Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Maxime zegt niets op het moment dat ik zowat uitbarst, hoewel het duidelijk is dat ik me nog zwaar inhoud. Zwijgzaam blijft ze mij aankijken, pakt het shirt en trekt het dichter naar zich toe, maar nog niet aan. Haar blik is op mij gefixeerd, maar ik doe net alsof ik het niet merk en wanneer ik dan een paar keer naar haar terug kijk, zijn het alleen harde en koude blikken. Het shirt van haar ‘vriendje’ valt over haar knieën, waarna ze zachtjes “Devon…” mompelt. Alleen let ik er nu niet liefdevol of speels op, want de pijnscheut gaat hierdoor dieper in mijn hart, omdat ze me klaarblijkelijk niet vertrouwd.
Na dit hele gebeuren en de dingen die we samen mee hadden gemaakt, had ik wel degelijk gehoopt dat ze in ieder geval iets vertrouwen in me zou hebben, maar nu… ik ben er op een harde manier achter gekomen dat dit blijkbaar niet het geval is. Stomme Devon moet ook overal weer lekker in trappen, heeft Ruby ook iets om te lachen. Duizenden keren heeft ze me gewaarschuwd dat de liefde niet echt bestaat, dat ik het echt alleen maar bij wellust moet laten, net zoals zij het gedaan heeft. Het lijkt alleen alsof zij zichzelf beschermd ermee, niet dat ik het haar kwalijk neem. Nu weet ik precies wat ze ermee bedoeld, en misschien is het tijd om daar eens met haar erover te hebben.
De trap loop ik al af, als ik abrupt Maxime achter me aan hoor komen. Een blik naar achter geef ik niet, omdat ik wil dat ze zichzelf inprent dat ik het echt meen en geen grapje maak, maar een snelle blik in mijn ooghoeken geef ik haar wel. Zo onopvallend mogelijk natuurlijk. Ze heeft het grote shirt aangetrokken dat ik over haar knieën had gemikt, waar mijn blik gelijk naar toegetrokken werd. Hierna richtte ik mijn blik echter terug naar de trap en de dingen voor me. “Dev–” Haar stem laat rillingen door me heen gaan, al probeer ik er niet te veel op te letten, zo ook voor Maxime die duidelijk achter mij op de trap in elkaar zakt. Ik wil haar helpen, haar ondersteunen en er voor haar zijn, maar de dingen die ze gezegd heeft zitten er nogal flink bij mij in gepeperd, waardoor ik gewoon glashard doorloop en zelfs niet omkijk wanneer ik de deur open- en dichtdoe. Maxime haar zachte aanrakingen mis ik, haar stem en bijdehandse opmerkingen…
Het word nu alleen onmogelijk voor mij om terug te gaan, zo zit ik niet in elkaar, niet nadat ze me zo gekwetst en pijn gedaan heeft. Dus op het moment dat ik buiten sta en de frisse nachtlucht inadem, loop ik direct naar mijn auto en pak tegelijkertijd mijn mobiel uit mijn broekzak. Ruby, Ruby… Ah! Haar naam zie ik verschijnen in de lijst, terwijl ik al de autodeur open gedaan heb en erin ga zitten, klik ik op haar naam en houd de telefoon bij mijn oor. Het gaat lang over voordat ze uiteindelijk opneemt, waardoor ik me afvraag of ze zich nu weer bij een jongen bevindt. “Hello, Ruby hier,” grijnst ze, nog altijd met haar vermakelijke, zwoele toon erin. Het lijkt wel alsof ze het zichzelf aan geleerd heeft of zo, die toon leek zich er wel altijd in te bevinden – wat ze ook zegt of doet. “Devon hier,” begin ik kort, waarna ik snel doorga, omdat ik weet hoe graag ze me af wilt breken. “Waar ben je nu? Ik moet je spreken.” Dat was taal voor: kom onmiddellijk naar huis, want ik wil tegen je tieren over waar ik mee zit. En dat wist zij maar al te goed, want ik hoorde een lange pauze voordat ze rustiger begon te praten. “Matthew en kom maar naar hem toe. Haal me op.” Zuchtte ze, hierna hing ze al op. Hopeloos schudde ik mijn hoofd, startte de auto en reed weg, op weg naar Matthew’s huis.
Ruby Anastasia Tate, Nyssa.
Gelukkig was mijn dienst nu voorbij en de tent nu gesloten, hoewel ik het voor Maxime deze keer had gedaan, vroeg ik me echt af waar zij in helsnaam is gebleven. Meestal was zij degene die de tent sloot en waren de meeste allemaal al naar huis, maar nu was zij nergens te bekennen en was ik deze keer de pineut om het te sluiten. Niet dat ik het zo erg vond, ik had het graag over, maar nu was ik wel moe van bijna de hele nacht barren en werken. Sowieso zou ik met Matthew meerijden, maar hij was zeker te druk in dat lekkere koppie van hem. Ik vroeg dus een lift aan één van de andere strippers, die me naar zijn huis bracht, waarna ik hem een knuffel en een kus gaf voordat ik naar Matthew’s voordeur liep en in mijn tas rommelde.
Fuck, die sleutel ben ik dus ook mooi kwijt. Het is de hele dag al goed aan het gaan, dacht ik sarcastisch, terwijl ik opkeek naar de ramen en zocht naar eentje die misschien open zou staan. Er was er één open, maar dan zou ik op een container moeten klimmen en daarop op het dak moeten kunnen komen, aangezien het best hoog was, maar voor de rest was het te doen. Het was niet iets wat ik niet kon of waar ik bang voor was, aangezien ik vroeger in bomen en lantaarnpalen klom i.p.v. met barbies te spelen – zoals elk ander meisje eigenlijk deed. Op die leeftijd was ik al vrij seksistisch, dus dat zou in elk geval niet goed komen. Terwijl ik de container voor het dak zette, hoopte ik maar dat niemand langs zou komen en de politie zou bellen, anders was ik de pineut. Het voelt echt alsof ik in mijn eigen huis inbreek en zelfs een beetje fout, maar het is van een vriend en sowieso zou hij mij maar op moeten halen. Zijn schuld, dus.
Uiteindelijk was het gelukt en wrong ik me door het open raam naar binnen, liet me behendig op de grond zakken en keek kort even naar beneden om te zien of ik iets kwijt had geraakt of iemand me had opgemerkt. Dit was niet het geval, dus klopte ik mijn kleding automatisch af en liep door zijn slaapkamer – wat ik maar al te goed herken – direct naar de kledingkast, waar ik mijn ondergoed en kleding vandaan pakte die ik eerder was vergeten. Hij moest die al best lang terug geven, maar had het nog steeds niet gedaan. Ik wilde niet weten wat hij ermee flikte, dacht ik grijnzend, terwijl ik deze in mijn tas propte om vervolgens de trap af te lopen en Matthew op de bank te vinden.
“Mister Green, waar was u op het moment dat u me eigenlijk op zou halen?” Vermakelijk grijnsde ik naar hem, met een ietwat zwoele stem en ging op zijn schoot zitten. Zoals altijd naar hem toegedraaid en aan weerszijden van zijn lichaam een been. Mijn slanke vingers verstrengelde ik achter in zijn nek, terwijl ik op zijn antwoord wachtte. Ik gromde lichtelijk toen mijn telefoon over ging, ik eerst mijn halve tas op de bank leeg moest gooien en vervolgens op nam. Na het gesprek met Devon keek ik hem weer afwachtend aan, een speels grijnsje op mijn lippen.
Quiet the mind, and the soul will speak.
