[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Rhett Zane Colt.

Duidelijk begint zij tegen te stribbelen, iets waar ik net zo weinig aandacht aan geef als haar nonsens die ze dagelijks uit lijkt te kramen. Ik doe haar nog eens wat, figuurlijk. Al heb ik er soms wel echt de neiging naar, ik doe het niet. Zo erg ben ik echt niet, al denken de anderen vast van wel. “Rhett!” mompelt ze dan ook, maar ik trekt haar al het EHBO-hok voor de cipiers naar binnen. Deze doe ik op slot en leun er vervolgens tegen aan. Ze geeft me een hatelijke blik, die ik graag met een woedende blik in mijn ogen terug beantwoord.
Ik eis haar dat we hier verder praten, terwijl mijn blik dwingend staat en ik mijn armen over elkaar sla. Het shirt had ik in een hoek op de tafel gegooid, waarna ik haar iets nogal met een sarcastische ondertoon vraag. Haar mond vertrekt tot een smalle streep na deze vraag. Well, you just can’t keep this girl happy. Vrouwen… Ongeduldig afwachtend kijk ik haar aan, mijn blik die in die van haar boort, vertelt haar dat ze op moet schieten met antwoorden.
“Nee, dan geef ik niets toe.” Gromt ze, klaarblijkelijk weer geïrriteerd door hoe ik doe. Alsof ik niet geïrriteerd ben door haar. “Ik ben de aanstichter niet, dat ben jij omdat je een enorme heethoofd bent die zijn woede niet kan beheersen en er niet tegen kan als anderen niet naar je luisteren. Krijg toch eens een leven, man.” Haar stem klinkt zo vijandelijk dat ik er even van opkijk, maar al snel verlaat mijn blik even die van haar om nauwkeurig door de kamer te kijken. Is er niet een soort tape die ik over haar mond kan plakken zodat ik die bullshit niet meer aan hoef te horen?
Abrupt richt ik mijn blik grimmig en kwaad op die van haar, mijn lippen zijn ondertussen bijna helemaal wit geworden doordat ik ze strak op elkaar pers. Mijn armen die ik over elkaar had geslagen stijf tegen mijn borstkas aan. “Voor zover ik weet ben jij net zo’n heethoofd als ik ben, wat ik trouwens enkel in jouw buurt ben, omdat je het gewoon uitlokt.” Grom ik haar toe.
“Ik heb schuld, jij hebt schuld. Als je dat nou gewoon kan accepteren is alles goed. Hoewel jij meer schuld hebt.” Het laatste mompelt ze er snel en bijna onhoorbaar achteraan, wat ik ook bijna niet had verstaan door het bloed die nu ronduit in mijn lichaam lijkt te koken. Voor een enkele seconde vlamt de withete woede in mijn ogen op, waarbij ik dan ook een grote stap dichterbij zet. “Je geeft mij gewoon de schuld!” sis ik haar toe, waarbij ik mijn armen naast mijn lichaam doe en mijn handen tot vuisten bal. Mijn totale lichaam staat nu strak gespannen door de woede, terwijl ik me nog in lijk te houden.
“Als jij het werk niet wegwuift en naar de regels leeft, hoef ik je dat ook niet verder wijs te maken. Volgens mij is het toch vergaande moeite,” spot ik iets en trek mijn neus iets op, waarna ik weer een stap dichterbij zet naar haar toe. “Waarom doe je dit werk?” vraag ik abrupt, na een korte zwijgzame, drukkende stilte, terwijl ik haar bestudeerde.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Ik kan er niet goed tegen dat hij ongeduldig afwachtend naar me kijkt, zijn blik die zich in die van mij boort en zegt dat ik moet opschieten met antwoorden, waardoor ik hem enkele seconden langer laat wachten, waarna ik begin te grommen omdat het er gewoon uit moet. Zijn blik staat volgens mij net zo geïrriteerd als die van mij en als ik zo vijandig klink, kijk hij kort naar me op voor hij zijn blik nauwkeurig door de kamer laat glijden. Ik vraag me af waarom hij dat doet en het beangstigd me ergens wel.
Abrupt richt hij zijn blik grimmig en kwaad op die van mij, zijn lippen zijn ondertussen bijna helemaal wit weggetrokken omdat hij ze zo straks op elkaar perst. Zijn armen die hij over elkaar geslagen heet, zijn stijf tegen zijn borstkas aan gedrukt. "Voor zover ik weet ben jij net zo’n heethoofd als ik ben, wat ik trouwens enkel in jouw buurt ben, omdat je het gewoon uitlokt." gromt hij me toe. Ik klem mijn kaken iets steviger op elkaar zodat ik niet meteen uitval als een kwade feeks naar hem, ook al verdient hij dit wel. "Misschien ligt het wel gewoon allemaal aan jou." snauw ik terug.
Hierna begin ik over dat het ons beiden schuld is, alleen die van hem iets meer. Volgens mij hoort hij dat laatste wat ik erachteraan mompel wél, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Zijn ogen vlammen namelijk voor een enkele seconde op van withete woede op en hij zet een grote stap dichterbij. De ruimte is niet zo groot en als ik een stap naar achteren doe, sta ik alweer bijna tegen de muur aan. "Je geeft mij gewoon de schuld!" sist hij me toe, waarbij hij zijn handen naast zijn lichaam en zijn handen tot vuisten balt. Ik kan zien hoe zijn lichaam totaal gespannen staat van de woede, met name de redelijk indrukwekkende spieren in zijn bovenlichaam. Ja, misschien doe ik dat ook wel, maar dat ga ik nu niet zeggen. Ik heb weinig zin in een pak rammel.
"Als jij het werk niet wegwuift en naar de regels leeft, hoef ik je dat ook niet verder wijs te maken. Volgens mij is het toch vergaande moeite." spot hij iets en trekt zijn neus iets op, waarna hij weer een stap dichterbij zet naar mij toe. "Waarom doe je dit werk?" vraagt hij abrupt, na een korte zwijgzame, drukkende stilte, terwijl hij me lijkt te bestuderen. "Ten eerste wuif ik mijn werk niet weg, ik volg gewoon mijn eigen regels." sis ik naar hem en ik probeer mezelf iets groter te maken en op te richten zodat ik niet bang voor hem lijk, wat ik in feite toch begin te worden. "Ik doe dit werk zodat ik klootzakken zoals jou kan beheersen. Helaas zit jij niet achter de tralies, want dan had je me toch een trap in je ballen gehad." snauw ik hem vervolgens toe. Zonder dat ik het doorheb is de halve waarheid eruit gekomen in plaats van dat ik zeg dat het hem niets aangaat. "En jij? Zodat je mensen kan intimideren met die enge kop je? Of omdat je graag de baas speelt en je dat verder nergens kan?" ga ik onbeschaamd verder.
Het liefst geef ik hem een duw en loop ik langs hem weg, maar nu begin ik het opnieuw zelf uit te lokken. Nou, misschien is het wel een betere keuze, om nu weg te lopen, dan om het gevecht met hem opnieuw aan te gaan en weer te verliezen. Ik ga niet graag op de vuist met andere cipiers, gevangenen kan ik nog aan, maar zij niet. Daarbij loop ik de kans om ontslagen te worden. Ik sta bijna tegen de muur aan en hij drijft me gewoon in het nauw, waardoor mijn ogen langs hem heen schieten voor een ontsnappingsroute.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.

Nathalie klemt haar kaken iets steviger op elkaar, waardoor ik wel merk dat ze iets terug wil kaatsen, maar zich voor nu nog inhoud. Dat doet ze prima, want – “Misschien ligt het wel gewoon allemaal aan jou.” Snauwt ze terug. Goed, ik neem het terug. Heethoofdige, cynische griet dat ze is. Can’t she just gimme a break? Holy god, ze zal niet stoppen voordat ik het toegeef zeker. Nou, “toegeven” met aanhalingstekens, want ik ben echt niet degene die schuldig is. Bovendien als ik het al wilde zeggen, doe ik dat niet meer, want nu heeft ze het enkel erger gemaakt. Ergens denk ik ook wel dat zij het weet, maar ronduit expres doet.
Hierna begint ze erover dat het beide onze schuld is, alleen die van mij iets meer. Nu breekt mijn klomp pas echt. Mijn ogen vlammen dan ook voor een enkele seconde van withete woede en ik zet een grote stap naar haar toe. De ruimte is niet zo groot, logisch ook, want het is een EHBO-hok. Degenen met claustrofobie moeten hier echt niet komen. Ze had een stap naar achteren gezet, waardoor ze alweer bijna tegen de muur aan stond. Ik had naar haar toe gesist dat ze mij gewoon de schuld geeft, hierbij had ik mijn handen naast mijn lichaam gebald en mijn handen tot vuisten gebald.
Vervolgens spotte ik iets over hoe ze het werk wegwuift en trek mijn neus iets op, waarna ik alweer een stap dichterbij zet. Nog een enkele stap en ze zal helemaal tegen de muur gedrukt zijn, als ze niet een uitweg weet te vinden dan. Na een zwijgzame, drukkende stilte vraag ik haar waarom ze dit werk doet. “Ten eerste wuif ik mijn werk niet weg, ik volg gewoon mijn eigen regels.” Sist ze naar mij, maar ik snuif enkel spottend terwijl zij zichzelf iets groter probeert te maken. Het werkt eigenlijk voor geen ene flikker naar mij toe, want ik ben alles behalve geïntimideerd door dit.
“Ik doe dit werk zodat ik klootzakken zoals jou kan beheersen. Helaas zit jij niet achter de tralies, want dan had je me toch een trap in je ballen gehad.” Snauwt ze me vervolgens toe. Hierdoor trek ik verbaasd een wenkbrauw omhoog. Ik zal zo meteen eens in haar documenten kijken, hoewel het niet mag, doe ik het nu gewoon. Ik hoop alleen niet dat iemand me snapt en zeker niet Nathalie, anders ben ik echt dood. “Christ, Alix.” Grom ik iets dierlijk, terwijl ik de woorden door mijn hoofd laat lopen. “Denk je serieus dat ik je verdomme iets aan ga doen? Doe normaal, zeg.” Grom ik, waarbij ik mezelf iets omdraai en ruw een hand door mijn haar haal.
“En jij? Zodat je mensen kan intimideren met die enge kop je? Of omdat je graag de baas speelt en je dat verder nergens kan?” gaat ze onbeschaamd verder, waardoor die ader op mijn slaap toch ervan gaat kloppen. Nu gaat ze toch echt te ver! Hoewel ik misschien daarnet wel had willen stoppen, heeft ze het er nu weer naar gemaakt. Dat is ook duidelijk te merken aan de rode wangen die ik van de woede krijg, maar de bleke lippen die ik stevig op elkaar pers. Mijn vuisten zijn zo gebald dat de knokkels wit zijn, maar ik drijf haar nog meer in het nauw door dichter naar haar te lopen en mijn hand richting de muur te slaan. Nu kan ze er niet meer uit, niet als het op mij aan komt.
“Zal ik het eens over jou hebben?” begin ik, nu toch wel met zo’n kwade toon erin dat mijn stem gewoonweg niet meer te herkennen is. Ik zal haar dan ook nooit en te nimmer vertellen waarom ik cipier wilde worden, niet aan dat rottige mens! “Je bent zielig, Nathalie. Je bent werkelijk zielig bezig nu.” Verontwaardigt en nogal spottend snuif ik. “Je doet dit werk alleen maar vanwege dat? God, jij laat je gevoelens echt te veel meeslepen. Is zeker vrouw-eigen hé?” Alsof het iets vies is, trek ik mijn neus iets op en laat mijn hoofd iets dichterbij die van haar komen. “Door dat kille, afstandelijke masker van jou is er zeker een emotionele vrouw te zien die haar hart gebroken heeft door iemand.”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Ik snauw hem toe waarom ik dit doe, iets te eerlijk. Hierdoor trekt hij verbaasd een wenkbrauw omhoog. "Christ, Alix." gromt hij iets dierlijk naar me. "Denk je serieus dat ik je verdomme iets aan ga doen? Doe normaal, zeg." gromt hij, waarbij hij zichzelf iets omdraait en ruw een hand door zijn haar haalt. Dat bedoelde ik er niet eens mee, gewoon dat hij een klootzak is in een moeilijke bewoording. "Dat heb je al gedaan, weet je nog?" grauw ik er alsnog op terug, doelend op onze confrontatie eerder vandaag. Dat vond ik al erg genoeg. Ik word gewoon zo enorm kwaad van hem dat ik de juiste woorden niet meer binnen kan houden en alles erger maak.
Ik ga verder met waarom hij hier wilt werken en hou mezelf gewoon uit kwaadheid niet meer in. Het is zijn eigen schuld en dat zal hij ondervinden ook! Het is te merken dat hij kwaad ervan wordt door zijn rode wangen, plus de bleke lippen omdat hij die zo op elkaar aan het persen is. Zijn vuisten zijn zo gebald dat de knokkels wit zijn, maar hij drijft me nog meer in het nauw door dichter naar me te lopen en zijn hand richting de muur te slaan. Ik deins wat achteruit zodat ik tegen de muur sta, nu. Goed, mijn ontsnappingsplannen zijn in het water gelopen, nu moet ik zo meteen wel de confrontatie met hem aangaan en ik weet nu al dat we er beiden niet ongeschonden vanaf zullen komen. Dat ben ik toch al niet meer en als hij ophoud met mij in het nauw drijven kunnen we tenminste nog eerlijk wat doen, ik ben nu flink in het nadeel.
"Zal ik het eens over jou hebben?" begint hij, nu toch wel met zo’n kwade toon erin dat zijn stem gewoonweg niet meer te herkennen is. "Je bent zielig, Nathalie. Je bent werkelijk zielig bezig nu." Verontwaardigt en nogal spottend snuift hij en ik geef hem een woedende blik, maar hij praat al verder voor ik er tussen kan komen. "Je doet dit werk alleen maar vanwege dat? God, jij laat je gevoelens echt te veel meeslepen. Is zeker vrouw-eigen hé?" Alsof het iets vies is, trekt hij zijn neus iets op en laat zijn hoofd iets dichterbij die van mij komen. "Door dat kille, afstandelijke masker van jou is er zeker een emotionele vrouw te zien die haar hart gebroken heeft door iemand."
Ik laat een zachte lach horen, maar hij klinkt absoluut niet vermaakt. Hierna geef ik hem een woedende blik. "Je moet nu niet gaan doen alsof je er ook maar iets vanaf weet, Colt." spreek ik hem koud toe. Mijn armen sla ik over elkaar heen om iets van afstand tussen ons te creëren. Ik had niets tegen die lul moeten zeggen. "Ik laat helemaal niets meespelen en het gaat jou ook helemaal niets aan wat de echte reden is dat ik voor dit beroep gekozen heb, net zoals ik dat van jou helemaal niet wil weten. Nou, rot eens een eind op en ga verder met je werk, of vind je mij soms ineens belangrijker?" Er staan een grijnsje op mijn lippen en ik ben blij dat ik hem niet weggeduwd heb zodat ik hem nu kan blijven uitdagen en pesten.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt

“Dat heb je al gedaan, weet je nog?” grauwt ze erop terug, doelend op onze confrontatie eerder vandaag. Mijn blik is voor een enkele seconde verslagen, maar al snel komt die harde glans er weer in terug. “Dat heb je er zelf naar gemaakt!” grauwde ik terug, echter iets minder sterk dan ik had gewild, waardoor ik mezelf al vervloekte. Hopelijk had ze dat kleine foutje niet door gehad, otherwise I’m fucked.
Hierna gebeurde er nog wat, waarna ik haar nog meer in het nauw dreef door dichter naar haar toe te lopen en mijn hand richting de muur te slaan. Ze deinst wat achteruit zodat ze tegen de muur staat. Hierop begin ik dat ik het over haar zal hebben, met een kwade toon erin. Ik zeg dat ze zielig bezig is, terwijl zij mij een woedende blik hierop geeft. Ik praat echter al verder voor zij er tussen kan komen, waarna ik zeg dat ze dit werk alleen vanwege dat doet, dat ze haar gevoelens teveel mee laat slepen. Mijn hoofd laat ik dichter naar haar toe komen en zeg dat er achter dat kille, afstandelijke masker zeker een emotionele vrouw te zien is.
Nathalie laat een zachte lach horen, maar het klinkt absoluut niet vermaakt. Hierna geeft ze mij een woedende blik. “Je moet nu niet gaan doen alsof je er ook maar iets vanaf weet, Colt.” Spreekt ze me koud toe. Haar armen slaat ze over elkaar heen om iets van afstand tussen ons te creëren. “Ik laat helemaal niets meespelen en het gaat jou ook helemaal niets aan wat de echte reden is dat ik voor dit beroep gekozen heb, net zoals ik dat van jou helemaal niet wil weten. Nou, rot eens een eind op en ga verder met je werk, of vind je mij soms ineens belangrijker?” Er staat een grijnsje op haar lippen, waardoor ik hier alleen nog maar slecht gehumeurder van raak.
Abrupt pak ik dan ook hardhandig bij haar wangen vast, terwijl haar lippen hierdoor samen geknepen worden. “First of all: jij doet ook alsof je wat van mij afweet, met je verwijten over hoe ik zou zijn.” Doelend op waarom ze hier zou werken. Ik grauw tussen mijn tanden door en wrijf mijn andere hand ruw over haar gezicht heen, tot deze op haar schouder beland. “Het gaat jou ook helemaal geen flikker aan waarom ik dit werk doe, ik zal het nooit met je gaan delen en je moet eens ophouden met mij uit te gaan lokken, Alix.” Sis ik verder, steeds iets dichterbij haar gezicht, waarna ik haar gezicht loslaat, maar vervolgens haar keel beet pak. Ja, ze had me nu werkelijk pissig gemaakt en dat ging niet zo snel over, tenzij er iets onverwachts gebeurde, maar dat zal niet gebeuren. Het is wel duidelijk dat geen van beiden hier ongeschonden uitkwam. “Ik kwam alleen naar jou toe voor een verontschuldiging, maar je begon me direct overal van te verwijten. Er is echt iets mis met je, Nathalie.”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Rhett pakt me abrupt hardhandig bij mijn wangen vast, waardoor mijn lippen hierdoor samen geknepen worden en ik hem woest aankijk. Mijn hand klemt zich om zijn pols heen, het doet redelijk wat pijn. "First of all: jij doet ook alsof je wat van mij afweet, met je verwijten over hoe ik zou zijn." begint hij, maar dat was toch mooi even zijn eigen schuld! Hij grauwt tussen zijn tanden door en wrijft zijn andere hand ruw over mijn gezicht heen, tot deze op mijn schouder beland. "Het gaat jou ook helemaal geen flikker aan waarom ik dit werk doe, ik zal het nooit met je gaan delen en je moet eens ophouden met mij uit te gaan lokken, Alix." sist hij verder, steeds iets dichterbij mijn gezicht, waarna hij mijn gezicht eindelijk loslaat, maar vervolgens mijn keel beet pakt. Omdat ik hierdoor plots last krijg van mijn ademhaling, komt er een schel geluidje uit mijn keel en omklem ik met mijn handen zijn pols, maar het getrek eraan heeft amper zin.
"Ik kwam alleen naar jou toe voor een verontschuldiging, maar je begon me direct overal van te verwijten. Er is echt iets mis met je, Nathalie." gaat hij verder. Als er nu iemand binnen zal komen is het wel duidelijk voor diegene denk ik en ik hoop bijna wanhopig dat iemand nu binnen komt en zal zien dat Rhett eigenlijk zo gewelddadig is en niet ik. "Hoor je dan niet hoe idioot je zelf doet." piep ik schor, wat er maar moeilijk uitkomt. "Je verwacht maar dat ik mijn verontschuldigen aanbied omdat jij het wilt, jij kwam naar mij toe omdat je wilde praten. Als ik sorry wil zeggen, kom ik wel naar jou toe." Ik spuug de woorden uit, voor zover dat kan en word deze hele situatie zat. Ik zit klem door zijn hand om mijn keel en omdat hij mij in een hoekje gedwongen heeft, daar ben ik gewoon niet van gediend en dat zal hij weten ook.
Hij is vergeten dat mijn benen vrij zijn, of hij is gewoon niet slim genoeg om eraan te denken. Dit werkt echter wel heel erg in mijn voordeel, ook omdat hij zo dichtbij mij staat. Mijn knie til ik met een behoorlijke snelheid en kracht op om die tussen zijn benen neer de planten. Mijn handen laten zijn polsen los en geven hem een duw waardoor ik me los kan wurmen en tussen hem en de muur doorschiet. Mijn keel voelt branderig uit en ik raak dan ook verwikkeld in een flinke hoestbui waardoor ik even geen lucht meer krijg en de tranen in mijn ogen springen ervan. Voor ik het weet ben ik bij de deur aan de andere kant van het kleine kamertje en veeg ik met de mouw van mijn vest de tranen uit mijn ogen en mijn andere hand prutst aan het slot, die ik omgedraaid krijg, maar ik verlies hier wel tijd mee.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt

Nathalie kijkt me woest aan wanneer ik haar hardhandig bij haar wangen vastpak, welke ik alleen terug beantwoord met een vermakelijk grijnsje die ik op mijn lippen moest persen. Haar hand klemt zich om mijn pols heen, ik let er niet eens op of het pijn doet bij haar. Daarom ga ik direct door, maak ik een begin dat ze niet moet doen alsof ze ook maar iets over mij afweet. Mijn andere hand wrijf ik ruw over haar gezicht heen, tot deze op haar schouder beland. Verder sis ik dat het haar helemaal niet aangaat waarom ik dit werk doe, nog altijd dicht bij haar gezicht, waarna ik haar gezicht loslaat, maar vervolgens haar keel beet pak.
      Wanneer ik dit deed, kwam er een schel geluidje uit haar keel en omklemt zij met haar handen mijn pols. Helaas voor haar heeft het getrek eraan weinig zin. Ik deed net alsof ik niets doorhad en ging verder met praten. “Hoor je dan niet hoe idioot je zelf doet.” Piept ze schor, wat er nogal moeilijk uitkomt. Oh, dus nu ben ik nog idioot bezig ook? Het is mooi met haar, ze doet zelf ongelooflijk belachelijk. Volgens mij weet ze echt wel hoe ze me boos moet krijgen, dat merk je ook wel eraan hoe leuk ze het vind mij de schuld overal van te geven. “Je verwacht maar dat ik mijn verontschuldigingen aanbied omdat jij het wilt, jij kwam naar mij toe omdat je wilde praten. Als ik sorry wil zeggen, kom ik wel naar jou toe.” Hoewel ze de woorden uitspuugt, luister ik er totaal niet naar. Het komt wel bij me binnen, maar omdat ik weet dat die me enkel nog bozer zullen maken, laat ik het weer varen.
      “Jij doet idioot, want je weet gewoonweg hoe boos dit me maakt. Kick je erop of zo, Nathalie?” siste ik naar haar terug. Zij zit klem omdat mijn hand nog om haar keel is en omdat ik haar in een hoekje gedwongen heb. Hoewel ik erg kwaad ben, is mijn hand nog niet héél sterk om haar keel gesloten, tenminste niet tot mijn normale sterkte. Hoe erg ik haar ook wil wurgen, ik doe het niet. Ik weet dat ik daarna direct spijt zou hebben. Mijn mond doe ik open om weer wat te zeggen, maar toen ik opeens een ongelooflijke pijn bij mijn onderlichaam voelde, zakte ik in elkaar, waarbij ik haar ook los liet. Haar handen hadden mijn polsen al los gelaten en gaven mij een duw, echter zakte ik al met een onprettige pijn en een pijnlijke kreun op de grond. Wanneer ze in een hoestbui verwikkeld raakt, probeer ik te grijnzen, maar het doet gewoon tyfusveel pijn. Godverdomme, hier zal ze nog voor boeten! Straks werk ik die wurging nog echt uit ook…
      In een mum van tijd is ze al bij de deur, terwijl ik nog steeds op de grond zit te kermen van de ongelooflijke pijn. Jesus, fucking hel. Het gepruts aan het slot van de deur overstemt de trillende sfeer in de lucht en met mijn gezicht pijnlijk, eveneens witheet van woede, vertrokken, draai ik me om. Daar staat ze, het slot proberen open te doen, welke ze net omgedraaid krijgt. Hard bijt ik op mijn lip om de pijn te verbijten, terwijl ik op probeer te staan. Het lukt pas met de tweede keer, wel met gewankel omdat het nog zo pijn doet. Precies op dat moment is de deur al open en loopt Nathalie net weg. Onder mijn adem murmel ik allerlei scheld- en vloekwoorden, bijna allemaal zijn ze gericht aan haar. Ik loop wel direct naar haar toe, om haar vervolgens terug te trekken en hard op mijn lip te bijten, omdat het gewoon nog pijn doet. Kwaad gooi ik haar op de grond neer, smijt de deur dicht en ga op haar zit om daarna alles van haar lichaam in controle te houden met die van mij. Met mijn handen pak ik stevig haar polsen vast. “Waarom doe je toch telkens zo tegenstrijdig… Als je nu gewoon toegeeft, speel ik weer aardig tegen je.” Glimlach ik vreemd, in een fluisterende, geheimzinnige toon.

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Iemand voor Sixx?)

Bowties were never Cooler

[Ik zou wel willen, maar aanzien onze chars niet bij elkaar in de cel zitten gaat dat niet echt xd]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Das jammer idd]

Bowties were never Cooler

Nathalie Leyla Alix

"Jij doet idioot, want je weet gewoonweg hoe boos dit me maakt. Kick je erop of zo, Nathalie?" sist hij naar me terug. Het maakt me echt woedend, waardoor ik de actie onderneem om hem een knietje in zijn ballen te geven. Hij zakt iets in elkaar en laat mij los, waarop ik hem weg duw en hij met een pijnlijke kreun op de grond zakt. Mooi, hij verdient ook niet beter. In mijn hoestbui kom ik bij de deur die ik na wat gepruts van het slot krijg. Als ik de deur dan open gooi, stroomt de koude lucht uit de rest van het gebouw me tegemoet, net als de vrijheid. Ik probeer de lucht op te happen vanwege mijn hoestbui van daarnet, het voelt goed aan mijn keel.
Ik hoor allerlei scheld- en vloekwoorden uit zijn mond komen, allemaal gericht aan mij. Het kan me niet meer schelen, ik ben weg hier. Net als ik verder wil lopen, word ik hard terug getrokken en word de lucht uit mijn longen geperst omdat ik op de grond smak. Ik hap naar adem terwijl de deur opnieuw dichtgaat en ik omhoog wil krabbelen. Het gaat niet, Rhett is er al bij en gaat direct op mij zitten, om daarna alles van mijn lichaam in controle te houden met die van hem. Ik probeer mezelf onder hem uit te wurmen, maar het lukt niet. Op zijn gezicht is nog wel de pijn van daarnet gezien en ik besef wat voor domme zet dat was geweest. Nu zit ik in een veel lastigere situatie en ik ben veel te trots om gewoon te zeggen dat ik fout zat, ik zat niet fout en ik wil geen watje zijn die bang weg rent, ik laat gen zwakte zien.
"Waarom doe je toch telkens zo tegenstrijdig… Als je nu gewoon toegeeft, speel ik weer aardig tegen je." glimlacht hij vreemd, in een fluisterende, geheimzinnige toon. Het kippenvel trekt over mijn lichaam heen. Fuck, nee, nee, nee. Ik probeer me uit alle macht en met hernieuwde kracht los te worstelen en het lukt beter dan voorgaande keren, al heeft het nog altijd redelijk weinig zin. "Nee." grom ik. Waarom moet ik dan verdomme ook zoveel trots hebben en niet zwak willen zijn? Misschien is het dit keer maar beter om me uit deze situatie te krijgen. "Je kan het niet winnen met je kracht, Rhett. Ik blijf erbij en jij kan slaan en doen wat je wilt, maar ik geef niet toe." Ik klem mijn kaken hierna stevig om elkaar en geef het op. Mijn lichaam spartelt niet meer tegen en ik blijf rustig onder hem liggen, hoewel mijn ademhaling wat sneller gaat en ik toch angstig ben voor wat hij gaat flikken, wat te horen is aan de snelle hartslag.

[Sorry voor de slechte post. :x]

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 22:01 ]

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt

Kwaad pakte ik haar vast en gooide haar op de grond, waardoor ze naar adem hapte en ik op dat moment de deur opnieuw dicht liet gaan. Ze wil omhoog krabbelen, maar dit keer laat ik niet zo snel over me heen lopen, want ik wil niet dat ze zo snel weer ervan door gaat. Nu strijk ik niet meer over mijn hart heen, zoals de vorige keer dat ik haar liet gaan. Daarom ga ik ook op haar zitten, om alles van haar lichaam in controle te houden met die van mij. Hoewel zij zichzelf onder mij vandaan probeert te wurmen, lukt het niet. Hopelijk ziet ze in dat het een stom idee was om mij zomaar uit te dagen, want zij zal ervan langs krijgen.
      Hierop glimlach ik vreemd en fluister ik in een geheimzinnige toon dat als ze nu toegeeft, ik weer aardig tegen haar speel. Er is iets in haar blik te zien, maar ik merk het niet op en pak haar polsen stevig beet, welke ik boven haar hoofd doe. Ze probeert zich wel uit alle macht los te worstelen en hoewel het iets beter lukt dan de voorgaande keren, heeft het nog altijd weinig zin, omdat ik haar enkel stevig vastpak.
      “Nee.” Gromt ze. “Verdomme,” scheld ik er direct op, mijn ogen pissig vernauwd, waardoor er ook diepe fronzen in mijn voorhoofd staan. Mijn donkere haar is warrig en de blik in mijn ogen is zo nodig nog donkerder geworden. “Je kunt niet altijd zo verdomde trots zijn. Soms lijk je net een man,” grauwde ik laag, terwijl ik mijn gezicht iets dichter naar haar deed, maar tegelijkertijd Nathalie bestudeerde.
      “Je kan het niet winnen met je kracht, Rhett. Ik blijf erbij en jij kan slaan en doen wat je wilt, maar ik geef niet toe.” De jonge vrouw klemt haar kaken stevig op elkaar, waarbij haar lichaam niet meer spartelt en rustig onder mij blijft liggen. Verbaasd kijk ik haar dan ook even aan, hoe ze doet en reageert, want dit had ik niet verwacht. Hooguit heel veel scheldwoorden, maar dit, nee. Haar ademhaling gaat echter nog wel wat snel, al geef ik hier niet veel aandacht aan. Deze wordt afgeleid door haar snelle hartslag, die ik vreemd genoeg gemakkelijk kan horen.
      Een grijns kwam er op mijn lippen terecht, één die nogal vreemd bij mij stond, aangezien er bijna nooit een glimlach of iets dergelijks op mijn gezicht te zien was. Maar nog belangrijker, het was een grijns die niets goeds betekende en dat zou – bij wijze van spreken – iedereen van een mijl afstand zelfs kunnen zien. “Wie zegt dat ik je wil slaan? Ik ga je totaal niets aandoen, tenminste niet dat.” Kort likte ik over mijn lippen heen, terwijl mijn ene hand de pols van Nathalie los liet, maar vervolgens pakte ik die met mijn andere hand vast. Zo had ik haar beide dunne polsen met één stevige hand vast, waarna ik met mijn vrije hand over haar gezicht streelde. “We kunnen toch wel iets afspreken, dacht ik zo?” Grinnik ik duister, waarbij mijn vingers in haar slanke nek belandde.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Verdomme." scheld hij direct op mijn nee, zijn ogen pissig vernauwd, waardoor er ook diepe fronzen in zijn voorhoofd staan. zijn donkere haar is warrig en de blik in zijn ogen is zo nodig nog donkerder geworden. "Je kunt niet altijd zo verdomde trots zijn. Soms lijk je net een man." grauwt hij laag, terwijl hij zijn gezicht iets dichter naar me toe beweegt, maar tegelijkertijd mij lijkt te bestuderen. Dan maar net een man. Ik probeer tot rust te komen onder zijn dwingende lichaam en besluit het te ondergaan, wat hij ook doet. Mentaal win ik het van hem en dat probeer ik hem dan ook duidelijk te maken met mijn woorden. Hij lijkt dan ook verbaasd te zijn om mijn plotselinge rust, wat ook de bedoeling is. Ik moet hem van zijn stuk brengen. Helaas kan ik bepaalde lichamelijke functies, zoals mijn ademhaling en hartslag niet onder controle houden.
Er komt een vreemde, vrij zeldzame grijns op zijn lippen te liggen, één die me toch best beangstigd. Toch laat ik niets merken. Hij betekent niets goeds, dat weet ik nu al. "Wie zegt dat ik je wil slaan? Ik ga je totaal niets aandoen, tenminste niet dat." Hij likt kort over zijn lippen heen terwijl hij met zijn ene hand mijn pols los laat, maar die met zijn andere vast pakt, zodat hij mijn beide dunne polsen met één stevige hand vast heeft, waarna hij met zijn vrije hand over mijn gezicht streelt die ik gelijk aan de kant probeer te trekken. "We kunnen toch wel iets afspreken, dacht ik zo?" grinnikt hij duister, waarbij zijn vingers in mijn slanke nek belanden. Het levert bij mij een koude rilling op die ervoor zorgt dat alles alleen maar erger aanvoelt. Zijn gewicht lijkt zwaarder op me te drukken dan het werkelijk doet en ik probeer normaal adem te blijven halen.
"Ik heb geen idee wat je bezield of wat je wilt, maar ik denk niet dat wij ooit iets af zouden kunnen spreken." komt er moeilijk uit. Er komt zoveel terug door de manier waarop hij doet dat ik mijn ogen dichtknijp zodat hij het niet in mijn ogen kan zien. De pijn, de angst, keer op keer. Het is teveel en ik wil het niet nog eens meemaken, ik heb het mezelf zo beloofd. Als dat is wat hij gaat doen, zal ik toegeven. Tot zover reikt mijn trots gewoon niet. "Ga alsjeblieft van me af, Rhett." probeer ik nu al iets vriendelijker en mijn stem trilt iets van de ingehouden woede, maar ook van de angst. Mijn lichaam protesteert weer iets onder hem, ik kan het gewoon niet lang volhouden om maar lijdzaam toe te zijn wat hij aan het doen is. Mijn heupen en benen proberen zich vrij te worstelen, maar het put me vooral uit. Hij houd mijn polsen veel te gemakkelijk bijéén en hoewel ik met twee polsen tegen zijn ene hand ga, is hij alsnog sterker dan ik ben.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt

Toen ik met mijn vrije hand over haar gezicht streelde, probeert ze die gelijk aan de kant te trekken. Is mijn aanraking dan zo walgelijk? Vond ze dat van mij? Ach, krijg toch wat, ze denkt altijd alles maar te kunnen maken. Handelt alsof ze alles runt en dingen maar even kan fixen zonder er iets voor te doen. Jezus, als ze zich gewoon aan de regels hield, dan was er niets aan de hand. Ten minste, vast en zeker… Pfft, het is nog steeds haar schuld.
      Een rilling ging er door haar heen toen mijn hand in haar nek belandde. Hier streelde ik mijn vingers even over de verbazingwekkend zachte huid van haar, wat ik dan ook werkelijk niet had verwacht vanwege het kille en afstandelijke gedoe. Mijn blik was daarentegen nog altijd kwaad, want dat was ik ook. "Ik heb geen idee wat je bezield of wat je wilt, maar ik denk niet dat wij ooit iets af zouden kunnen spreken." komt er moeilijk bij haar uit, waardoor ik me afvraag wat er is.
      Ik heb haar keel toch niet meer vast? Ze zou gewoon normaal kunnen ademhalen, tenzij er iets aan de hand was bij haar. Het lijkt bijna alsof ze bang voor me is, wat dacht ze in godsnaam wat ik nu weer bij haar zou doen? Godver, ik sta ik echt niet goed in het blaadje bij haar hé. Dat had ze daarnet wel heel helder gemaakt. Mijn mond is echter gesnoerd door haar, ik weet niets te zeggen. Toch blijft die woede er nog, al merk ik dat het naar een donkere plek gaat in mij. Heel snel zal ik dit kwijt moeten raken.
      Zeker toen ze haar ogen dichtkneep, fronste ik en kwam iets overeind. Met vele vraagtekens keek ik toe, naar haar en hoe ze eruit zag. “Ga alsjeblieft van me af, Rhett.” Bracht ze iets vriendelijker uit, haar stem trilt echter iets van ingehouden woede en nog iets anders. Angst. Dat was het moment waarop mijn gedachten, hoofd blanco werd. Alles verwijderd alsof ik het niet meer mocht weten en opnieuw moest beginnen. Waarom was ze zo bang, waarom? Alleen die vraag bleef erdoor malen, telkens opnieuw en opnieuw. Net zo lang tot ik er gek van werd en opmerkte dat haar lichaam iets onder mij protesteerde. Nathalie’s onderlichaam probeert zich weer vrij te worstelen, maar hoewel ik die ene vraag nog in gedachten had en niets zei, hield ik haar nog altijd stevig vast en gromde zelfs laag.
      Toen ik bovenop haar was gaan zitten, was ik totaal vergeten dat ik geen shirt meer aan had, waardoor het beeld nogal fout zou zijn als er nu iemand binnen kwam lopen. Ik die halfnaakt bovenop Nathalie zit, haar polsen vast zodat ze er zich niet vanonder kon wurmen. Verdomme, waar ben ik mee bezig? Ik zou zeker ontslagen worden, ze zouden wat fout denken. Dat zou ik ook direct denken als ik binnen kwam en twee personen zo zag zitten. Fuck, straks kan ik wel naar mijn baan fluiten vanwege dit.
      Ik weet niet eens meer wat ik nu precies van haar verwacht, wel wat ik wil, maar ik vraag me af waarom ik het van haar nodig heb. Het is nogal dom, bedenk ik me nu, dat ik enkel naar haar toe ging voor een verontschuldiging. Ze zou inderdaad zelf naar me toe komen voor dat, maar wat was er dan? Zie je, dit doet ze gewoonweg opzettelijk, zodat ik de weg kwijt raak en niet meer weet wat ik moet doen! Het was de hele tijd gewoon haar stomme plannetje. Met een luide grauw sta ik dan ook op en weet dat het beter is als ik mijn woede op iets anders africht. Dus loop ik naar het bureau en gooi hier alles met een wild gebaar vanaf, waarbij ik een beestachtig gegrauw had gemaakt. Daarna gooide ik het bureau ook om en trapte de dichtstbijzijnde lamp om. De kap knalde kapot doordat het hard op de grond viel, deze was namelijk van glas.
      Eigenlijk was ik nog lang niet klaar, waardoor ik enkele boeken uit een kast op de grond gooide, om daarna pas verslagen op de grond te zakken. Alsof ik een hoofdpijn had die maar niet weg ging, greep ik in mijn haren en boog naar voren, totdat mijn voorhoofd de grond raakte. Zo bleef ik voor enkele minuten zitten, stil en het enige wat bij mij te horen was, was de rasperige, snelle ademhaling. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik eigenlijk wilde van haar of ronduit op dit moment. Verdomme, altijd weet ik precies wat ik wil en zij weet als enige mij zo te krijgen dat ik flip. Abrupt barst ik dan ook uit, sla met mijn vuisten hard op de grond en schreeuw hard. Dat is echter al snel voorbij en ik sta uiterst rustig op, al is mijn aanblik echt niet zo. Het is chaotisch en dat komt mede omdat ik zowat het hele kamertje overhoop heb gehaald. Terwijl ik op mijn ademhaling probeer te letten, loop ik door naar mijn shirt en trek deze weer aan. De koffievlek is nog duidelijk te zien. “Ik weet niet wat ik moet zeggen.” Murmel ik enkel naar haar toe, mijn blik op haar gericht, al is het iets hulpeloos.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Hij lijkt zich ineens anders te gedragen als ik vraag of hij van me af wil gaan, maar als ik mezelf probeer los te worstelen gromt hij laag en dierlijk naar me. Ik smeek alleen maar, in mijn hoofd, dat hij gewoon weggaat en er verder niets gebeurd. Ik haat het om zwak over te komen, vooral op hem, maar ik hou het niet meer, als hij verder gaat knap ik pas echt en dat is nog veel zwakker dan hem vragen of hij weg wilt gaan. Hij heeft kort een bedenkelijke blik in zijn ogen die overgaat naar een intense woede die me beangstigd, maar ik heb liever dat hij boos is, dan dat hij andere dingen uit gaat vreten. Van mij part slaat hij me helemaal verrot, zolang het daar maar bij blijft.
Met een luide grauw staat hij plotseling op en ik heb het idee dat het afgelopen is met me, maar tot mijn verbazing is dat niet het geval. Hij grauwt nogmaals beestachtig en gooit alles van het bureau af et een wild gebaar. Ik krabbel half omhoog en werk mezelf met mijn benen naar achter, zodat ik tegen de muur aan zit. Maar beter ook, want hij gaat gewoon verder. Het bureau wordt omgegooid en hij trapt een glazen lamp om, die uit elkaar knalt op de grond. Met grote ogen kijk ik toe hoe hij enkele boeken uit de kast trekt en op de grond gooit, waarna hij verslagen op de grond zakt. Ik weet niet wat er gebeurd of wat ervoor gezorgd heeft dat hij het niet op mij uit, maar mijn hele lichaam trilt. Ik probeer wel om niet bang te zijn, maar dat gaat moeilijk als hij zich als een maniak gedraagt. Wegvluchten is ook geen optie meer, het bureau ligt voor de deur in de weg.
Hij buigt naar voren met zijn handen in zijn haar, tot zijn voorhoofd de grond raakt. Het is net alsof hij alles opgekropt heeft en het er nu pas uit laat. Hij blijft zo zitten en terwijl zijn snelle, rasperige ademhaling de ruimte vult, probeer ik die van mij in te houden zodat ik hem niet stoor en zijn aandacht niet naar mij getrokken wordt. Plotseling slaat hij met zijn vuisten op de grond en schreeuwt hij hard. Het verbaasd me dan ook als hij ineens opstaan en totaal gekalmeerd lijkt. Zijn ademhaling wordt weer rustiger en hij loopt gewoon door om zijn shirt te pakken en die aan te trekken, met de koffievlek duidelijk afgetekend erop. Ik voel me iets schuldig dat ik dat bij hem gedaan heb en alles uitgelokt heb, ik had ook gewoon niets kunnen zeggen en weg kunnen gaan. Ik weet dondersgoed dat ik er ook schuld aan heb,
Plotseling gaat zijn blik naar mij en probeer ik mijn ademhaling weer in te houden, terwijl ik mezelf nog steeds tegen de muur aan druk en probeer te verdwijnen via die muur. "Ik weet niet wat ik moet zeggen." murmelt hij zacht en zijn blik staat wat hulpeloos. Ik kijk hem iets verward aan en de angst begint nu weg te trekken. Ik krabbel nu helemaal overeind en zwijg voor een moment. "Zeg maar niets," antwoord ik zacht. "Sorry dat ik je uitlokte met die koffie." mompel ik lichtelijk onderdanig, waarna ik mezelf van hem weg draai. Ik begin het bureau omhoog te trekken en op zijn plaats te schuiven, oppassend voor de scherven glas die overal liggen. "Ga maar, ik ruim wel op." Ik kijk hem niet meer aan en begin glas bij elkaar te schuiven met stukken papier die van de tafel af zijn gevlogen. Ik krijg het wel voor elkaar om mijn stem iets dwingender te laten klinken in plaats van onderdanig. Op mijn hurken veeg ik alles bij elkaar, mijn lichaamshouding is nog altijd ineengedoken en schuchter naar hem toe.
Ik wil gewoon even alleen zijn en hier kan ik ook nog even met iets bezig zijn. Nou, ik wil vooral dat hij weggaat en me op het moment niet ziet. Ik heb namelijk echt een moment van zwakte en balanceer op het randje om te breken. Als gevangenen zich zo naar me gedragen kan het me amper iets schelen, maar ze krijgen het nooit voor elkaar om mij vast te pinnen in zo'n situatie. Er zijn altijd collega's die te hulp kunnen schieten en ik ben nog nooit bang voor ze geweest, alleen maar kwaad. Ik ben niet eens meer kwaad, gewoon bang en zwak op het moment. Ik ben normaal gesproken geen net en opruimerig type, maar dit ziet er verlokkerig uit omdat ik dan wat anders aan mijn hoofd kan hebben. Zo kan er ook niets meer terug komen en kan ik mezelf afsluiten van Rhett en wat hij deed, van alles wat er voor hem gebeurd is en mijn belofte aan mezelf. "Ga." beveel ik hem nog eens op een zachte, maar dwingende toon.

Your make-up is terrible