een agressieve ondertoon in haar stem, terwijl de woede en de vlammende blik in haar ogen gemakkelijk te zien is.
“Mijn schuld?” sputterde ik beledigd uit, waarna mijn gezicht in een milliseconde nog kwader werd en ik even naar de deur keek, omdat ik geluiden deze richting op hoorde komen. Die andere bemoeizuchtige cipiers wilde natuurlijk weten wat er aan de hand was, de zeikerds. Haastig trok ik haar dus mee een andere kant op, terwijl ik iets om me heen keek en haar vervolgens mee sleurde naar het EHBO-hok voor de cipiers. Deze deed ik op slot toen we allebei binnen waren, waarop ik tegen de deur leunde zodat ze er niet zo gemakkelijk uit kwam.
“Laten we eens verder praten hier,” eiste ik haar, mijn blik dwingend, waarbij ik mijn armen over elkaar sloeg. Ten minste, nadat ik mijn shirt in de hoek op de tafel gooide met een kwade handeling. “Wat nou als ik toegeef dat het ook gedeeltelijk mijn schuld is, geef jij dan toe dat je de aanstichter van dit feestje was?” Hoewel ik haar doordringend aankeek, had mijn stem bij de laatste woorden een nogal sarcastische ondertoon. Kom op zeg, ze weet heus wel dat het haar schuld is. Of nou ja, ik heb er ook wel iets aan gedaan, maar het is gewoon te vermakelijk om haar boos te maken. Ik weet ook niet waarom ik dat enkel bij haar heb, waarschijnlijk omdat ze het werk aan haar laars lapt en ik daar pissig van raak. Tja, eigen schuld.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Mijn schuld?" sputtert hij beledigd uit, waarna zijn gezicht in een milliseconde nog kwader wordt en hij even naar de deur kijkt, waardoor mijn blik die van hem volgt. Het zijn de geluiden die uit de kamer komen, ze zijn waarschijnlijk klaar. Hopelijk laat hij nu gewoon los, om het verder als twee volwassenen te bespreken, al reken ik daar niet op. Haastig begint hij me een andere kant op te trekken, waarop ik duidelijk tegen begin te stribbelen. O nee, mooi niet dat ik met hem alleen wil zijn! "Rhett!" mompel ik dan ook, terwijl hij me het EHBO-hok voor de cipiers binnentrekt. Deze doet hij op slot als we allebei binnen zijn, waarop hij tegen de deur leunt zodat ik er niet zo gemakkelijk uit kan komen. Ik geef hem een hatelijke blik, maar ben allang blij dat hij me los heeft gelaten nu en ik mezelf vrij kan bewegen. Ik merk wel dat ik nu twee pijnlijke plekken op mijn arm heb gekregen.
"Laten we eens verder praten hier." eist hij van me, zijn blik dwingend, waarbij hij zijn armen over elkaar heen slaat en ik zijn bewegingen volg. Dit doet hij nadat hij zijn short in de hoek op een tafel gooit, met een kwade boog. "Wat nou als ik toegeef dat het ook gedeeltelijk mijn schuld is, geef jij dan toe dat je de aanstichter van dit feestje was?" Hoewel hij me doordringend aankijkt, heeft zijn stem bij de laatste woorden een nogal sarcastische ondertoon. Mijn mond vertrekt gelijk tot een smalle streep na zijn achterlijke vraag. Denkt hij nou echt dat ik zoiets zal erkennen? Nou, het is al een wonder dat hij bijna aangeef dat hij ook een gedeeltelijke schuld heeft bij een vrouw. Kost hem vast heel veel moeite.
"Nee, dan geef ik niets toe." grom ik geïrriteerd door zijn gedrag. "Ik ben de aanstichter niet, dat ben jij omdat je een enorme heethoofd bent die zijn woede niet kan beheersen en er niet tegen kan als anderen niet naar je luisteren. Krijg toch eens een leven, man." Mijn stem heeft volgens mij nog nooit zo vijandelijk geklonken en ik struikel zowat over mijn woorden omdat ik zo enorm boos op hem ben op het moment. "Ik heb schuld, jij hebt schuld. Als je dat nou gewoon kan accepteren is alles goed. Hoewel jij meer schuld hebt." Het laatste mompel ik er snel en bijna onhoorbaar achteraan, ten gevolgen van mijn agressie. Ik weet dat ik hem nu niet uit moet gaan dagen omdat hij me opgesloten heeft in een hokje en de deur blokkeert. Er kan van alles uitkomen, nog slechter dan eerder vandaan, als ik zo blijf doorgaan en dat weet ik, maar ik geef mijn trots niet zomaar op voor hem.

---

Your make-up is terrible