Innocent Waters - 1 - Speeltopics

Mensen vrezen voor de wezens die hun bloed drinken, degenen die hen verleiden met één oogopslag.
De inwoners van Leafstown vrezen simpele bloedzuigers niet meer. In de wateren rond hun dorp huist een veel groter gevaar; de Speciem genoemd. Voor zover bekend was er maar één iemand die een aanval van de Speciem overleefde, en zij vertelde het volgende;

"Ik werd gewoon naar de plek toe getrokken, door zijn stem. Het klonk als zilveren muzieknoten door de kille lucht, klanken die ik niet kon weerstaan.
Hijzelf was.. hij was prachtig. Zijn glimlach betoverde me, water deinde langzaam heen en weer terwijl zijn lichtgroene vissenstaart door de rivier wiegde. Het bovenlichaam van een man, een adembenemende man.
Ik kwam dichterbij, gevangen door zijn magie. Maar toen ik eenmaal bij hem stond.. Ik las alles in zijn ogen wat men de Duivel toespreekt. Mijn lichaam verstijfde bij het zien van zoveel.. haat. Het enige wat hij wilde was mijn lichaam verscheuren, om vervolgens te kunnen leven van mijn energie..
De felheid waarmee hij naar me toe schoot.. Als de jager er niet was geweest, had de Speciem me levend uiteen getrokken.."

Twee weken later werd het meisje gevonden, dood. Opgehangen in haar eigen kamer. Het briefje dat naast haar bed stond vertelde;
"Ik kan niet leven met deze angst, met de nachtmerrie's. Ik wil rust, en dit is de enige manier waarop ik die kan krijgen"



- ABN wordt zeer gewaardeerd
- Gebruik leestekens en hoofdletters

Speciem
Merwin - Alex Devonn Lynch
Height - Carmella Valentine
Sweetest - Evangelia Archangelos
IHeartMusicc - Brooklyn Grey
Lacrima - Grace Marlyn Hazel
Lacrima - Drew Austin More

Jagers
Height - Adelynn Jae Callida
IHeartMusicc - Liam Scottins
OnlyWeKnow - April Alex Jones
LovingStyles - Brandon Chapman
jdbfann - Tyler Brandon Love
teardroprain - Ian Kyle Levine

Dorpinwoners
Proprius - Matt Oliver Bringston
OnlyWeKnow - Elianne Jane Brown
LovingStyles - Nicole Tempeste
IHEARTNIALLx - Jack Robert Maynor
jdbfann - Angel Valentine Love
Sweetest - Austin McGomery

Tweede topic *O*

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 1:01 ]

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Of ze komen elkaar tegen als hij nog gewond is. Zij is toch nog even moe, dan kan ze hem echt niet aan.
Het arme ding is ook maar een menselijk meisje (kitty)

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Lauraa, negeer me nieeet? (no_chears)

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Ik negeer je niet Maar oké, ik zal hem wel even door het dorp laten wandelen op zoek naar een verbandje.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Haha, sexy

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Morgen zijn er 1700 scholen gesloten i.v.m. staking, maar mijne dus weer mooi niet (no_chears)

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Ik begin wel, jij bent sloom.
Correctie; you're gone.

Adelynn Jae Callida
Mijn licht golvende, donkerbruine lokken had ik ondertussen weer gedroogd, en ik had ook mijn kleding verwisseld. Het was net zoals mijn meeste kledingstukken nauwsluitend, waardoor mijn lichaam geen groot geheim was voor mijn omgeving. Maar daar ging het me niet om, het ging om het gemak waarmee ik door water en struiken kwam. Geen losse mouwen die bleven haken, of die me afremden.
Ik deed de nieuwe koker - gevuld met pijlen en een boog - over mijn rug. Ik was hiervoor al zelden te zien zonder, en nu was ik al helemaal niet van plan om een stap te zetten zonder mijn wapens.
Mijn donkere, smaragdgroene ogen waren omhuld door mijn van nature lange, zwarte wimpers, en gesierd door het zwarte lijntje dat ik erboven had gezet. Jager of niet, ergens bleef ik toch een meisje. Hoe ijskoud ik ook overkwam.

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 18:50 ]

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Ik stampte, klauterde en struikelde over de rotsen, in de richting van het dorp om op zoek te gaan naar iets van een verbandje om om mijn gewonde armen te doen, die nu akelig lam aanvoelden. Telde daar mijn benen bij op, waar ik echt niet mee om kon gaan, en je kon je voorstellen waarom ik me nu de grootste idioot op aarde voelde. Met benen voelde ik me een stuk kwetsbaarder, omdat ik er niet echt aan gewend was, ze niet goed aanvoelden en ik veel trager vooruit kwam op het land.
Ik droeg nu een nachtblauwe spijkerbroek, die dezelfde kleur had als mijn staart en een simpel wit T-shirt. Ik droeg geen schoenen zodat ik toch nog beetje de natuur bij me had, want met schoenen aan voelde ik me al helemaal opgesloten. Het liefst liep ik ook nog rond zonder shirt, maar dat viel op.
Een aantal wankele meters verder kwam het dorp in zicht, liep ik een of andere apotheek binnen om wat verband te halen en vertrok meteen weer, zonder ook maar iets gezegd te hebben of iemand aan te kijken. Ik had honger. Onbeschrijfelijk veel honger. Maar ik moest nog even wachten tot mijn armen weer sterk waren voor ik op jacht ging naar de kleine jager.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
De sleutel van mijn huis legde ik zoals altijd in het raampje naast de voordeur, maar eigenlijk maakte het niet uit. Ik kon de deur net zo goed open laten staan, bijna niemand kwam hier. Het was één van de weinige, nog bewoonde huizen in de buurt van één van de grotere meren van het eiland.
Met een zucht schudde ik mijn lange, zachte lokken uit mijn gezicht, en liep het paadje af. Voor ik eenmaal bij mijn "jachtgebied" kwam, moest ik eerst door het dorp. Het dorp, waar ik altijd diezelfde blikken voelde.
Medelijden, verwondering, verbazing. Het leek wel alsof ze na vier jaar nog steeds niet gewend waren aan mijn nieuwe, bittere ik. Sommige jongens dacht me ook nog wel te kunnen "fixen", zodat ik weer "normaal" werd. Oprotten, allemaal. Ik moest er niks mee te maken hebben, niet meer.

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Aan het eind van het dorp schoot ik een parkje in en plofte neer op een bankje. Dit was één van de rustigere parkjes van Leafstown; in het grote park was ik nooit te vinden. Veel te veel mensen. Veel te veel voedsel. Moesten mijn armen niet verwond zijn, dan was ik op jacht gegaan. Niet alleen om te eten, maar ook gewoon om mijn agressie kwijt te kunnen. Ik zou waarschijnlijk twee stevige volwassenen op kunnen, maar de rest moest ik maar in zee dumpen zodra ik ze vermoord had. Hadden de andere Speciem ook nog wat te knabbelen. Natuurlijk moest ik wel een plekje overhouden voor de vrouwelijke jager.
Op het bankje las ik een beetje afwezig het korte papiertje wat de gebruiksaanwijzing moest zijn van het verband en tot mijn grote ergernis las ik dat het niet in contact mocht komen met water. Ik genas iets sneller dan de gewone mens, maar het zou me alsnog een paar dagen uit de zee houden. Verdomme.
Met ruwe handen bond ik het verband om mijn bovenarmen en staarde daarna voor me uit. Het was me nu al te heet, nu al te droog, nu al te druk. Ik miste de zee.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Mijn lichaam voelde nog steeds slap van het gevecht met de Speciem, bij elke stap die ik zette voelde ik mijn spieren. Maar ik liet me er niet door tegenhouden, ik leek wel gek. Nam die avond wel een heet bad, dat zou helpen voor mijn spierpijn.
Ik sloeg af vlak voor het dorp zelf, gewoon omdat ik geen zin had in die stomme drukte, die bemoeizuchtige blikken. De wind liet mijn lange lokken dansen, waarna ik geïrriteerd met mijn hoofd schudde. Hoe vervelend mijn haar soms ook was, ik zou het nooit afknippen. Het kwam inmiddels tot vlak onder mijn borsten, net zoals mijn moeders haar altijd was geweest.
Vroeger had ik de zee ook een prachtig iets gevonden. Enorm, geheimzinnig, prachtig. Mijn ouders hadden geloofd in de wezenlijke kant van de Speciem, ze geloofden in hun onschuld. En dat kostte ze de kop, letterlijk.
Opeens viel mijn blik op een jonge man op een bankje, in eerste instantie liep ik gewoon verder. Toch bleef ik abrupt staan, en keek weer op. Het was niet zozeer dat het kwam omdat ik zijn gezicht herkende, maar ik wist gewoon hoe een Speciem eruit zag. In of uit het water.

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Geïrriteerd probeerde ik mezelf een houding te geven, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wist me geen raad met die benen. Onhandige dingen waren het.
Het gras tussen mijn tenen kriebelde en voelde droog aan, heel anders dan het zeewier wat ik gewend was. Het liefst ging ik op zoek naar een meertje om mijn benen in te leggen en ervoor te zorgen dat ik in ieder geval nat bleef, maar de meertjes hier in de buurt waren allemaal te overzichtelijk. Er liepen teveel kinderen en mensen rond en al gluurders waren altijd zo vervelend. Kleine kinderen die nog niet goed beseften dat ik levensgevaarlijk was en volwassenen die óf meteen weg vluchten of stoer deden. Ik had zin in rust en vrijheid.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Een geërgerd geluid dat tussen een zucht en een grom inzat, liep ik over het gras rechtstreeks naar hem toe. De koker hing losjes over mijn schouder, wiebelde bij elke pas tegen mijn rug aan waardoor ik me alleen maar veiliger voelde.
Ik had mijn wapens, en ik kon er haarscherp mee richten. Hij had benen, voelde zich misvormd, had gewonde armen. Wat kon hij nou?
'Wat doe jij hier?' sneerde ik hem toe. Ik was een paar meter van hem vandaan gestopt, mijn groene ogen boorden zich woedend in de zijne.

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Brooklynn Grey

Ik glimlach naar Grace, 'Ik laat jullie wel even alleen,' zeg ik dan en loop weg. In gedachte verzonken loop ik gewoon wat rond. Zo lang ik niet in de buurt van water kom gaat het me wel goed af. Zuchtend tuurde ik voor me uit. Ik keek even om me heen toen ik zacht gegil hoorde, het was een jong meisje en was met water aan het spelen. Ik schrok en rende meteen weer terug. Ik liep het strand weer op en klom op de rotsen. Hier zou niemand me goed zien behalve de speciem of misschien een enkeling die hier komt. Ik trok mijn benen naar me toe en liet mijn kin rusten op mijn knieen. Zacht zong ik één van de liedjes die ik in de stad hoorde, als het daar aan lag had ik altijd een goed geheugen gehad. Liedjes kon ik gemakkelijk onthouden. Ik zong nu iets harder en ik hoopte dat er niemand om me heen was.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Alex Devonn Lynch

"Wat doe jij hier?" hoorde ik plotseling. Met een ruk hief ik mijn hoofd en mijn ogen maakten meteen contact met de groene van de jager. Ze keek absoluut niet blij, maar waarschijnlijk keek ik net zo. Had je haar ook nog weer. Kon het nog erger? Werd het straks ook nog een hete zomerdag of zo?
"Goh, wat zou ik hier nou doen?" antwoordde ik met een sarcastische knik naar de verbanddoos in mijn handen. Daarna klapte ik mijn kaken op elkaar terwijl mijn hersenen overuren draaiden om te bedenken wat ik nu kon doen. Mijn humeur werd er niet beter op toen ik er achter kwam dat dat dus helemaal niets was. Ik was gewond, op m'n slechtst, niet in m'n element en zij wel. Zij had alles in haar voordeel. Glimmende pijlen op haar rug, benen waar ze mee om kon gaan, een verzwakte tegenstander. Verdomme.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Ik sloeg mijn armen over elkaar, liet mijn blik even afdwalen naar zijn verbonden armen en de doos in zijn handen. Daarna schoten mijn ogen weer achterdochtig naar zijn gezicht. Een schamper lachje verdween rond mijn lippen, en het sierde mijn gezicht zowaar.
'Je vindt jezelf een grote stoere jongen, maar als het erop aan komt toch maar mensenverband gebruiken.'
Had ik eigenlijk nog nooit gezien, maar ik had ook nog nooit een Speciem zo verwond. Ik had er heel wat met een pijl beschoten, maar meestal waren die verwondingen net erg genoeg om ze een tijdje af te schrikken.

---

"Do you believe monsters are born or made?"