[RPG] New Kingdom [één] - Speeltopics

Ver weg, in een ander decennium, is er een koninkrijk met een koning die nooit de steun van zijn volk had gekregen, was het niet dat ze bang voor hem waren. Deze koning heeft namelijk de echte, oorspronkelijke koningin van dit land vermoord.

Er zijn in dit koninkrijk tegenwoordig twee volken: het ene is trouw aan de nieuwe koning en leeft op het land in de buurt van het paleis.
Maar diep in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, leeft er nog een groep mensen: mensen die allemaal hun eigen reden hebben om de nieuwe koning te haten, allemaal op de één of andere manier in aanraking zijn geweest met de gruwelijke daden van deze nieuwe koning. De mensen strijden, vechten, trainen, wachtend tot het moment dat ze de strijd aan kunnen gaan met de koning.

[ bericht aangepast op 15 juni 2012 - 21:49 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Mylox schreef:
[sorry dat alles misging, mensen. Ik ga maar slapen.]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Marilyn Avellana Pendragon

De drang om hem een schop tegen zijn achterste te geven was erg groot, maar aangezien ik niemand kwaad wilde maken, en al zeker geen soldaat, hield ik me wat in.
"Je ziet er me een Fornell uit...Zo heette het zwijn van keukenhulp ook." Een uitdagende grijns stond op mijn lippen te lezen. "En wat de hakken betreft, simpel na jaren oefenen ben ik heel wat gewend."
Dacht hij nu echt dat ik mijn hoogste schoenen zou aandoen?
Ietsje verderop stond het paard dat ze voor mij er hadden gezadeld.
Mijn koffer en nog wat spullen zaten netjes in de zaken aan zijn flanken.
"Het lijkt er op dat hij mijn vervoer is."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Maria Ciara Maunier
'Nee' antwoordde ik terwijl ik een glimlach op mijn gezicht dwong en mezelf dwong niet met mijn ogen te gaan rollen. Ja joh, laat me maar lekker nog meer voelen hoe weinig ik weet, hoe goed jij in alles bent en wat jij allemaal wel kan, dacht ik. Misschien moest zij mijn rol als prinses maar op zich gaan namen. Ze had namelijk toch al de koninklijke ring om en bijna alle spullen die me dierbaar waren in haar bezit.

Keep your head up, keep your heart strong

Lynnette Charlene Livingston
'Nee,' Ik knikte. 'Dan betrekken we je er meer bij. Het zou oneerlijk zijn als je niets weet wat er allemaal gebeurt.' Ik keek even rond. Ik zag nog niemand aankomen. Ik keek even naar links en vervolgens weer naar recht. 'Over die spullen die allemaal gestolen waren en van de koningin waren. Je moet ze nog zien,' Zei ik tegen haar. 'Ik zit eigenlijk nog steeds te wachten tot een nabestaanden of iemand uit haar familie ze komen halen, want ze zijn niet van mij. We halen allen terug wat gestolen en afgenomen is van het land,' Ik keek haar even aan.

[ bericht aangepast op 15 juni 2012 - 22:45 ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Leon James Smith
"Je ziet er me een Fornell uit...Zo heette het zwijn van keukenhulp ook."
Autch! Die had ik niet van Marilyn verwacht. Ik geef -ja tuurlijk- blik en loop dan richting het zwarte grote paard.
"Nee bedankt. Gelukkig heb ik niet zo'n bekakte naam. Het is Leon."
Als een gentlemen help ik Marilyn het paard op. Als ze protest wil maken, snoer ik haar meteen de mond.
"Kom op zeg, ik ben nog wel een beetje een heer van mezelf."
Als Marilyn eindelijk zit, spring ik met een soepele sprong achter haar in het zadel. Als ze achterom kijkt, zeg ik nonchalant: "Wat je dacht toch echt niet dat ik ging lopen?"
Ik spoor het beest aan en direct begint het te lopen. We moeten het dorp doorsteken, een klein stukje door het bos en uiteindelijk zit de grote villa daar aan de rand van het bos, nog net op het uiterste randje van het dorp. Ik zou ook door het dorp kunnen trekken, maar een klein stukje bos is sneller. Ik hoop voor Marilyn dat ze het niet erg vind om vies te worden.

It's never gonna happen, Guys.

Maria Ciara Maunier
'Het zal je misschien verbazen, maar die zijn allemaal dood' zei ik, een stuk feller dan ik bedoeld had. Ze had gewoon van mijn spullen af moeten blijven. Ze kon nu wel mooi zeggen dat ze wachtte tot ik ze op kwam halen, maar ze waren niet van haar. Hoewel deze nieuwe koning heerste in het kasteel was de kasteel nog steeds de enigste plek waar deze spullen echt veilig waren. Als zij ze had laten liggen, wisten een stuk minder mensen namelijk van het bestaan van deze spullen af...

Keep your head up, keep your heart strong

Lynnette Charlene Livingston
'Het zal je misschien verbazen, maar die zijn allemaal dood,' Zei ze fel. Misschien bedoelde ze het niet zo. 'Ik weet het. Ik heb mensen uit het kasteel zien afgevoerd worden. Mijn vader werkte in het kasteel. Hij heeft de overlevende berecht en opgesloten. Hij vertelde altijd dat niet iedereen dood was of opgesloten en sommige weggevlucht waren,' Vertelde ik en keek even naar links. 'We hopen gewoon allemaal dan er nog iemand over is. Hopelijk komt er ooit een dag wanneer iemand van de familie terug komt. Zo kan het land en spullen terug gaan naar de rechtmatige eigenaar,' Ik was niet de enige die er zo over dacht. Hoop, was namelijk iets waar veel mensen aan vast konden houden.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Marilyn Avellana Pendragon

"Nu we toch enige tijd aan elkaar vastzitten," Begon ik terwijl ik me ergens vast aan probeerde te houden zodat ik niet van het paard zou vallen. "Kan je even goed over jezelf vertellen, dan gaat de tijd sneller."
Het paard ging er op een stevig tempo vandoor en stiekem genoot ik daar ook van.
Door de snelheid van het paard, vloog de kap van mijn cape af mijn hoofd, waardoor mijn zwarte bos krullen tevoorschijn kwam.
Snel greep ik de kap weer vast en trok ze netjes terug over mijn hoofd, niet dat het veel zin had maar op die manier bleven mijn haren uit mijn gezicht.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Maria Ciara Maunier
Toen ze me vertelde dat iedereen wachtte tot iemand uit de koninklijke familie terug kwam, schudde ik met mijn hoofd. 'Ze zullen die jongen of dat meisje nooit accepteren als ze terug komt' vertelde ik haar 'Ze... of hij... heeft hun verlaten op het moment dat ze haar... of hem... het hardste nodig hadden. Zoiezo, Lynette, er zijn echt heel veel mensen die over zijn gestapt naar de kant van de nieuwe koning' Ik wou dat ze gelijk had, maar het was gewoon niet zo. Er was niemand die wachtte of hoopte dat ik terug zou keren.

Keep your head up, keep your heart strong

[Ik reageer morgen. Ben nu iets te moe ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Leon James Smith
"Nu we toch enige tijd aan elkaar vastzitten, kan je even goed over jezelf vertellen, dan gaat de tijd sneller." Brommend geef ik antwoord. Over mezelf vertellen aan haar? Nooit. Mijn verleden is te pijnlijk om te vertellen. Als ik eraan terug denk, zakt voor heel even mijn masker af en is mijn grote verdriet op mijn gezicht te lezen. Meteen verwerp ik de gedachte. Ik moest niet denken aan mijn verleden, ik had nu een nieuw leven.
"Niets bijzonders. Ik werk, ik train. Af en toe een opdracht tussendoor."
Meer hoeft ze niet over mij te weten. Ik was niet iemand die mijn gevoelens deelde, zeker niet met een hofdame. Om van de vraag af te zijn, stelde ik hem terug. Waarschijnlijk praatte Marilyn honderuit en hoefde ik niet over mezelf te praten. "Nou is het jou beurt om iets te vertellen."

It's never gonna happen, Guys.

Marilyn Avellana Pendragon

"Nou is het jou beurt om iets te vertellen." Hoorde ik hem achter me zeggen.
Ik beet even op mijn onderlip en was voor enkele seconden stil.
"Ik ben een wees," Zei ik bedenkelijk en boog mijn hoofd lichtjes naar beneden. "Vader vermoord bij een roof vlak voor ik werd geboren en moeder, een hofdame is kort na mijn geboorte gestorven."
Ik merkte nu pas dat ik met mijn vingers in de manen van het paard was gaan friemelen.
"Niets bijzonders dus," Ik probeerde luchtig te klinken maar had het gevoel dat het niet bepaald lukte.
Om mijn gedachten te verzetten, keek ik naar alles wat voorbij flitste en was misschien best blij dat ik Leon niet kon aankijken.
Mijn arrogantie was verdwenen waardoor ik me best kwetsbaar voelde, niet fijn dus.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Leon James Smith
Ik schrik van het verhaal wat Marilyn vertelt. Vertrouwde ze me nu al genoeg om dat te zeggen? Ik leg om haar te steunen een hand op haar been, voor zover dat lukt met de teugels in mijn handen. Ik kan haar gezicht niet zien, maar ik neem aan dat ze me op dit moment niet aan wil kijken. Oké, ik kan een botte boer zijn, maar niet altijd. In een opwelling komt opeens het hoge woord eruit.
"Mijn ouders zijn vermoord, vlak voor mijn neus."
Verbaasd om mijn eigen woorden weet ik niet waar ik moet kijken. Opeens wordt ik woedend op mezelf en reageer dat deels op Marilyn af.
"Dat vertel je niet verder" grom ik.
Ik kijk over Marilyns cape heen naar voren. Ik wou haar gezicht niet zien, ik wou haar medelijden niet zien. Ik was niet iemand die bij de pakken neer ging zitten. Ik was verder gegaan met mijn leven, met nog maar één doel. Wraak op de mensen die mijn ouders vermoord hadden en op iedereen die nog maar een aanhanger was van het oude regime. Iedereen, die zich daaraan trouw hield, was allemaal een even grote verrader.

It's never gonna happen, Guys.

Marilyn Avellana Pendragon


"Mijn ouders zijn vermoord, vlak voor mijn neus." Hoorde ik hem zeggen waardoor ik mijn hoofd niet langer gebogen hield.
"Dat vertel je niet verder" Gromde hij daarna waarna ik fronsend achteruit keek.
"Waarom zou ik dat in hemelsnaam verder vertellen?" Zei ik zacht, toch was het ongeloof in mijn stem wat hoorbaar. "Denk je echt dat ik zo ben?"
Deze keer viel ik hem niet aan met mijn woorden, maar was gewoon wat verbaasd om zijn denkpatroon.
Ik probeerde zijn reactie te peilen, maar werd er niet veel wijzer van.
"Het spijt me," Zei ik zacht en wendde mijn hoofd een stukje af. "Ik had er niet over moeten beginnen."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Leon James Smith
Op haar eerste vragen geef ik geen antwoord. Ik wil er niet over praten en hou koppig mijn mond. "Het spijt me," Zegt ze zacht. "Ik had er niet over moeten beginnen." Nu begin ik me schuldig te voelen en zuchtend open ik toch mijn mond. "Geeft niet. Kon je niet weten, maar vraag er niet verder naar."
Ik zucht nog eens diep. Sinds wanneer was ik zo'n softie geworden? Ik deelde dit nooit met mensen, zeker niet met meiden. Waarom vertelde ik dit dan aan Marilyn? Ik ga iets beter in het zadel zitten, me ervan bewust dat Marilyn zo nog dichterbij komt te zitten. Ik moet mezelf opnieuw vermannen. Marilyn kreeg nu een kant van mij te zien, die niemand niet had gezien sinds de dood van mijn ouders. Een kant waarvan ik wou dat niemand die zag. Ik zet opnieuw mijn masker op en kijk nors voor me uit. Meer zou Marilyn niet van me te weten komen.

It's never gonna happen, Guys.