Om mij te helpen met mijn allereerste scenario ooit x)
Ik zit met een probleem, het zou fijn zijn als jullie het even wilden lezen. Bij die dikgedrukte puntjes moet dus het stuk komen dat de dood van Sarah beschrijft. Ik heb echt al 10 doodsoorzaken bedacht, maar ze passen allemaal niet mooi bij het verhaal. Heeft een van jullie een idee?
“De regenbogenverzamelaar”
Door Else Kemps
Ext – Middag. Alan (27) staat voor het graf van zijn 7 jaar geleden overleden vriendin Sarah.
Achtergrondmuziek: http://www.youtube.com/watch?v=8LbkxP_UCBQ
Alan: Sarah, ik heb iets voor je meegenomen. Ik hoop dat je het mooi vindt. Je moet niet denken dat ik je vergeten ben. Het spijt me dat ik niet eerder ben gekomen.
Hij haalt een metalen kistje uit zijn tas, en werpt er een snelle blik op.
Ext. – Middag. Flashback, Alan en Sarah maken samen een wandeling door een bos tijdens hun vakantie in Frankrijk, dat de eerste tekenen van het najaar al begint te vertonen. Gekwetter van vogels op de achtergrond.
Alan: Waarom heeft het woord houden van eigenlijk een verleden-tijdsvorm?
Sarah: (geërgerd) Heb je nooit een dierbare verloren dan?
Alan knikt.
Sarah: Nou, daar is de verleden tijd van houden van voor.
Alan: (onverschillig). Oh, daarvoor. Maar is het niet zo dat, al zijn die dierbaren er niet meer, dat houden van nog steeds geldt, ofzo?
Sarah: (Alan negerend) Om nog maar niet te spreken over de liefde. Denk je soms dat dat iets eeuwigs is, iets onbreekbaars?
Alan reageert niet, en staart gedachteloos om zich heen.
Sarah: Wij gaan kapot, Alan. Ook wij. Liefde is maar een merknaam van morfine, we worden tijdelijk verdoofd, daarna geeft het rotspul het op en hebben wij het nakijken.
Ze slaan rechtsaf, een zandpad in.
Alan: Ja, je hoeft het me niet nog een keer te vertellen. Ik ben een romanticus, een door sprookjes gegrepen, godvergeten dichter, een regenbogenverzamelaar. Maar laat me je één ding zeggen: Al gaan we kapot, we hebben toch altijd nog de tijd tussen opgebouwd worden en kapotgaan in? Die tijd, die moeten we gebruiken. Leven heet zoiets.
Sarah snuift minachtend.
Alan slaat zijn armen om haar heen, en ze zoenen.
Sarah: (laat hem los) Een regenbogenverzamelaar, dat ben je. Maar wel de meest fascinerende die ik ooit ontmoet heb.
Ze zoenen opnieuw.
(...)
Int. – Middag. Flashback, in het ziekenhuis. Sarah ligt doodziek in een wit bed en Alan staat ernaast. Op de achtergrond klinken de piepjes van apparaten.
Sarah: (zachtjes) Alan, ga ik dood?
Alan: (pakt haar hand) Niks gaat dood, Sarah. Alles keert hoe dan ook op de een of andere manier terug. Misschien als een grote, menselijke ziel, misschien als een kleinere soort. Desnoods als een miertje, maar alles komt terug.
Sarah: Dus eigenlijk wil je hiermee zeggen dat je, als je volgend jaar een keertje een wandeling gaat maken, en je ziet een miertje over straat lopen... Dat ik dat dan kan zijn.
Alan: Ik zou jou nooit vergelijken met een miertje. Eerder met een... Een leeuw, ofzo.
Sarah: Leeuw?
Alan: Ja, leeuw ja. Kijk eens naar jezelf, hoe je hier ligt te vechten tegen iets wat twee keer zo sterk als jou is.
Sarah: (zwakjes) Ik ben zo moe, Alan. Ik ben even te moe om je regenbogen te zien. Ik ga dood, punt uit.
Alan: (geërgerd) Je hebt ze nooit gezien, moe niet en wakker niet. Punt uit.
Sarah doet haar ogen dicht, er loopt een traan over haar wang.
Alan veegt hem weg met zijn duim.
Ext. – Middag. Alan staat nog steeds op het kerkhof, hij zet het kistje neer op Sarah’s graf.
Alan: Alsjeblieft, Sarah. Het is voor jou, hierin zitten alle regenbogen die ik in zeven jaar voor je verzameld heb.
EINDE.
[ bericht aangepast op 12 feb 2012 - 17:45 ]
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
