Niall James Horan
Het voedsel is echt heel lekker, ik ben echt al zeven keer heen en weer gelopen en nog heb ik honger. Hé, ik laat lekker verse pannenkoekjes maken en doe er dan warme chocolade saus overheen. Wanneer het water me al bijna in de mond staat loop ik naar de plaat. Ik voel me echt aangestaard door mensen die me volgens mij voor gek verklaren, maar ja, ik heb honger dus nou en, wat maakt het mij uit. 'Twee pannenkoeken alstublieft' zeg ik braaf. De kokkin -ja het is een kokkin- geeft mij de pannenkoekjes en ik doe er zelf wat saus op. Ik loop weer terug naar mijn tafel en schuif aan. Mensen kijken is best plezierig als je alleen eet. Lang duurt het niet dat ik mijn eten op heb en zet mijn vieze bordje weg in de kar. Wacht, misschien is geld wel handig, kan ik misschien een vermomming nemen. Om nu herkend te worden? Ja, daar heb ik nu dus geen zin in. Ik ren naar de lift als ik een ping hoor en stap in bij de andere mensen. Gelukkig, ze moeten naar de zelfde verdieping. Eenmaal weer boven steek ik de sleutel in het slot en zie dat Liam nog steeds bezig is. Jeetje die is sloom zeg. 'Zo, nog bezig Liam' zeg ik lichtelijk verbaasd. Ik let niet echt op zijn antwoord, ik had het meer bedoelt als een opmerking. 'Lee, ik ga nu naar Stephanie, dus kijk waar wat je gaat doen vandaag' vertel ik Liam terwijl ik geld pak en weer de deur uit ga.
Na een wandeling van twintig minuten kom ik aan bij het huis van Stephanie en bel aan. Zou ik te vroeg zijn? Ik geloof niet dat ze mijn komst op prijs zal stellen maar ik wil haar verhaal ook weten.
Whoever is trying to bring you down, is already below you