[RPG] Magic Mike; The New Generation. - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 19:15 ]

everything, in time

Matthew Adam Green
'Een decor is niet nodig, attributen mogen wel,' leg ik rustig uit en kijk naar hoe ze nadenkt. Ze steekt er echt tijd in en schijnt ook hier plezier in te hebben, dat is uiterst prettig om te zien.
'Jij moet natuurlijk een sexy zuster pakje, voel je je daar wel comfortabel in? Ondanks dat je niets uit hoeft te trekken, zal het waarschijnlijk wel kort en laag uitgesneden moeten zijn. Je kunt nog altijd terugtrekken als je niet meer wilt,' herinner ik haar. Ik ben nu al benieuwd naar de pakken, maar ze zal waarschijnlijk nog wel even nodig hebben voor alles af is.
Zelf denk ik even aan mogelijke attributen. Sowieso hebben we een stethoscoop nodig, misschien een bureaustoel en een zo'n lig tafel, waar ik misschien op kan liggen en dat ik dan daar vanaf omhoog kom.

everything, in time

Mary-Lynn Alvida

Ik kijk op van mijn aantekeningen en kijk Matthew aan. 'Zo'n pakje heb ik thuis. Ik had hem nodig voor ons moulin rouge thema. ' antwoord ik. 'Hij iw gemaakt om te dansen maar ia kort genoeg denk ik. ' ik denk weer even na. 'En over jou kleding. Moet dat al uitdagend zijn of hoeft dat niet aangezien het toch uit gaat? ' misschien was het een stomme vraag maar ik wilde geen fouten maken. Ik kon het niet helpen maar ik zag het een beetje voor me hoe Matthew zou strippen.

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Maxime leek wel bang toen Shelly naar haar keek, want ze wilde achteruit deinzen. Ik vroeg me af wat Shelly nog meer had gedaan en gezegd, want dit is gewoon op zijn zachts gezegd absurd. Wanneer ik op haar af was gelopen en bij haar neer hurkte, sloot ze haar ogen, alsof ze angstig was dat ik haar zou slaan of in ieder geval iets aan zou doen. Dan kent ze me nog niet goed, aangezien ik haar dat nooit aan zou kunnen doen, zelfs niet als ik zo boos was als net. Vlak erna opent ze haar ogen weer, trekt haar hoofd iets terug met een kleine pijnlijke blik. Ik was nog niet klaar met Shelly eigenlijk, omdat Maxime mij nu nodig had – of dat was tenminste iets dat ik mezelf voorhield – maar Shelly kreeg haar portie later nog wel, want dit was bij lange na niet alles.
      Maxime schud haar hoofd op mijn vraag, slaat plotseling haar armen om mijn nek en stort zich zowat in mijn armen – iets waar ik lichtelijk door geschrokken, maar vooral verbaasd door ben. Dit was dan ook totaal niet wat ik verwacht had, eigenlijk had ik gedacht dat ze zou schreeuwen dat ik weg moest gaan, Shelly achterna, of dat ze even alleen wilde zijn. Dit in elk geval niet. Voorzichtig sluit ik mijn armen om haar lichaam en streel met mijn hand zo zacht mogelijk over haar rug heen, aangezien ik toch nog steeds mannen handen had. Ze leek nu opeens zo breekbaar en klein in mijn armen, als een klein popje. De tranen vloeien weer over haar wangen en ze huilt hard in mijn armen, waardoor ik gelijk mijn greep wat verstevig, bang dat ze opeens weggaat. Hard breng ik mijn kaken op elkaar, want het doet me pijn om haar zo te zien.
      Opeens laat ze me weer los, waardoor ik ook gelijk loslaat en zie hoe ze haar tranen wegveeg. Haar ogen zijn rood en ik slik hoorbaar de brok in mijn keel door terwijl ik maar naar haar blijf kijken, niet wetende wat ik moet zeggen zodat het de sfeer wat luchtiger maakt of haar in ieder geval aan het lachen. Ik wil dat ze lacht, blij is, gelukkig… Niet met tranen, alsof ze elk moment kan breken en het nooit meer goed gaat komen. Ze ziet er nu zo uit, zo breekbaar als porselein. “Het spijt me,” Ze fluistert het met een hese stem, maar ik schud mijn hoofd. Het is niet haar schuld, waarom zegt ze sorry? Shelly krijgt nog wel meer op haar bord als ik haar weer zie, voorlopig wil ik haar daarna ook niet meer zien. Hoe kon ik dan ook denken dat morgen alles oké is? Stomme Devon, dat is het niet. “Het is mijn s-schuld.”
      Ik frons, kijk haar even raar aan en schud dan mijn hoofd. “Wat?” komt er dan ongelovig uit mijn mond, aangezien zij niet diegene is die sorry moet zeggen of wiens schuld het überhaupt is. “Shelly heeft gelijk, je was anders vandaag en dat is mijn schuld. Het spijt me, Devon.” Nu kijk ik haar al helemaal aan alsof ze gek is geworden en laat mijn handen naast me op de grond zakken. Ik kan er niet achter komen of ze dit van Shelly moest zeggen of dat dit uit haarzelf komt, maar als Shelly er achter zit… De regelmatige snikken die er nog door haar stem heen klinken, waren me niet onopgemerkt gebleven en ze probeerde zo nog steeds haar ademhaling een beetje onder controle te krijgen. “Ik kan niet geloven dat jij dat zegt!” meld ik haar dan, mijn stem een beetje verheft, wat totaal niet mijn bedoeling was. Net zoals ik eerder heb gedaan, knijp ik in de neus van mijn rug en sluit vermoeid mijn ogen, waarna ik ze weer open en op haar richt.
      Ze probeert op te staan en zet hierbij haar handen achter haar neer, maar het lukt klaarblijkelijk niet, aangezien ze blijft zitten. Ik vroeg me af wat er nog meer pijn deed en was gebeurd, want als ze zelfs niet op kan staan, heeft ze misschien pijn in haar rug. Als ze dan ook een pijnlijk gezicht trekt, heb ik er genoeg van. Ze moet naar het ziekenhuis voor controle, vind ik, of ze nou wil of niet. En ik ga met haar mee voor bewaking, troost, als een schouder om op te huilen… wat ze ook maar wil en ik ben er. Eerst veeg ik zachtjes met mijn duimen de overige waterige plekken van de tranen op haar wangen af, waarna ik vervolgens zucht en wat dichter naar haar toeschuif. “Maxime…” Mijn stem is zacht, fluisterend en totaal niet flirtend bedoeld, maar toch klinkt er een kleine verleidelijke toon in door. Waarschijnlijk komt dat gewoon door het feit dat ik het vaak doe en het daardoor aan mijn stem is aangepast, hopelijk denkt ze er niets slechts bij. Ik leg mijn ene hand voorzichtig bij haar rug, waarna ik door dwaal naar haar middel en haar hier vastpak. Mijn andere hand leg ik onder de verste knieholte van mij vandaan en kijk haar vervolgens even aan.
      “Ik breng je naar het ziekenhuis voor controle en je hebt niets te maren.” Vertel ik haar duidelijk, zodat ze gemakkelijk kon horen dat ik het meende en tilde haar vervolgens snel op, waarna ik haar dicht tegen mij aandrukte. Hopelijk deed het geen pijn, want dan hadden we beide een probleem, maar vooral zij. “Vragen en een speech wat ik ervan vind, krijg je straks wel naar je hoofd geslingerd.” Verteld ik haar dan, waarbij ik haar even aankijk, maar de beschermende blik is de gehele tijd dat ik bij haar was niet mijn ogen uit gegaan.
      Mijn mond gaat weer open en terwijl ik praat, loop ik ondertussen naar de deuropening, loop hierdoor en loop richting de achteruitgang, aangezien me dat handiger lijkt. Tenzij Maxime door die menigte wil, wat ik sowieso wel pas. “Waar heb je allemaal pijn, Maxime?” Telkens wanneer ik haar naam uitsprak, betrapte ik mezelf erop dat het als een kleine liefkozing klonk en ik was bang dat ze er iets op zou zeggen of dat ze me belachelijk zou maken. Laten we hopen voor het beste. Ik zuchtte en trapte de deur open die naar buiten leidde, schopte hem vervolgens weer dicht en liep naar mijn auto. Het was een grote, zwarte auto en ik vloekte onder mijn adem.
      “Verdomme…” Even keek ik naar Maxime. “Wil je misschien mijn autosleutels pakken, ze eh, zitten in mijn broekzak.” Er kwam een lichte blos op mijn wangen, maar schudde deze vervolgens er letterlijk af en mompelde iets dat ik het zelf wel zou doen. Dit lukte echter na een aantal keer proberen en ik drukte op het knopje wat de deuren openmaakte met een klik, waardoor ik opgelucht zuchtte, de autodeur opendeed en haar er voorzichtig inzette, vooral zodat ze haar hoofd niet zou stoten. Daarna gooide ik de autodeur dicht en liep naar de bestuurderskant, opende deze, sloot hem vervolgens weer en deed de sleutel in het contact, waardoor de auto lichtelijk begon te grommen.
      Hierna draaide ik me naar Maxime om met een klein glimlachje. “Alles komt goed, love.” Vertelde ik haar en pakte mijn kapitein hoed, die ik nog steeds op had, om deze vervolgens op haar haarlokken te plaatsen. Nog nooit had ik dit bij iemand anders gedaan, dus het stelde voor mij best veel voor, maar dat mocht zij niet weten. Ik richtte me weer voor me en reed weg, op weg naar het ziekenhuis.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Anastasia Tate, bar.
Het meisje trekt een wenkbrauw op en staat beledigd op, mooi zo, ze heeft de hint dus gesnapt. “Ik spreek jou zo nog wel.” Ze knipoogt naar Charles, waardoor ik mijn wenkbrauw arrogant optrek en wanneer ze heupwiegend wegloopt, roep ik haar achterna: “Een dank je wel was ook goed geweest hoor!” Ik kon het gewoonweg niet laten, er waren wel meerdere dingen die ik kon schreeuwen, maar dat hield ik maar bij me.
      Charles kijkt haar echter niet na en draait zich terug richting mij, wat me lichtelijk verbaasde. “Jaloers?” Er staat een grijns op zijn gezicht waar ik ongelovig naar kijk. “Jaloers staat niet in mijn woordenboek, schat.” Beantwoord ik hem terug met een klein, uitdagend lachje en wrijf mijn lippen even over elkaar.
      Wanneer Shelly, een aanhangsel wat vaak bij Devon te vinden is, binnenstormt en nogal wat commotie bezorgt, rol ik mijn ogen. Ik wil er wat op zeggen, schreeuwen eigenlijk in deze menigte, maar blijkbaar zoekt ze naar mij, want onze blik kruist elkaar, waardoor ze vlak erna op me afstormt. Haar lip bloed en haar neus staat iets scheef, merk ik, als ze dichterbij komt. Er staan verschillende emoties in haar blik, waaronder verdriet en boosheid. Wat heeft Devon nu weer gedaan? Elke keer als hij iets flikt, komt er een meid op mij af. Op de een of andere manier wisten ze altijd dat ik familie van hem was, Devon kon zeker zijn mond niet houden… Ik zal hem eens.
      “Moet jij niet naar het ziekenhuis?” Meld ik haar droog, waarbij ik even naar haar neus en lip gebaar. "Je ziet er niet goed uit.” Ze rolt haar ogen, ze wilt er blijkbaar niet naar luisteren. “Houd die opmerkingen bij je, Ruby.” Woef, tuurlijk doe ik dat hoor, mevrouw. Ik ben je hond niet! Kom op zeg, die is gek. “Wat is er gebeurd met Devon?” Vraag ik dan, zuchtend, ten teken dat ik hier dus echt geen zin in heb. Hoe ze eruit ziet lijkt het net alsof ze in elkaar geslagen is, maar in ieder geval niet door Devon, want dat zou hij geen enkel meisje aandoen, tenzij je er echt om gevraagd had.
      Ze haalt haar wenkbrauw arrogant op en doet haar blonde haar in een strik wanneer ze begint met praten. “Je moet wat verstand aanpraten bij Devon, hij zit de hele tijd bij andere meisjes…” Ze was duidelijk nog niet uitgesproken, maar ik kapte haar nu al af. “Doe niet zo jaloers, Shelly. Hij is geen eigendom.” Als ze had gedacht ook maar iets van medelijden bij mij te winnen, had ze het mis, dan was ze bij de verkeerde.
      Gelijk kreeg ze een gemene, boze blik in haar ogen, welke mij totaal niet intimideerde, aangezien ik nog banger was voor Devon die net uit bad was gekomen – ik mocht het niet aan iemand vertellen, maar hij gaat soms zelfs nog met een ooglapje op als een piraat in bad, die sukkel. Als er een meisje daarop niet afknapt, weet ik het ook niet meer, die arme schat. “Laat me uitpraten!” Ze bitchte gelijk door maar ik luisterde enkel met een half oor. “Hij verandert, zeker door die Maxime!” Ik werd als het ware gelijk weer wakker uit mijn gedachten en keek haar aanvallend aan.
      “Hó, wacht eens even!” Begon ik, waarbij ik mijn hand opstak. “Begin vooral niet over Maxime, Shelly, zij heeft meer eer in haar hele pink dan jij in je gehele lichaam, dus houd je mond over haar en over Devon.” Meldde ik haar, ietwat aanvallend, maar het was haar eigen schuld. Ze keek me met halfopen mond en een bitch-blik in haar ogen aan, waarna ze zich omdraaide en geïrriteerd wegliep. Hierna keek ik vervolgens terug naar Charles met een klein glimlachje. “Zeg alsjeblieft niet dat jij op zulke meiden valt.” Grinnik ik dan.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 0:08 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
’Ik kan niet geloven dat je dat zegt!’ zegt Devon terwijl hij in de rug van zijn neus knijpt en wederom denk ik dat hij daar zal komen: de stortvloed aan boze woorden. Het blijft echter verrassend stil en hij kijkt me aan terwijl ik mijn zielige poging tot opstaan doe. Het voelt ontzettend ongemakkelijk dit te doen, terwijl het voor geen ene meter lukt en Devon het ook nog eens aan moet zien. Met zijn duimen veegt hij de laatste beetjes van mijn watervallen van mijn wangen af en ik zou het liefst mijn hoofd afwenden. Ik geloof niet dat ik me ooit zo erg heb geschaamd.
‘Maxime…’ fluistert hij met een stem die ik tot een typische Devon toon bereken. Hij legt zijn hand voorzichtig op zijn rug en dwaalt langzaam af naar beneden, totdat hij mijn middel heeft bereikt. Daar pakt hij me voorzichtig vast. Verward kijk ik hem aan. Wat is hij in godsnaam van plan?
Zijn andere hand glijdt onder mijn knieholte en hij kijkt me aan met een blik waardoor ik gewoon weet dat hij nu gaat praten. En inderdaad.
‘Ik breng je naar het ziekenhuis voor controle en je hebt niets te maren,’ zegt hij. Ik had mijn mond inderdaad al open gedaan om te protesteren, maar sluit deze weer. Een gesmoorde kreun verlaat mijn mond wanneer hij me tegen zich aandrukt en vervolgens opstaat. Het doet pijn, maar ik klaag niet omdat ik weet dat het de enige kans was om van de grond af te komen.
‘Vragen en een speech wat ik ervan vind, krijg je straks wel naar je hoofd geslingerd.’ Damnit, ik had zo gehoopt dat ik hier nu onderuit zou kunnen komen. Tevergeefs. Ik kijk hem even aan en glimlach flauwtjes. De lach verdwijnt echter al snel, want iedere stap die Devon zet, voel ik overal. Het doet niet zozeer allemaal pijn, maar het is een ontzettend irritant gevoel. Ik sluit mijn ogen en probeer alle gevoelens weg te denken, ik wil nu even niets meer voelen. Wanneer Devon echter opnieuw tegen me begint te praten, open ik mijn ogen weer.
‘Waar heb je pijn, Maxime?’ vraagt hij deze keer. De toon waarop hij tegen me praat en mijn naam uitspreekt geeft me het gevoel dat ik een klein meisje ben, zijn kleine zusje. Misschien zelfs zijn dochter, maar in ieder geval niet zijn baas.
Goede vraag, trouwens, waar zal ik eens beginnen? Alles doet pijn. Ik ben nog de kracht te verzamelen hem te antwoorden, als hij alweer begint te praten. Hij geeft me niet eens de kans om ertussen te komen. Hij vertelt dat zijn sleutels in zijn zak zitten en vraagt of ik die wil pakken, ik kijk hem even met gefronste wenkbrauwen aan en wil net knikken, als Devon al mompelt dat hij het zelf doet. Dankjewel, wil ik bijna tegen hem zeggen. Hij plaatst mij voorzichtig in zijn auto en het lukt me nog net om zelf de gordel vast te maken. Zelf loopt Devon naar de andere kant van de auto, stapt in en draait zich naar mij om nadat hij de auto heeft gestart.
‘Alles komt goed, love,’ zegt hij op zijn gebruikelijke toon. Dan doet hij iets totaal onverwachts: hij zet zijn piratenhoed af en zet deze op mijn hoofd. Volgens mij heb ik hem dat nog nooit zien doen, zijn hoed is hem heilig. Ik grinnik zachtjes, kuch en trek weer een pijnlijk gezicht.
‘Au, mijn rug,’ zeg ik en leg mijn handen juist op mijn onderbuik, als teken dat het vooral deze twee plekken zijn die pijn doen. Mijn wang klopt, maar die krassen zullen vast genezen zoals gewone krassen en schaafwonden dat ook doen.
‘Je bent een schat, letterlijk een levensredder,’ begin ik dan zachtjes te praten. ‘Maar ik smeek je om mij niet naar het ziekenhuis te brengen, maar naar huis. Het enige waar ik op dit moment naar verlang is mijn bed.’ Ik draai mijn hoofd naar hem toe en kijk hem smekend aan. Ik vertrouw ziekenhuizen maar niets, mensen sterven daar.
‘Ziekenhuizen zijn voor mensen die doodgaan, de rest kan ook prima thuis genezen,’ vervolg ik mijn verhaal.
Ik heb het koud. Toen Devon me opgetild had en me daarom ook dicht tegen zijn lijf aanhield, straalde zijn lichaamswarmte door in mijn lichaam. Nu is diezelfde warmte compleet verdwenen. In een zielige poging mezelf op te warmen, wrijf ik met mijn handen gekruist over mijn bovenarmen. Het werkt een beetje, maar scheelt niet veel. Mijn bed begint nu steeds verleidelijker en warmer te klinken. Wat kan een dokter wat ik niet kan? Vaststellen dat ik pijn heb, prima, dat kan ik zelf ook wel. Lijkt me ook niet bepaald een wonder als je zojuist een naaldhak in je maag hebt gekregen.
Ik merk dat ik opnieuw misselijk word en ik weet niet of dit van de pijn is, of van het idee dat ik naar het ziekenhuis moet, maar de mate van misselijkheid bouwt zich snel op.
‘Stop de auto,’ zeg ik dan op een commanderende toon tegen Devon. ‘Nu!’ roep ik er wanhopig achterna. Zodra hij heeft gedaan wat ik zeg, gooi ik de autodeur open en buig voorover, de auto uit, zodat ik niet in Devons auto overgeef. De complete inhoud van mijn maag komt naar buiten en ik spuug een paar keer, zodat ik zeker weet dat alles uit mijn mond is. Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn mond en slik een paar keer, in de hoop dat de vieze smaak langzaam zal verdwijnen.
‘Het spijt me,’ zeg ik dan opnieuw zonder me om te draaien. Daar heb ik het lef niet voor. Ik verpest ook werkelijk alles vandaag, net nu Devon weer normaal tegen me deed.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 0:53 ]

everything, in time

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Ze grinnikt zachtjes nadat ik de piratenhoed op haar hoofd had gezet, waardoor ik haar even aankijk, maar toen ze vervolgens kuchte en weer een pijnlijk gezicht trok, keek ik nogal bezorgd. Eigenlijk had ik het niet willen laten merken, maar dat was nu sowieso al te laat, want als Maxime het nu nog niet doorhad dat ik bezorgd om haar was en wilde beschermen, dan moest ik niet alleen wat aan de pijn doen maar ook aan haar ogen. Misschien krijgt ze dan iets meer zicht.
      “Au, mijn rug,” ze legt haar handen op haar onderbuik, waardoor ik kort fronste. Ze zegt dat ze last heeft van haar rug, maar legt haar handen op haar onderbuik? Dat is nogal tegenstrijdig, lieve schat. Wanneer ik echter een seconde later doorhad wat ze bedoelde, knikte ik als bevestiging dat ik het snapte. “Je bent een schat, letterlijk een levensredder,” begint ze zachtjes tegen me te praten, iets waardoor ik mijn blik – die ik ondertussen weer op de weg had gericht – weer terug naar Maxime af liet dwalen. Ik hield de woorden maar wijselijk in welke ik wilde zeggen, aangezien deze nogal seksistisch waren en dit geen moment daarvoor was. “Maar ik smeek je om mij niet naar het ziekenhuis te brengen, maar naar huis. Het enige waar ik op dit moment naar verlang is mijn bed.”
      Ik was al vrijwel gelijk in staat om te protesteren en haar dat ook te laten weten, maar toen ze zich naar mij toedraaide met een smekende blik, zuchtte ik en kon het niet over mijn hart verkrijgen er wat op te zeggen, dus bleef ik stil en reed door. Mijn blik weer op de weg gericht, zodat we geen ongeluk zouden krijgen, zelfs als het al donker was, konden er gekke bestuurders zijn die de sokken van je voeten reden. En het was niet bepaald mijn plan of beide in het ziekenhuis te belanden.
      “Ziekenhuizen zijn voor mensen die doodgaan, de rest kan ook prima thuis genezen,” vervolgde zij haar verhaal, waar ik naar luisterde met mijn blik nog steeds op de weg gericht. Ik was bang dat als ik richting haar zou kijken gelijk rechtsomkeert naar haar huis zou gaan. Ja, op dit moment heeft zij die kracht mijn baas te zijn en dit te laten doen, hoe stom dat voor mij ook voelt, aangezien ik haar gewoon blij en beter wil zien. Dat lukt niet als zij zo koppig doet dat ze niet ernaar toe wil.
      “Doe niet zo stom, Maxime, ik wil weten hoe die pijn zo snel mogelijk over kan gaan en dat lukt niet als jij denkt dat het voor mensen zijn die doodgaan. Hoe komt die pijn? Wat heeft Shelly gedaan zodat jij nu in deze pijn verkeerd?” Haar naam sprak ik op dezelfde kille toon uit die ik eerder had gehad. Er kwam ook een ondertoon in voor, waar je aan kon horen dat ik het wilde weten en dat ze deze vraag niet mocht negeren of overheen moest praten. Ik meende het en dan kon de ander het beste gewoonweg antwoord geven.
      Waarschijnlijk had ze het koud, want op een gegeven moment wreef ze met gekruiste armen over haar bovenarmen, het zou niet veel werken, maar dat beetje deed vast en zeker wonderen. Ik kon het weten. Snel dacht ik na of ik misschien nog een deken of een warme trui in mijn auto had liggen, want ik had enkel een zwart t-shirt aan en daar had ze op dit moment niets aan. Mijn blik gleed een paar keer door de auto, maar omdat ik ook op de weg moest letten, lukte het niet echt om mijn hersens te laten kraken. Het was waar: mannen kunnen maar één ding tegelijkertijd, vrouwen kunnen in dat opzicht beter multitasken.
      “Stop de auto,” zegt ze opeens met een commanderende toon tegen mij, waardoor mijn gedachten ruw afgebroken werden en ik haar met een vage blik in mijn ogen aankijk. Meent ze dit nu serieus? “Nu!” In tegen stelling tot de commanderende toon die ze eerder had gehad, en wat ik nu eerlijk gezegd ook verwacht had, klonk dit vrijwel wanhopig. Op het eerste moment schrok ik ervan en wilde toch doorrijden, maar toen bedacht ik me dat het waarschijnlijk beter was als ik de auto aan de kant zou zetten dus deed ik dat ook. Wanneer ik dit had gedaan, gooit zij vrijwel gelijk de autodeur open en buigt voorover, de auto uit, en hoor ik haar overgeven. Haar lichaam trilt en bezorgd kan ik enkel stom toekijken, zo voelt het tenminste, alsof ik niets kan doen. Ik ben hulpeloos, zwak dat ik hier niets aan kan doen. En ook al kon ik het wel, dan was de vraag nog of Maxime het toeliet.
      De bewegingen die ze maakte, herkende ik dat ze haar mond afveegde, een paar keer slikte, om vervolgens nog steeds niet om te draaien. Ze zou zich vast schamen dat ik haar zo zag, dat ze zwak was en een blok aan mijn been of iets in die richting, maar dat was ze niet. Ze moest eens weten, ik maak me alleen maar zorgen om haar, het word mijn dood nog eens als ik zo doorga. “Het spijt me,” Ik schudde mijn hoofd toen ze deze woorden uitsprak, maar dat kon ze natuurlijk niet zien, bedacht ik me, dus zuchtte ik en legde voorzichtig een hand op haar rug om deze troostend heen en weer te bewegen. “Als je nog één keer ‘sorry’ zegt of ook maar iets wat daarop lijkt, breng ik je wel naar het ziekenhuis,” Grinnikte ik plagerig, maar schudde toen mijn hoofd en haalde terwijl ik dat deed mijn hand van haar rug af, maakte de gordel rond mij los en keek naar haar rug. De kapitein hoed stond scheef op haar hoofd en ik grinnikte er zacht om, maar vlak erna schoot me iets te binnen en werd mijn blik serieus.
      “Nee, maar echt Maxime, ik wil je niet zo zien. Zo ziek en pijnlijk…” verklaarde ik mijn gedrag en boog toen vervolgens haar richting op om uit het handschoenenkastje een flesje water, welke nog halfvol was, en een strip paracetamol te halen. Waarschijnlijk was ik nu al veel te beschermend en liefdevol dan überhaupt goed voor mij was, maar het kon nu eenmaal niet anders, het vroeg zich van me dit te doen. “Hier, misschien helpt dit wat,” Het was het begin van wat ik wilde zeggen en dat was duidelijk te horen, maar voor nu gaf ik haar alleen deze dingen aan en hield mijn mond dicht. Ik snapte wel dat ze zich beschaamd voelde, dat zou ik ook zijn, maar toch hoefde ze dat niet in mijn buurt. “Als je maar weet dat ik er voor je ben, hoe cliché dat ook moge klinken,” Het raam rolde ik naar beneden en ik rook de avondlucht op terwijl mijn hoofd tegen de hoofdsteun van de stoel lag. “Nee, dit is niet de perverse Captain Blake die nu spreekt, dus denk aan je bloeddruk, dame.” Meld ik haar en kantel mijn hoofd richting haar. Mijn ogen staan doordringend en voor een klein moment voel ik mijn hart overslaan, maar sluit dan mijn ogen omdat de vermoeidheid nu pas bij mij toe slaat.
      “Ik zal je naar huis brengen, omdat ik merk dat je dat heel graag wilt, maar als ik ook maar een heel klein beetje merk vannacht dat jij naar het ziekenhuis moet, doe ik dat.” Ik zucht diep en open mijn ogen vervolgens weer om daarna recht te gaan zitten en de gordel weer om mij heen vast te klikken. “Vannacht blijf ik bij je, dus bel je vriendje maar af.” Vertel ik haar, op een ietwat commanderende, maar nog steeds beschermde, toon. Mijn blik op de weg gericht.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 12:22 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew Adam Green
Mary vraagt hoe het zit met mijn pakje, egh, al die vragen. Daar denk ik normaal gesproken niet over na. Voor mij is het gewoon aantrekken en hup, het podium op. Het is eigenlijk wel fijn om eens wat meer inspraak te hebben.
'Hmmm,' zeg ik nadenkend en wrijf met mijn vingers over mijn kin, om zo slimmer over te komen. Althans, het is een poging.
'Sexy en efficiënt zou het beste zijn. Natuurlijk gaat het uit, maar er zijn ook kledingstukken die ik wel aan mag houden. Ik hoef niet compleet naakt, maar als ik op kom met een pak dat vrijwel alles verhult en dan ook nog eens niet erg flatteus is, zullen de dames dat niet zo leuk vinden.' Opnieuw krult zich een grijns rond mijn mond.
'Sexy dus.' Ik bestudeer Mary even zo onopvallend mogelijk en kom dan uiteindelijk bij haar ogen uit. Wanneer onze blikken elkaar treffen, knipoog ik.
'Al ideeën? Ik ben benieuwd. Ga je het ook echt eerst schetsen?' Tekenen, echt iets waar ik totaal geen talent voor heb, maar hé, je kunt ook onmogelijk overal plezier in hebben. Grinnikend schud ik even mijn hoofd, binnenpretje.

everything, in time

Mary-Lynn Alvida

'Natuurlijk moet ik het eerst schetsen. En waarom is dat zo grappig? ' lach ik en geef Matthew een zachte mep met het notitieboekje. 'Anders kan ik die kleren toch niet maken? ' ik rol met mijn ogen. 'Je hoeft denk ik niet perse zo'n patienten outfitt aan aangezien je ook gewoon voor controlen zou kunnen komen. Dus kun je kleren aan die hier al hangen. Charlie vertelde al dat jullie veel kleding hadden' zeg ik en kijk Matthew dan recht aan.

Matthew Adam Green
'Natuurlijk moet ik het eerst schetsen. En waarom is dat zo grappig?' Mary lacht en geeft me een mep met haar notitieblokje.
'Nee, nee, binnenpretje,' leg ik uit. 'Anders kan ik die kleren toch niet maken? Je hoeft denk ik niet perse zo'n patiënten outfit aan, aangezien je ook gewoon voor controle zou kunnen komen. Dus dan kun je kleren aan die hier al hangen. Charlie vertelde dat jullie al veel kleding hadden.'
Ik knik en wijs achter haar, waar rekken vol kleding staan.
'Dat klopt, maar vrijwel alle kleding past bij een bepaalde act. Brandweerman outfit, politie outfit, leger outfit, tja, daarmee kom je meestal niet bij een dokter. Gewone kleren zijn ook weer zo saai en trouwens, ik wil jou wel aan het werk zien. Daarvoor ben je immers aangenomen,' zeg ik dan terwijl de inmiddels welbekende grijns weer op mijn gezicht verschijnt.

everything, in time

Mary-Lynn Alvida

Hij grijnst en zegt dat hij mij aan het werk wilt zien. Ik lach ook. 'Prima, maar dan verwacht ik wel een hele goeie act van jou hoor. ' zeg ik en begin het lichaam te tekenen met naast elk deel de maat en lengte. Ik kijk af en toe naar Matthew tot ik de bassis af heb


Sorry korte post out of inspiration

Maxime Walker
Troostend legt Devon een hand op mijn rug en wrijft er zachtjes overheen.
‘Als je nog één keer “sorry” zegt of ook maar iets wat daarop lijkt, breng ik je wel naar het ziekenhuis,’ zegt hij en ik hoor hem grinniken, waardoor ik ook zachtjes lach. Eigenlijk vind ik het helemaal niet grappig, het is chantage, maar wanneer Devon het op zo’n toon zegt, kan ik er toch wel om lachen.
Op dit moment hoor ik hem zijn gordel losklikken en nogmaals grinniken. Ik begrijp niet waarom, maar omdat hij alweer begint te praten krijg ik de kans ook niet om het te vragen.
‘Nee, maar echt Maxime, ik wil je niet zo zien. Zo ziek en pijnlijk…’ Zeg dat nou niet, nu voel ik me alleen maar zielig en ik haat zelfmedelijden. Ik verdien geen medelijden, ik heb mezelf immers in deze situatie gebracht.
Ditmaal voel ik Devon achter me buigen en reiken naar iets in het handschoenenkastje. ‘Hier, misschien helpt dit wat.’ Nu pas draai ik me om zodat ik kan zien waar hij het over heeft. Dankbaar pak ik het flesje water en de strip paracetamol aan. Terwijl ik de paracetamol uit het papiertje druk, kijk ik Devon afwachtend aan. Het was duidelijk dat hij nog iets wilde zeggen, maar blijkbaar heeft hij zich bedacht aangezien hij zijn mond weer sluit. Dit is de meest rare dag ooit. Ik heb Devon nu al drie keer horen praten op een toon die ik niet van hem gewend ben. Eerst doodserieus, daarna gewoonweg woedend en nu enorm bezorgd en liefdevol. Niet dat ik Devon nog nooit lief heb meegemaakt, maar meestal wordt die toon van hem vergezeld met een flirterige ondertoon.
Ik stop de paracetamol, die ik eindelijk uit zijn vervelende verpakking heb gekregen, in mijn mond en drink er gelijk wat water achterna. Niet veel later is het flesje leeg. Ach, dat krijgt hij wel weer van me terug.
‘Als je maar weet dat ik er voor je ben, hoe cliché dat ook moge klinken.’ Ik kijk verbaasd op bij het horen van deze woorden, dat klinkt al helemaal niet meer als Devon. ‘Nee, dit is niet de perverse Captain Blake die nu spreekt, dus denk aan je bloeddruk, dame.’ Hij kantelt zijn hoofd mijn kant op en ik schud lachend mijn hoofd. Niet te geloven, die gast.
‘Geen zorgen, ik houd het allemaal nog net onder controle,’ lach ik en kijk toe hoe hij zijn ogen sluit. Fijn, hij is moe en zit nog aan mij vast ook. Wat moet hij spijt hebben dat hij mijn kantoor is binnengelopen. Ik draai de dop weer op de fles en klem het tussen mijn benen, te lui om het vast te houden.
‘Ik zal je naar huis brengen, omdat ik merk dat je dat heel graag wilt, maar als ik ook maar een heel klein beetje merk vannacht dat jij naar het ziekenhuis moet, doe ik dat,’ geeft hij uiteindelijk toe. Ik zucht opgelucht en ik kan er niets aan doen; er komt een brede lach op mijn gezicht. Hij klikt zijn gordel weer vast en ik doe hetzelfde. Eindelijk naar huis, God, wat verlang ik daar toch naar.
‘Vannacht blijf ik bij je, dus bel je vriendje maar af.’ ‘Wrijf mijn eenzaamheid er maar in, ja,’ grinnik ik en sla hem zachtjes op zijn arm. ‘Nee, maar ik ben je eeuwig dankbaar dat je mij naar huis brengt. Het s-‘ Ik wilde zeggen dat het me spijt dat hij nu al deze moeite voor me moet doen, maar omdat ik het risico niet wil lopen toch naar het ziekenhuis gebracht te worden, houd ik wijselijk mijn mond. Ik sluit de autodeur weer en klik mijn gordel vast. Mijn adres hoef ik niet te geven, ik hou regelmatig personeelsfeestjes bij mij thuis. Minstens één per maand.
‘Maar je wilde weten wat er is gebeurd,’ herinner ik hem. Ik weet dat ik toch niet onder die vraag uit zal komen, dus kan ik hem net zo goed nu beantwoorden.
‘Shelly kwam me opzoeken in het kantoor, ze beschuldigde mij ervan, dat jij anders bent geworden en dat ik jou van haar afpakte. Ik weet dat het onzin is, maar niet in haar hoofd. Ze noemde jou constant haar “Blakie”.’ Bij de laatste woorden trek ik een vies gezicht en ga vervolgens weer verder. ‘Ze probeerde me te intimideren, maar dat liet ik natuurlijk niet toe. Zodra ik echter opgestaan was, begon ze me te duwen. Uiteindelijk duwde ze me hard tegen de kast, wat me al heel wat rugpijn verzorgde. Ze trok me aan mijn haar en blokkeerde de deur. Ik probeerde erlangs af te gaan, maar ze ving me op en door de impact van deze klap vielen we op de grond. Gevolg: nog meer rugpijn. Het was mij gelukt bovenop te komen, maar ze gebruikte haar naaldhak om me van zich af te duwen. Zo’n naaldhak in je maag doet écht pijn. De rest was gewoon vechten, niets bijzonders. Tot ze dus..’ Ik slik even. Tot nu toe hadden mijn woorden geklonken alsof het een leuk verhaal was, het is ook mijn bedoeling om de woorden zo te laten klinken zodat Devon kan zien dat ik niet zwak ben. Dat ik me heus wel kan vermannen met deze pijn Hier begint het echter weer, de vrolijkheid ebt ietsjes weg. Mijn angst voor ziekenhuizen en mijn angst om te stikken komen van dezelfde, grote angst: sterven. Ik adem even rustig uit, dan weer in en vervolg mijn verhaal.
‘Tot ze dus haar arm op mijn keel drukte. Ik dacht serieus dat ze me ging vermoorden, het is dat jij binnenkwam.’
Ik merk dat het praten nog steeds vermoeiend voor me is en ben hierdoor lichtelijk teleurgesteld in mijn lichaam. Normaal ben ik een sterk persoon, maar dit gevecht heeft me echt veel pijn bezorgd.
‘Dat is het verhaal in een notendopje, de rest weet je. Dat mens is gek, ze is compleet geobsedeerd als het op jou aankomt. Je hebt haar dan wel weggestuurd, ik weet niet of ze je wel zo makkelijk met rust zal laten.’ Ik haal mijn handen door mijn haar en probeer de lichte krullen weer goed te krijgen, voordat ik mijn hoofd naar Devon draai, hem grijnzend aankijk en met mijn wenkbrauwen wiebel.
‘Je hebt een stalker!’ Dan trek ik mijn gezicht weer in de plooi en denk terug aan wat hij allemaal gezegd heeft.
‘Wacht, blijf je echt de hele nacht? Dude, ik ga niet dood.’ Het is heel lief aangeboden van hem, maar ik kan me voorstellen dat hij inmiddels ook graag naar huis wil gaan. Of misschien zelfs nog terug naar de club, maar dat lijkt me sterk. Wat moet ik nou met Devon in mijn huis? Ik kan heus wel zelf naar mijn bed lopen. Terugdenkend aan mijn poging om overeind te komen, zucht ik zacht. Of niet. Ik zal zo wel zien hoe het me lukt om de auto uit te komen.

everything, in time

Matthew Adam Green
'Prima, maar dan verwacht ik wel een hele goede act van jou.' Ik schiet in de lach.
'Tut tut, wat denk jij dan? Ik ben niet voor niets Amazing Adam!' Bij mijn artiestennaam maak ik grote gebaren, alsof ik het zo al op alle theaters in Broadway zie staan.
'Ik hou mijn naam hoog, wees maar niet bang.' Mary tekent mijn lichaam zo goed mogelijk over en ik buig over haar heen om het te kunnen zien.
'Je vergeet mijn sixpack,' grijns ik met een flirterige toon en wijs naar waar mijn sixpack hoort te zitten.

everything, in time

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Maxime had zich omgedraaid om daarna dankbaar het flesje water en de strip paracetamol aan te pakken. Afwachtend keek ze me voor enkele tellen uit, worstelde met het strip paracetamol en even later was het flesje water leeg en had ze een paracetamol in haar mond gedaan. Ik stopte de strip weer terug in het handschoenenkastje, bleef even naar haar kijken en merkte zo hoe verbaasd ze keek na mijn woorden. Het klonk ook best raar nu ik er beter over nadenk, ik bedoel, zo zorgzaam ben ik meestal niet of zo laat ik mezelf in ieder geval niet zien. Wel schudt ze lachend haar hoofd, wat goed is, toch?
      “Geen zorgen, ik houd het allemaal nog net onder controle,” lacht ze en terwijl ik mijn ogen kort had gesloten, nam ik haar lach goed in mijn geheugen op. Het voelde goed nu, nu ik haar lach weer had gehoord en wanneer ik mijn ogen had geopend en nog iets van haar lach had meegemaakt, was ik opgelucht. Zo zag ze er veel mooier uit, wanneer ze lachte. We klikken allebei onze gordels weer vast en ik had even toegekeken hoe ze de dop op het flesje had gedraaid en deze tussen haar benen had geklemd. Ze kon het ook gewoon aan mij geven of zelf terug in het handschoenenkastje doen, het flesje was toch leeg. Omdat ze er verder toch niets mee deed, pakte ik deze zonder enige schaamte tussen haar benen vandaan en gooide deze weer in het nachtkastje, waarna ik deze sloot.
      Over de opmerking van haar vriendje afbellen, grinnikte ze, “Wrijf mijn eenzaamheid er maar in, ja,” Ze sloeg me zachtjes op mijn arm, waardoor ik haar even ondeugend plagerig aankeek. Ik haalde mijn schouders even op en blikte mijn donkere poelen recht op de weg. De weg naar haar huis hoefde ik niet te vragen, aangezien ze toch vaak genoeg feestjes hield en omdat ik het altijd leuk vind haar te plagen met verleidelijke opmerkingen en spelletjes, die vanavond wel wat over de grens was gegaan, blijf ik altijd langer dan eigenlijk nodig is. “Nee, maar ik ben je eeuwig dankbaar dat je mij naar huis brengt. Het s–” Gelijk kijk ik naar haar op, til de kapitein hoed wat beter op haar hoofd zodat ik haar ogen kan zien met een vermakelijke grijns op mijn gezicht. “Wat wilde je zeggen?” Nu pas deed ze de deur dicht en wijselijk hield ze haar mond verder dicht, waardoor ik grinnikte en even de weg checkte of ik weer kon rijden, startte de auto weer waardoor de motor begon te grommen en ik weer weg kon rijden.
      “Maar je wilde weten wat er is gebeurd,” liet ze me herinneren en ik humde knikkend, dat is inderdaad zo ja. Voor een klein moment was ik het vergeten, maar dat betekend niet dat ze er überhaupt onderuit kon komen. “Shelly kwam me opzoeken in het kantoor, ze beschuldigde mij ervan, dat jij anders bent geworden en dat ik jou van haar afpakte. Ik weet dat het onzin is, maar niet in haar hoofd. Ze noemde jou constant haar ‘Blakie’.” Ik gniffelde bij de laatste paar woorden en dit ging even door wanneer ik haar een vies gezicht zag trekken, hierna richtte ik mijn blik snel weer op de weg en sloeg de weg aan de rechterkant in, wachtte even voor een stoplicht en keek hierdoor terug naar Maxime. Het was toch rood en ik kijk veel liever naar Maxime haar gezichtje.
      “Ze probeerde me te intimideren, maar dat liet ik natuurlijk niet toe. Zodra ik echter opgestaan was, begon ze me te duwen. Uiteindelijk duwde ze me hard tegen de kast, wat me al heel wat rugpijn verzorgde. Ze trok me aan mijn haar en blokkeerde de deur. Ik probeerde erlangs af te gaan, maar ze ving me op en door de impact van deze klap vielen we op de grond. Gevolg: nog meer rugpijn. Het was mij gelukt bovenop te komen, maar ze gebruikte haar naaldhak om me van zich af te duwen. Zo’n naaldhak in je maag doet écht pijn. De rest was gewoon vechten, niets bijzonders. Tot ze dus…” Ze slikte even en ik had al te lang aandachtig naar haar verhaal geluisterd, naar Maxime gekeken, dus merkte ik het groene licht niet op, die langzaamaan weer naar oranje werd. Een auto achter mij toeterde waardoor ik opschrok en snel de gas weer intrapte, zo vooruit schoot en ik mezelf vervloekte om de simpele reden dat ik er met mijn gedachten niet bij was.
      “Tot ze dus haar arm op mijn keel drukte. Ik dacht serieus dat ze me ging vermoorden, het is dat jij binnenkwam. Dat is het verhaal in een notendopje, de rest weet je. Dat mens is gek, ze is compleet geobsedeerd als het op jou aankomt. Je hebt haar dan wel weggestuurd, ik weet niet of ze je wel zo makkelijk met rust zal laten.” Ik knikte, als teken dat ik het snapte en ging tegelijkertijd een rotonde rond, sloeg de weg naar links in en zuchtte diep. We waren er bijna maar dat daar gingen mijn gedachten nu niet naar uit. In mijn ooghoeken zag ik dat Maxime haar handen door haar haar haalde, probeerde de krullen weer goed te krijgen voordat ze zich grijnzend naar mij draait om vervolgens met haar wenkbrauwen te wiebelen. Snel keek ik vervolgens terug naar de weg voor me, alsof ik betrapt was op iets. Dit was belachelijk, waarom hielden die rare, verwarde gevoelens in mijn lichaam niet op? Waarom wilde ik de hele tijd naar haar kijken en deed het mij pijn als zij klachten had?
      “Je hebt een stalker!” Huh? Shelly is mijn stalker? Fijn, krijg ik dat ook weer. Die meid begint echt een blok aan mijn been te worden, ik moet haar dumpen, hoe onaardig dat ook moge klinken. “Ben jij mijn stalker?” vroeg ik toen uiterst serieus, keek haar hierbij doordringend aan wanneer ik me naar haar toe had gedraaid. Aan het eind van deze weg woonde ze, dus ik was niet bepaald bang voor ongelukken. “Dan vind ik het namelijk niet erg,” Ik kon het niet laten en gaf haar een plagerige knipoog, maar liet toch een zacht glimlachje op mijn lippen. Ze trekt haar gezicht in plooi en praat verder, een onderwerp alsof ze het nu pas door heeft laten dringen. “Wacht, blijf je echt de hele nacht? Dude, ik ga niet dood.” Hopelijk niet nee, dacht ik gelijk en schudde mijn hoofd bij het denken aan wat er gebeurd is, wat Maxime net allemaal had uitgelegd en Shelly had gedaan. We waren aan het einde van de straat, wat betekende dat we er waren. De auto remde ik af wanneer ik bij haar huis aankwam en parkeerde deze netjes, maar snel, tussen twee auto’s die er stonden. Ik draaide de sleutel om in het contact waardoor de auto stil werd en alles uit ging, hierna draaide ik me om naar Maxime.
      “Maxime,” Er kwam een uiterste serieuze toon in door, maar hierna veranderde mijn blik vrijwel gelijk naar een charmante grijns. “Ten eerste, als we naar het ziekenhuis zouden gaan, zou ik ook de gehele tijd bij je blijven, dus sowieso kom je niet van me af, laten we dat even duidelijk maken. Ten tweede, dit is deels mijn schuld, het spijt me…” Het was zo duidelijk dat er een derde punt zou komen zoals de grijns op mijn gezicht al verried, maar ik haalde de gordel los, ook bij haar, om vervolgens de sleutels in mijn broekzak te stoppen en uit de auto te stappen. Het was niet leuk als ik het nu al zou zeggen wat het derde punt was, misschien kon ze het zelf wel raden nu ik weer een beetje mijn oude zelf was.
      Bij haar aangekomen, deed ik de deur open en boog me voorover dicht naar haar toe. De vrouwelijke, zoete geur van een parfum of iets dat ze ophad, drongen mijn neusgaten binnen. “Waar is je…” begon ik, maar maakte het niet af. Ik legde mijn armen zacht op haar middel om deze af te laten dwalen naar haar heupen en om vervolgens mijn handen in haar broekzakken te laten verdwijnen. Er was een blik op mijn gezicht te zien die je vaak hebt als je iets zoekt en opeens lichtte deze op, als teken dat ik het had gevonden. “Je sleutel.” Grijnsde ik en haalde de sleutel grijnzend uit haar broekzak, nam toen weer afstand en bewoog deze even heen en weer, waarna ik me alweer voorover boog en haar vastnam zoals ik eerder had gedaan. De autodeur schopte ik dicht en met een enkele druk op de knop, vergrendelde de deuren en draaide ik me om. “Geen probleem dat ik je draag, je bent zo licht als een veertje en ik een grote, sterke vent.” Grijnsde ik naar haar.
      Wanneer ik bij de deur aangekomen was, friemelde ik een beetje hopeloos met de sleutel en na een paar keer proberen, zwaaide de deur open en stapte ik met haar nog in mijn armen naar binnen. De voordeur schopte ik zacht dicht waarna ik met snelle passen doorliep naar boven naar haar slaapkamer. De deur stond nog open en ik grinnikte wanneer ik haar voorzichtig op bed neerlegde, me omdraaide en de sleutel van haar huis op haar nachtkastje dumpte. Hierna leunde ik stoer tegen een kast aan en keek op haar neer met een verleidelijke grijns, mijn armen en benen over elkaar geslagen. “En ten derde,” begon ik, verleidelijk, mijn ogen die over haar lichaam gingen. “Ik ben de hele tijd al nieuwsgierig geweest naar je slaapkamer.” Natuurlijk was het een dubbelzinnige opmerking, dat wist zij ook wel. Mijn donkere, intimiderende poelen eindigde weer bij haar ogen, ze waren veranderd in mysterieuze dieptes. De charmante, verleidelijke grijns op mijn mond paste daar vreemd genoeg bij.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 18:24 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mary-Lynn Alvida

Ik kijk op als hij zegt dat ik zijn sixpack vergeet. 'Die zie je niet door je shirt en ik teken nu alleen wat ik van je zie. ' ik glimlach maar zet dan voor adem bij zijn buik 'sixpack' amazing adam. 'En trouwens ik wil eerst je acts wel zien voor ik je amazing adam ga noemen.' Glimlach ik en kijk even kritisch naar hem. 'Misschien ben je wel okay adam'

Lise
'Okay Adam?' herhaal ik beledigd. 'Je zou je moeten schamen dat je nog nooit bij een show van mij bent wezen kijken. Maar dat is goed,' de glimlach die op mijn gezicht staat verandert in een brede grijns en ik loop naar de kledingrekken, gewoon om de kleding wat te bekijken.
'Jij komt morgenavond gewoon kijken. Ik schaam me nergens voor, dat ik een goed lijf heb weet ik toch wel. Dat is niet zozeer egoïstisch van me, maar anders had ik nooit stripper mogen worden.' Ik kijk Mary over mijn schouder aan.
'Als dit een club voor vrouwelijke strippers was en jij zou hier strippen, dan zou ik hier zeker komen kijken,' mijn stem klinkt verleidelijk en een beetje schor. Veel vrouwen vinden dat blijkbaar sexy, een schorre of hese stem. Dit is een prima manier om uit te vinden of dat ook voor onze Mary geldt.

everything, in time