[RPG] Alcatraz - Two. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Hetcellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ mag, maar hou de details voor je.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Password
• Nicholas Boq Mead - Escritura
• Boy - TheRumIsGone
• Jacob Russell Brand - Tisiphone
• Nessarose Denise Scribe - Escritura
• Girl - Space
• Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS
• Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
• Ilsa Minnie Macke - Mombasa
Nog 1 mannelijke cipier.

Prisoners: (Totaal 14)
• Courtney Valentina Ferguson - Password
• Maya Juliëtte Adams - Aragog
• Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
• Nicole Joy Eastwood - xHeavenlyx
• Chayenne Sharona Lopez - NightShot
• Delphine Sarah Parker - Frodo
• Dakota Moore - Endure
• Mallory Tracy - Assassin
• Diego Palimvor Silence - xJohnnyDepp
• Victor Benjamin Söderberg - Mombasa
• Luca Jones - Assassin
• Jayden Jason Bright - HurtedHeart
• Kylian Scott Hayes - Aotearoa
Nog 1 mannelijke gevangene

Topic's.
Rollen [1].
Rollen [2].
Story.

Cell Division.
Cell 1: Courtney Valentina Ferguson en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Dakota Moore.
Cell 3: Mallory Tracy en Chayenne Sharona Lopez.
Cell 4: Delphine Sarah Parker en Nicole Joy Eastwood.
Cell 5: Diego Palimvor Silence en Jayden Jason Bright.
Cell 6: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.
Cell 7: Kylian Scott Hayes en Boy.

Daily Schedule.

8.30 - 9.30 - Ontbijt.
12.00 - 13.00 - Middageten.
14.00 - 16.00 - Buiten.
18.00 - 19.00 Avondeten.


Have fun!

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 11:43 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Password schreef:
(...)

[Dan wel op Drew's manier. ]

[Maakt niet uit a.]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

"Jij zal nóóit macht over mij hebben." sis ik en werpt me alweer een woedende blik toe. Ik lach zacht terwijl ze aan haar polsen blijft rukken.
"Oh maar lieverd, ik héb je al voor een groot deel in mijn macht." antwoord ik erop.
Ik knijp ruw in haar polsen zodat ze ophoud, voordat mijn vingers pijn gaan doen. Ik buig me naar haar toe en kus haar ruw in haar nek.
"Je hebt nog steeds je naam niet gezegd." constateer ik in haar oor.
Ik weet gewoon graag de namen van mijn slachtoffers. Ik adem uit naast haar oor en duw daarna ruw mijn lippen op die van haar, om ze er al even snel af te halen.

---

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
'Oh maar lieverd, ik héb je al voor een groot deel in mijn macht,' zegt hij.
Hij knijpt ruw in mijn polsen en ik trek even een pijnlijk gezicht. Ik weet zeker dat de vorm van zijn handen nu wel ongeveer in mijn polsen staan.
Ik kronkel wat heen en weer als hij ruw in mijn nek kust.
'Je hebt nog steeds je naam niet gezegd,' zegt hij in mijn oor.
Ik ril als ik zijn adem op mijn huid voel.
Als hij zijn lippen ruw op de mijne drukt draai ik onmiddellijk mijn hoofd weg. 'En die ga ik ook niet zeggen.' sis ik zonder hem aan te kijken.

[Reageer misschien wat langzamer. Moet een verslag over de Deense woningmarkt schrijven voor eco -_-]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Delphine Sarah Parker

Eerst voel ik hoe Drew zijn spieren spant. Maar net als ik mijn hoofd terug wil trekken, ontspant hij. Ik kan het niet laten om te glimlachen. Een brede lach, met mijn tanden ontbloot en 2 kuiltjes in mijn wangen. Zijn arm ligt nog steeds om me heen en ik houd van het gewicht op mijn schouder. Zo veilig, alsof niemand me nu iets kan doen. Lucas niet, de eenzaamheid niet, niets kan me deren.
Ineens hoor ik een hoge schreeuw van een meisje en dingen die de grond op worden gegooid.
"De plicht roept." zegt Drew en hij staat voorzichtig op. Ik probeer de teleurstelling te verbergen en houd mijn ogen op de grond gericht. Dan pas zie ik Drew's uitgestoken hand en neem die dankbaar aan. Zo laat hij me achter, met brandende wangen en een gelukzalige gloed over mijn gedachten.

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 15:01 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

[Ik wacht wel even op Drews post.]

---

Your make-up is terrible

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Delphine houdt haar ogen op de grond gericht en pakt mijn hand aan. Ik trek haar rustig overeind om daarna haar hand weer los te laten. Ik trek mijn broek op en mijn grijze trui goed.
Ik open de deur met de zilveren sleutel. Deze sleutel heeft nu zeker een andere betekenis gekregen. Iedere cel heeft een andere sleutel en bij iedere sleutel krijg ik een ander gevoel.
Voordat ik de deur van de cel sluit, geef ik haar een kleine knipoog, dicht de deur dan en doe deze op slot.
Ik loop verder de hal in en hoor al snel genoeg geschreeuw. De celdeur staat op een kiertje. Ik duw de deur open. Gelukkig kraakt de deur niet, anders had ik mezelf al verrraden. Ik stap stilletjes de kamer binnen. Op het bordje op de deur staat; Victor en Luca. Beide hebben al vaak genoeg gevochten of zich niet aan de regels gehouden. Zelf lap ik de cipiers regels ook aan mijn laars, dus op dat gebied heb ik er geen problemen mee dat ze zich niet gedragen.
Ik duw de deur verder open en kijk naar het schouwspel dat zich voor me op het bed afspeelt. Luca ligt boven op Nicole. Hij buigt zich over haar heen.
"En die ga ik ook niet zeggen," Sist Nicole.
Zo aan Luca's houding te zien is hij weer bezig met een van zijn pleziertjes.
"Hey Luca," Roep ik naar hem. "Moet ik helpen?" Vervolg ik met een grijns.

[jah ik heb verbinding hier maar reageer wel heel sloom]

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-
Hij zakt tegen de muur, ik weet dat ik dit keer niets kan doen. Dit is mijn schuid ik heb hem pijn gedaan. Zelfs wanneer ik het niet bewust wil doe ik mensen pijn, mooi is dat. Ik blijf roerloos zitten en bijt op mijn lip totdat ik bloed proef, zolang ik de tranen maar tegenhou. Zo die carrière als actrice kan ik dus wel vergeten. Ik mag me niet laten kennen nog steeds niet, nu niet, nooit niet zelfs niet bij Victor. Al is dat al half mislukt.
'waarom?' Die vraag zag ik aankomen, hij verrast me niet en als ik mijn hoofd optil zie ik dat hij me nog steeds niet aankijkt.
'wraak, haat en angst,' zeg ik zacht met een geforceerde ongeïnteresseerdheid in mijn stem die ik zo monotoon en neutraal mogelijk probeer te houden. Ik duw mezelf overeind. Leg mijn hand onder zijn kin en draai zijn gezicht voorzichtig mijn kant op zodat hij me wel aan moet kijken. Ik boor mijn ogen in de Zijne
'Ik kan je niet vragen om me te begrijpen want ik weet dat het geen redelijke vraag is, ik kan je niet vragen erdoorheen te kijken of te doen alsof je het niet erg vind juist om wat je me hebt verteld net. Ik kan je niets meer vragen daar heb ik geen recht op vind je niet. Je hebt het beeld dat ik in m'n hoofd had veranderd Vic maar ik ben een moordenaar dat beeld kan ik niet veranderen,' zeg ik en ik hoor mijn stem trillen. Ik herpak me weer.
'Ik denk dat dit beter is Vic, ik denk dat je dit wil.' ik sta op en stap van hem weg. Ik kan niets verlangen van hem. Hij heeft me uit m'n veiligheid gehaald en ik moet maken dat ik wegkom voordat ik hem echt pijn doe of hij te dichtbij komt
'Ik wil je geen pijn doen,' is het laatste wat ik zeg waarna ik met mijn vingers over zijn wang strijk. Daarna trek ik mijn hand terug alsof ik hem verbrand, draai me om en loop rustig de gang met cellen in omdat het daar rustiger is. Ik wil er geen drama van maken en kijk niet meer achterom
'Het spijt me Vic,' fluister ik nog hoewel ik weet dat hij me niet horen kan

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Maya Juliëtte Adams
Ik draaide me om in mijn bed, wat geen goed idee bleek te zijn; met een harde 'bonk' kwam ik op de betonnen vloer terecht. Ik vloekte luid en wreef pijnlijk over mijn kont, en stond op. Ik hoorde heel vaag geschreeuw vanuit de gangen, en ik liep naar de deur toe.
Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn, maar ik kon niet thuisbrengen wie het waren en waarom ze zo schreeuwden. Ik haalde mijn schouders op, en liep verveeld heen en weer.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Luca Jones

"En die ga ik ook niet zeggen," Sist Nicole.
"Hey Luca," hoor ik ineens, ik hoop dat het niet Victor is. "Moet ik helpen?" Eerst schrik ik lichtelijk op, ik herken de stem van Drew, en kom ik een stukje overeind, om een blik achter me te werpen.
"Nou, als je haar voor me wilt vasthouden graag. Ze sparteld zo erg tegen." grinnik ik bitter.
Helaas, nu is het vast over met de pret. Hoewel ik van Drew weet dat hij niet iemand is die hier meteen ruw in gaat grijpen, laat hij vast niet toe hoe ik Nicole aan het aanraden ben zonder uiteindelijk in te grijpen en toe te kijken. Hij is toch wel één van mijn favorieten hier omdat hij me vaak gewoon mijn gang laat gaan, maar nu vind ik het toch jammer dat hij er is.

---

Your make-up is terrible

[Ik wacht op Nicole's reactie. ]

Victor Benjamin Söderberg.

"Wraak, haat en angst."
De monotone ongeïteresseerde toon herken ik uit duizenden. Het is niet echt, ze faked haar gevoel. Haar hand pakt mijn kin vast zodat ik haar wel aan moet kijken.
"Ik kan je niet vragen om me te begrijpen want ik weet dat het geen redelijke vraag is, ik kan je niet vragen erdoorheen te kijken of te doen alsof je het niet erg vind juist om wat je me hebt verteld net. Ik kan je niets meer vragen daar heb ik geen recht op vind je niet. Je hebt het beeld dat ik in m'n hoofd had veranderd Vic maar ik ben een moordenaar dat beeld kan ik niet veranderen. Ik denk dat dit beter is Vic. Ik denk dat je dit wil. Ik wil je geen pijn doen."
Ze trekt haar warme hand weg en draait zich om. Resoluut loopt ze weg. Angstig, verbaast, gebroken blijf ik achter. Ik weet niet wat ik op dit moment moet voelen. Alles gaat er door me heen. Elke emotie heeft nu een plek in mijn lichaam en het woelt door elkaar. Ik bijt op mijn lip en kruis mijn armen achter mijn nek. Verloren. Ik voel me verloren. Ik denk dat, dat je juiste benaming is voor mijn gevoelens op dit moment. Ik sluit mijn ogen om de opkomende tranen tegen te houden. De eetzaal is inmiddels bijna leeg en bang voor pottekijkers ben ik niet meer. Het enige wat ik nu doe is wachten. Wachtend totdat ze me terug brengen waar ik heen moet, waar dat dan ook mag zijn.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Nicole Joy Eastwood
'Hey Luca,' zegt iemand.
Ik zucht even als ik de stem herken. Van alle cipiers die er zijn moet net híj komen. Geweldig.
'Moet ik helpen?' grijnst hij.
'Nou, als je haar voor me wilt vasthouden graag. Ze spartelt zo erg tegen.'
Ik kijk ze allebei geïrriteerd aan en ik doe weer een poging om mijn handen los te rukken. 'Godverdomme Luca, ga gewoon van me af!'
'En sta daar niet zo niks te doen!' sis ik daarna tegen Drew.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Nou, als je haar voor me wilt vasthouden graag. Ze sparteld zo erg tegen," Grinnikt Luca.
Geweldig. Hij is haar dus aan het verkrachten. Op zich heb ik daar niet veel tegen, dat gevangenen seks met elkaar hebben, maar dan heb ik liever dat het vrijwillig gaat, hoewel.. Zelf doe ik het ook niet altijd even vrijwillig.
Mijn gedachten zitten in twee strijd, aan de ene kant heb ik medelijden met haar, maar ze heeft met kleren aan een prachtig lichaam. Hoe zal ze er naakt uitzien? Vast nog veel mooier.
Er komt een grijns op mijn gezicht en ik loop verder de cel in.
"Godverdomme Luca, ga gewoon van me af!" Schreeuwt ze. "En sta daar niet zo niks te doen!" Sist ze naar me. Fantastisch om te zien hoe erg ze zich verzet.
Ik kniel bij het bed neer en hou Nicole's handen stevig vast.
Plotseling bedenk ik me iets. Nicole zit bij Delphine in de cel. Als zij haar verhaal aan Delphine vertelt, vertrouwt ze me nooit meer.
Ik zucht lichtjes en hou haar handen naast haar hoofd op het bed.

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

Trillend zak ik op de grond, ik buig mijn hoofd zodat mijn haren voor m'n gezicht vallen als een gordijntje en vouw mijn handen ervoor. Ik wil alleen zijn maar weet dat het niet zal gebeuren er kan ieder moment iemand de hoek om komen. Isoleercel, schiet er door m'n hoofd. Ik heb gedaan wat goed is, ik verbaas mezelf nog keer op keer. Sinds wanneer kies ik voor iemand anders belangen. Het zijn ook de mijne, hij kwam te dichtbij. Vic vindt wel iemand die hem helpt stel ik mezelf gerust. Waar ben ik eigenlijk mee bezig, dit ben ik niet. Ik maak me nooit druk om anderen dus ook nu niet. Ik verbijt mijn tranen. Terug ga ik niet ook al weet ik niet wat ik wil. Ik moet mezelf terug vinden, en snel ook. Te beginnen met van deze grond af te komen, met moeite hijs ik mezelf overeind. Ik moet iemand hebben, iemand die me afleidt. Mijn hand glijdt naar mijn broekzak en als vanzelf haal ik de brief eruit. Matt. Ik strijk hem glad tegen de muur maar kan het niet opbrengen om hem te lezen. De tranen springen weer in mijn ogen, ik knipper ze weg. Waarom niet meer die haat maar verdriet waarom. Ik hoef de brief niet te lezen om te weten wat er in staat. Iets in de trant dat hij m'n dierbare gaat pakken 'doe je best,' sis ik in mezelf. Dat heeft hij al gedaan en ik heb ervoor gezorgd dat hij het nooit meer kan doen. Ik heb geen dierbaren. Dat ga ik vooral zo houden.

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 16:27 ]

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Luca Jones

"Godverdomme Luca, ga gewoon van me af!" Schreeuwt ze. "En sta daar niet zo niks te doen!" Sist ze naar Drew.
Wat ik helemaal niet verwacht heb is dat hij toch haar handen vastpakt. Dankbaar strek ik de vingers van mijn hand, ze hebben toch een behoorlijke inspanning geleverd onder haar gestribbel en getrek. Ik hoor Drew zacht zuchten en haar handen naast haar hoofd op het kussen drukken. Ik kijk hem even verbaasd aan en grijns dan.
"Dank je." zeg ik. "Het gaat ook veel moeilijk zonder de benodigheden voor zoiets." knik ik licht.
Nu mijn beide handen vrij zijn, kan ik haar shirt omhoog schuiven. Ondertussen vraag ik me af waarom Drew dit toelaat en me er zelfs bij helpt. Hij word zo ontslagen als iemand erachter komt, maarja, het is haar woord tegen het onze, mooi niet dat ik hem verraad. Nu maar hopen dat hij er hetzelfde overdenkt en niet alle schuld om mij afschuift als iemand het te weten komt. Maar ach, wat kan er gebeuren? Ik zit hier al vast.

---

Your make-up is terrible