Holy fuck omfg, I just read the longest RPG post ever :'D. Trololo, klikte op elk plaatje x'D.
Oh faal, ik kan d'r ook wat van. Naja, meet Val's messed up mind.
Val Gray.
Mijn ogen verwijden zich als Liberty zich in ons gesprek mengt.
'Ik bedoel maar, jullie kennen me volgens mij van binnen uit. Jullie weten van mijn telepathie en telekinese, en het feit dat ik allemaal jullie gedachte hoor.'
'Wat?!' Ik doe geen moeite meer om mijn angst, nee paniek te verbergen. Onzin, de reinste onzin! Telepathie is nooit bewezen! Een mooie fantasie waarover ik sinds Dragonball Onze gedachtes? Onmogelijk! Ik zet een paar stappen bij Liberty vandaan, struikel bijna in het zand. Laat dit een droom zijn! Rustig, Val! Blijf bij jezelf. Ik probeer oogcontact met Carolina te maken, zij is op dit moment de enige stabiele factor die zich in mijn buurt bevindt. Haar kalme beheerste blik zou nu op z'n minst mij rust kunnen ge-
'Als je het niet gelooft Val, kijk maar hier.' Alles speelt zich in een stroomversnelling af, alle impulsen proberen toegang te krijgen tot mijn database en die loopt zo zachtjes aan over. Ze wist wat ik dacht! Ze wist mijn gedachten! Maar hoe?! Mijn handen trillen, ik ben zo paniekerig dat het even duurt voor ik besef dat een rotsblok in onze buurt beweegt. Wacht, beweegt? Nee, onmogelijk, ik ben aan het hallucineren!
'Hier het bewijs.' Genoeg, genoeg!
'Genoeg!'
Ik knipper een paar keer met mijn ogen, waaruit de angst is verdwenen. Ik heb geschreeuwd. Alweer. Mijn wang voelt pijnlijk aan. En dan zakt mijn mond een stukje open. Ik heb mezelf letterlijk tot orde geslagen. Verbaasd kijk ik naar mijn hand.
'Ik.. het spijt me. Mijn gedachten.. ze liepen over. Ik denk dat Liberty dat kan beamen.'
Carolina geeft haar verklaring, alsof er zojuist niets is gebeurd. Ze reageert zo.. zo kalm. Gaves. Dit is onmogelijk! Het is een psychologisch experiment dat uit de hand loopt.
"De trainingen en lessen die jullie zullen krijgen zijn voor een organisatie die opgericht is speciaal voor jullie. De gaves zijn speciaal, uniek. Zoals Liberty al zo vriendelijk demonstreerde. Wij, inhoudend ik en Rose, leiden jullie om omdat wij de enigen zijn die immuun zijn voor jullie gaven. Er zijn er onder jullie die emoties kunnen lezen, gedachten kunnen lezen, al die dingen werken niet op ons. Jullie zijn niet de enigen die geselecteerd zijn." De woorden dringen tot me door, alles. Allemaal. Het is zelfbescherming van mijn geest. Waar bij anderen dit soort woorden zouden worden geblokkeerd, smeulen ze in mijn geval nog na in mijn hoofd. Haar neutrale manier van verhalen brengt me tot rust.
"Conflict. Gaves. Telepathie. Immuun. Niet de enigen."
Dat zijn de woorden die ik op mijn papier noteer terwijl mijn geest eindelijk ophoudt te tollen. Dit is niet goed. De enige reden waarom ik dacht dat ik zo scherp van geest ben, is omdat ik nooit met ernstige conflictsituaties te maken had. Tot nu. En zie wat er gebeurt. Ik val flauw, ik verlies de ratio keer op keer. Dit is niet goed.
"Dat is de reden dat er geen geen commentaar kwam op het feit dat jij en Jess een kamer hebben gedeeld. Dat was zelfs ongeveer voorzien." Als mijn ogen uit mijn kassen hadden kunnen rollen, dan was ik nu al zo ongeveer een half uur in het zand gaan graaien.
Zelfs dat.. dat wist ze! Jess! Het is onmogelijk om ze te verslaan, al zouden we willen. Ze moeten elke denkwijze van ons verwachten, elk gedachtepatroon. En dan.. al zou ons patroon veranderen.. dan nog is het niet uit te sluiten dat Rosa en Carolina zelf gaven hebben! Het zijn geen leugens. Dat wat Liberty heeft veroorzaakt, dat heb ik toch zeker met mijn eigen ogen gezien!
Ik wrijf langs mijn voorhoofd.
'Liberty, ik wil weten waar ik aan denk. Zeg het me.' Gauw zoek ik in mijn hoofd naar een gedachte. Kom op, Val. Een gedachte waar niemand ooit van kan verwachten dat hij in jouw hoofd komt. Ik neem mijn klasgenoot Dylan als voorbeeld. De jongen met de meest vulgaire praat.
"Ooit 'A Serbian Film' gezien? Duude, dat is gewoon te gore shit voor woorden."
"Waar gaat die over dan?" vraagt Laura nieuwsgierig. Een paar anderen luisteren nieuwsgierig toe.
"Snuff, gasten. En de meest gore vorm ervan. Check de trailer maar als je me niet gelooft. Kinderverkrachting, seks met dooie mensen. I ain't lying. Dat is de meest gore shit die je onschuldige oogjes te zien krijgen. Wat voor jou, Val?"
Ik heb de hele les geen som kunnen maken.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ineens valt Liberty uit tegen Carolina. Misschien.. misschien heeft ze mijn gedachte niet eens gehoord. Dat zou gunstig zijn, want ik schaam me ervoor. Ik zou de trailer ervan niet hebben gezien, als Dylan me niet met de neus op de feiten drukte. En hij had gelijk gekregen. Dagen later had ik nog steeds nachtmerries. Ik kon hem wel wat aan doen.
Ooh ja. Carolina zei dat ik naar Jess moet. Ik wil me omdraaien en gaan, tot ik merk dat Liberty snikt. Ik voel me schuldig, enorm schuldig.
'Eh.. als het om mijn gedachte is.. het spijt me, ik-' Ze is weg gerend. Plotseling. Ik voel me nog schuldiger, maar ergens bekruipt de mogelijkheid dat het niet mijn gedachte is die haar zo van haar stuk bracht. Immers, als ze mijn gedachten kan lezen, hoe zit het dan met de gedachten van al die duizenden mensen die ze kan lezen? Ik ben ervan overtuigd dat elk mens een duistere kant heeft en als gevolg zal ze ongetwijfeld te maken hebben gehad met gedachten van hetzelfde soort als hetgeen waar ik aan dacht.
Verdomd, ik wilde wat doen, maar wat? Wat wilde ik.. ik wrijf opnieuw langs mijn voorhoofd.
De levensduur van een haar is ongeveer zes a zeven jaar.
[ bericht aangepast op 2 april 2012 - 10:45 ]
No growth of the heart is ever a waste
CEO