[RPG] Alcatraz - Three. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 19:06 ]

Victor Benjamin Söderberg

"Tunnelvisie, die excuses gaan niet op Vic. Nooit het zijn niet eens excuses. Er is geen enkel excuus, ik kan het niet goedpraten en jij kan dat al helemaal niet voor me doen. Het ligt er net aan wat je een goede reden vindt."
Ik haal mijn schouder op. Dit is het moment dat ik een sigaret nodig heb. Al is het alleen om er nu een nonchalante haal van de nemen om mijn kracht te herpakken. Maar helaas geen sigaret voor mij, nooit meer. De baksteen in mijn maag wordt daar en tegen alleen maar groter. Als rijzend deeg wordt het langzaam aan groter. Het irriteert me. Ik kan er helemaal niet mee, niet!
"Je gaat me toch niet vertellen dat je mij normaal aan kunt kijken zonder eraan herinnerd te worden wat ik ben. Wat ik gedaan heb, misschien met andere redenen. Betere allicht. Maar ik heb net zo goed mensen van het leven berooft zoals zij bij Mary deden."
Ik knik en bijt op mijn onderlip. Ze heeft nu geen houding meer tegenover me. Ze is 'zichzelf'. In ieder geval de Beau waar ik de voorkeur aan geef dus besluit ik mijn eigen houding ook te laten varen en 'normaal' te doen. Zachtjes kuch ik opnieuw om de baksteen te vermijden.
"Dat zeg ik ook niet. Ik denk sowieso elk moment aan haar, met of zonder jou erbij. Het weegt niet mee in mijn gevoel. Ik keur moorden af inderdaad. Het is een leven waar je aankomt en dat mag niet."
De neiging om meer te zeggen heb ik absoluut niet want het lijkt wel alsof de rijzende baksteen me wilt opblazen.
"Gaat het?"
Zachtjes knik ik.
"Prima," beantwoord ik wat benauwd.

[Ik ben 3 op reis kijken dus ik reageer langzamer/niet.]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Password schreef:
(...)

[Oké, dan gaat Courtney zich misdragen. ]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Courtney Valentina Ferguson.

De bel voor de lunch is gegaan. Ik sta op van mijn bedje in m'n cel en slenter met grote tegenzin richting de eetzaal. Iedere keer weer het zelfde ritme. 's Ochtend ontbijt, 's middags lunch, straks naar buiten en daarna 's avonds weer eten. Een routine om chagrijnig van te worden.
Ik loop naar een van de tafels waar eten staat en smijt het een eind heen ondertussen trap ik een paar stoelen ondersteboven en ga daarna op tafel staan. "Wil iedereen deze vieze troep nog eten?!" Schreeuw ik door de zaal. "Nou, ik in ieder geval niet meer!" Schreeuw ik erachteraan.
"We verzamelen met zijn allen tegen de bewakers. Wij kunnen hier verandering in brengen!" Ik steek mijn hand in de lucht om kracht bij te zetten en slinger een klodder eten een kant op.

Mombasa schreef:
(...)
[Daar doet Ilsa niet zoveel tegen hoor :'D]

[Ah, nou en. Het is gewoon grappig. ]

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

Ik woel door m'n haren, Victor lijkt zich aan te passen aan mijn stemmingswisselingen die -zoals ik nu pas besef- nogal over zullen komen alsof ik schizofreen ben. Ik glimlach even kort bij die gedachte. Hij heeft zijn houding ook laten varen, iets wat ik spiegelen noemde en waar ik nota bene nog een groot voorstander van was ook. Hij kucht even en er gaat een klein belletje rinkelen in mijn hoofd, dat deed hij net ook twee keer. Lijkt me niet zo'n goed voorteken
"Dat zeg ik ook niet. Ik denk sowieso elk moment aan haar, met of zonder jou erbij. Het weegt niet mee in mijn gevoel. Ik keur moorden af inderdaad. Het is een leven waar je aankomt en dat mag niet." 
Ik kijk hem even aan, hij is niet de enige weet ik. Wel de enige die me ermee weet te raken alhoewel ik het gevoel van wroeging nog niet toelaat.  Ik geef verder geen reactie niet omdat ik boos ben maar omdat m'n keel pijn doet en ik niet meer wil praten.
'prima,' iets in zijn stem zegt me dat het helemaal niet zo prima gaat. Ik sta op en gris twee borden lunch mee terwijl ik naar zijn kant van de tafel loop. Voorzichtig trek ik hem mee, ik wil hier weg voordat er meer mensen komen maar zijn gezichtsuitdrukking en haast angstige ondertoon in zijn stem wakkeren een angstig gevoel aan in me. Zachtjes dwingend duw ik hem op een stoeltje in de hoek. We zijn hier vlakbij het hok van de cipiers en daarom komt hier amper iemand. Ook geen cipier te bekennen nu. Ik geef hem het bord lunch aan en kijk hem onderzoekend aan. 
'eerlijk?' vraag ik want ik vind hem er niet zo goed uitzien weer wat bleek en een benauwd gezicht. Ik trek een stoel naar me toe en ga naast hem zitten.

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Nicole Joy Eastwood
'Een onderzoek, hmm?' herhaalt Drew. 'En hoe willen ze bewijzen dat ik je misbruikt heb?' zijn stem klinkt koud en kil.
Hij trekt mijn handen verder boven mijn hoofd en houdt ze nu met één hand vast. Met zijn andere hand glijdt hij langs mijn gezicht en speelt hij met mijn haren.
Luca schuift onder tussen een stukje naar beneden over mijn benen heen. Hij maakt mijn broek los en schuift die een stuk naar beneden.
Als hij met zijn handen langs mijn benen streelt slik ik even en begin ik lichtjes te trillen.
'Wil je ook?' vraagt hij aan Drew.
Ik begin nu van binnen echt in paniek te raken en hou mijn benen stijf tegen elkaar gedrukt. 'Flikker allebei gewoon op!' mijn stem klikt niet meer zo sissend en snauwend als eerst.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Delphine Sarah Parker

Vanuit de ingang zie ik Maya binnen komen en meteen verschijnt er een grijns op mijn gezicht, die weerspiegelt wordt bij Maya. Ze komt naar mijn tafeltje toe en ploft neer op de stoel.
'Hey.' mompelt ze en neemt een hap van het bord dat voor haar staat.
'Hoi.' zeg ik, nog steeds glimlachend. 'Ze hebben de eetzaal goed opgeruimd, vind je ook niet?' vraag ik en denk aan de rotzooi die er 's ochtends lag. Ergens heb ik wel medelijden met de mensen die het moesten opruimen, maar onderdruk dat. Dan hadden ze me maar niet op moeten sluiten.

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 20:47 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Luca schuift naar beneden en friemelt aan haar knoop. Voor ik het weet zie ik haar prachtige zwarte slipje.
Hij laat zijn handen langs haar beneden glijden en er vormt opnieuw kippenvel op haar armen. Het is gewoon fantastisch om te zien hoe ze spartelt en zich verzet. Weet ze echt niet dat ze er aan moet geloven? Ze wordt misbruikt of ze het wil of niet.
Ik zie dat Nicole zachtjes trilt. Je kan het bijna niet zien, maar ze trilt wel. Ah, ze is dus toch bang.
Luca kijkt op. "Wil jij ook?" Vraagt hij aan me.
Ik knik kort. "Absoluut. Laat mij maar even," Zeg ik met een grijns en kijk naar Nicole. Ze drukt haar beneden stijf tegen elkaar aan.
"Flikker allebei gewoon op!" Ze snauwt niet en ze sist niet. Het is enkel pure angst.
Luca klimt van haar af en pakt haar polsen vast. Nu is het mijn buurt om op haar te bespelen. Ik ga op haar benden zitten en buig voorover, zodat ik haar t-shirt en bh uit kan trekken. Ze heeft echt prachtige borsten.
Ik grijns en laat mijn handen vanaf haar zij, naar haar heupen glijden en daarna laat ik ze spelen bij haar slipje. Ik trek even aan het elastiek en laat mijn vinger langs de randen glijden.

[Ik ga naar bedje toe. Morgen weer school. ):]

[Slaap lekker. Ik ben btw bezig met Victor hoor maar ik wil iets goed maken wat niet wil lukken.]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Maya Juliëtte Adams

Ik lachte. ''Dat hebben ze zeker.'' zei ik, en keek de eetzaal rond. Ergens had ik er wel bewondering voor; ik zou zelf nóóit zo'n grote hoeveelheid troep opruimen. ''Ik heb net een nieuw kamergenoot, ze is echt-'' ik maakte mijn zin niet af, en zuchtte. Ik had niet genoeg scheldwoorden ervoor; wáárom kiezen ze gewoon geen leuke uit? Ik zit hier voor de rest van mijn leven, dan mag ik toch ook wel wat te doen hebben?

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Ik ga douchen, zo terug!]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[slaaplekker ik wacht wel hoor maakt niet uit]

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Victor Benjamin Söderberg

Beau trekt me omhoog. Iets wat verward loop ik achter haar aan. Het is me allemaal onduidelijk wat ik er nu gaat gebeuren of zijn mijn oogkleppen echt zo dicht? Ze duwt me op een stoel en geeft me een bord - ja, hoe moet ik het noemen - voedsel. Met een walgend gezicht kijk ik er naar maar toch neem ik een hap. Simpel weg omdat ik 'nodig' heb. Het papje valt alleen niet goed op de rijzende massa in mijn maag. Ik zet het opzij, dan maar wat minder vandaag dat mag ook wel een keertje.
"Eerlijk?"
Twijfelend kijk ik haar aan. Ik maak mijn lippen vochtig en kijk haar aan.
"Wat benauwd," zeg ik, hoe anders, benauwd.
Ik haal een hand door mijn haar en kijk schichtig om me heen. Ik voel me lichter in mijn hoofd worden. De frisse lucht, dat ik wat ik nodig heb alleen is dat nou net het gene wat er hier niet is.

[Whaa, het wil niet lukken vandaag, sorry.]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Delphine Sarah Parker

Er trekt een lach over Maya's gezicht.
'Dat hebben ze zeker.' zegt ze en zucht diep. 'Ik heb net een nieuw kamergenoot, ze is echt-' Maya maakt rondjes met haar handen om aan te geven dat ze niet het juiste woord vindt voor haar celgenoot. Waarschijnlijk een scheldwoord. Dan bedenk ik me dat ik mijn celgenoot echt al eventjes niet heb gezien, en dat ik me zorgen maak. Waar zou ze zijn?
Ineens hoor ik een stoel op de vloer kletteren en vanuit mijn ooghoek zie ik een meisje dat ik nog niet eerder heb gezien op een tafel kruipen.
'Wil iedereen deze vieze troep nog eten?!' Schreeuwt ze door de zaal.
"Nou, ik in ieder geval niet meer! We verzamelen met zijn allen tegen de bewakers. Wij kunnen hier verandering in brengen!" ze steek haar hand in de lucht om kracht bij haar woorden te zetten en slingert een klodder eten een kant op.
Ik grijns naar Maya. 'De eetzaal zal niet lang zo schoon blijven.'

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien