• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Dat hoop ik maar." mompelde ik. Ik was echt niet van plan me te laten voeren. Ik stak mijn hand in de lucht, zodat ze me het eten kon aangeven.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik gaf en de boterham en ging twee meter bij hem vandaan op een stoel zitten. Soms snapte ik mezelf gewoon niet meer.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek, maar kon dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Ik bedacht hoe ik het zou doen, zonder mijn zicht leek het plots veel moeilijker om het brood recht naar mijn mond te brengen. Uiteindelijk deed ik het maar gewoon. Ik zat er een beetje naast, maar kon dat maskeren door mijn hoofd een beetje te draaien.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik sloot mijn ogen en dacht na. Hoelang zou het nog duren voordat Nathan zijn zicht weer terug had? En hoe kon ik weg zonder dat iemand het merkte?


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Zo, wat nog beleefd?" vroeg ik in het algemeen, nadat mijn boterham op was.
    "Niets speciaals." hoorde ik Alex zeggen. "Ik ben gaan werken;"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik antwoordde niet. Door al mijn gepieker en na denken liepen mijn gedachtes door de war. Ik moest moeite toen om niet in paniek te raken. De laatste keer dat mijn gedachtes zo waren was de keer dat Alex bijna neer had gestoken met dat mes.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alec Bradley
    Ik voelde gewoon dat Laurel gespannen was. Zelf was ik ook niet echt rustig. Ik wist niet waarom, maar ik kreeg rillingen over mijn rug als ik Kerkura nog maar recht in zijn ogen aankeek. Dus keek ik, net als Laurel, naar een punt boven hem.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Nathan Sadler
    Ik onderdrukte een gaap en ging wat comfortabeler zitten op de stoel.

    Laurel Thompson
    "Kunnen ze alles?" vroeg Kerkura met zijn lispige, sluwe stem.
    "Ja, ze zijn klaar."
    "Goed. Ze kunnen meteen beginnen."
    de man naast ons boog zich naar ons toe.
    "Ga naast zijn troon staan. Het enige wat je moet doen is zwijgen en paraat zijn." ik knikte en liep met opgegeven schouders en een vaste tred tot rechts van Kerkura.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    Ik liep vastbesloten naar de linker kant van Kerkura en ging kaarstrecht staan.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Laurel Thompson
    Ik zag uit mijn ooghoek Damon tevreden knikken en Damon liep de troonzaal uit.
    "Goed." mompelde hij.
    "Ik veronderstel dat jullie weten wat je moeten doen. Jullie blijven steeds binnen de 3 meter van mij."
    Ik keek hem in zijn ogen en knikte. Het voelde als een overwinning. Ik had hem in zijn ogen gekeken, ik had het aangedurfd en ik was niet ineengekrompen onder zijn blik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Bradley
    Ik zakte onderuit op de stoel en gaapte nog eens. Nog even en ik viel in slaap waar ik zat.

    Laurel Thompson
    Die avond sloot ik de deur van Kerkura's kamer. Ik had me de hele tijd stil en sterk gehouden. Ik had de marteling doorstaan zonder een kik te geven, maar nu de deur met een klik toe viel begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Een dienster kwam voorbij.
    "Niet huilen op de gang." zei hij fluisterend. "Als iemand je zwakte ziet, dan heb je problemen." mompelde hij op fluistertoon, waarna hij verder liep. Ik droogde mijn tranen met moeite en liep terug naar mijn kamer, vlak naast die van Alec. Ik smeet zo hard met de deur dat Alec het wel moest gehoord hebben en volgens mij was dat mijn bedoeling.


    “To live will be an awfully big adventure.”