[RPG] Alcatraz - Two. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Hetcellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ mag, maar hou de details voor je.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Password
• Nicholas Boq Mead - Escritura
• Boy - TheRumIsGone
• Jacob Russell Brand - Tisiphone
• Nessarose Denise Scribe - Escritura
• Girl - Space
• Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS
• Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
• Ilsa Minnie Macke - Mombasa
Nog 1 mannelijke cipier.

Prisoners: (Totaal 14)
• Courtney Valentina Ferguson - Password
• Maya Juliëtte Adams - Aragog
• Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
• Nicole Joy Eastwood - xHeavenlyx
• Chayenne Sharona Lopez - NightShot
• Delphine Sarah Parker - Frodo
• Dakota Moore - Endure
• Mallory Tracy - Assassin
• Diego Palimvor Silence - xJohnnyDepp
• Victor Benjamin Söderberg - Mombasa
• Luca Jones - Assassin
• Jayden Jason Bright - HurtedHeart
• Kylian Scott Hayes - Aotearoa
Nog 1 mannelijke gevangene

Topic's.
Rollen [1].
Rollen [2].
Story.

Cell Division.
Cell 1: Courtney Valentina Ferguson en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Dakota Moore.
Cell 3: Mallory Tracy en Chayenne Sharona Lopez.
Cell 4: Delphine Sarah Parker en Nicole Joy Eastwood.
Cell 5: Diego Palimvor Silence en Jayden Jason Bright.
Cell 6: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.
Cell 7: Kylian Scott Hayes en Boy.

Daily Schedule.

8.30 - 9.30 - Ontbijt.
12.00 - 13.00 - Middageten.
14.00 - 16.00 - Buiten.
18.00 - 19.00 Avondeten.


Have fun!

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 11:43 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Delphine Sarah Parker

Nog steeds voel ik de warmte van zijn hand op mijn rug en krijg de neiging om mijn hoofd tegen zijn schouder aan te vlijen. Ergens ben ik helemaal verward, ik voel nu nog de pijn in mijn arm toen hij me meesleurde, maar dat wil ik het liefst vergeten. Deze kant van Drew is de kant die ik wil onthouden.
Zijn ogen gaan door de cel. Ik merk dat er nog niet veel van mijn spulletjes ligt, maar dat zal nog wel komen. Ondertussen bekijk ik Drew. Dit zou niet mogen. Mijn hart zou niet zo onrustig tegen mijn borstkas mogen bonken als ik bij hem in de buurt ben. En toch kan het me niets schelen. Dan neem ik een besluit; ik heb toch niets te verliezen. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder en probeer zijn reactie te pijlen.

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 11:52 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Dakota Moore.
"Waarom ben je hier?" Ik legde net het laatste kledingstuk in de kast toen mijn celgenote de stilte blijkbaar te lang vond duren. Ik deed mijn kast dicht en draaide me naar haar toe. "Dat hoef je niet te weten," antwoordde ik. Ik had geen zin om allerlei dingen over mezelf aan de grote klok te hangen. De cipiers wist al alles van me. Waar ik gewoond had, met wie, waar ik naar school ging etc. etc. Dat was al meer dan genoeg. En alles wat ze hier over mij wisten zouden ze tegen me kunnen gebruiken, ik was dus van plan wijselijk mijn mond te houden tegenover de andere gevangenen. "Luister, ik ga je niks over mezelf vertellen, dus je hoeft verder niks te vragen," vertelde ik haar voordat ze me nog meer ging vragen of er ene probleem van maakte. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek haar aan. "Zeg, me vertel eens wat over de gang van zaken hier. Wordt alles erg goed bewaakt? Hoe zijn de andere gevangene? Hoe zijn de cipiers?" Ik kon het niet laten en op deze manier leidde ik toch de aandacht van mezelf af en kreeg ik misschien nog nuttige informatie ook.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Chayenne

'Nee, maar dat kunnen we nog steeds doen' grijns ik.
Ik keek rond of er cipiers op ons lette, niet het geval.
'Oké, waar kan de groene zeep liggen hier?' lach ik.
Ik dacht na, misschien een badkamer ofzo?
Terwijl ik nadacht tikte ik weer met mijn schoen op de grond.
Doe ik gewoon automatisch als ik denk.

---

El Diablo.

Maya Juliëtte Adams

Ik trok een wenkbrauw op. Arrogant kind dit. ''Dus jij wilt dat ik je vanalles loop te vertellen over deze plek terwijl ik niks over jou weet?'' ik lachtte spottend, en plofte weer neer op mijn bed. Ze moest niet verwachten dat dingen zo gemakkelijk gingen bij mij, echt niet.
Ik stond hoger dan haar, en dat ging ik haar laten merken ook.

[Ik ben even een paar uurtjes weg, sorry!]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

{Wat kan ik doen met mijn mannelijke bewaker?}

---

Don't be like the rest of them, darling

De nieuwe gevangene Dakota komen checken, lol.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Ik reageer zometeen, eerst even douchen. (:]

[ben ik weer]

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

Mijn spieren spannen zich aan en mijn lichaam verstijft als hij zijn arm om m'n schouders slaat. Hij heeft het gezien, opgemerkt. Alles waar ik tien jaar zolang aan gewerkt heb weggegooid door een moment van pure zwakte. Een seconde voel ik de woede opborrelen en wil ik zijn arm van m'n schouders duwen om hem vervolgens flink op z'n bek te slaan. Mijn arm beweegt niet zoals ik het wil en ik voel alle energie weer wegzakken. Allemaal in een paar secondes daarna krijg ik langzaam mijn vermogen terug om helder na te denken. Ik ga rechtop zitten en kijk hem aan. Nog steeds ben ik niet van plan hem ook maar iets over mezelf te vertellen. Toch lijkt er iets veranderd, ik zou graag terug willen naar het moment dat ik aan de eettafel zat. Mijn stukje opvoerde en hatelijke opmerkingen naar zijn hoofd slingerde zo een uurtje geleden pas. Het lijkt maanden geleden, ik ben in de war, verlang terug naar het gevoel van veiligheid. 
"We zouden gaan samenwonen, gaan trouwen. Ik zou 'mijn meisjes' laten gaan en samen zouden we een echte toekomst beginnen. Maar toen we het wilden bespreken werd ze vermoord. De andere waren boos. Ik mocht mijn meiden niet laten gaan. Ze zouden alles verlinken dus er zat niets anders op om Mary 'uit de weg te ruimen' zoals ze dat altijd zo mooi zeiden".  
Ik strijk mijn haren naar achteren en veeg een pluisje van m'n shirt
'dat is...,' ik maak mijn zin niet verder af en wrijf even met mijn duim over de rug van zijn hand die ik nog steeds vast heb
'hoe is het gebeurd,' vraag ik voorzichtig. Domme vraag, ik denk aan de moorden die ik heb gepleegd, kogel door het hoofd, altijd zonder uitzondering. Ik hap even naar adem. Voor het eerst roep ik het wraakgevoel zelf naar boven. Pure haat om eventuele andere gevoelens te overstemmen. Ik wil niet weten of ik spijt heb, dit is de slachtoffer kant. Ik kan hier niet gewetenloos zitten terwijl ik mensen hetzelfde heb aan gedaan. Hij weet het waarom zit hij hier nog, iedereen weet het. Iedereen, ik niet, ik wil niet weten.

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Dakota Moore.
"Dus jij wilt dat ik je vanalles loop te vertellen over deze plek terwijl ik niks over jou weet?" vroeg ze me en ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Zoiets ja, die twee hebben immers niks met elkaar te maken," zei ik en trok kort één mondhoek omhoog, een irritant trekje wat ik maar niet kon afleren. "Maar als je niks wilt vertellen kom ik er zelf ook wel uit," voegde ik er aan toe, "ik heb jouw hulp niet nodig." Ik slaakte een zucht en ijsbeerde kort op en neer voordat ik op mijn bed ging zitten. Wat moest ik doen in deze cel? Ik had niks, geen boeken, geen papier met potlood of pen, muziek.. Ik draaide verveeld een lok haar rond mijn vinger, ik keek nu al uit naar de lunch en dan niet alleen vanwege het eten. Lunch betekende even weg kunnen uit dit kleine hok. Hier ging ik het niet lang volhouden, vooral niet met haar als kamergenoot. Ik trok mijn voeten op het bed wat beter bleek te zijn dan ik had verwacht. Eigenlijk had ik gedacht dat ik zo'n harde plank als bed zou krijgen, maar het bed viel me reuze mee, hier kwam ik de nachten gerust mee door.

Als je elke keer met 3 regels komt kan ik ook niet veel schrijven..

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Victor Benjamin Söderberg

"Dat is....is het gebeurd."
Ik haal diep adem en kuch zachtjes.
"Ze hebben haar opgewacht en meegenomen," begin ik voorzichtig. "Ze hebben haar verkracht, gemarteld en daarna op dierlijke wijze vermoord. Haar ogen uitgestoken. Haar vastgebonden aan een ijzeren bank. Haar vel eraf gehaald en ratten ophaar los gelaten, ze leefde toen nog."
Mijn stem breekt en ik ril. Als ik hen ooit nog tegen kom - mocht mijn onschuld bewezen worden - dan zou ik ze stuk voor stuk het zelfde aandoen.
"Ze heeft geleden door mijn toe doen. Weet je hoe het voelt als je iemand vind waarvan je houdt zo mishandeld, zo gedood?"
Het antwoord op de vraag hoef ik eigenlijk niet eens. Ik zou er niets mee kunnen doen. Ik voel mijn maag omdraaien en een zuur goedje mijn mond inlopen. Met allemacht slik ik het weer terug, het is dezelfde domme reactie als toen.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Sorry daarvoor, ik had nogal haast omdat ik weg moest ik zit nu op mijn mobiel, dus sorry voor eventuele foutjes ofzo]

Maya
Een spottend lachje verliet mijn mond, maar ik ging er verder niet op in. Ik heb er lang genoeg de tijd voor gehad, maar nu moest ik de cel goed observeren. Dat was belangrijk bij ontsnappingen, bedacht ik me. Ik zag een camera boven het toilet die de ruimte filmde, maar de toilet zelf niet. Misschien kon ik een gat maken in het plafond daarboven.. Dat was optie één. Zuchtend liet ik me languit op het bed vallen, en wachtte geduldig op de lunch. Waarom moest precies ik nou zo'n kamergenoot hebben? Ik had gehoopt op een interessant iemand, dan had ik tenminste wat te doen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[En we hebben weer iemand nodig haha.]

Luca Jones

Ze werpt me een dodelijke blik toe. "Als je denkt dat ik ook maar een heel klein beetje zin heb in dit dan ben je nog gestoorder en gekker in de verrotte kop van je dan ik al dacht." Ze zucht. "Waarom kan je niet gewoon iemand anders hier pakken?"
Ik hou haar beide handen vast met één van mijn handen en aai met mijn nu vrijgekomen hand over haar wang, zacht en teder, zoals je bij een geliefde zou doen. Al is dit geen liefdesspel.
"Ik weet wel dat jíj er geen zin in hebt, maar ik wel. Dus we kunnen het net zo goed makkelijk maken voor ons beiden." vertel ik haar. "Iemand anders? Omdat jij mij de kans bood door naast me te komen zitten en er zo mooi en vrouwelijk uitziet."

---

Your make-up is terrible

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

Hij slikt "Ze hebben haar opgewacht en meegenomen. Ze hebben haar verkracht, gemarteld en daarna op dierlijke wijze vermoord. Haar ogen uitgestoken. Haar vastgebonden aan een ijzeren bank. Haar vel eraf gehaald en ratten ophaar los gelaten, ze leefde toen nog." 
Ik huiver dat is onmenselijk zelfs voor mijn begrippen. Hij rilt en op dat moment breekt er iets in me. Het is niets engs niets blijvend, een momentopname maar ik begrijp hem al zou ik het me nooit op die manier kunnen beleven als hij nu deed. Nu sla ik op mijn beurt een arm om z'n schouder en sus zacht.
"Ze heeft geleden door mijn toe doen. Weet je hoe het voelt als je iemand vind waarvan je houdt zo mishandeld, zo gedood?"  ik weet niet hoe het is met Scarlett en Daan was het anders simpel kogeltje dagelijkse kost, minder erg.
 'stop het is genoeg voor nu oké, ' zeg ik zacht en bijna onhoorbaar. hij doet zichzelf zo ongelooflijk veel pijn door dit op te halen, het is zijn schuld niet. Niet echt. Ik zie hem kokhalzen en aai rustig over z'n rug. 'Vic,' zeg ik alleen maar zachtjes en bezorgd

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Victor Benjamin Söderberg

"Stop, het is genoeg voor nu, oké."
Ik knik braafjes en laat haar hand los. Mijn hoofd laat ik op mijn handen steunen en ik kijk naar de grond.
"Vic."
De zouten tranen lopen weer over mijn wangen. Ik proef ze op mijn lippen. Opnieuw ril ik. Het beeld van Mary zal nooit, maar dan ook nooit, meer verdwijnen. Ik dacht dat ik alles in de wereld was. Dat de wereld om mij draaide maar het bracht me naar aarde. Het enige wat ik kan zeggen is dat de aarde absoluut niet bevalt. Ik wil naar Mary toe, zo snel mogelijk. Maar mezelf van kant maken zal ik nooit doen. Dan geef ik Mary's weggenomen leven op. Ik heb de kans om door te leven en daarvan moet ik iets maken. Ik neem mijn verantwoordelijkheden. Het heeft me serieuzer gemaakt maar zodra ik hier kwam stortte ik weer in. Klootzak. Ik snap niet dat er mensen zijn die überhaupt in mijn buurt willen zijn. Ik ben verschrikkelijk. Ik had Mary tegen moeten houden. Haar moeten redden, zoals een vriend moet doen. Bescherming. Ik leefde niet in die wereld. Ik leefde in mijn eigen egoïstische wereld. Opnieuw komt er een zurig goedje mijn slokdarm in. Uit ervaring weet ik dat het nu niet heel lang meer gaat duren, ik ga mezelf helemaal gek maken. Mijn lichaam druk ik tegen die van Beau aan, ter bescherming voor mezelf.
"Ik kan het gewoon niet meer," fluister ik bijna onhoorbaar.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[ Vraagje, waar is iedereen ? ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.