• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Ik ging rechtop zitten en klopte op het bed, ten teken dat hij kon komen zitten.
    "We hebben een laptop." ik wees naar mijn bureau waar mijn laptop op staat. "Enkel de site's waarmee je met anderen kan babbelen zijn beveiligd. Zoals e-mail en zo. Je kan ook niets bestellen, maar omdat wij de lievelingetjes zijn, krijgen we toch wat we willen. Vraag ernaar en je krijgt het. Hoe denk je dat ik mijn kamer zo heb kunnen veranderen?" Ik wees met een groot gebaar om me heen. "Ik ben de enige hier met zo een kamer. De rest heeft allemaal hetzelfde dekbed, dezelfde muur, dezelfde bureau. Ik heb mijn bed laten vervangen. Het is nu tweepersoons. Het was oorspronkelijk oranje, maar ik heb ze zover gekregen dat ze het lichtblauw maakten." ik haalde mijn schouders op. "Verder zijn er enkel nadelen. Extra trainingen en zo..."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik sperde mijn ogen wijd open. Net als altijd eindigde mijn droom met de doodse ogen van de man. Ik probeerde het van me af te schudde, maar het lukte niet volledig, er liep een traan van mijn wang en ik hief mijn hoofd op. Toen ik een schaduw op de tafel zag verstijfde ik, tot ik besefte dat het Stephanie was.
    "Hei." zei ik triest.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Hoi,' zei ik zacht. Ik hoorde aan zijn stem dat hij huilde. 'Gaat het?' Het was een onnozele vraag maar ik was niet goed in troosten. Daar kon ik niks aan doen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik haalde mijn schouders op. "Nachtmerrie."
    Toen zag ik de pijl in haar handen. Ik kreunde.
    "Oh, nee."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    Ik knikte ten teken dat ik het begreep. Ik wist niets meer te zeggen.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Laurel Thompson
    "Weet je: het is leuk om met iemand te kunnen praten. Als lievelingetje wil niemand met je omgaan." Toen sprong ik recht. "Zin om wat leuke nieuwe dingen voor op je kamer op internet te zoeken?" vroeg ik grijnzend.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    'Lijkt me een fantastisch idee.' grijnsde ik terug.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Laurel Thompson
    Ik nam mijn laptop op mijn schoot.
    "Wat wil je? Een bed? Een bureau? Of gewoon wat posters?" vroeg ik hem. "Of wacht een kickertafel. Of nee, een plofzak. Of misschien..."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    -

    [ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 16:01 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alec Bradley
    'Rustig!' lachte ik. 'We kijken wel gewoon of we iets leuks tegenkomen.' zei ik rustig.

    [ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 15:53 ]


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Laurel Thompson
    "Tuurlijk." Ik bladerde wat door site's.
    "Dit is leuk." lachte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek ook even naar pijl. 'Waarom?' vroeg ik zacht. Ik durfde Nathan niet aan te kijken. Waarom weet ik ook niet. Ik liet de pijl door mijn vingers glijden en legde hem daarna weer op mijn schoot.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Vroeg ze waarom ik oh, nee zei of waarom ik hem had gemaakt.
    "Het was niet de bedoeling dat je hem zou vinden." zei ik dus maar

    ik moet weg
    bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik schudde mijn hoofd. 'Slim om hem dan naast mijn huis neer te gooien,' mompelde ik bijdehand. 'Waarom heb je hem gemaakt?' Ik keek nog altijd naar de pijl in mijn handen. Er waren nog zoveel vragen die ik wilde vragen. Hoe hij bij mijn huis terecht kwam? Of hij bij mijn huis is geweest? Wat het nut er van was om hem te maken?


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alec Bradley
    Ik moest al lachend toen ik de foto zag en begon nog harder te lachen omdat Laurel zo een aanstekelijke lach had. Zo ging het door tot ik de slappe lach had.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe