[RPG] tempus viator • 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 juli 2012 - 16:44 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cyrille Flynn

Ik besluit dat ik hun gesprek niets meer aan vind. Ik ben nieuwsgierig naar de buitenwereld. Echter voor ik de deur uit glip, stoot ik tegen een kastje aan waar iets vanaf valt. Het ding begint direct te rinkelen als het op de grond ligt en in paniek spring ik op het bed. "GA DOOD, vervloekt ding!"
Ik zeg een snelle spreuk en na een kleine knal is het stil. Het ding ligt aan diggelen op de grond. Hehe, was dat alles? Nieuwsgierig kijk ik naar het kapotte ding op de grond. Was dat het waar we in deze nieuwe wereld mee te maken kregen?

(Ik heb je wekker opgeblazen btw )

It's never gonna happen, Guys.

Anthony Everfire

'Ik vind het maar vreemd,' mompelde Cecily. We liepen verder en kwamen uit op een deur.. Met glas? Ik keek er een beetje vaag naar. Cecily deed de deur open en een frisse buitenlucht kwam me tegemoet. Tenminste, ik dacht dat het buitenlucht was. Het was anders. Kwam het door de omgeving? Ik werd meegetrokken door Cecily en automatisch trok ik Emmelie mee. Cecily pakte mijn hand steviger vast en ik begreep gelijk waarom. 'Waar zijn we ooit beland?' vroeg ze. Daarmee haalde zij de woorden uit mijn mond. Mijn ogen werden groter. Rare wagens die voort werden gebracht zonder paarden. Aparte gebouwen die dicht op elkaar stonden. Ik keek eventjes van Emmelie naar Cecily. 'Ik heb geen flauw idee, maar we zijn in ieder geval niet meer thuis.'

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ethan Drews

In paniek ren ik door de straten heen. Wat was dit voor vreemde stad?! Vele mensen kijken me achterna, maar ik negeer het. Ik laat me zakken in een steegje. Ik had een enorm end gelopen, maar nog steeds was er niets veranderd aan deze omgeving. Wat was deze stad groot! Ik kon het niet tegenhouden dat de tranen kwamen. Ik miste thuis zo erg. Ik wou naar huis! Nog nooit zo erg had ik naar huis verlangd. De tranen blijven maar stromen en ik laat ze toe. Ik geef toe, ik ben een lafaard, maar zoiets engs als dit had ik nog nooit meegemaakt. Het was alsof ik naar een andere planeet was verhuisd!

It's never gonna happen, Guys.

Rachel Elizabeth Davies
Neuriënd liep ik naar het huis van Grace, mijn koffiebeker stevig in mijn hand geklemd. Een snelle blik op mijn horloge vertelde me dat ik officieel nog tien minuten van mijn koffiepauze kon genieten, maar ik was geïnteresseerd in het experiment en ik was gretig om er verder aan te werken. Plotseling voelde ik een vreemde sensatie, een soort golf die zich snel door elke ledemaat van mijn lichaam verspreidde.
Ik fronste, ik wist zeker dat er iets mis was. Ik sprintte de laatste paar meter naar de voordeur, en ramde de sleutel paniekerig in het slot. Terwijl ik naar de woonkamer snelde, hoorde ik stemmen, in gesprek.
Ik gooide de deur open en mijn mond viel open toen ik geconfronteerd werd met wat, of beter gezegd wie, zich in de kamer bevond.

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 18:11 ]

Great minds think alike.

Elric Derun

Als ik een metaale pijp aan de muur zie hangen lach ik even, ik knik even naar de jongen en klim dan omhoog via de pijp. Als snel beland ik op het dak en kijk mijn ogen uit, torens zo hoog als de wolken, het is niet te geloven op elke vierkante meter wel een huis en hier en daar een boom. Wat is dit voor een plek.

Tanlor Cardiel

Ik merk dat de sluipmoordenaar zijn plek weer heeft gevonden waarna ik door loop en bij een soort vreemde deur kom, ik zie drie personen aan de andere kant staan, is dit glas? Ik doe de deur open waarna ik naast hun sta 'Wonderbaarlijke wereld is het niet?' vraag ik dan terwijl ik om mij heen kijk.

Cecily Amelia Chauncey
'Ik heb geen flauw idee, maar we zijn in ieder geval niet meer thuis,' zegt Anthony.
'Laten we maar snel verder lopen,' zeg ik waarna ik begin te lopen en ik trek hem daarbij weer mee. Met grote ogen kijk ik naar de rare bewegende dingen. Sommige hebben vier wielen, net als een koets maar er is niets wat het trek. Er zijn ook dingen met maar twee wielen, daar zit maar één persoon op. 'Het bevalt me hier niet,' mompel ik. Het valt me op dat meer mensen rare kleren dragen en dat ze nogal naar onze kleren kijken. 'Misschien moeten we onze kleren verwisselen'.
'Wonderbaarlijke wereld is het niet?' vraagt iemand dan.
Ik kijk op en zie een jongen staan die ik net ook in de kamer met de rare mensen zag. Aan de kleren te zien komt hij uit onze tijd.
'Ik vind het nogal vreemd,' antwoord ik.

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 18:26 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Grace Sawyer

"Natuurlijk is dat niet alles," Zei ik en deed moeite om niet met mijn ogen te rollen. "Er is veel meer, waar jullie waarschijnlijk bang voor zouden zijn, maar als ik werkelijk alles moet vertellen, ben ik morgen nog bezig."
Mijn ogen gleden over zijn kledij en bleven hangen bij zijn kap.
"Doe je eigenlijk ooit je kap af?" Vroeg ik plots vanuit het niets.
Ik was nu al een tijdje met hem aan het praten en had nog steeds geen echte blik over zijn gezicht kunnen hebben.
Wanneer Rachel binnen kwam, was ik ergens wel opgelucht.
"Rachel, eindelijk" Zuchtte ik en lachte een beetje ongemakkelijk. "Er is wat fout gelopen vrees ik."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{Bisous check even Tanlor's ding Hij staat naast jullie en zei wat }

Paddo schreef:
{Bisous check even Tanlor's ding Hij staat naast jullie en zei wat }

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rachel Elizabeth Davies
Starend naar de mensen in het midden van de woonkamer, schuifelde ik naar Grace toe, een ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht.
'Wat is hier in vredesnaam aan de hand?' siste ik naar Grace. Mijn ogen schoten nerveus naar een blonde vrouw met een blauwe kap op haar hoofd, die dezelfde kleur als haar vreemde, middeleeuwse jurk had. Ze staarde naar een wekker die in stukken aan haar voeten lag. Wat gebeurde hier?

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 18:53 ]

Great minds think alike.

Anthony Everfire

'Laten we maar snel verder lopen,' zei ze en ze begon weer te lopen. Mij trok ze weer mee en ik Emmelie. 'Het bevalt me hier niet,' mompelde ze. Ik voelde me aangestaard door de mensen in vreemde kleding. Waarom keken ze ons raar aan? Hun waren diegene die raar gekleed waren. 'Wonderbaarlijke wereld is het niet?' vroeg iemand. Ik keek om en hij kwam me vaag bekend voor. Hij had wel gewone kleding aan. 'Ik vind het nogal vreemd,' antwoordde Cecily. Ik knikte. Ik was het met haar eens. 'Wat is dit?' vroeg ik aan de jongen. 'Waar zijn wij?'


[Ik zal zo wel een keer vanuit Emmelie schrijven xd.]

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[aangepast ;p]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{Hahaha hij was ook al buiten Maar was nog een doodlopen steegje in gelopen om iets te doen (: }

Tanlor Cardiel

Ik lach even 'Vreemd is het altijd, maar nu we hier toch zijn kunnen we aardig wat leren van de mensen hier' zeg ik dan en kijk het groepje aan 'Onze paarden zijn snel, maar hoe snel zou zo'n beest met vier wielen zijn? Vragen die je pas weet als je het ontdekt' zeg ik met een lachje. 'En waar we zijn? De 21ste eeuw hoorde ik dat meisje met de vuurrode haren zeggen, blijkbaar zitten we niet meer in onze tijd maar de toekomst' en ik kijk weer naar alles wat voorbij komt, de mensen, de metaale viewielige beesten en soms een winkel in.

Elric Derun

Ik ren over de daken heen waarna ik van dak tot dak spring en ergens even stop, het is net hoog genoeg om over alle huizen te kijken. Ik lach even en zie een erg hoog gebouw waar ik naartoe begin te rennen, als ik daar ben klim ik er meteen op. Het duurt even om bij de top te komen maar eenmaal daar kijk ik mijn ogen uit, de stad is gigantisch, grooter dan welk koningrijk dan ook.

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 18:35 ]

[Iemand mijn personage ontmoeten *bored*]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Cecily Amelia Chauncey
'Vreemd is het altijd, maar nu we hier toch zijn kunnen we aardig wat leren van de mensen hier. Onze paarden zijn snel, maar hoe snel zou zo'n beest met vier wielen zijn? Vragen die je pas weet als je het ontdekt' zegt hij met een lachje.
'Wat is dit? Waar zijn wij?' vraagt Anthony.
'En waar we zijn? De 21ste eeuw hoorde ik dat meisje met de vuurrode haren zeggen, blijkbaar zitten we niet meer in onze tijd maar de toekomst,' antwoord de jongen.
'De toekomst hmmm,' mompel ik. De mensen blijven ons maar aan kijken waardoor ik me iets wat ongemakkelijk begin te voelen.
'Misschien kunnen we beter ergens anders heen gaan,' zeg ik. 'Voordat mensen ons vragen gaan stellen'. Maar het is al te laat want er komt een groepje jongens op ons afgelopen. Ik schat ze rond Anthony's leeftijd.

To the stars who listen — and the dreams that are answered