[RPG] Magic Mike; The New Generation. - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 19:15 ]

everything, in time

Matthew Adam Green
Bij de parkeerplaats begeleid ik haar naar mijn auto, open de deur voor haar en sluit deze weer wanneer ze zit. Zelf loop ik naar de bestuurderskant om daar in te stappen. Als ik mijn gordel vast heb geklikt en de spiegel goed heb gezet, start ik de auto.
'Goed,' zeg ik terwijl ik goed door mijn spiegel kijk om te zien of er geen dronken vrouwen achter mijn auto lopen.
'Ik weet waar je woont, vertel me eens leuke dingen over je die ik nog niet weet?'

everything, in time

Maxime Walker
‘Ik zal de medemens even helpen, zo lief ben ik wel,’ zegt hij met een speelse grijns en ik kijk naar hem op. Hij heeft zijn handen onder zijn zwarte shirt en ik kijk even met gefronste wenkbrauwen, benieuwd naar wat hij van plan is.
Tijdens mijn zielige pogingen tot het uittrekken van het shirt, laat hij het zijne echter weer los en kijkt me bezorgd aan. Dat is precies wat ik wilde vermijden, maar wanneer ik de opmerking heb gemaakt dat ik deze kleding ook gewoon aan kan houden, komt de oude Blake-grijns alweer terug.
‘Weet je wat ik denk, madame?’ vraagt hij terwijl hij mijn kant op komt lopen. Ik volg zijn pad en schud mijn hoofd. ‘Nee vertel, mijnheer.’ Hij buigt zich zo, dat zijn gezicht vlak voor het mijne is en ik zijn ademhaling op mijn huid kan voelen.
‘Dat ik jou, de medemens, nog moet helpen.’ Ik schiet kort in de lach en kijk hem met pretlichtjes in mijn ogen aan. Dit is natuurlijk zijn perfecte kans, het past allemaal precies in het spel. Ik dacht dat hij mij inderdaad zou gaan helpen, maar hij gaat juist rechtop staan en pakt de randen van zijn shirt vast, waardoor er al een stuk huid bloot komt te liggen. Mijn ogen zijn er al helemaal gefixeerd op en ze volgen de rand van het shirt wanneer hij het over zijn hoofd trekt. Ik ben er even stil van. Het verbaasd me iedere keer weer wat voor een goed lijf Devon heeft. Ik wil de lijntjes van zijn spieren volgen met mijn vingers, maar ben bang dat ik dan buiten de grenzen van ons spel treed.
‘Ik dacht zo, mijn shirt zit toch veel lekkerder?’ Ditmaal kijk ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Is dat zo, ja?’ vraag ik spottend en probeer mezelf voor te stellen in zijn shirt. Ik zou er praktisch in kunnen verdrinken, aangezien hij veel langer en breder is dan ik ben. Mike is natuurlijk ook langer en breder, maar het is een oud shirt wat ik van hem heb, dus pas ik daar, denk ik zo, beter in als het shirt van Devon.
Hij legt het shirt naast me neer en plaatst zijn handen laag op mijn middel, terwijl hij me met een vermakelijk gezicht en een speelse blik in zijn ogen aankijkt. Volgens mij is dit echt zijn moment. Een stripper in hart en nieren, denk ik grinnikend bij mezelf.
Zijn handen zijn inmiddels afgegleden tot aan de rand van mijn shirt en hij laat ze onder mijn shirt, over mijn rug glijden. Ik voel de kippenvel verschijnen, deels omdat ik het zelf koud heb en zijn handen warm zijn, maar ook deels vanwege zijn aanraking in combinatie met zijn eeuwige verleidelijke gezicht en de speelse blik in zijn ogen. Devon trekt het shirt omhoog tot aan de rand van mijn BH, waar hij even gebaart dat ik mee zal moeten helpen. Ik zie hem even naar mijn BH kijken en grijns. Mannen, af en toe zijn het nog steeds kleine jongens, ze kunnen het gewoon niet laten en denken dat wij vrouwen het niet zullen zien. Net als ik er wat van wil zeggen, kijkt Devon even de andere kant op en richt hij zijn blik op mijn gezicht. Helpen dus.
Met perfect teamwork lukt het ons eerst mijn ene arm door de mouw te krijgen en vervolgens de andere. Godzijdank draag ik niets met lange mouwen, want dan zouden we langer bezig zijn. Triomfantelijk gooit Devon mijn shirt over zijn schouder en wederom moet ik lachen, al helemaal wanneer hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Al moet ik toegeven dat het er echt heel goed uitziet.
‘We hebben nu beide ons shirt uit, welk kledingstuk komt er nu?’ ‘You tell me,’ grijns ik. ‘Jij bent de stripper!’ Ik volg zijn voorbeeld en schop ook mijn schoenen uit, zodat ik in kleermakerszit op mijn bed kan gaan zitten. Kleermakerszit is denk ik wel mijn favoriete zitpositie.
Zodra ik Devon een snelle blik op mijn rug zie werpen, probeer ik zelf over mijn schouder te kijken. Valt er iets te zien? Is het erg? Natuurlijk lukt het me niet om op mijn eigen rug te kijken en ik wil het aan Devon vragen, maar hij loopt net de kamer uit. Eerst denk ik dat hij naar de wc gaat, maar ik hoor hem rommelen en wil eigenlijk het bed af springen om te kijken wat hij aan het doen is. Ik hou er niet van als mensen door mijn spullen gaan, de bovenverdieping is niet voor niets geheim. Niet dat hij iets gênants zou kunnen vinden, maar toch. Het idee staat me gewoonweg niet aan. Toch voelt het eigenlijk wel vertrouwd dat hij het deed. Nou ja, vertrouwd is een groot woord, maar ik kan het van hem beter hebben dan van ieder ander. Op Mike na dan, natuurlijk,want hij weet precies in welke kastjes en laatjes hij niet mag komen en doet dat dan ook niet.
Uiteindelijk komt Devon terug met een soort olie, waarvan ik eigenlijk helemaal niet wist dat ik hem had. Waarschijnlijk is het ooit een cadeau geweest en heb ik dat ergens neergezet, in de veronderstelling dat ik het toch niet zal gebruiken.
‘Een massage komt nu wel van pas, liefje,’ grinnikt hij en zonder op antwoord te wachten, doet hij al iets van het spul op zijn handen en gaat naast me zitten om mijn schouders te kunnen masseren. Ik leg grinnikend mijn haar aan één kant in mijn nek, zodat hij er beter bij kan. Het is een spel, Maxime, herinner ik mezelf. Niets meer, dus verwacht ook absoluut niet meer. Je weet hoe dat de vorige keer is afgelopen.
‘Misschien helpt het straks voor je rug,’ verklaart hij en ik lach. ‘Hm-hm, smoesjes, hier wacht je stiekem gewoon al een hele lange tijd op. Ziet het er zo slecht uit dan?’ Ik raak er lichtelijk gefrustreerd van dat ik het niet kan zien, maar wil nu ook niet opstaan om in de spiegel op de badkamer te gaan kijken. Ik zit wel lekker zo en moet toegeven dat hij echt heel goed kan masseren, ontkennen zou toch geen zin hebben, aangezien mijn kippenvel het tegendeel zou bewijzen.
‘Kon je het trouwens allemaal een beetje vinden tussen mijn spullen?’ vraag ik vervolgens en het is duidelijk te horen dat ik het met een grijns zeg. ‘Met nadruk op MIJN spullen.’ Ik ben blij dat ik juist vanochtend alle vuile was weer heb opgeruimd en in de wasmachine heb gelegd, het zou wel verschrikkelijk zijn als hij daar tegenaan zou zijn gelopen.
Genietend sluit ik mijn ogen, volgens mij heeft Devon dit masseren vaker gedaan, hij is namelijk echt verdraait goed. Hoewel ik mijn haar tot nu toe heb vastgehouden, laat ik het op dit moment los en laat mijn armen vervolgens op mijn schoot vallen. Of eigenlijk in het gat dat mijn benen maken door in kleermakerszit te zitten. Ik adem rustig, maar duidelijk uit en kan me helemaal ontspannen. Het is de eerste keer dat ik vandaag helemaal kan ontspannen. Zowel mijn lichaam als geest, ik kan me er niet eens meer druk om maken dat het Devon is die mijn schouders masseert. De jongeman met wie ik vandaag nog een heel serieus gesprek heb gehad.
Eigenlijk wil ik iets zeggen, maar mijn mond weigert zich te moeten aanspannen en blijft gesloten. Daardoor komt er niets minder dan een gesmoorde kreun uit, welke misschien een beetje verkeerd kan klinken, maar zo absoluut niet bedoeld is. Ja, ik geniet hier enorm van, maar ik zie er niets seksistisch in, al ben ik er niet helemaal zeker van dat Devon dat ook niet ziet.

[ bericht aangepast op 3 sep 2012 - 17:50 ]

everything, in time

Mary-Lynn Alvida

'Ik weet waar je woont, vertel me eens leuke dingen over je die ik nog niet weet?' Ik lach zacht. 'Zo'n interesant persoon ben ik niet hoor.' Lach ik zacht en trek een bedenkelijk gezicht. 'Charlie heeft me ooit zo ver gekregen zo lang mogelijk aan het klimrek te hangen omdat ik dan 'langer' zou worden en beter zou kunnen dansen. Ik geloofde hem en heb bijna een kwartier onderste boven gehangen voor in met hoofdpijn naar beneden viel.'

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Haar reactie deed mij goed, ze fixeerde haar ogen op mijn lichaam, dat zag ik gelijk. Voor een kort moment is ze stil en ik vraag me toch af of ik te ver ben gegaan. Nee, nu niet terug krabbelen Devon, daar is het nu al te laat voor! Maak het af, want anders zou je alleen maar denken ‘wat als?’ Ergens in een klein hoekje zat je hier wel op te wachten, een onschuldig iets dat toch onmerkbaar de grenzen overtreed van het spelletje.
      Denk niet na over het serieuze gesprek dat je eerder met haar had gehad, dat verpest het enkel. Je bent al begonnen, ze zou toch wel weten dat er geen verdere bijbedoelingen van zijn. En dan bedoel ik qua liefde, in die richting. Ze had verteld dat ze twijfelde, misschien kreeg ze gevoelens voor me, maar dit was gewoon een onschuldig spelletje toch? Verder niets, voor mij niet in ieder geval, denk ik. Ze betekend in elk geval geen zusje voor me, dat zou pas ziek zijn. Het moest wel iets anders zijn, maar wat? Veel tijd om verder na te denken had ik niet, ik wilde het ook niet.
      “Is dat zo, ja?” vroeg ze met een spottende klank en ik knikte. “Natuurlijk.” Was mijn enige antwoord, nou ja, dat en een grijns op mijn gezicht. Al leek die er wel altijd op te staan, volgens mij zag ze mij het vaakst ermee.
      Het moment dat ik haar huid aanraakte, voelde ik kleine bultjes van kippenvel, zag dit terwijl ik haar shirt verder omhoog deed. Er kwam een grijns op haar gezicht, waarom wist ik echter niet. Ik ben blij dat ze het shirt uiteindelijk uit heeft, niet voor mij – oké, misschien een klein beetje – maar voor zichzelf.
      “You tell me,” grijnst ze op mijn vraag. “Jij bent de stripper!” Ik grinnik, wat al snel vervolgt in een zachte lachbui waarbij ik mijn ogen kort dichtdoe. Als ze eens zou weten wat ik had willen antwoorden, dan zou ze dit niet zeggen. Wijselijk houd ik dus verder maar mijn mond en kijk op het moment dat ze haar schoenen ook uitschopt, waarna ze in een kleermakerszit op bed ging zitten. Als ze nou een rokje aanhad, dan… Nee, nee Devon! Nu ga je gewoon echt te ver met die perverse gedachten, ze zit al zonder shirt!
      Snel was ik weggelopen richting de badkamer om iets te zoeken, vrijwel gelijk erna kwam ik weer terug om haar schouders te masseren met de olie die ik had gevonden. Ze leek het niet erg te vinden, integendeel, ze legde zelfs grinnikend haar haar aan één kant, zodat ik er beter bij zou kunnen. Dit was alleen maar voordeel voor mij, mijn gehele best hoef ik dus niet te doen, dat maakt het mij ook weer gemakkelijker. Ik heb Maxime gekend met buien dat ze ook echt duidelijk maakte dat ze het niet wilde, maar nu lijkt alles wel van het leien dakje te gaan. “Hm-hm, smoesjes, hier wacht je stiekem gewoon al een hele lange tijd op. Ziet het er zo slecht uit?” Alhoewel ze het misschien anders bedoelde, dacht ik toch totaal ergens anders aan. Een erg serieus antwoord kwam er dan ook niet mijn mond uit.
      “Misschien,” antwoordde ik mysterieus op wat ze als eerste zei. “Zoals ik het nu bekijk, zie je er helemaal niet slecht uit hoor,” beantwoordde ik het verder, ook al was het niet echt wat ze gevraagd had, aangezien ze het over haar rug had en ik over iets anders. Er was een grijns op mijn gezicht te zien, verleidelijk, misschien een beetje pervers, maar ik deed ten minste niet zo schijnheilig met een engelenmasker op. Vele jongens deden dat wel, lieten niet zien dat ze meer wilde of in ieder geval dachten, hadden het engelenmasker op. Niet dat ik misbruik van Maxime zou nemen, helemaal niet! Ik zou zelfs niet eens durven of willen! Maar een klein beetje perverse gedachte maakte toch niet uit? Ik was nu eenmaal een jonge man, die dachten daaraan.
      “Kon je het trouwens allemaal een beetje vinden tussen mijn spullen?” vroeg ze vervolgens en het is duidelijk te horen dat ze een grijns op haar lippen heeft nu. Gelijk vervloekte ik mezelf, ik had waarschijnlijk wat meer aandacht moeten besteden voor de spullen die er lagen, want als ze het met die grijns zegt… “Met nadruk op MIJN spullen.” Ik grinnik zacht, bedenk het antwoord dat ik wil zeggen, maar besluit dat ik maar niet moet zeggen dat ik een dildo had gevonden in haar badkamer. Ten eerste zou dat te ver gaan en ten tweede, volgens mij zou ze zich daar lichtelijk ongemakkelijk bij voelen. Goed, ander plan dus. Wacht… Over de douche gesproken, ze had al meerdere keren het water over haar naakte lichaam laten stromen in die douche… Voor een kort moment deed ik mijn ogen dicht en als het mogelijk was nu een bloedneus erdoor te krijgen, had ik dat, maar vervloekte mezelf voor de zoveelste keer. Dit ging helemaal de verkeerde kant op, merkte ik van mezelf, nog even en je bent niet te stoppen in die wellustige bui van je, Devon.
      Snel open ik mijn ogen weer en ga verder met het masseren van haar schouders, welke gespannen aanvoelde, ze werkte te veel. Wanneer had ze zich voor het laatst ontspannen of een massage gekregen? Haar haarlokken liet ze los, liet haar armen op haar schoot vallen, waardoor ik haar lange haar weer over haar schouder zag glijden.
      Mijn handen bewogen nog steeds over haar schouders, legde haar haarlokken weer aan één kant en vervolgde mijn weg toen langzaam, plagend zelfs, naar haar rug. Ze ademde rustig, waardoor ik wist dat ze zich eindelijk eens kon ontspannen. Ik voelde het ook, haar lichaam reageerde kalmer, niet zo gespannen meer. Wel komt er een gesmoorde kreun uit, iets wat als muziek tot mijn oren klinkt. Ik had geen idee hoe zij het bedoelde, maar zoals ik het hoorde, wilde ik wel dat ze het nog een keer deed. Gewoonweg natuurlijk omdat ik het goed deed en daar erkenning voor wou, verder niets, dacht ik grinnikend bij mijzelf. Ondertussen was ik met mijn ene hand aangekomen bij haar BH-bandje, ging hier even plagerig speels langs en vervolgens over de sluiting, maar opende deze niets.
      Terwijl mijn ene hand de bovenkant van haar rug voorzichtig masseerde, deed mijn andere hand beneden, maar na enkele minuten ging mijn hand toch weer naar boven en verleidelijk ging ik met mijn hand weer langs haar BH-bandje, waarna ik er nog steeds niets mee deed, behalve dat ik onder het bandje ging en daar zacht masseerde. Het werd minder rood, maar ik vroeg me af of ze er nog pijn van had. “Ik weet wel wat het volgende kledingstuk is,” zei ik, hintend, met een klein verleidelijk grijnsje op mijn gezicht. Ik wilde haar niet afschrikken, maar vroeg me af wat mijn limiet nu was, de grens en of ze nog een keer boos zou worden zoals eerst.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
’Misschien,’ antwoordt hij nog op hetgeen wat ik vroeg over mijn rug. Ik snap zijn antwoord niet, hoe kan iets er nu “misschien” goed of slecht uitzien. Hij kan het toch gewoon zien?
‘Zoals ik het nu bekijk, zie je er helemaal niet slecht uit,’ vervolgt hij zijn zin en ik kan mezelf nog net inhouden, anders zou ik me omdraaien en hem een zachte, speelse klap geven. Ik zou dat sowieso willen doen, ware het niet dat mijn lichaam nog altijd uitgeschakeld is. Daarnaast moet ik niet zo zeuren, want ook al zegt hij het op de Blake-manier, het is nog altijd een compliment. Het klinkt echter stom om hem hiervoor te bedanken en dus wend ik mijn gezicht een tikkeltje verlegen af.
Op de vraag of hij het een beetje heeft kunnen vinden tussen mijn spullen, geeft hij geen antwoord. Eerst ben ik er een beetje door verbaasd, maar dan bedenk ik me dat hij misschien geen antwoord kan bedenken wat én bij hem past én netjes binnen de lijntjes blijft. Ik besluit om er geen aandacht aan te besteden, als Devon had willen antwoorden had hij dat heus wel gedaan.
Langzaam maar zeker zakken zijn handen steeds meer naar beneden om ook de rest van mijn rug te kunnen masseren, de eerste aanraking doet zeer, maar ik raak er aan gewend en bijt me erdoorheen, tot het uiteindelijk net zo prettig aanvoelt als bij mijn schouders. Ik voel zijn hand langs mijn BH rand glijden en zelfs over de sluiting. Gespannen houd ik mijn adem in, maar hij doet er niets mee en ik kan me dus weer ontspannen. Het gevoel hierbij was dubbel, ergens wil ik eigenlijk wel degelijk dat hij de rand opent, dat we verdergaan, maar aan de andere kant zou het te ver gaan voor ons spel.
Wanneer Devon er voor de tweede keer lang af gaat, raak ik nog meer verward. De verwarring is echter op zijn hoogtepunt als hij het volgende zegt: ‘Ik weet wel wat het volgende kledingstuk is.’
Zijn stem, zijn heerlijke stem dringt tot me door en ik mag weer genieten van zijn verleidelijke grijns. Toch voel ik ergens lichte paniek. Wat moet ik doen? Ik mag niet buiten de lijnen treden, maar aan de andere kant; zijn we daar niet al overheen? Eroverheen of niet, het moet stoppen, anders raken we weer in dezelfde situatie als eerst.
‘Devon…’ begin ik, maar als ik me met mijn hele lichaam omdraai om hem goed aan te kunnen kijken, ben ik al mijn woorden kwijt. Die lieve, doch speelse lach. Tot zover mijn keuze, ik ben terug af bij de verwarring.
Stel, ik zeg niet dat het zeker is, maar stel dat Devon mij ook wel ziet zitten, om het zo maar even te zeggen. Hij wisselt de laatste paar uur wel heel veel tussen de lieve, bezorgde Devon en de speelse, flirterige Blake. Devon is absoluut een schatje, maar Blake is gewoonweg heerlijk. Ik denk dat mensen dat bedoelen wanneer ze het over een toyboy hebben.
Maar, Maxime, hij is veel te oud voor je. Nee niet waar, hij is maar vier jaar ouder. Hij is een stripper! Nou en, mijn neef ook, daar is toch niets mis mee? Maar – O, hou alsjeblieft op met excuses bedenken, dit alles is al verwarrend genoeg.
Onbewust bijt ik op de binnenkant van mijn lip, iets wat ik wel vaker doe als ik een persoonlijk dilemma probeer op te lossen. Mijn blik dwaalt af naar mijn vingers, die met elkaar lijken te spelen. Wanneer ik opkijk en wederom Devons blik opvang, recht in zijn ogen kijk en vrijwel gelijk in de lachende, zwarte poelen verdrink, weet ik het echt zeker. Ik ga ervoor.
Vandaag was een rare dag. Devon heeft me min of meer afgewezen, maar zei wel dat hij iets voelde. Misschien is hij er nu, in deze intieme sfeer, achtergekomen wat die gevoelens dan precies voor hem betekenen.
Mijn lippen krullen ondeugend omhoog en mijn ietwat bezorgde blik van zojuist, toen ik hem terecht wilde wijzen, maakt plaats voor een speelse blik. Ik bijt grijnzend, zonder de blik te verliezen, op mijn lip en hou mijn ogen strak op de zwarte ogen van Devon gericht.
‘Je mag ze best aanraken,’ zeg ik dan met een stem die een beetje hees klinkt. ‘Kom op Devon, ik weet dat je het wilt.’ Zonder op antwoord te wachten, pak ik zijn handen en leg ze op mijn BH. Heel even blijven mijn handen op de zijne liggen, maar dan verplaats ik ze naar zijn borst en doe waar ik de hele avond al naar verlang: ik volg de lijnen van zijn borstspieren en zijn sixpack met mijn vingers. Mijn blik glijdt van Devon langzaam naar beneden tot ik mijn eigen bewegingen kan volgen. Dan kijk ik weer terug naar Devon, deze keer om te zien wat zijn reactie zal zijn.

everything, in time

Matthew Adam Green
'Charlie heeft me ooit zo ver gekregen zo lang mogelijk aan het klimrek te hangen omdat ik dan 'langer' zou worden en beter zou kunnen dansen. Ik geloofde hem en heb bijna een kwartier onderste boven gehangen voor in met hoofdpijn naar beneden viel,' vertelt Mary en ik schiet hard in de lach. Zo hard, dat ik eigenlijk vergeet op de weg te letten en nog net op tijd kan remmen voor de auto die stilstaat vanwege een rood verkeerslicht.
'Oh heerlijk, zo'n broer en zus relatie,' grijns ik hoofdschuddend. 'Heb je nog meer van dit soort verhalen, of leuke feitjes? Ik ben enig kind, dus heb helaas niet van zulke leuke verhalen!' Ergens heb ik het altijd wel gemist, een broertje of zusje, maar aan de andere kant hoor ik ook vaak zat dat ze ruzie hebben en daar heb ik dan weer geen last van.

everything, in time

Mary-Lynn Alvida

Ik lach zelf ook mee en denk even na. 'Ik mocht Charlie alrijd opmaken als ik ziek was. Mascara lippenstift alles' ik grinnik bij de herinnering. Oh en hij heeft me wijs gemaakt dat een kat kan veranderen in een tijger of leeuw dus toen was ik een keertje aan het fietsen en toen kwam ik een kat tegen. Ik gooide mijn fiets neer en rende zo hard ik kon naar huis. Achteraf was mijn fiets wel gestolen' ik schud lachend mijn hoofd en kijk naar Matthew. Met hem praten was zo gemakkelijk.

[Dat katten verhaal is waar gebeurt -shame-]

[ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 11:10 ]

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Een tikkeltje verlegen had ze haar hoofd afgewend, maar dat deerde me niet, het zag er schattig uit, leuk, iets waardoor ik mijn hoofd lichtelijk kantelde om het beter te zien. De lichte rode kleur op haar wangen stond iets kinderlijk, maar lief, heel schattig. Hierdoor kon ik enkel grinniken, een antwoord leek me niet echt nodig.
      Ik vroeg me af of de eerste aanrakingen pijn deden bij haar, vast wel, want het was rood. Heel rood en gelijk bracht me dat weer terug naar Shelly. Hopelijk zou ik haar echt voor een tijdje niet meer zien, nou ja, nadat ik haar op haar plaats had gewezen. Ze hoorde Maxime namelijk niet aan te vallen. Het verbaasde me over het feit dat ik zo beschermend over haar kon zijn, dat had ik nog nooit echt ondervonden, tot nu dan.
      Voor een klein moment, wanneer ik langs haar BH bandje streelde, had ik gedacht dat ze haar adem in hield. Ging ik nu wel te ver? Hopelijk niet, want ik had geen zin om uit huis getrapt te worden en anders zou ik toch wel weer terugkomen. Misschien zou ze het nog niet toegeven, maar ze had me nodig, en ik zou gewillig bij haar blijven.
Ze was stil en ik vroeg me serieus af of ik verder moest gaan, bijna had ik ook nog daadwerkelijk mijn handen van haar rug gehaald, maar schudde vervolgens mijn hoofd en masseerde haar rug en schouders zwijgzaam verder – wachtend op enige reactie van haar. Deze kwam na nog een enkele minuut te wachten, maar ze leek me diep in gedachten, want zo spraakzaam was ze niet meer.
      “Devon…” begon ze, draaide haar hele lichaam naar mij om, waardoor mijn handen dit keer van haar rug vielen en ik deze even over elkaar wreef. Waar zou ze over nadenken? Was ze weer verward door me geworden? Ik herinner de woorden die ze eerder tegen mij zei, dat ik het bij een spel moest laten, dat het beter was. Maar was het nu nog steeds zo? En dan zat ik ook nog met mijn eigen gevoelens, ze werden verward door haar en ik wist niet weker wat ik ervan moest denken. Ze leek haar woorden wel kwijt te zijn wanneer ze naar me keek.
      Wanneer ze me recht aankeek, leek haar twijfelende blik wel te verdwijnen, eentje in een speelse. Vragend trok ik mijn wenkbrauw op, want ik vroeg me nog steeds af wat ze bedacht had. Dit keer was zij niet diegene die verward was, dat was ik. Vervolgens leunde ik achterover op het bed, ten minste, dat wilde ik doen, totdat zij mijn handen vastpakte. Een vragende blik kwam er in mijn ogen, wat was ze van plan? Haar ogen hadden een speelse blik en haar lippen waren ondeugend omhoog gekruld. Grijnzend beet ze, zonder voor een moment mijn blik te verliezen, op haar lip en ik voelde mijn hart een keer overslaan. Het voelde alsof ik niet meer weg kon kijken van haar ondeugende blik, alsof ik erin gezogen zat, en hoe ze op haar lip beet, liet een rilling over mijn lichaam gaan. Hopelijk was het niet te zien dat ik er even niet bij was.
      “Je mag ze best aanraken,” zegt ze dan doodleuk met een stem die een beetje hees klinkt. Het lijkt wel een droom. Meent ze dit nou, of heeft ze een tik van de molen gehad? Zo heeft ze nog nooit tegen me gedaan, dit gaat ver over de grens van ons zogenaamde spelletje, maar ik had zo’n gevoel dat dit al heel lang geen spel meer was. Niet voor haar…en ook niet voor mij. “Kom op Devon, ik weet dat je het wilt.” Mijn mond zakte een beetje open, niet omdat ik wat wilde zeggen, maar omdat ik niet kon geloven dat ze dit echt zei. Ik dacht nog steeds dat dit een droom was, niets meer en niets minder. Het moet wel een droom zijn! Hoe vaak heb je, je dit al voorgesteld Devon?
      Zonder op een antwoord te wachten, legde ze mijn handen op haar BH en ik voelde gelijk mijn hart sneller gaan, mijn adem heser. Ik kan je melden: je bent de gelukkigste, perverse man van de wereld, Blake – Captain Blake. Kom op Devon, ik weet dat je het wilt. Deze zin herhaalde zich meerdere malen in mijn hoofd en ik wist even niet wat ik hierop moest doen.
      Voor een kort moment liet ze haar handen op die van mij liggen, maar verplaatst ze dan naar mijn borst en volgt de lijnen van mijn borstspieren en sixpack met haar vingers. Ik kantelde mijn hoofd aangenaam en een goedkeurende grom, die ik eigenlijk had willen smoren, kwam uit mijn keel. Ik merkte hierdoor niet eens dat haar blik naar die van mij was gegleden, ik leefde al helemaal in mijn Blake wereldje. Mijn handen bewogen langzaam over haar BH om vervolgens wat meer te durven en ze soort van te masseren, mijn handen naar boven te laten gaan en haar bovenlichaam te verkennen, strelend met mijn handen.
      Ze had een kant bij me losgelaten die ik liever niet wilde hebben, niet bij haar in ieder geval. Die plagerige, speelse Blake was enkel een deel van het karakter dat ik had, ik kon namelijk nog veel erger zijn en ook al had ik veel gefantaseerd, deed ik het nooit – om de doodsimpele reden dat ik haar niet af wilde schrikken. Hopelijk zou dat ook niet gebeuren nu, maar om me daar zorgen over te maken, was al te laat. Ik voelde de kant steeds erger in me opkomen, een wel erg verleidelijke grijns op mijn lippen en mijn mysterieuze dieptes hadden een speels kantje gekregen.
      “Je hebt gelijk,” meld ik dan, ondeugende toon in mijn stem. Mijn handen waren ondertussen weer af gegleden naar haar borsten, waar ze plagerig traag overheen gingen naar haar middel, waarna ik haar voorzichtig iets naar achter duwde, maar tegelijkertijd ging ik mee. Ik bedacht me dat haar rug misschien nog iets pijn zou doen, dus tilde ik haar gemakkelijk op, om vervolgens op mijn rug te liggen en haar laag op mijn middel te zetten. Mijn handen gleden weer naar boven, speels, waarna ik met mijn handen haar gezicht omvatte.
      Zachtjes trok ik haar naar me toe om zelf ook iets omhoog te komen en mijn lippen naar haar nek te laten gaan, mijn ogen half dicht. Een zacht kusje plaatste ik in haar nek, mijn adem was ondertussen zwaarder geworden. “Ik wil het ook…Ik wil jou…” Na dit hese gefluister, mijn adem sloeg tegen haar nek, drukte ik nog meer kusjes in haar nek. Mijn handen gleden tegelijkertijd weer af, naar haar rug, BH bandje om deze vervolgens los te doen.

[ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 17:59 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Na mijn laatste woorden zakt zijn mond een beetje open en ik lach zachtjes, vooral omdat het duidelijk is dat dit vanwege verbazing gebeurd en niet omdat hij wat wil zeggen. Zijn handen liggen stil op mijn BH, maar als ik over zijn borst en sixpack streel, komt er een kreun uit zijn mond en begint hij mijn borsten voorzichtig te masseren.
Zijn kreun klinkt als muziek in mijn horen. Echt alles wat hij doet als hij in Blake-mode is, is ongelooflijk sexy en ik wil van hem genieten, maar tegelijkertijd schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Is dit wel verstandig? God, hij is sexy. Dit gaat zo ver buiten de grenzen, maar dat lichaam, hoe moet ik daar ooit “nee” tegen zeggen?
Nadat we elkaars bovenlichamen een tijdje verkend hebben, verandert Devons blik. Zijn grijns is nog verleidelijker dan dat hij normaal al is en in zijn ogen is duidelijk het plezier te zien.
‘Je hebt gelijk,’ zegt hij met een ondeugende toon in zijn stem, die me een rilling over mijn rug doet laten lopen. Een rilling van genot, wel te verstaan.
Mijn mondhoeken krullen omhoog als zijn handen langzaam via mijn borsten naar mijn middel glijden en wanneer ik voel dat hij me zachtjes naar achteren duwt, vecht ik totaal niet tegen. Ik voel het wel direct in mijn rug en alsof Devon mijn gedachten kan lezen, tilt hij me op, gaat zelf op zijn rug liggen en zet mij laag op zijn middel. Het uitzicht wat ik nu heb is werkelijk waar prachtig en ik moet toegeven dat ik hier al een hele lange tijd op gewacht heb. Stiekem zelfs over gedroomd, maar dat zou Devon nooit te weten komen. Het is pas sinds eerder deze avond dat ik begin te twijfelen over mijn gevoelens voor Devon, maar zelfs van te voren al heb ik hier over gefantaseerd. Mensen die zeggen dat alleen mannen fantaseren praten pure onzin. Devon heeft een ontzettend goed lijf met een prachtig hoofd, een sexy stem en de verleidelijkste grijns die ik ooit heb gezien. Dat kan me onmogelijk koud laten.
Zijn handen glijden weer speels naar boven, tot hij bij mijn gezicht is. Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en trekt me iets naar zich toe, terwijl hij zelf ook omhoog komt, om mijn nek te kunnen kussen.
‘Ik wil het ook… Ik wil jou.’ Ik heb zo lang verlangd naar deze woorden, maar antwoord niet. In plaats daarvan kijk ik hem alleen maar met een grijns aan, die zowel verleidelijk, speels als ondeugend is. Devon drukt alweer kusjes in mijn nek en ik vang zijn lippen uiteindelijk op met de mijne. Langzaam maar zeker kus ik hem met meer en meer moed, mezelf totaal overgevend en uiteindelijk verliezend in de kus. Mijn tong glijdt langs de zijne terwijl mijn handen de contouren van zijn bovenlijf aftasten, steeds een beetje ruwer.
Ik ruik zijn geur, zijn adem bij mijn nek. Zonder dat ik er zelf bewust van ben, glijden mijn handen naar beneden, op zoek naar nieuw territorium. Ik wil meer. Ik heb hier geen genoeg aan, maar ik ben.. onzeker. Ik bijt kort op zijn onderlip, zuig deze eventjes naar binnen en verbreek dan de kus. Ik hijg zachtjes en grijns kort. Zijn lichaam voelt warm aan en ook ik heb het intussen een stuk warmer gekregen. Mijn vingers glijden uitdagend boven zijn broekrand, maar blijven ook daar. Ik kijk Devon in de ogen met een aarzelende blik, niet wetende of en hoe ik dit voort moet zetten. Vanaf nu wordt het menens, schiet er door me heen. Hoe meer ik me dat besef, hoe nerveuzer ik word.
Twijfelend bijt ik weer op de binnenkant van mijn wang. Nu niet moeilijk doen, Maxime, je wil dit! Dat is precies het probleem: ik wil het, maar daarna, hoe gaat het dan verder?
Mijn blik glijdt omlaag, naar waar mijn vingers nog altijd plagend op de rand van zijn broek rusten, dan krijg ik weer een ondeugende glimlach op mijn gezicht en kijk terug in de ogen van Devon.

[ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 21:28 ]

everything, in time

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Haar mondhoeken krullen iets omhoog, zie ik, als mijn handen langzaam via haar borsten naar haar middel glijden. Ze vecht niet tegen, wat ik eigenlijk ook niet had verwacht. Deze verwachting was niet om mijn ego op te krikken, maar omdat het al zo’n duidelijke sfeer tussen ons was. De gevoelens die ik voor haar heb, zijn nog steeds niet ontcijferd, maar het was een feit dat ik wel degelijk iets voor haar voelde.
Anders voelde ik me niet zo zwak bij haar, door haar aanrakingen, al voelde het goed. Ik wist echter niet of het goed nieuws was, ik werd nooit snel verliefd en alhoewel ik haar al langer kende, vind ik het toch raar dat ik iemand leuk kon vinden. De laatste paar jaren had ik namelijk alleen maar flirts, verder betekende het niets, maar dit…
Op mijn woorden dat ik het wil, dat ik haar wil, antwoord ze niet, en ik vraag me automatisch af of dat wel goed nieuws is. Als ik echter weer in haar ogen kijk, merk ik een blik op welke goed was, ze had een grijns op haar lieflijke, volle lippen – deze was zowel verleidelijk, speels en ondeugend, een combinatie die ik maar al te graag op haar lippen zag. Wanneer ik kusjes in haar nek druk, vangt ze mijn lippen uiteindelijk op met de hare. Het voelt goed, nee, warm, zoet, zoals haar lippen.
Langzaamaan kust ze me met meer moed, passie, en ik verloor mezelf in de kus. Mijn handen streelde zacht haar middel, vervolgens haar rug. Zachte strelingen welke een aangenaam, vlinderlicht gekietel met zich meebracht, echter niet het soort waarvan je moest lachen, maar waarvan het je een goed, veilig gevoel zou brengen. Mijn handen waren ondertussen weer naar haar BH bandje gegaan en langzaam liet ik de bandjes van haar schouders glijden, waardoor ik deze even later naast het bed gooide. Ik keek er niet naar, ik was nog steeds verloren in de kus, de aanraking van haar tong die langs de mijne gaat terwijl haar handen mijn bovenlijf afglijden, steeds een beetje ruwer.
Ondertussen waren mijn ogen zelfs dicht gegaan, zonder dat ik het echt door had. De zoete lucht, volgens mij was het parfum of de aanlokkelijke geur van haar shampoo, drong zich in mijn neusgaten. Haar handen glijden naar beneden over mijn borstkas, terwijl ik eerst nog de gehele tijd bij haar middel en rug blijf, op de een of andere manier had ik het idee dat ik zelfs nu nog niet te hard van stapel mocht gaan. Ik wilde haar niet afschrikken door gelijk mijn hele zelf te worden, al probeerde ik met al mijn kracht de innerlijke wolf – die nu zo onderhand aan het grommen was – binnen te houden.
Wanneer ze kort op mijn onderlip bijt, deze eventjes naar binnen zuigt, hoopte ik dat de lichte kreun die uit mijn mond kwam niet te horen was. Haar lippen voelde ik niet meer op de mijne, wat ik gelijk uitermate jammer vond. Ik kon zweren dat er lichte tintelingen door mijn lichaam gingen en ik zelfs een klein schokje had gevoeld, of dit goed of slecht was, wist ik niet. Het zachte gehijg van Maxime hoorde ik, alsof ze in mijn oor fluisterde. Mijn ogen waren nog steeds dicht, mijn handen lagen op haar rug stil en mijn ademhaling was zwaar, hees. Waarom ik niet mijn ogen open durfde te doen, was me een raadsel, wat ik eigenlijk loog. Ik wist het wel, ik was bang dat ze weg zou gaan als ik haar zo zag of dat ik er spijt van zou hebben en terug krabbelde – het was nog steeds Maxime, dus hield ik mijn ogen dicht.
Haar vingers glijden niet kort nadat ze de kus afgebroken had uitdagend naar mijn broekrand, bleven daar. Een zucht van genot kwam over mijn lippen, deze wat duidelijker en ik kneep mijn ogen wat steviger dicht, waarna ik op mijn onderlip beet. Waarom moest ze dit dan ook doen? Nu ben ik enkel nog banger om haar te verliezen, door wat zij zou doen als ik mijn ogen open zou doen, of ikzelf. Ik wist zeker dat mijn lippen ietwat rood waren geworden door het passievolle gekus waarin we elkaar verloren, even geen bestaan van de wereld rondom ons hadden. Nu hadden we dat nog niet had ik het gevoel, aangezien we zo op elkaar gericht waren.
Op een gegeven moment had ik de moed bij elkaar gerapen, opende mijn ogen en de adem stokte in mijn keel. Niet alleen door de aarzelende blik die ik in haar ogen zag, maar ook doordat ze halfnaakt op mijn middel zat. Welke jongen kon daar nu ‘nee’ tegen zeggen? Het was… ik had er geen woorden voor, ik dacht enkel aan de dromen – wauw, nu voel ik me echt een vieze, perverse gast – die ik van haar had gehad. Nu was het geen droom, het was geen illusie, het was echt. Maxime zat echt met enkel nog haar korte broekje aan op mijn middel, haar handen laag uitdagend bij mijn broekrand. Een aangename rilling ging er door mijn lichaam, eentje die ik niet tegen kon en wilde houden. Haar blik gleed omlaag, maar hierna keek ze me weer aan met een ondeugende glimlach en ik kon niets anders doen dan terug glimlachen.
Mijn handen omvatte haar gezicht weer, lieflijk. “Ik wil je.” Herhaalde ik, en ook al klonk het totaal niet dwingend, het klonk wel duidelijk, waarvan je zag dat ik het meende. In mijn ogen was een bepaalde schittering te zien, niet alleen verleidelijk, maar ook iets van vertrouwen. Mij kon ze vertrouwen, eerlijk waar, ik zou haar geen pijn doen. Langzaam aan bracht ik haar gezicht naar me toe, waardoor haar lichaam ook mee ging en ze op me kwam te liggen. Ik voelde hoe haar borsten tegen mijn gespierde borstkas aandrukte en onbewust ging er een rilling door mijn lijf heen. Mijn handen baanden zich plagerig een weg terug naar haar schouders, rug en vervolgens laag op haar middel. Vlak voordat mijn mond de hare raakte, keek ik haar speels, flirterig aan. “Ik wil je.” Fluisterde ik, zacht en hees, de wellustige spanning kon ik je bijna bij me voelen. Nou ja, dat en in mijn broek begon het lichtelijk te knellen. Nadat ik het gefluisterd had, drukte ik mijn lippen weer op die van haar, waardoor ik mezelf weer in de passievolle kus verloor.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bump.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Precies als ik opkijk, opent Devon ook zijn ogen. Zijn ogen worden iets groter, alsof hij verbaast is en het zorgt ervoor dat ik zachtjes moet grinniken. Het geeft me ergens ook een goed, trots gevoel. Hij had me intussen ook allang van zich af kunnen gooien en met grote, snelle passen mijn huis kunnen verlaten.
Voor mijn part gebeurt er nu niets meer en blijven we gewoon zo zitten, of liggen in Devons geval. Mijn uitzicht is vrijwel perfect, zijn gezichtsuitdrukking, zijn warrige haar en zijn goed getrainde borst- en buikspieren.. Wauw.
‘Ik wil je,’ herhaalt hij met zijn handen op mijn gezicht. Mijn ogen blijven gefocust op zijn blik die enorm verleidelijk is, maar tegelijk ook iets van vertrouwen uitstraalt. Het zorgt voor, hoe cliché het ook klinkt, een warm gevoel, een gloed die door mijn hele lichaam trekt.
Langzaam trekt hij mijn gezicht naar zich toe en ik laat hem leiden, tot ik op hem lig. Zijn gespierde borstkas voelt net als de rest van zijn lichaam warm aan en zorgt voor prettige rillingen. Ook zijn handen zorgen voor rillingen als hij ze via mijn schouders en rug naar mijn middel laat glijden.
Ik wil opnieuw naar zijn lippen reiken als hij begint te praten met zijn typische flirterige en speelse blik.
‘Ik wil je,’ fluistert hij weer, deze keer nog zachter en heser. Ik hijg opgewonden en wil antwoorden, maar krijg de kans niet omdat Devon zijn lippen weer op de mijne plaatst en ik weer in een passievolle kus getrokken word. Tegelijkertijd voel ik, omdat onze lichaam zo dicht op elkaar liggen, hoe zijn broek strakker komt te staan en er iets tegen mijn onderlichaam drukt. Ik grijns tijdens het kussen door, hoewel me op hetzelfde moment ook weer het beangstigende gevoel bekruipt. Hoewel ik eigenlijk geen oog meer had voor de wereld om ons heen en me alleen op Devon richtte, komt al het gedoe eromheen weer terug en begin ik te twijfelen of we hier wel goed aan doen. Het gaat me niet gemakkelijk af, maar uiteindelijk krijg ik mezelf zover Devon te stoppen met kussen.
Alsof ik dan ineens één of andere ingeving krijg, kruip ik met een boos gezicht van Devon af.
‘Nee stop, verdomme, ik trap er weer in.’ Ik kruip verder van hem vandaan, naar de andere kant van het bed en trek mijn laken beschermend over mijn bovenlichaam heen. Dan lach ik even spottend.
‘Ik weet waar jij mee bezig bent, Devon, en ik ga daar niet mee in. Dit hoort voor jou nog gewoon allemaal bij het spel. Ik dacht dat ik verder zou kunnen gaan met Devon, maar jij bent gewoon je eeuwige Captain Blake, is het niet?’ Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik nu simpelweg krankzinnig bezig ben. Ik lijk wel gek.
‘Je bent ziek dat je zo misbruikt durft te maken van mijn gevoelens,’ bijt ik hem hard toe. Mijn woorden en hersens zeggen iets totaal anders als wat mijn hart wil. Mijn hart wil terug op hem duiken, de liefde bedrijven zoals dat zo netjes wordt gezegd. Mijn gevoelens zijn er nu echter wel zeker van: ik vind hem leuk, er is geen twijfel meer over mogelijk. Devon zei dat hij echter nog altijd twijfelde en de hoop sleurde me daarom verder mee in het spel, maar dit gaat me te ver. Ik veeg met de rug van mijn hand over mijn mond, puur omdat ik mezelf geen houding weet te geven.
Eerst lukt het me nog prima om naar Devon te kijken terwijl ik tegen hem spreek, maar hij ligt er zo heerlijk bij. Zijn lichaam vraagt er gewoon om om besprongen te worden en ik wil dat, ik wil hem bespringen, maar ik wil niet in zijn psychologische en zieke spel terecht komen. Het draait bij hem toch alleen maar om de seks.

everything, in time

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Ze grinnikt zachtjes, al heb ik geen idee van wat ze nu voelt en of dit nog steeds bij het spel hoort. Waarschijnlijk niet, daar heb ik ten minste een bepaald gevoel bij gekregen als we al zo ver kwamen. Nu mijn donkere poelen open zijn en ik nog steeds haar zij en rug streel, zacht maar verleidelijk wel te verstaan, inspecteer ik haar gezicht verder.
      Ze is werkelijk een schoonheid, haar krullende lichtbruine haren die op mijn lijf kietelen, terwijl ik haar blanke huid verder liefkoos. Maxime heeft een bepaalde zoete geur om haar heen hangen, welke telkens mijn neusgaten prikkelen. Het zorgt ervoor dat ik te allen tijde in haar buurt wil zijn, alleen al om dit op te vangen. Al heeft het vast te maken doordat ze een vrouw is, zij hebben een bekoorlijk, zoet parfum en om de één of andere reden let ik er vaker op als ik dichtbij Maxime in de buurt ben. Niet dat ik haar dat laat merken, ze zou vast denken dat het bij één van mijn strippers-act hoort. Ze mag denken wat ze wilt, zo lang ik maar in haar buurt kan zijn.
      Ze hijgt, ondertussen net zoals ik, opgewonden en hoewel ik merk dat ze wat had willen zeggen, druk ik toch mijn lippen op die van haar, waardoor ik haar in de passievolle kus meetrek. Waarom stopte ik haar eigenlijk om wat te zeggen? Misschien was ik wel bang voor wat zij zou antwoorden, ik bedoel, het was een spel, maar nu is het zoveel meer dan dat. Ze kan denken dat ik dit keer een spelletje speel met haar gevoelens en weggaan, wat mij pijn zou doen, dus moest ik nog steeds erg voorzichtig handelen. Mijn tong laat ik speels over haar lippen gaan, waarna ik deze langs haar tong laat gaan en dit voor een klein schokje bij mij zorgt. Een grijns komt er op haar lippen, waardoor ik veronderstel dat ze de vriend in mijn broek heeft opgemerkt. Zou het slecht zijn? Ik kan er nu eenmaal niets aan doen, hoe ze doet, ruikt, haar strelende aanrakingen… Het maakt me gek en daar reageert hij nu eenmaal flink op. Wanneer ze abrupt toch stopt en zo onze kus verbreekt, kijk ik haar verbaasd aan, omdat ik me al er helemaal in opgeleefd was.
      Met een brok in mijn keel kijk ik toe hoe ze met een boos gezicht van mij afkruipt. “Nee stop, verdomme, ik trap er weer in.” Mijn wenkbrauwen frons ik kort, aangezien ik geen idee heb van waar ze nu op doelt of wat er opeens aan de hand is. Hierna open ik mijn mond om wat te zeggen, terwijl zij ondertussen al verder bij mij vandaan gekropen is, naar de andere kant van het bed en een laken beschermend over haar bovenlichaam heen heeft getrokken. “Wat, waarin?” Het kwam met een beduusde, verslagen ondertoon tussen mijn lippen vandaan, waarop ik haar een vragende blik schoot. Ik kantelde met mijn lichaam naar haar toe, zodat ik haar beter kon zien.
      Hierna lacht ze echter spottend. “Ik weet waar jij mee bezig bent, Devon, en ik ga daar niet mee in. Dit hoort voor jou nog gewoon allemaal bij het spel. Ik dacht dat ik verder zou kunnen gaan met Devon, maar jij bent gewoon je eeuwige Captain Blake, is het niet?” O God, gaat het daarom? Denkt ze dat ik daar überhaupt toe in staat ben, bij haar nog wel?! Het is volkomen absurd dat ze dit ook maar durft te denken, het is een ander verhaal dat ze het nu direct tegen me zegt. En eerlijk gezegd, voel ik me beledigd en verslagen, zeker omdat ik helemaal niet zo ben. Goed, ik ben een stripper en verdien daar mijn geld mee, ik houd van vrouwen en de sensuele manier waarop ze kunnen bewegen, maar ik ben ook gewoon maar een mens. Ik zou Maxime dat nooit aandoen en hoewel ik vaak niet weet wat ik van haar moet denken of voelen, weet ik wel dat ze meer voor mij betekend dan Shelly of enig ander meisje wie ik ooit het hof heb gemaakt – om het even netjes te zeggen.
      “Je bent ziek dat je zo misbruikt durft te maken van mijn gevoelens,” bijt ze me hard toe, onbewust begon het me toch heel pijn te doen, zo voelde ik meerdere pijnscheuten door mijn lichaam gaan. Toen ze met de rug van haar hand over haar mond veegde, had ik er al direct genoeg van, aangezien het leek dat ze zo sporen van de kus weg wilde boenen, van mij. Ik stond rechtop, pakte haar shirt zonder nog een blik op haar te letten en gooide deze naar haar toe met een hard gezicht. “Ik snap al hoe het is…” begon ik, met een harde, verwijtende toon erin, welke toch lichtelijk gebroken was, aangezien ze dat van me dacht. “Als jij denkt dat ik zo ben, heb ik hier verder niets meer te doen, of wel soms?” Vervolgde ik spottend, waarna ik mijn zwarte shirt aandeed en gelijk merkte dat mijn jongeheer terug normaal was geworden. Hoe kon het ook anders, als er allemaal verwijten naar je hoofd waren geslingerd?
      Ik wees richting haar shirt, zuchtte diep en haalde een hand door mijn warrige, zwarte haar. “Trek wat aan, je red je vast wel als ik weg ben. Je voelt je duidelijk niet op je gemak met mij in de buurt,” Hierna draaide ik me echter om naar haar kast, waar ik het grote shirt van de bovenste plank haalde om deze vervolgens ook naar haar toe te gooien met een vlak gezicht, “Of van je ‘vriendje’,” De korte blikken die ik haar had gestuurd, waren hard en koud, totaal niet zoals de eerdere blikken van mij waren geweest. Hoewel ik niet had willen laten merken dat ik flink op mijn teentjes was getrapt, was het bericht toch duidelijk over gekomen. Snel deed ik mijn schoenen aan, pakte mijn kapitein hoed, welke ik terug op mijn hoofd zette en tikte hier kort op, voordat ik de deur van haar slaapkamer uitliep. “Good night, fair maiden,” Het was typisch piraat-achtig gezegd, waar ik goed in was, maar het was ook duidelijk te horen dat ik dit expres deed na dit alles.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Devon weet overduidelijk niet wat hem overkomt, want hij blijft met gefronste wenkbrauwen liggen terwijl ik bij hem vandaan kruip. Hij opent zijn mond om iets te zeggen.
‘Wat, waarin?’ vraagt hij vervolgens verbaasd en zijn ondertoon klinkt bijna verslagen, als ik het goed hoor. Hij is echt een goede acteur, ik zou er bijna intrappen, maar ik ken hem langer dan vandaag en schud enkel mijn hoofd, waarna het spottende lachje komt. Devon heeft zijn lichaam inmiddels iets naar mij toe gekanteld, waarschijnlijk zodat hij het beter kan zien.
Na mijn woorden zie ik de blik in Devons ogen veranderen, een stuk harder dan zojuist, koud bijna. Dat is natuurlijk puur omdat hij zich betrapt voelt. Het wordt hem heet onder de voeten nu hij weet dat ik het door heb. Een grijns verschijnt rond mijn mond, maar het siert mijn gezicht niet. Dat komt omdat het een gemene grijns is, een ‘ik heb je wel door’-grijns. Omdat hij niets zegt, praat ik rustig verder op dezelfde beschuldigende toon als waar ik mee begonnen ben.
Pas nadat ik hem mijn laatste woorden heb toegebeten, komt er enige actie in Devon. Hij staat op en gooit, zonder me ook maar één enkele blik te werpen, mijn shirt naar me toe. Ondanks dat hij me niet aankijkt, kan ik zijn gezicht wel zien en deze staat op onweer.
‘Ik snap al hoe het is…’ zegt hij op een harde, verwijtende toon en hoewel ik ook het gebroken gedeelte kan horen, word ik er toch redelijk bang van. Ik heb gezien hoe hij was tegenover Shelly en ik ben bang dat hij ook zo’n uitbarsting zal krijgen tegenover mij. Hij blijft echter rustig. Nou ja, niet rustig, maar ik kan zien hoe hij zich inhoudt.
‘Als jij denkt dat ik zo ben, heb ik hier verder niets meer te doen, of wel soms?’ De spottende toon blijft me niet onopgemerkt en ik kijk hem stilletjes aan, nu hij staat en ik op mijn bed zit is hij een stuk meer intimiderend dan toen hij nog onder me lag. Misschien was ik ook niet zo heel subtiel, het was een ingeving, een moment van paniek, maar nu hij zo aanstalten maakt om weg te gaan, wil ik niets liever dan hem terug in mijn bed trekken om gewoon door te gaan waar we gebleven waren. Ik staar hem nog aan als hij zijn shirt aantrekt – daar gaat zijn perfecte lichaam – en volg vervolgens zijn vinger als hij naar mijn shirt wijst, tot mijn blik daar ook op gericht is.
‘Trek wat aan, je red je vast wel als ik weg ben. Je voelt je duidelijk niet op je gemak met mij in de buurt,’ zegt hij erbij. Ik pak het shirt en trek het dichter naar me toe, maar trek het nog niet aan. Mijn blik is alweer gefixeerd op Devon. Mijn mond gaat regelmatig open om iets te zeggen, zeggen dat het niet waar is wat hij zegt, maar gaat ook vrijwel meteen weer dicht omdat ik gewoonweg niet weet wat ik zou moeten zeggen.
Hij draait zich om naar mijn kast en haalt daar het shirt uit waar we het eerder over hebben gehad. Die van mijn zogenaamde vriendje en dat is ook precies wat Devon er qua woorden bijvoegt als hij ook dat shirt naar me toe gooit. Hij mikt goed, want het shirt valt precies over mijn knieën.
‘Devon..’ mompel ik zachtjes, maar houd gelijk weer mijn mond als ik de koude blikken zie die hij me toewerpt. Als blikken konden doden, was ik nu morsdood geweest. Deze keer ben ik degene die te ver is gegaan, bedenk ik me als hij zijn schoenen aantrekt. Het spijt me, hoor je me? Laat me je vasthouden, je knuffelen en door je zwarte haar strelen. Laat me je zoenen! Ik neem alles terug wat ik gezegd heb, kom nu terug naar bed, alsjeblieft! In mijn hoofd klinkt het bijna smekend, in het echt klinkt het echter allesbehalve zo, daar blijft het namelijk doodstil.
Bij iedere blik die hij me geeft voel ik me kleiner worden en het doet me zeker wat dat hij zo reageert, ik heb hem beledigd, maar ik ben er nog niet helemaal uit waarom. Ik heb toch gelijk, of niet dan? Zou er een kleine mogelijkheid bestaan dat hij NIET zijn alter – ego Blake was, maar de echte Devon? Wie hij ook was, ik heb hem nu weggejaagd.
Uiteindelijk pakt hij zijn piratenhoed van de grond, zet hem op zijn hoofd en tikt er kort tegen.
‘Good night, fair maiden,’ zegt hij zonder zich nog om te draaien en dan loopt hij mijn slaapkamer uit. Stomverbaasd blijf ik even zitten en grijp dan zo snel als ik kan naar het shirt dat hij over mijn knieën gooide. Ik trek het over mijn hoofd en kreun even van de pijn. Niet aanstellen nu, Maxime, je hebt haast! Ik kruip van het bed af en zet een paar grote passen richting de trap, waar ik Devon nog net vanaf zie lopen.
‘Dev-‘ ik wil roepen dat hij moet wachten, maar zak halverwege de trap vermoeid en kapot van de pijn in en hoor machteloos hoe de deur dichtvalt. Ik leun even tegen de muur en laat mijn benen over de treden liggen. Beide handen gaan door mijn haar voor ik er mijn gezicht in begraaf. Dit heb ik echt grandioos aangepakt, geweldig!
Ik dacht dat de pijn die ik voelde weggegaan was omdat het alleen tijd nodig had, maar nu weet ik dat de pijn alleen minder was omdat ik afleiding had: Devon. Nu hij echter weg is, keert de pijn net zo hard terug.
Huilen, dat is wat ik wil en hard ook, maar huilen is zwak en dus houd ik me in. Wel weet ik dat ik niet alleen wil zijn, dan blijf ik maar aan Devon denken en ik moet voet bij stuk houden. Ik ben tenslotte zo tegen hem uitgevallen, dan kan ik nu niet zomaar terugkrabbelen en doen alsof hij degene is die mij in de steek laat. Al heb ik spijt van alles wat ik heb gezegd.
Steunend op alles waar ik maar bij kan ga ik terug naar boven. Dit stomme broekje zit ook veel te strak en daarom trek ik het, eenmaal boven, ook gelijk uit. Met een zachte plof valt ook mijn mobieltje hierdoor op de grond. Precies wat ik nodig heb. Ik pak het ding in mijn hand en glijd met mijn vinger door mijn contacten. Het scherm blijft stilstaan op Charlie, Charming Charlie, voor zij die hem alleen bij zijn artiestennaam kennen. Ik rol kort met mijn ogen, nog een stripper, is dat wel echt wat ik nodig heb? Nee, maar ik heb Charlie wel nodig. Nog even twijfel ik, maar als ik de harde blikken weer voor me zie en Devons koude woorden weer hoor, weet ik dat ik behoefte heb aan gezelschap. Anders maak ik mezelf echt gek. Daarnaast is de pijn in mijn lichaam echt killing en weet ik dat ik het niet alleen aan kan, dat werd al duidelijk toen ik mijn shirt uit wilde trekken. Devon moest me daar al bij helpen. Devon.. God, die naam moet uit mijn hoofd!
Vastberaden klik ik op het groene knopje, waardoor de telefoon overgaat.
‘Charlie?’ vraag ik zodra er is opgenomen. ‘Maxime hier, zou je misschien eh.. langs kunnen komen?’ ik schraap mijn keel en voel me volkomen idioot. ‘Ik heb je, hm, ik heb je nodig, zeg maar.’ Nu lijk ik nog meer op een idioot en bijt bij wijze van straf even hard op mijn lip.

[ bericht aangepast op 10 okt 2012 - 19:26 ]

everything, in time

Charming Charlie

Ik sta buiten en wil eigenlijk net naar mijn auto gaan om weg te gaan naar huis. Dan gaat mijn telefoon. Zonder te kijken neem ik op. 'Charlie?’ Ik frons. 'Ja?' Glimlach ik. ‘Maxime hier, zou je misschien eh.. langs kunnen komen?’ Mijn frons word groter terwijl zij haar keelschraapt. ‘Ik heb je, hm, ik heb je nodig, zeg maar.’ Ik bijt op mijn onderlip. 'Ja prima, waar ben je dan weet ik waar ik heen moet. Is er iets ergs gebeurt?' Ik kijk naar mijn auto en leun er tegen aan.