[RPG] We're not like the others ~ 9 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 11 sep 2012 - 23:19 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

Verzonken in mijn gedachten staar ik voor me uit, terwijl ik op het bureau zit.
"Maar ik ga, je zegt zelf dat je me niet nodig hebt dus dan kan ik net zo goed gaan. De wonden ga jezelf maar verzorgen, als je me niet nodig hebt hoef ik dat ook niet te doen," hoor ik Feline bits zeggen.
Ik knik kort en loop naar de deur. Buiten de ziekenboeg wacht ik op Feline. Omdat ik niet veel van het gesprek heb gehoord, kan ik niet oordelen en hou mijn mond.

Morticia schreef:
Celeste Jade Fox.
Hij glimlacht lichtjes op wat ik zeg en gaat dan even verzitten.
‘Dankjewel.’ Ook al zegt hij het zegt, ik kan hem toch verstaan en waarna hij zijn ogen sluit, wilde ik eigenlijk opstaan, maar toen hij deze weer opendeed, keek ik hem nieuwsgierig en verwachtingsvol aan.
‘Als je niet voor me wilt zorgen, moet je het maar zeggen.’ Fluisterde hij en sluit dan zijn ogen opnieuw, waardoor er gelijk een zachte glimlach op mijn lippen verscheen en ik voorover boog om hem een kusje op zijn voorhoofd te geven.
‘Dat zal ik zeggen, maar het maakt me niet uit,’ Grinnikte ik zachtjes, ‘Ik zorg graag voor je,’ Mijn vingertoppen liet ik over de zijkant van zijn gezicht glijden en depte toen nog een paar keer om hem wat koelte te geven, waarna ik erbij nadacht dat ik de kracht van het ijs had. Eigenlijk moest ik er wel voorzichtig mee zijn, dus stond ik op en liep met het washandje wat van hem weg, waarna ik me concentreerde en het washandje wat koud maakte.
Daarna begon ik weer te deppen in zijn nek en voorhoofd, hopelijk zou dit wat helpen.

[oeps, bedenk me net dat ik ook nog moet reageren met Aurora en Daphne xd I'm too lazy om die post terug te zoeken dus ik verzin wel iets a.]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Daphne Rachel Walker
Jace geeft geen antwoord op wat ik zei en loopt zonder iets te zeggen de zee in waar hij onder water blijft. Ik kijk een tijdje die kant op maar als hij niet boven komt begin ik toch lichtjes in paniek te raken en loop ik richting de zee. Na even aarzelen duik ik onder water. Doordat de zon al grotendeels weg is, is het lastig enige vormen te zien onder water maar toch zie ik de vage omtrek van een mens. Jace. Ik zwem naar hem toe en trek hem omhoog. Als we weer boven water zijn kijk ik hem iets wat bezorgd aan. 'Dat het voor May niks betekende hoef je nog niet gelijk dit soort dingen te doen'.

Aurora 'Aury' Ember Montgomery
Nadat Philip en ik nog even wat hadden gedronken begin ik me een beetje te vervelen. 'Zullen we zo terug gaan?' vraag ik aan Philip. 'We hebben het avondeten al gemist maar als we geluk hebben is er nog wat over,' vervolg ik en ik laat mezelf alvast van de barkruk glijden om vervolgens de sleutels van de scooter uit zijn jaszak te vissen. 'Wie rijdt er?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden.
Ze draaide zich om zodat ze me dit keer aan kon kijken. ‘Ik heb nooit gezegd dat het jouw schuld is. Ik weet donders goed dat het míjn schuld is dat je hier nu ligt.’ Ze zuchtte en haalde een paar keer diep adem, waarschijnlijk om zichzelf een beetje te kalmeren.
‘Ik zeg alleen maar dat het fijn zou zijn als je je normaal zou gedragen. Het is helemaal niet nodig om steeds zo bits te reageren.’ Toen gleed Feline van het bed af en gebaarde naar Jerry dat hij mee moet komen, tuurlijk, Jerry wel en ik niet. Ik ben een hulpeloze jongen in het ziekenboeg bed. ‘Maar ik ga, je zegt zelf dat je me niet nodig hebt dus dan kan ik net zo goed gaan. De wonden ga jezelf maar verzorgen, als je me niet nodig hebt hoef ik dat ook niet te doen.’ Ze begon al weg te lopen en ik overwoog snel mijn opties. Moest ik wat roepen of haar laten gaan?
‘Hey Miss Chase!’ Riep ik toen maar en ik hoopte dat ze zou stoppen met lopen. ‘Bedankt!’ Vervolgde ik, maar het was niet bits, niet gemeen en ook niet geïrriteerd. Het was met een eerlijke, grappige stem.

(Ik heb even geen zin om met Jace te reageren. 8D)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
Net als ik achter Jerry aan wil lopen roept Aiden wat. 'Het Miss Chase!' Het klinkt anders als net, aardiger. 'Bedankt!'
Ik draai me om en kijk hem lichtelijk geïrriteerd aan. 'Bedankt voor wat?' vraag ik. 'Bedankt voor dat ik weg ga zeker,' mompel ik er achteraan. Ik vouw mijn armen over elkaar en kijk Aiden af wachtend aan. 'Dus waarvoor bedank je me?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden.
Lichtelijk geïrriteerd draait ze zich om en kijkt me aan. "Bedankt voor wat?" vroeg ze. "Bedankt voor dat ik weg ga zeker," mompelde ze, maar nog steeds erg goed te horen.
Ze vouwde haar armen over elkaar en keek me afwachtend aan. "Dus waarvoor bedank je me?" Een lichte, maar zwakke glimlach sierde mijn mond, mijn ogen stonden dof en slaperig.
"Voor het feit dat je eerlijk tegen me was, ik wil jouw toch niet weg." Glimlachte ik zwakjes. Ik voelde me een beetje zwak en slaperig doordat Geovanni de meeste pijn bij me weg had gehaald, het ontnam niet alleen zijn energie, maar het kostte mij ook veel.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
'Voor het feit dat je eerlijk tegen me was, ik wil jouw toch niet weg,' glimlacht hij zwak.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Maar je zei net zelf dat je niemand nodig hebt dus dan loop ik eigenlijk mijn tijd hier te verspillen en kan ik net zo goed iets anders gaan doen'. Ik heb de neiging 'met Jerry' er achteraan te zeggen maar ik doe het toch maar niet. 'Waarom wil je nu ineens wel dat ik blijf?' Serieus, en dan noemen ze meisjes ingewikkeld.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

Feline en Aiden hebben opnieuw een woordenwisseling. Ik negeer alles en leun tegen de deurpost aan. Er lopen wat meiden en jongens voorbij en ik spreek ze aan. We maken een gezellig praatje en daarna lopen ze door.
Ik zucht en werp een blik op Feline die nog steeds half in het kamertje staat. "Hulp nodig?" Vraag ik met een scheve grijns.

Feline Haven Chase
Ik zucht even als Aiden niks meer zegt. Het is nu wel duidelijk dat hij wil dat ik weg ga.
'Hulp nodig?' vraagt Jerry met een scheve grijns.
Ik schud mijn hoofd. 'Nee, we zijn klaar,' antwoord ik met mijn blik nog steeds op Aiden gericht. Dan glijdt mijn blik naar Jerry en ik glimlach lichtjes naar hem waarna ik zijn hand vast pak. Hij is gewoon echt een schat dat hij gebleven is terwijl hij allang weg had kunnen gaan. Ik werp nog een laatste blik op Aiden en ga dan op mijn tenen staan om een licht kusje op Jerry's lippen te drukken. 'Laten we gaan. Aiden heeft toch niemand nodig'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Nee, we zijn klaar," antwoord ze. Enkel is haar blik nog steeds op Aiden gericht. Ik begrijp haar woorden niet en blijf in de deuropening staan.
Wanneer Feline naar me toe loopt en mijn hand vastpakt, streel ik met mijn duim haar hand. Ze drukt een klein kusje op mijn lippen en kijkt me aan.
"Laten we gaan. Aiden heeft toch niemand nodig,"
Ik knik, werp een blik het kamertje en loop dan rustig weg, terwijl ik nog steeds Feline's hand vasthoudt. Die ga ik voorlopig ook niet loslaten.

Aiden Joshua Lloyd.
Ik keek toe hoe ze haar wenkbrauwen ophaalde. ‘Maar je zei net zelf dat je niemand nodig hebt, dus dan loop ik eigenlijk mijn tijd hier te verspillen en kan ik net zo goed iets anders gaan doen.’ Even bijt ik op mijn lip en als ik op een gegeven moment merk dat deze lichtjes begint te bloeden, doordat ik het in mijn mond proef, lik ik er met mijn tong overheen en laat het verder met rust.
‘Waarom wil je nu ineens wel dat ik blijf?’ Omdat ik je leuk vind? Ik kon het wel zeggen, maar iets hield me tegen en trouwens, zij heeft mij vast ook niet nodig, bedacht ik me. Ze heeft Jerry, zo lijkt het ten minste. Dat wordt alleen maar bevestigd als Jerry met een scheve grijns aan Feline vraagt of ze hulp nodig heeft. Vriend, houd je erbuiten, wil ik eigenlijk roepen, maar houd me zwaar in. Als je geen eens een beetje privacy in dit hok krijgt, wat dan wel? En waar blijft die verdomde schooldokter? Stiekem zit hij gewoon in een kamertje met allemaal camera’s te genieten van deze mislukte soap.
Feline schud haar hoofd alleen. ‘Nee, we zijn klaar.’ Ze haalt me uit mijn gedachtes hierdoor en onze blikken kruizen elkaar voor een luttele seconde voordat ze haar ogen weer op Jerry richt. Ik voel een steek door mijn hart gaan als ze zijn hand vast pakt en onbewust balde ik mijn vuisten terwijl ik nog steeds naar het tafereel keek.
Mijn hart begin nog meer steken te krijgen en lijkt wel uit elkaar te scheuren als ze opeens op haar tenen gaat staan om een kusje op Jerry’s lippen te drukken. Vaag hoor ik wat ze zegt met nog steeds in mijn gedachten dat ze hem op zijn lippen kust. ‘Laten we gaan. Aiden heeft toch niemand nodig.’ Ik had daar moeten staan… denk ik telkens, opnieuw en opnieuw. Het duurde dus ook een paar ellenlange momenten voordat ik wist wat ik moest doen of kon reageren, aangezien ik als versteend in de richting bleef kijken waarin ze verdwenen waren.
In alleen nog maar mijn jeans trok ik het dekbed van me af, zodat gelijk mijn hele borstkast zichtbaar werd van het verband en ging staan op mijn blote voeten. Even haalde ik weer mijn tong over mijn droge lippen en ik strompelde in de richting van de deur. Het is toch maar goed dat de schooldokter er niet is, want die zou me tegen gehouden hebben. That good-for-nothing. Alleen Feline was er voor me, en daarom deed ik nu ook eindelijk wat ik eerder had moeten doen. Het zou natuurlijk wel pijn doen als ze me af zou wijzen, maar nu zou ze het in ieder geval wel weten waarom ik zo reageerde, dan zou ze het misschien zelfs snappen.

Toen ik in de deuropening stond, zag ik Feline ergens aan het einde van de gang en ze had nog steeds Jerry’s hand vast. Weer een steek door mijn hart, eentje die steeds pijnlijker leek te doen. Ik verzamel alle energie die ik nog in me heb, haal diep adem en adem weer uit en begin dan te rennen richting hun. Als ik dichtbij ze ben, pak ik Feline’s andere hand, ruk haar andere hand zo uit die van Jerry en trek haar lachend mee ergens naartoe. "Sorry maat, maar ik steel je vriendin even van je!" Roep ik nog naar Jerry, terwijl ik door ren. Een gang door, nog een gang, hoek om, trap op en uiteindelijk trek ik haar ergens mee naar een verlaten gang.

Hijgend kwam ik tot stilstand en laat Feline’s hand dan los, terwijl ik voorover buig en begin te hoesten. Het is een beetje teveel voor me geweest en ik laat me zakken tegen de muur aan. Ik buig mijn hoofd even, probeer de overige energie terug te halen door goed in en uit te ademen en kijk dan weer op naar Feline met een klein glimlachje. Ik sta weer op en omvat met mijn handen haar gezicht.
‘Luister goed,’ begin ik zacht, bijna liefdevol, terwijl mijn ogen zich zo in die van haar boren. ‘Misschien gaat dit heel cliché klinken en ik respecteer de reactie of antwoord die je hierop gaat geven, maar ik moet het eruit, ik moet mijn hart tegen je luchten.’ Ik zucht even en knijp mijn ogen even dicht, waarna ik deze weer open doe en haar aankijk.
‘Ik heb gelogen tegen je. Ik zei dat ik niemand nodig heb, maar dat heb ik wel en diegene ben jij. Ik bedank het eerste moment dat we echt tegen elkaar gingen praten ook al vond ik je toen een klein wijsneusje,’ Glimlachte ik zwakjes, ‘maar nu weet ik zeker dat je niet bij iemand anders hoort, dan bij mij… Feline, ik… ik –’ Ik drukte mijn kaken sterk tegen elkaar en moest moeite doen om niet te veel emoties los te laten.
Ondertussen waren mijn duimen haar wangen zacht aan het strelen. ‘Je maakt me de gelukkigste jongen in de wereld door alleen maar jou aanzicht. Ik wilde je vertellen dat ik het voor jou heb gedaan, de wond opgelopen,’ Eén hand haalde ik van haar gezicht en legde ik op de plek waar de wond was, vlakbij mijn hart. ‘Ik wilde je vertellen dat ik je nooit ga verlaten, maar ik was bang voor wat je reactie erop was, desnoods zal ik voor je vechten. Nee…’ Ik schudde mijn hoofd eventjes, maar keek haar toen weer aan.
‘Ik zal altijd voor je vechten, voor wat ik nu heb. Ik geef niet op. Om je eerlijk te vertellen,’ Dit keer wendde ik mijn gezicht wel af. ‘Ik heb nooit, maar dan echt nooit, zulke sterke gevoelens voor iemand gehad…’

[ bericht aangepast op 15 juli 2012 - 21:49 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
Ik schrik me dood als iemand me ineens mijn andere hand vast pakt en me los rukt van Jerry. 'Sorry maat, maar ik steel je vriendin even van je!' Ik herken het als Aidens stem. Het feit dat hij me lachend mee trekt beangstigd me een beetje. Alsof hij zijn verstand heeft verloren.
Eindelijk komen we in een lege gang tot stilstand en laat hij mijn hand los waarna hij begint te hoesten. Hij zakt tegen de muur in elkaar maar na een tijdje komt er een lichte glimlach op zijn gezicht een komt hij weer overeind. Zijn handen legt hij op de zijkanten van mijn gezicht. ‘Luister goed,' begint hij zacht. Als zijn ogen niet zo in die van mij hadden geboord was ik waarschijnlijk gelijk weggelopen. ‘Misschien gaat dit heel cliché klinken en ik respecteer de reactie of antwoord die je hierop gaat geven, maar ik moet het eruit, ik moet mijn hart tegen je luchten'. Hij zucht, doet zijn ogen dicht en doet ze iets later weer open. 'Ik heb gelogen tegen je. Ik zei dat ik niemand nodig heb, maar dat heb ik wel en diegene ben jij. Ik bedank het eerste moment dat we echt tegen elkaar gingen praten ook al vond ik je toen een klein wijsneusje. Maar nu weet ik zeker dat je niet bij iemand anders hoort, dan bij mij… Feline, ik… ik –' Hij zwijgt even en zijn duimen strelen mijn wangen. ‘Je maakt me de gelukkigste jongen in de wereld door alleen maar jou aanzicht. Ik wilde je vertellen dat ik het voor jou heb gedaan, de wond opgelopen'. Hij haalt één van zijn handen weg en legt die vlak bij zijn hard. ‘Ik wilde je vertellen dat ik je nooit ga verlaten, maar ik was bang voor wat je reactie erop was, desnoods zal ik voor je vechten. Nee… Ik zal altijd voor je vechten, voor wat ik nu heb. Ik geef niet op. Om je eerlijk te vertellen'. Voordat hij verder begint te praten wendt hij zijn gezicht af. ‘Ik heb nooit, maar dan echt nooit, zulke sterke gevoelens voor iemand gehad…’
Ik blijf even als verstijfd staan en uiteindelijk doe ik een stap naar achteren zodat zijn andere hand van mijn gezicht afglijdt. Met grote ogen kijk ik hem aan maar ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen. Ik zucht even en ga met mijn handen door mijn haar. Wat moet ik hier nu weer op zeggen? Ik weet haast wel zeker dat hij de waarheid spreekt, dat kan je gewoon aan zijn stem horen. Maar waarom deed hij dan net zo rot? Of was dat alleen omdat Jerry erbij was. Ik schud verward mijn hoofd en leun tegen de muur waarbij ik Aiden niet aan kijk. Hij is soms echt een schat, maar soms doet hij zo, ik weet niet. En dan heb je nog Jerry, wie me nog nooit in de steek gelaten heeft en wie ik altijd kon vertrouwen.
'Maar,' begin ik na een lange stilte, op een aarzelende toon. Ik zwijg weer even voordat ik verder praat. 'Waarom deed je dan net eerst zo rot?' eindig ik mijn zin terwijl ik hem nog steeds niet aankijk.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Joshua Lloyd.
Verstijfd blijft ze even staan na mijn woorden en ook al was ik zo heldhaftig om het te vertellen, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan nu ik het ook daadwerkelijk eruit had gegooid.
Vooral toen ze een stap naar achteren deed zodat mijn andere hand van haar gezicht afglijdt, waarna ik deze verslagen laat hangen en mijn andere arm ook hetzelfde laat doen. Met grote ogen kijkt ze naar me en ik kan alleen stom gebroken naar haar kijken, ik durf zelfs mijn hand niet meer uit te steken naar haar.
Verward schud zij haar hoofd en leunt tegen de muur aan waarbij ze mij niet aankijkt. Ik zet een stap naar voren, naar haar toe, maar stop dan en slik hoorbaar een brok in mijn keel weg terwijl ik mijn gezicht afwend.
‘Maar,’ Gelijk kijk ik op van het kleine woordje dat uit de mond van Feline kwam, opgelucht dat ze begon te praten na best een ongemakkelijke, lange stilte. Ze klonk eigenlijk wel aarzelend… ‘Waarom deed je dan net eerst zo rot?’ Ze kijkt me nog steeds niet aan, maar ik raap mijn moed weer bij elkaar om de volgende woorden te zeggen. Dit was bijna, bijna, het moeilijkste wat ik had meegemaakt, gevoelens uiten was ik volgens mij nooit echt goed in geweest.
‘Ik durfde het niet tegen je te zeggen, ik was bang dat je me af zou wijzen, dat Jerry je vriendje was…’ Ik viel stil en deed mijn mond weer dicht en wanneer ik dicht genoeg bij haar was, pakte ik voorzichtig haar hand vast en streelde hier zachtjes over alsof ik bang was dat ze deze weg zou trekken of alsof ze zou breken.
‘Het spijt me heel erg als ik je ooit pijn heb gedaan, het is mijn bedoeling niet… Het doet me te veel pijn als je zo verdrietig bent of pijn hebt, ik wil je liever met een glimlach op je lippen zien.’ Zei ik haar eerlijk, maar iets zachter omdat het nog steeds moeilijk voor me was en ik keek omlaag naar haar hand die ik vasthad. ‘Ik voel me zo alleen zonder jou en toen ik erachter kwam dat alleen je aanzicht al goed voor me doet, zelfs als je boos op me bent, schrok ik even omdat ik me nog nooit zo heb gevoeld… Nogmaals, het spijt me… Ik- Ik wilde je nooit pijn doen. Dat was mijn bedoeling, mijn intentie niet…’
Weeral zuchtte ik even, pakte toen haar schouder vast en draaide haar naar me toe zodat ze me aan moest kijken. ‘Ik denk niet dat “I love you” überhaupt kan beschrijven hoeveel ik om je geef.’ Meld ik haar uiteindelijk en kom dan dichterbij, om mijn lippen daarna zacht op die van haar te drukken en hierbij mijn ogen te sluiten.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
'Ik durfde het niet tegen je te zeggen, ik was bang dat je me af zou wijzen, dat Jerry je vriendje was…' Hij zwijgt even en pakt mijn hand vast waar hij zachtjes over heen streelt.
‘Het spijt me heel erg als ik je ooit pijn heb gedaan, het is mijn bedoeling niet… Het doet me te veel pijn als je zo verdrietig bent of pijn hebt, ik wil je liever met een glimlach op je lippen zien'. Hij begint steeds zachter te praten. ‘Ik voel me zo alleen zonder jou en toen ik erachter kwam dat alleen je aanzicht al goed voor me doet, zelfs als je boos op me bent, schrok ik even omdat ik me nog nooit zo heb gevoeld… Nogmaals, het spijt me… Ik- Ik wilde je nooit pijn doen. Dat was mijn bedoeling, mijn intentie niet…' Ik kijk hem nog steeds niet aan maar krijg het wel steeds warmer bij alles wat hij zegt. Dan draait hij me ineens naar zich toe zodat ik hem wel aan móét kijken. 'Ik denk niet dat “I love you” überhaupt kan beschrijven hoeveel ik om je geef.’ Hij komt steeds dichterbij en drukt uiteindelijk zijn lippen op die van mij. Er trekt een raar gevoel door mijn buik heen en het veilige gevoel van vanmiddag komt weer terug. Na nog even aarzelen sla ik mijn armen rond zijn nek en kus ik hem voorzichtig terug.

To the stars who listen — and the dreams that are answered