Jess(ica) Alexis Lane.
Het zelfgeschreven nummer dat ik zo uitbundig en krachtig zong, en de tekst die ik met hart en ziel geschreven heb - beeindigde ik door mijn ogen te sluiten en naar het klappen en gejoel van mensen te luisteren. Wat een heerlijk gevoel, en geluid. Dit was niet de allereerste keer dat ik dit deed, dit is mijn werk, maar elke keer als ik op het podium stond.. voelde ik een adrenaline in me opkomen. En ik voelde me onoverwinnelijk. Geen enkel gevoel kon hier tegenop, zelfs geen verliefdheid. Dit was iets.. iets speciaals. Dit ís mijn leven.
Ik opende mijn ogen en zwaaide mijn handen in de lucht. "Dank jullie wel!" Riep ik, en ik liep het podium af. Ik kleedde me snel om in iets gemakkelijkers, want ik zou niet graag door de zijstraten willen lopen met een kort jurkje aan.. Dan zouden ze al helemaal denken dat ze me kunnen strikken voor hun vieze spelletjes en hun wereld van leugens. Ik groette mijn collega's, en liep de donkere buitenlucht tegemoet - weer terug naar huis. De bekende zijstraten met de bekende donkere figuren en schimmen liep ik in. Dit hoorde nou ook eenmaal bij mijn leven. Gelukkig, ben ik bijna bij huis.
Waarschijnlijk heb ik te vroeg gejuicht, want een van de donkere schimmen kwam mijn kant op lopen. 'Meisje, meisje.' Uch, rot toch op. Mijn passen versnelde ik.
Aan het eind van deze straat was een enorme flat, en daar moest ik naar binnen. Als me dat lukte was ik al een stuk opgeluchter - al kwam ik daar soms wel een paar dealers tegen die me probeerde over te halen.
'Hey, ik heb het tegen jou!' Riep dezelfde vent naar me. Ook zijn passen versnelde zich, en zijn voetstappen kwamen steeds dichter bij mij. Ik voelde een hand op mijn schouder die me deed omdraaien. 'Zeg, ik ken jou! Speel jij niet in dat ene cafe'tje hier vlakbij?'
Ik bleef stil. Dat was het handigst. Zijn ogen bekeken me alsof ik zijn lievelingseten was en hij het zomaar kon pakken. Hij likte over zijn lippen. 'Jij bent lekker, weet je.. -'
Voor hij verder kon praten had ik hem al fel onderbroken. "Laat me met rust, freak. Ik wil geen zaken met je doen." Ik haalde ruw zijn hand van mijn schouder af, en liep door.
Ik wist dat dit niet handig was, dus waarschijnlijk moest ik ze eerst afschudden voordat ik naar huis kon gaan. Gelukkig waren mijn opa en oma binnen bij mijn moeder, zodat zij voor haar konden zorgen. Daar hoefde ik me even geen zorgen om te maken. Eerst mezelf van deze losers redden.
'Bitch, denk je dat? Ik wil niet zo'n lelijke hoer als jou!' Riep hij me achterna. Vervolgens kwam er nog een man vanuit de duisternis naar hem toelopen.
'Is er een probleem, Lance?' Hij gaf geen antwoord, maar begonnen me te achtervolgen.
Wat zijn ze toch dubbelop. Eerst wel zeggen dat ik lekker ben, en dan na zo'n harde afwijzing ben ik een hoer en weet ik veel wat nog meer. Eerst werd ik er door geraakt en beinvloedt. Ik wilde veranderen, maar ik kwam er steeds meer in aanraking.. en toen wist ik dat ik hier niet zo snel van af kwam, dus ik moest van me afbijten. Al wilde ik niet zeggen dat ik aan dit leventje steeds meer gewend raakte. Nee, aan dit soort dingen kun je niet gewend raken. Alleen moet je er niets van aantrekken, en meestal was dit dan ook de verkeerde én de goede oplossing. Je kwam op voor jezelf, maar je moest de consequenties ervaren. Zoals ik nu alweer moest doen.
Ik wou net gaan rennen tot een andere schim mijn kant op kwam lopen. Fijn, ik was ingesloten. Nu moest ik wel vechten. Ik stopte, en keek rond naar iets scherps of zwaars waar ik mee kon slaan. De schim kwam steeds dichterbij. "Wat moet je?" Zei ik op brutale toon. De schim liet een lach horen, en kwam uit de schaduw - nu kon ik zijn gezicht voor de helft zien.
'Relax, chicky. Ik ben 't maar.'
Ik slaakte een opgeluchte kreet. "Oh, Jeremy. Ik..-"
'Je hebt jezelf weer in de nesten gewerkt zie ik.' En hij wees in de richting van de jongens die steeds dichterbij kwamen.
"Pff. Hun deden moeilijk. Ik zei alleen de waarheid."
Jeremy keek de jongens aan, die nu nog een paar stappen van ons verwijderd waren, en zijn blik verhardde hij. 'Nou, dan denk ik maar dat we dit klusje maar eens gaan klaren.' Zei hij, alsof het een van de simpelste dingen waren, en hij greep richting zijn broek - alsof hij een of andere cowboy was, maar zijn pistool nog niet pakte.
De volgende beelden wilde ik me het liefst niet herinneren, maar ze speelde zich toch af.. hoe graag ik ook wilde dat het stopte. Kogels werden afgevuurd, zweetdruppels die langs onze hoofd rolden, een heleboel bloed dat ik in snelle blikken zag, en vervolgens viel er één donkere schim neer. Jeremy was het niet. Het was de jongen die zich later bij de schim voegde om mij te volgen.
Een paar keer had ik dit eerder meegemaakt in die paar jaren dat ik hier nu woon, maar dit was niet handig. Nu zou de jongen zich wreken om zijn maat.
Een ongemakkelijk gevoel overheerse mij, en ik keek naar Jeremy. Met strenge en uitdagende blik keek hij de jongen aan, die vervolgens wegliep - maar niet zonder wat bedreigingen naar onze hoofd te slingeren. Jeremy greep mijn arm stevig vast, en hij trok mij mee naar de flat waar ik een appartement heb. De hele tijd keek hij om zich heen of iemand het had gezien of dat iemand hun nog achtervolgden. 'Wat er ook gebeurd, blijf binnen. Niet meer naar buiten gaan,' nogmaals keek hij om zich heen. 'Het liefst ook morgen niet.'
"Maar!-" Weer werd ik afgekapt. Dat ik dat telkens bij andere mensen deed - betekende nog niet dat ze dat bij mij mochten doen.
'Nee Jess, spreek me niet tegen.' Zijn blik stond vastberaden.
"Wat ga jij dan doen?" Vroeg ik met zachte stem. Mensen konden namelijk meeluisteren, en ik wilde niet dat Jeremy nog meer problemen kreeg dankzij mij.
'Zaken.' Zei hij als zachtjes enigste. 'Onthoudt wat ik zei. Niet naar buiten. Ik bel je nog.' En toen hij liep weg.
Een zwart beeld kwam voor mijn ogen, en mijn oogleden zijn zwaar. Ik wilde ze open doen, maar dit lukte niet. Na nog een paar keer geprobeerd te hebben, lukte het voor de helft om ze te openen. Hier had ik onmiddelijk weer spijt van. Meteen kreeg ik bonkende koppijn, en ik greep naar mijn hoofd. Mijn armen voelden aan alsof er iets zwaars opstond, maar toch kreeg ik ze in beweging.
Ik leunde op mijn ellebogen, en hielp mezelf langzaam maar zeker overeind. Wat was er ookal weer gebeurd? Kom op, Jessica. Laat je hersens werken. De beelden van Valentin en de val kwamen tevoorschijn in mijn herinnering. In een reflex greep ik weer naar mijn bonkende hoofd. "Fuck." Begon ik te schelden. "Dat is waar ook."
Ik had me ook deels herinnert wat Valentin tegen mij gezegd had. 'Het spijt me, Jess.' Had hij gezegd. Wat had ik nou tegen hem gezegd? Geen sorry's meer. Het was toch zijn schuld niet, en hij kon er niets aandoen. Het was nou eenmaal gebeurd, en ik lag niet meer op mijn bed als een stuk steen. Tenminste, zo voelde ik me.
Langzaam, maar zeker, stond ik op en liep richting de badkamer met nog steeds mijn hand die naar mijn steeds harder bonkende hoofd greep. Oké. Iets moest dit verzachten of verminderen. Een ice-pack of zo.
Ik gris de handdoek van een ijzeren rekje, en maak die deels nat. Vervolgens drukte ik die tegen mijn hoofd, en merkte toen het bloed op de handdoek op. Fuck, da's waar ook. Ik had gebloed. Waarschijnlijk was ik ergens met mijn hoofd tegenaan gevallen. Iets puntigs. Een hoek van de tafel, misschien? Ik schud mijn hoofd. Dit is nu geen moment om daaraan te denken. Ik moet terug naar Val om te zeggen dat het zijn schuld niet was.
Ik keek in de spiegel of er nog wat bloed te zien was op mijn hoofd, maar het was alleen opgedroogd - en het zou wel een dikke bult worden. Ik maakte het schoon, en besteedde er verder geen aandacht aan.
Goed, nu naar Valentin toe. Ik vulde nog even snel een leeg flesje met koud water, en nam er een grote slok van. Dit flesje vulde ik weer, en liep toen de kamer uit. Ik voelde me een klein beetje duizelig, maar dit soort dingen had ik wel vaker meegemaakt, dus was er wel wat aangewend. Met stevige voet liep ik naar buiten toe. Voor ik het wist kon ik Valentin zien, en ik wilde zijn naam roepen - maar bedacht me. Ik zou hem verrassen. Een zwakke glimlach kwam op mijn gezicht.
[ bericht aangepast op 1 april 2012 - 22:38 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.
CEO
