Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake.
Mike had even kort gelachen en ik keek hem grijnzend aan. “Nou, wat is daarop je antwoord?” Hij grinnikte, haalde zijn wenkbrauw op en keek van het groepje meiden terug naar mij. “Ach ja, waarom niet?” Dit keer lachte ik kort en legde mijn hand vervolgens op zijn schouder, waar ik een paar keer vriendschappelijk op klopte. “Inderdaad, wat kan het voor kwaad? Kom.” Wanneer ik mijn hand van zijn schouder haalde, keek ik onopvallend om me heen.
Ik zocht nog steeds naar Maxime, maar zoals het er nu uitzag, was ze hier niet en ik vroeg me af waar ze dan wel was. Misschien weer met administratieve dingen bezig? Saai hoor, dacht ik grinnikend, maar bedacht me toen dat Mike misschien wel wist waar ze was. Well, it’s all or nothing. Anders wist ik het morgen nog niet en eigenlijk was mijn plan om nu nog wel met Maxime te kunnen praten. Het verwarde me nog steeds, deze hele situatie.
“Wat is er? Zoek je nog een bepaald meisje?” Grijnsde Mike, hij haalde mij onbewust uit mijn gedachten en ik vervloekte mezelf erom dat hij me om me heen zag kijken. “Nee, niet echt, alleen…” Ik zuchtte en stopte hem even voordat we bij het meidengroepje aan zouden komen. “Je weet vast wel waar Maxime is, nietwaar?” Hij keek me voor een klein moment wantrouwig aan, waarna hij hard bulderde van het lachen, maar mijn schouders hierna stevig vastpakte met een serieuze blik op zijn gezicht. “Ik weet waar ze is ja, maar als je haar pijn doet…”
Het was inderdaad een bedreiging, zo klonk het ook. Ik zuchtte diep. “Nee, zo is het helemaal niet! Ik wil alleen kort iets met haar bespreken,” beantwoordde ik vrijwel gelijk, want alhoewel ik een gast was en eigenlijk niet geïntimideerd moest zijn… Het feit dat hij boven Maxime stond, ze familie waren en hij er nu best intimiderend uitzag, liet me toch voor een tweede keer goed nadenken. “Ah, dan is het goed!” zei hij en liet me weer los met hetzelfde glimlachje dat hij eerder had gehad. “Ga je me nog voorstellen? Dan mag je daarna naar Maxime gaan, want dan vertel ik je waar ze is.” Oh, gaat dat zo tegenwoordig? Volgens mij noemen we dat chantage nu, maar ik kan het ook fout hebben natuurlijk. Nou, nee, eigenlijk niet… Ik bedoel, ik ben toch niet voor niets Captain Blake? “Volgens mij herkennen ze je wel hoor, Mike, voorstellen is dus niet echt nodig.”
Ik lach kort om mijn gedachten, tik mijn kapitein hoed aan wanneer we terug bij de dames staan. Er mist enkel iemand, Shelly, en ik frons. Waar zou zij nu weer uithangen? De meiden omringen ons beide en kijken van mij naar Mike en weer terug, zo gaat dat enkele minuten verder, met het gegiechel van hun erdoor. Het verbaast me hoe erg ik me er nu eigenlijk aan irriteer, hoe graag ik nu weg wil en met Maxime wil praten en… Nee, ik moet geen verdere perverse gedachte hebben – of zelfs maar iets dat daarbij in de buurt komt. Het is Maxime, kom op zeg!
“Zeg, waar is Shelly?” vraag ik dan aan een meisje, welke vlakbij mij staat, ze keek me aan en vervolgens even om haar heen, fronsend. “Eh… Ze zei dat ze naar de wc ging, maar nu je het vraagt, ze is al best een tijdje weg. Misschien voelt ze zich wel niet lekker of zo,” Het bruinharige meisje keek terug naar mij en haalde vervolgens haar schouders even op, en alsof het haar ook niet verder kon schelen, praatte ze verder met de andere meiden en Mike. Ik tikte hem even verward aan, want ze zou echt niet weggaan zonder mij verder gestalkt te hebben. Dat klinkt gemeen of alsof ik een ego heb, maar het is echt zo, dat klinkt niet zoals Shelly gedaan zou hebben. Misschien is er wat? Vrouwen zijn echt raar, ik vraag me af waarom ik op ze val, ik kon net zo goed homo worden. “Mike, waar is ze?” fluister ik zacht.
Hij kijkt even naar mij, excuseert zich bij de meiden, die allemaal zuchten en steunen, en draait zich vervolgens om naar mij. “Kantoor, administratieve dingen,” antwoordde hij kort naar mij terug met een grijnsje, waarna hij zich weer terugdraaide naar de meisjes. “I should have known…” mompelde ik, schudde met mijn hoofd en wurmde me door de menigte naar de gang, waarna ik diep zuchtte toen ik er eenmaal was en een hand door mijn haar haalde. Laat Mike maar lekker bij die meiden staan, kan hij Shelly vast ook straks ontmoeten. Over haar gesproken, ze is er nog steeds niet, waar is die meid? Zo lang duurt de wc echt niet en zomaar weggaan zonder mij doet ze ook niet.
In gedachten loop ik verder, maar deze worden ruw onderbroken door een hard gestommel in een kamer. Wanneer ik opkijk en me besef dat de kamer waarin het harde gerommel plaatsvind het kantoor van Maxime is, storm ik er met grote passen naartoe en trek de deur open. “What the–” Ik had willen schreeuwen, roepen wat er aan de hand was, maar dit werd afgekapt wanneer ik zag dat het Maxime en Shelly waren. Dat verklaarde gelijk waarom ze zo lang weg was, maar dan was de tweede vraag waarom ze hier bij Maxime was? Ik observeer de situatie, merk gelijk hierbij op dat Maxime grote krassen op haar wang heeft staan en het bloed, haar ademhaling minder word door de arm van Shelly die stevig op haar keel ligt. Tranen stromen over haar wangen heen en gelijk verwijdden mijn ogen zich, want op de een of andere manier voel ik me er aansprakelijk voor, alsof het mijn schuld is. Al heb ik geen flauw idee wat er is gebeurd en waarom ze huilt, wat heeft Shelly tegen haar gezegd?
Mijn blik vestigt zich boos op Shelly, die mij tegelijkertijd verslagen aankijkt en ze verslapt haar grip iets op Maxime haar keel, maar laat het nog steeds niet los. Shelly haar lip bloed en haar neus staat een klein beetje scheef, waardoor ik mijn hoofd moedeloos schud en met mijn vingers even in de rug van mijn neus knijp, als teken dat ik er genoeg van had. “Laat haar los.” Verzuchtte ik, nog steeds in dezelfde houding waar ik in stond. “Maar–!” Gelijk gromde ik, richtte mijn blik boos op Shelly. “Nu!” Al verhief ik mijn stem een klein beetje, het klonk nog steeds erg boos, kwaad zelfs en wanneer ik dat tegen haar had gezegd, liet ze gelijk los. Shelly keek verslagen en beschaamd naar de grond, waarbij ze even met haar hand over haar arm wreef, alsof ze het koud had.
“Care to explain me what happened?” Mijn stem klonk vlak, emotieloos, toch was er een zekere kille ondertoon in door te horen, waar Shelly van leek te schrikken. Ze leek niet op te willen kijken in mijn ogen en flitste haar blik door de kamer heen. “Ze… ze v-verandert je gewoon, Blake.” Stamelde ze en onbewust knarsetandde ik. “Moest je haar daarom aanvallen?” Shelly deed haar mond al open om te antwoorden, echter was ik nog niet klaar met praten en onderbrak haar dan ook ruw.
“Wie heeft gezegd dat je haar dat mag aandoen? Ik verander niet en je hebt het recht niet Maxime iets aan te doen.” Siste ik, het klonk beschermend en wanneer Shelly de toon hoorde, beet ze verdrietig op haar lip terwijl ze mijn kille, maar erg kwade blik ontmoette. “B-blakie…” Mijn mond was een streep van woede geworden en ik versperde mijn ogen terwijl ik me naar haar toe richtte met over elkaar geslagen armen, onbewust had ik mijn spieren aangespannen. “Ga nu, Shelly. Blijf uit de buurt van Maxime, ik wil je voorlopig even niet zien ook.” Er kwamen tranen over haar wangen toen ze dit hoorde en ze keek kwaad, nee, met een blik vol haat naar Maxime, waarna ze wegstormde het kantoor uit.
Voor een enkel moment bleef ik stilstaan totdat ik zeker wist dat ze weg was, blikte toen richting Maxime met een intimiderende blik en observeerde haar even stil, voordat ik naar haar toe kwam met snelle passen en haar op een stoel hielp. Ik bukte bij haar neer en veegde plukken haar uit haar gezicht, deed deze achter haar oren en streelde zacht met mijn vingers over de krassen heen, waarna ik haar in de ogen keek. “Gaat het een beetje nu?” vroeg ik haar, op een totaal andere toon dan dat ik daarnet tegen Shelly had gepraat. Het kille en emotieloze was veranderd naar bescherm- en liefdevol.
[ bericht aangepast op 1 sep 2012 - 19:26 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
