• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Zijn we er bijna?" deze tocht in het donker leek veel langer dan ik gewend was. Zo ver was dat huis van die vrouw toch niet?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Nee, nog ongeveer twee minuten lopen,' stelde ik hem gerust. Ik leidde hem door het dorp en uiteindelijk kwamen we uit bij het huis van de vrouw. Ik klopte zachtjes op de deur. De vrouw deed open en glimlachte vriendelijk naar mij. Snel legde ik alles uit. De vrouw knikte en verwelkomde ons binnen. Gelijk ging ze Nathan's ogen onderzoeken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik verroerde geen vin, terwijl ze met me bezig was en bleef stil zitten.

    zeg anders dat ze vermoed dat het tijdelijk is en dat het na genoeg tijd wel zou verdwijnen, maar dat ze nu niks kon doen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Zoiets had ik al in gedachte.

    Stephanie Norems
    Ik was op de tafel geklommen zoals ik altijd deed als ik bij haar thee ging drinken. De vrouw wendde zich tot mij.
    'Het is maar tijdelijk maar veel kan ik nu niet doen,' zei ze mokkig. Ze kon er nooit tegen als ze er ergens niks aan kon doen. 'De medicijnen die dit kunnen oplossen groeien alleen in Augustus.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik zuchtte.
    "Kunt u helemaal niks doen?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Nee jongen. Het spijt me.' Ik keek van de vrouw naar Nathan en weer terug. 'Echt niks?' Ik had echt met Nathan te doen.
    'Het spijt me Stephanie. Tot mijn grote verdriet heb ik hier geen medicijn voor.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik zuchtte wanhopig en hoorde mijn maag grommen. Het was al meer dan 15 uur geleden dat ik iets gegeten had, maar het leek onmogelijk dat ik in deze situatie nog honger kon hebben.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Oké, dankjewel.' Ik knikte naar de vrouw en knielde toen bij Nathan neer. 'Ga je weer mee?' vroeg ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik ging zonder hulp rechtstaan. Ik wankelde wel even, maar vond mijn evenwicht. Ik bleef staan, wachtend tot ze haar hand weer op mijn onderrug zou leggen om me te begeleiden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Dana Nieon
    Ik glimlachte nog even naar de vrouw en begeleidde Nathan toen naar buiten toe.
    'Daar schoten we ook niet zoveel mee op,' mompelde ik. Ik keek naar Nathan en zuchtte. 'Wat doen we nu?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik wil naar een omgeving waar ik het een beetje ken." bekende ik.
    "En waar eten is." mompelde ik daarna.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Daar kan allemaal voor gezorgd worden. Alleen moet ik nu even een plek bedenken.' Ik dacht diep na maar kwam er maar niet uit.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Kunnen we niet gewoon naar Alex' huis?" vroeg ik voorzichtig.
    "Ik ken er de weg al een beetje en er is eten." Al leek het me niet zo leuk om van die mensen te profiteren, zonder anderen zou ik deze situatie niet overleven. Ik moest hulp aanvaarden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Natuurlijk,' zei ik. Ik wist niet of ik het zo leuk vond dat Nathan de hele tijd Alex' huis zei. Natuurlijk had ik gezegd dat ik geen thuis had. Maar toch leek alsof ik nu echt helemaal alleen was. Ik was de familie Thompson als familie gaan zien. Alex mijn broer en de kleintje mijn zusjes. Het deed me pijn om te beseffen dat ik inderdaad nooit meer echt familie zou hebben.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik hield mijn hoofd schuin. Ik had de verandering van stemming in haar stem gehoord en voelde een bepaalde triestheid van haar af stralen.
    "Wat is er?" vroeg ik stilletjes.


    “To live will be an awfully big adventure.”