• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'We zijn er,' zei ik. Ik zorgde dat hij veilig in het hutje was. 'Ga maar zitten zodat ik naar je ogen kan kijken.' Ik liet voorzichtig zijn handen los.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik ging zitten en klemde mijn handen vast aan mijn stoel. Daarna opende ik mijn ogen. Niets, nog steeds niets.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    moet afwassen, miss komk terug, maar zo niet tot volgende week
    want ik ben tot en met zondag op kamp met de ksa


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Zie je iets?" vroeg ik voorzichtig.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik schudde mijn hoofd maar besefte toen pas dat hij dat niet kon zien. 'Nee,' zei ik. Ik zuchtte. 'Tenminste, nog niet.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik zuchtte triest.
    "Het komt wel goed, toch? Ik bedoel: het is toch maar tijdelijk?" ik had gewoon iets nodig om me aan vast te klampen. Ik kon niet blind zijn, dat was onmogelijk.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik denk van wel,' zei ik. Ik dacht diep na en wist opeens wat ik moest doen. 'Ik weet wil je kan helpen.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Uh... ja?" vroeg ik voorzichtig. "Zeg op dan."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Dana Nieon
    'De oude vrouw.' Ik pakte Nathan's hand vast. 'Die weet alles over dit soort zaken. Ga je mee?' In mijn stem klonk onzekerheid.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik knikte en ging wankel rechtstaan. Ik liet me door haar leiden en dacht ondertussen na. Ik bedacht dat: als ik dan nooit meer zou kunnen zien dan wou ik niet een onzelfstandig kastplantje worden.
    "Wacht even." ik bleef staan en legde haar hand op mijn onderrug. Dit was iets wat alleen werkte bij mensen die je echt vertrouwde. Zij zou mij leiden, met alleen een hand op mijn rug. En liep dus niet meer voor mij. Al de obstakels stonden nu -zonder iemand er tussen- vlak voor mijn neus. Maar zij zou door lichtjes te duwen in mijn rug me erlangs moeten leiden.
    "Zo moet het normaal vlotter gaan."
    Dat was eigenlijk de reden niet. Zo voelde ik me gewoon waardiger. Ik voelde me minder afhankelijk.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Oké. Is goed,' zei ik. Ik leidde Nathan door het bos heen terwijl ik hoopte dat de vrouw thuis was en of ze ons wilde helpen. Hoe wel ik vermoedde van wel. Ik wilde net iets tegen Nathan zeggen toen mijn voet achter een wortel bleef hangen en viel. Mijn hand verliet Nathan's rug om mezelf op te vangen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik bleef stokstijf staan.
    "Stephanie, gaat het?" voorzichtig draaide ik me in de richting van het geschuifel. Ik stak mijn hand uit in de richting van waar ze ongeveer moest liggen.
    "Alles in orde?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ja, het gaat wel. Ik bleef hangen achter een wortel. Niks aan de hand.' Ik krabbelde omhoog en pakte Nathan's hand, die een meter van rechts bij mij vandaan was, beet. 'Dankje,' zei ik toen ik eenmaal stond.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Geen probleem." ik grijnsde lichtjes. Mijn eerste overwinning, het eerste wat ik had gedaan zonder hulp of begeleiding. Het was best wat om fier op te zijn.
    Ik had inderdaad maar gewoon mijn hand naar haar uit gestoken, maar het punt was gewoon: ik had haar geholpen. Ik had iets voor haar gedaan, in deze toestand!


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Dana Nieon
    'Kom, we gaan weer verder.' Ik legde mijn hand weer op zijn onderrug en duwde hem zachtjes voor uit. Dit keer keek ik extra goed waar ik liep zodat ik niet weer zou vallen. Nathan had het nu al moeilijk genoeg.


    "Ignite, my love. Ignite."