[RPG] Huis van de Nacht [Topic2] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 15 juli 2012 - 14:25 ]

I Love The Vampire Diaries

Faye Maxime Kershaw
Nadat ik bij Sebastian vandaan kwam duurde het niet voordat ik mijn kamer had gevonden. Gelukkig maar want ik had echt geen zin om nog een eeuwigheid rond te dwalen op zoek daarna. Inmiddels heb ik ook al gedoucht en heb ik mijn kleren aangetrokken. Nadat ik ook nog een laatste laagje mascara heb opgedaan wil ik mijn kamer uitlopen maar voordat ik dat kan doen klinkt er een zachte mauw. Ik kijk op en zie dat Harvey van mijn bed afspringt en voor me langs de gang op glipt. Ik grinnik even en loop dan achter hem aan. Na een paar meter heb ik hem al ingehaald en til ik hem op. 'Niet weglopen jij,' zeg ik met een lichte glimlach terwijl ik verder loop naar de eetzaal.
Als we vlak bij de eetzaal zijn springt hij ineens uit mijn armen en sprint hij er vandoor. Ik zucht even en wil achter hem aan lopen maar ik ben hem al kwijt. Na even aarzelen loop ik toch weer verder. Tijdens het lopen kijk ik of ik hem ergens zie waardoor ik niet echt bepaald goed oplet en tegen op bots. 'Oh, sorry,' zeg ik snel. 'Eh, heb jij misschien een klein grijs katje gezien?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Elaine Aurélie June

Ik schoof een stoel naar achteren, en nam plaats aan een lege tafel met mijn kitten. Zoals gewoonlijk zat ik alleen, net zoals in het weeshuis, waarschijnlijk omdat ik niet anders was gewend. Avelin klom op tafel, en vlijde haar hoofdje tegen de mijne aan,terwjil ze aan het spinnen was en ik even over haar hoofd aaiden. Alsof ze me kon voelen, en begreep wat ik mee maakten, net zoals mijn moeder.Daarom had ik haar gekozen, haar ogen en gedrag leek op dat van mijn moeder, niet dat mijn moeder een kat was ofzo. Ik grinnikte zachtjes en zette Avelin op mijn schoot waarna ik een slok van mijn drinken nam en de eetzaal rondkeek.

The expert in anything, was once a beginner.

Tony Dash.
Door het harde denken waar de eetzaal nou eens zou kunnen zijn - zijn mijn wenkbrauwen licht gefronst en hoor ik een zacht gemiauw langs me heen gaan. Ik keek verbaasd op en volg mijn ogen het kleine katje, die vervolgens een lokaal binnen loopt.
Goed, diegene is nu de huisdier kwijt. Als ik nog eens een huisdier tegenkom van iemand.. dan weet ik 't nog niet, maar ja. Diegene heeft nu een probleem.
Ik ben al blij genoeg dat ik op mijn eigen huisdier kan passen, dus geen tijd om de eigenaar van dat katje te zoeken. Trouwens, dat wordt weer eens te gek voor me. Ik kan namelijk nog steeds niet geloven dat dit alles nou bij mij gebeurd.
Misschien wilt dat katje helemaal niet bij de eigenaar zijn. Een lichte glimlach kwam er op mijn gezicht. Dat kan ik ook wel geloven. Misschien is het wel een verschrikkelijke eigenaar.
Op het moment dat ik weer recht voor me kijk om verder te lopen, op zoek naar de eetzaal, botst er iemand tegen me op. Ik wilde zeggen dat diegene uit moest kijken en of diegene niet uit zijn doppen kan kijken, maar dan vallen me de felblauwe ogen op van het meisje. Oke, vergeet dat het een verschrikkelijke eigenaar zou zijn. Alhoewel, achter de masker van iemand kan altijd nog wat schuilen..
'Oh, sorry,' zegt het meisje snel. 'Eh, heb jij misschien een klein grijs katje gezien?'
Ik zuchtte. “Jawel. Hij liep die lokaal binnen.” Zeg ik verveeld, terwijl ik mijn ogen op 't lokaal richt – waar het katje in verdween.

[ bericht aangepast op 15 juli 2012 - 16:48 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sebastian

Met de stapel boeken in mijn handen liep ik weer terug naar mijn kamer en legde ze daar op het tafeltje neer, naast mijn lesrooster.
Na het ontbijt zal ik ze wel ophalen, ik had geen zin om ze nu al mee te sjouwen.
Even keek ik snel naar het bed waar Fraye de afgelopen nacht in had geslapen, moest ik het nu verschonen?
Met een zucht liet ik het nog maar even voor wat het was terwijl ik naar mijn persoonlijke plank liep waar ik van alles en nog wat had uitgestald.
Foto's van mijn vrienden en dan vooral van Hayden en mij sierden toch wel een groot deel, maar ook had ik er toch nog foto's tussen staan van mijn ouders en mijn oude huis.
Ik wou even eentje pakken, maar stopte toen midden in de beweging.
Waarom had ik die foto's nog? Ik geef niets meer om hen.
Of toch nog wel iets? een hele kleine flikkering? tenslotte zijn het mijn ouders en dat zullen ze ook altijd blijven.
Hoewel ik er u een nieuwe moeder bij had gekregen, de godin Nux.
Vanaf mijn schouder hoorde ik het kleine maagje van Briar knorren en ik lachte. ,,oké dan meid, we gaan ontbijten."

[ bericht aangepast op 15 juli 2012 - 16:48 ]

Credendo Vides

Faye Maxime Kershaw
De jongen waar ik tegen op botste zucht even. 'Jawel. Hij liep die lokaal binnen,' zegt hij verveeld met zijn ogen op een lokaal gericht.
'Dank je,' zeg ik met een lichte glimlach waarna ik langs de jongen het lokaal in loop. Mijn ogen scannen het lokaal en blijven hangen op Harvey die boven op een kast zit. 'Kom op,' zeg ik tegen hem als ik bij de kast sta maar Harvey blijft zitten en doet een stapje achteruit. Ik zou op een stoel kunnen gaan staan maar dan kan ik er waarschijnlijk alsnog niet bij. 'Spring maar Harvey, het is niet eng'. Harvey mauwt zachtjes en blijft staan. Ik zucht even en loop dan terug naar de hal. Met een beetje geluk staat die jongen daar nog. Ik glimlach als ik zie dat hij er inderdaad nog staat. 'Eh, dit gaat waarschijnlijk heel dom klinken,' zeg ik tegen hem. 'Maar mijn kat durft niet meer van de kast af en eh ja, jij bent een stuk langer als mij dus zou je misschien willen helpen?' vraag ik. Als hij nee zegt wordt het opzoek gaan naar iemand anders.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tony Dash.
Ze bedankt me en loopt dan vervolgens het lokaal binnen. Mooi, geen gezeur van weglopende diertjes aan mijn hoofd. Dat is wel het laatste waar ik mee zit.
Goed, waar moet ik nu naartoe? Ik kijk de twee gangen door. De een is wat donkerder dan de ander. De donkere trekt me meer aan, maar het meisje van zonet kwam de wat lichtere uitlopen – en ik denk dat ze van de eetzaal kwam. Als ik goed nadenk dan.
Ik zucht. Pfft. Als ik me snel herstel van de botsing van zonet, loop ik toch de wat lichtere gang in – waar het meisje van zonet uitkwam, maar ik stop als het meisje weer terug komt lopen.
Wat nou weer? Dacht ik knorrig, terwijl ik mijn ogen ten hemel sloeg.
'Eh, dit gaat waarschijnlijk heel dom klinken,' begint ze. 'Maar mijn kat durft niet meer van de kast af en eh ja..' Zeg niet dat ik hem eraf moet halen, dacht ik kribbig. 'Jij bent een stuk langer als mij dus zou je misschien willen helpen?' Vraagt ze. Dus toch!
Dan vergeet het fiasco van zonet en krijg ik een geniepige, maar toch geheimzinnige glimlach op mijn gezicht. “Wat krijg ik ervoor?” Is mijn antwoord terug, met mijn nu grijze ogen op haar gericht.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Faye Maxime Kershaw
'Wat krijg ik ervoor?' vraagt de jongen met een geheimzinnige lippen.
Great. Hij wil er dus iets voor. Ik zou nog altijd op zoek kunnen gaan naar Sebastian maar ik had vannacht ook al zijn bed bezet gehouden. Hij zou het vast niet erg op prijs stellen als ik kom vragen of hij wil helpen Harvey van de kast te halen. Daar komt bij dat ik niet eens weet waar hij is. Mijn richtingsgevoel is al slecht dus als ik opzoek moet gaan naar iemand komt het al helemaal niet goed.
'Wat wil je ervoor?' vraag ik uiteindelijk aan de jongen. 'Zeg het maar'. Als hij nu gaat zeggen dat hij een striptease of iets in de richting wil ben ik gelijk weg. Dan maar lang zoeken naar Sebastian.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{je gebeden worden aangehoord Sebastian is on his way, of moet hij toch nog even wegblijven om te kijken wat de verdere wending word?}

Credendo Vides

[Wacht nog maar even ;p]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{oké}

Sebastian

Al zuchtend loop ik door de gangen heen.
Ik had nog geen honger, maar Brair begon nu een beetje ongeduldig op mijn schouder te miauwen terwijl ze de kussentjes van haar pootjes op mijn schouder liet trappelen waarbij ze soms haar klauwtjes in en uit trok.
,,rustig meisje, voor je het weet heb jij je ontbijt, anders gaan we nog wel even naar buiten, misschien vind je daar wel een lekker hapje."
klaaglijk mauwde ze en ik lachte.
ik wist wel dat mijn antwoord haar helemaal niet aanstond, in tegenstelling tot andere katten hield ze niet echt van jagen en at ze liever eten dat al dood was, soms zelfs een stukje groente.
Ik krabbelde haar liefkozend over haar bolletje, wat haar gelukkig even het zwijgen oplegde.
Normaal heb ik wel een goed richtingsgevoel, maar iets aan deze plek zorgde ervoor dat ik een aantal keer stil moest staan om me te oriënteren op de plek voor ik weer verder liep.
Op een gegeven moment kwam ik in de frisse buitenlucht op een binnenhof.
Met sloffende voeten liep ik over het pad heen en keek om me heen.
Het gras was keurig onderhouden, tevens als de struiken en bomen die er verspreid over het veldje stonden.
Ik moest het ze nageven, ook al wou ik hier in eerste instantie helemaal niet zijn, tot nu toe is het een prima plek.

Credendo Vides

Tony dash.
'Wat wil je ervoor? Zeg het maar.' Zegt ze. Oh, dus het is zo'n iemand. Zo'n iemand dat geen antwoord weet, maar niet te ver wil gaan. Saaaii.
Ik zucht. “Het hoeft al niet meer, love.” Haak ik van mijn eigen plan af. En ik loop naar het lokaal toe, maar stop er vlak voor. “Kom dan. De tijd gaat voorbij als je daar blijft treuzelen.”
Ik hang nu tegen de deurpost aan en wacht tot ze eraan komt, maar ondertussen kijk ik het lokaal rond. Er staan genoeg stoelen die ze had kunnen pakken om er op te staan, waardoor ze haar katje kon pakken. Ik vernauwde mijn ogen wat en volgde haar met mijn ogen wat ze allemaal doet.
Waarom gebruikte ze geen stoel? Of ze is gewoon lui, dat kan ook. Of ze voelt zich erg aangetrokken tot me, wat ik kan snappen. Dacht ik met een zelfvoldane glimlach.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Faye Maxime Kershaw
'Het hoeft al niet meer, love,' zucht hij en hij loopt naar het lokaal maar voordat hij naar binnen loopt blijft hij staan. 'Kom dan. De tijd gaat voorbij als je daar blijft treuzelen'.
Ik rol met mijn ogen en loop achter hem aan. Aangezien hij staat te wachten in de deurpost wurm ik me langs hem. Hij heeft zijn ogen vernauwd en kijkt naar de stoelen in het lokaal.
'Ja, ik weet het. Ik had een stoel kunnen pakken maar zoals je kunt zien ben ik niet heel erg lang dus ik twijfel of een stoel dan wel zou hebben. En twéé, ik heb niet een geweldig evenwicht en mij kende zou ik dan van de stoel afvallen'. Ik haal een hand door mijn lange blonde lokken en kijk de jongen afwachtend aan.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tony Dash.
Vlak voor ik wegkeek zag ik haar met haar ogen rollen. 'Ja, ik weet het. Ik had een stoel kunnen pakken maar zoals je kunt zien ben ik niet heel erg lang dus ik twijfel of een stoel dan wel zou hebben. En twéé, ik heb niet een geweldig evenwicht en mij kende zou ik dan van de stoel afvallen,' verklaart ze zichzelf. Ik knik hier alleen maar op. Hier zou ze wel 's gelijk in kunnen hebben, maar alsnog vertrouw ik niemand hier.
Ze kijkt me nu afwachtend aan en ik duw mezelf van de muur af. Ohja, das waar ook. Ze wilde dat katje van der. Met grote stappen loop ik naar het meisje toe en binnen een mum van een seconde heb ik haar opgetild en zit ze op mijn schouder. “Pak je katje maar.” Glimlach ik. Met beide handen houdt ik haar goed vast, al vind ik haar niet echt zwaar, het is meer vanwege de veiligheid. Ik heb tassen gedragen die zwaarder dan haar waren.

[ bericht aangepast op 15 juli 2012 - 18:34 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Faye Maxime Kershaw
Ik schrik me dood als hij me ineens optilt en op zijn schouders zet. 'Pak je katje maar,' glimlacht hij.
'Je hebt geluk dat ik geen hoogtevrees heb,' mompel ik terwijl ik mijn armen uitstrek om Harvey van de kast te plukken. Ik kan er net bij. Het is maar goed dat de jongen me stevig vast heeft anders was ik zeker weten gevallen. Harvey ligt nu veilig in mijn armen en hij spint zachtjes. Ik grinnik even als hij zijn kopje tegen het hoofd van de jongen duwt wat we er aan moet denken dat ik nog steeds op zijn schouder zit. 'Eh, zou je me misschien weer neer kunnen zetten?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tony Dash.
'Je hebt geluk dat ik geen hoogtevrees heb,' mompelt ze. Ze strekt haar armen uit om haar katje te pakken. Als ik merk dat het kopje van 't katje tegen me aanduwt, weet ik dat ze haar katje vast heeft. 'Eh, zou je me misschien weer neer kunnen zetten?'
Ik grinnik. “Dat zou ik kunnen doen, ja.” En ik loop richting de deur toe. “Maar omdat je het zo lief zegt, zet ik je wel neer.” En ze staat net zo snel weer op de grond als dat ik haar optilde.
“Alsjeblieft,” mompelde ik naar haar, terwijl ik langs haar heen liep de gang op. Goed, ik kwam van die kant. Dacht ik toen ik de lichtere gang zag.

Don't walk. Run, you sheep, run.