• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik veegde met mijn ene hand de tranen die over mijn wang liep weg. Het klonk misschien gemeen maar ik was blij dat Nathan me niet had zien huilen.
    'Niks,' zei ik met een zuivere stem. Het klonk niet alsof ik gehuild had. In tegen deel zelfs, het klonk alsof ik een beetje vrolijk was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het klonk alsof er iemand profiteerde van het feit dat ik niets kon zien. Maar ik zei niets en wachtte tot ze me verder zou leiden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik leidde Nathan ongemakkelijk verder. Ik wist dat hij mij niet geloofde en om mijn leugen niet groter te maken zei ik maar helemaal niks meer. Het was een stille weg richting het huis.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Het was stil op de weg terug, maar ik vond het niet zo erg. Ik had tijd om na te denken op deze manier. Ik had tijd om me voor te berijden. In het huis zou het vast druk zijn, er zou veel lawaai zijn en dat zou mij verwarren. Dat wist ik op voorhand. Ik zou het wel door moeten komen. Ik kon niet van de mensen weg blijven.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    We kwamen bij het huis aan. Ik wilde niet naar binnen. Ik wilde het gewoon niet. Toch deed ik het, voor Nathan. Ik legde alles uit aan de vrouw die ik ooit als mijn moeder had gezien.
    'Ik moet even gaan,' zei ik zacht tegen Nathan. 'Mevrouw Thompson helpt je.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik fronste opnieuw mijn wenkbrauwen. Ik had niet het gevoel dat ik het zonder haar zou redden, maar ik voelde dat ze tijd alleen nodig had.
    "Kun je me alleen nog naar een stoel helpen?" vroeg ik haar. "Duw hem maar ergens in een hoek. Ik wil niet in de weg zitten."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ja hoor.' Ik pakte een stoel en zette hem zoals gevraagd in een hoek. Daarna begeleidde ik Nathan naar de stoel. 'Ik ben binnen nu en twee uur terug.'
    Ik liep snel naar mijn kamer pakte daar mijn ketting, wat kleren en mijn pijlen in en gooide die in een tas naar buiten. Ik liep het huis uit, pakte mijn spullen weer en ging op weg naar Theo. Ik ging een deal met hem maken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik bleef gewoon de hele tijd zitten. Mevrouw Thompson sprak af en toe tegen me, maar ik antwoordde kort en ze begreep dat ik alleen wou zijn. Ik voelde me verloren en hulpeloos tussen het lawaai van de spelende kinderen. Eigenlijk was ik gewoon helemaal hulpeloos zonder Stephanie. Ik hoorde iemand binnenkomen.
    "Wat-" hoorde ik Alex' stem, toen hij me daar zo hulpeloos in de hoek zag zitten. Mevrouw Thompson vertelde me alles. Ik hoorde hoe hij naast me kwam staan.
    "Wil je wat te eten?" vroeg hij.
    "Ik wacht wel op Stephanie."
    "Wil je ergens anders zitten of even gaan liggen?"
    "Ik wacht wel op Stephanie."
    Ik had inderdaad besloten om te laten helpen, maar op een of andere manier kon ik enkel hulp van haar aanvaarden.
    "Hoor eens, Nathan." begon Alex. "Je ziet er heel erg hulpeloos en verloren uit nu. Waarom laat je mij niet helpen?"
    "Ik wacht wel op Stephanie." antwoordde ik weer koppig.

    moet gaan, bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik kwam bij de herberg aan en Theo keek verbaasd toen hij me zag.
    'Ik had verwacht dat Nathan ook mee zou komen,' zei hij. Ik knikte.
    'Dat wilde hij ook. Ga zitten, ik leg alles uit.' Theo deed wat ik hem vroeg en ik ging tegen over hem zitten.
    'Ik kan nu niet mee. Een verdelger heeft Nathan blind gemaakt en ik moet hem helpen. Maar zodra hij weer kan zien ga ik mee. Stiekem.'
    Theo keek me verbaasd aan.
    'Nathan niet?'
    'Hij wilt wel maar ik wil het niet. Ik wil niet dat hij sterft.'
    Theo glimlachte. 'Jij houdt van hem he?'
    Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wil hem inderdaad beschermen. Maar hebben we een deal? Of ik ga alleen mee of niemand gaat mee.' Theo keek twijfelend maar knikte toen uit eindelijk.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik keek Nathan twijfelend aan.
    "Waar is Stephanie?" vroeg ik dan maar.
    "Ze moest iets regelen, denk ik." volgens mij had hij zelf niet door hoe hulpeloos en verloren hij eruit zag, maar hij bleef koppig. Niemand behalve Stephanie mocht hem helpen.
    "Ok." ik ging aan tafel zitten en keek hem aan. Ik bleef hem aankijken en merkte dat hij af en toe een lichte hoop op zijn gezicht kreeg. Dan opende hij zijn ogen... en keek weer even wanhopig. Ik zuchtte. Die jongen was nog moeilijker dan Stephanie. Bij haar had ik ook veel moeite moeten doen, maar bij hem...
    Hij zou me nooit aanvaarden, denk ik. Hij laat alleen Stephanie toe.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik was aan de zon te zien 2 uur weg geweest. Alsof er niks gebeurd was liep ik het huis binnen.
    'Ik ben terug,' zei ik. Ik kwam in de woonkamer en zag Alex naar Nathan kijken.
    'Wat is er aan de hand?' vroeg ik verbaasd.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Hij wil alleen jouw hulp." zei ik fronsend. Ik liep naar haar toe en zei op stillere toon, zodat Nathan ons niet zou horen: "Ik heb zijn maag al tig keer horen grommen." ik klonk bezorgd.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte begrijpend en liep toen naar Nathan toe.
    'Hoi,' zei ik. 'Wil je wat eten?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Graag." mompelde ik opgelucht. Ik draaide mijn gezicht in de richting waar ze volgens mij zou moeten staan.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Rustig maar,' zei ik. 'Het komt allemaal goed.' Ik had echt medelijden met hem. Hoe hij daar zat. Ik liep naar de keuken. Pakte een boterham en besmeerde hem met pasta. Dat mocht wel een keer vond ik. Ik liep terug naar Nathan.
    'Kun jezelf eten?'


    "Ignite, my love. Ignite."