RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Elín

Ik volg het gesprek tussen Val en Griezel, maar ben er niet volledig met mijn gedachten bij. Om de zoveel woorden dwalen ze af naar lang vervlogen tijden.
'Wacht op mij!' roept de jongste telg van ons gezin. Björk komt achter mij en Adam aangelopen. De zon verwarmt mijn huid en weerkaatst op de bleke haren van de drie kleine hoofdjes. Mijn broer en ik blijven echter zo snel mogelijk rennen, want wie het laatste bij het meer is is een watje. Van een eerlijke wedstrijd hebben we nog geen besef. Ik ren zo hard als mijn kleine beentjes me dragen kunnen en neem een duik in het verkoelende water.
Ik zucht diep en richt mijn ogen weer op de nerven van de tafel. Niet dat ik het zo interessant vind, maar ik heb immers geen zin om met iemand anders geconfronteerd te worden. Gezien er nog mensen aan tafel zitten is opkijken of rechtstaan geen optie.
'Nou eh, net zoals de rest, heb ik haar pas gisteren leren kennen. Dus ik denk niet dat ik bij machte ben om te zeggen dat ik close met iemand ben. Bovendien is 'close zijn met' voor iedereen anders interpretabel,' hoor ik Val zeggen. Ik moet toch even glimlachen en schud zo goed als mogelijk mijn hoofd even. Het blijkt een nogal pijnlijke missie, gezien mijn voorhoofd nog steeds op tafel rust. Al snel hou ik er dus maar mee op.
Aarzelend stopt mijn moeder me een klein wezentje in mijn handen.
'Kijk Elín, dit is je broertje Adam.'
Ik trek mijn neus op en bekijk het ding. Hij is echt niet om aan te zien. Zijn huid is knalrood, hij heeft rimpels en geen tanden.
'Hij lijkt niet echt op mij hé?' zeg ik een beetje vies van het wurmende hoopje vlees op mijn schoot. Ik kijk mijn moeder aan en frons mijn wenkbrauwen. Waarom ze moet lachen is me een raadsel, ik weet alleen dat ik er niet mee gediend ben.
'Hij moet nog heel wat groeien, meid. Je zult wel zien, later wordt hij net zo lief als jij nu bent.' Mijn moeder tikt even op mijn neus en tovert een glimlach op mijn gezicht.
'Groei maar snel hoor,' zeg ik tegen Adam.
'Ik denk dat ik maar haar voorbeeld ga volgen.' Val staat op. Ik weet dat hij het is vanwege zijn positie. De angst overspoelt me opnieuw. Nu hij weg is, blijft er geen enkele persoon aan deze tafel over waarbij ik ook maar het geringste gevoel van veiligheid heb. Muisstil blijf ik zitten in de hoop dat ze gewoon over me heen kijken.

[ik vind je posts niet saaier worden ^^]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jess is aan het eind van mijn post de mist in gaan lopen hé? Dus ze zit niet. :x

Don't walk. Run, you sheep, run.

Aangepast :]. Heb ook Rosa wat duidelijker aan 't eind van mijn post gezet :'].

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Heb jij dit weer besteld?' vraagt een bekende, nette stem uit het niets. Ik kijk om, en opeens zie ik Val naast me staan. Ik krijg een kleine hartaanval van de schrik, maar laat dit niet merken. Ik wrijf even over mijn slapen om de schrik en stress weg te halen. 'Zeg mij eens, waar denk je zoal aan als je hier bent onder het genot van een sigaret en een kop koffie? Ik ben niet de enige die aan het dagdromen is,' zegt hij met aardige toon. Niet dat dit de enigste keer is dat hij wat aardigs zegt. Nee, het is een goede zachtaardige jongen, die om ieders gevoelens geeft. Hoe houdt hij dat toch vol? Ik was allang ontploft. Duizenden keren.
Ik kijk in de verte, voor hoever dat kan met de dichte mist, en denk na hoe ik dit ga verwoorden. "Ik kom hier om mezelf lucht te geven. Om ervoor te zorgen dat ik mezelf eraan herinner wie ik ben." Begin ik, en kijk nog steeds voor me uit. "Soms.. kom ik hier voor de rust. En soms.. heel soms.." Ik neem een slokje van mijn koffie, en vervolg dan mijn zin. "Kom ik hier om weg te lopen van alles." Breekbare ogen kijken hem nu aan.
Hij heeft zijn hoofd gedraaid, en wrijft zijn bril schoon. 'He.. is dat? Iemand?' Zijn ogen vliegen dan open. 'Jess, daar staat iemand. En ze lijkt onze kant op te kijken.' Hij knijpt zijn ogen samen om het wat duidelijker te zien wie het is. 'Ik weet wie het is. Het is een van onze trainers. Rosa. We moeten naar haar toe volgens mij.' Pfft. Gelukkig, maar. Misschien heeft hij me geen eens gehoord wat ik zojuist allemaal zei? Dit was nogal persoonlijk en privé, dus het zou best fijn zijn als hij het niet hoorde. Maar aan de andere kant.. Ik keek Val aan. Hij was wel te vertrouwen. Hij zou niet zomaar aan Jan en alleman iets door vertellen.
Ik haalde mijn schouders op, en nam nog een slokje van mijn koffie tot het op was. "Boeit me niet. Ga jij maar als je wilt. Ik blijf hier." Nog even tot rust en mezelf komen. Maar dit zei ik er niet achter.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

"Boeit me niet. Ga jij maar als je wilt. Ik blijf hier." Ik geef een kort knikje als bevestiging. Met de koffie in de hand loop ik naar Rosa toe. Nog steeds is het mistig. Vreemd... ik kan me niet herinneren dat het weer zo gauw kan veranderen. Alhoewel Jess het wellicht niet zal weten, heb ik haar woorden toch opgevangen. Opnieuw is dat een suggestie naar het feit dat ik gelijk had gehad met mijn constatering gisternacht: dat haar felle karakter voor een flink deel een facade is, een schelp om de weke kern tegen klappen te beschermen.
Ik heb er niet op in durven gaan. Dit is merendeels om het feit dat ik vermoed dat ze het niet zal waarderen. Maar aan de andere kant.. ik stop even en kijk kort over mijn schouder naar achteren. Misschien heeft ze aan de andere kant wel een hand op haar schouder verwacht.
Mijn ogen schieten open. Verdomd, daar heb ik nog niet aan gedacht. Als dat zo is, als Jess.. geestelijk beschadigd is.. dan zal ik de gedachten omtrent mijn plan ten allen tijde voor mezelf moeten houden. In dat geval is het voor mij absoluut onverantwoord om die gunst van haar te vragen, puur als experiment voor mijn eigen genoegdoening. Dat is de reinste vorm van egoisme. Dat zou mij een-
Mijn mond zakt een stukje open en ik blijf abrupt stilstaan, bevroren door de impact van mijn gedachten.
Dat zou mij niet beter dan een verkrachter maken. Het principe is hetzelfde, niet? Ik bijt op de binnenkant van mijn lip, nog verbetener om mijn kop te houden. Ik schaam me om deze gedachten. Jess is niet de juiste persoon hiervoor. Maar hoe kan ik weten wie dat wel is? Dat is onmogelijk. Dus ik zal het definitief moeten laten varen.
Ik loop door en kruis nu de blikken met Rosa.
'Goedemorgen,' zeg ik, opnieuw met mijn korte buiginkje.
'Corrigeer me als ik fout zit, maar kan het zijn dat je op ons wacht? Iedereen zit binnen te wachten op wat er komen gaat. En om eerlijk te zijn is mijn nieuwsgierigheid ook wel gewekt.' Dat is nog zacht uitgedrukt, maar ik weet dat impulsieve acties nu vrij weinig zullen uithalen. Het is misschien een erg fatalistische houding, maar op het moment kunnen we niet veel anders dan ons lot afwachten.
'Hoe dan ook, als het de bedoeling is dat we hier verzamelen, mag ik zo vrij zijn om de rest te halen?'

No growth of the heart is ever a waste

Ah, damnass, door al dat gedoe met Lin, loop ik gigantisch achter, kan iemand me even bijpraten toevallig?

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Maakt niet uit, das begrijpelijk :].
Eh, een nacht is gepasseerd. Rosa wacht buiten op de groep, Val is op haar afgestapt. Iedereen zit nog binnen, op Jess, Rosa en Val na.

No growth of the heart is ever a waste

Rose Victoria Stann.

Een gedaante doemt op uit de mist. Ik stelde mijn blik wat scherper en herkende uiteindelijk Val Grey.
Zijn ogen kruisten die van mij.
'Goedemorgen,' zegt hij met een korte buiging.
'Corrigeer me als ik fout zit, maar kan het zijn dat je op ons wacht? Iedereen zit binnen te wachten op wat er komen gaat. En om eerlijk te zijn is mijn nieuwsgierigheid ook wel gewekt.'
'Hoe dan ook, als het de bedoeling is dat we hier verzamelen, mag ik zo vrij zijn om de rest te halen?'
'Ze hadden hier al lang moeten zijn.' Antwoordde ik koel. 'Ik snap niet wat ze binnen doen. Ik neem aan dat ik duidelijk genoeg was geweest gisteren en dat ik zei buiten en niet binnen? Nou goed, ga ze maar halen. En wat snel graag.'
Misschien was het wat oneerlijk om het op hem af te reageren, maar als ze de afspraken al op de eerste dag al niet naleefden, gaf dat niet bepaald een prettig vooruitzicht. Ze moesten weten waar het op aankwam.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:21 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Okay, thank you c:

Carolina Maellis Sawyer

Een blik op mijn horloge vertelde me dat ik te laat was. Zacht vloekend raapte ik al mijn spullen bij elkaar en trok mijn haren nog een keer in model. In een korte trainingsbroek en een topje ging dit wel lukken hoopte ik. Het slechte weer interesseerde me niet veel, het was niet alsof ik er ziek van ging worden. "Jullie daar! Naar buiten, Rose wacht waarschijnlijk al!" Zonder op een reactie te wachten liep ik verder, recht op Rose af. "Goedemorgen Rose," Ik keek even naar de jongen naast haar terwijl wat info over zijn naam door me heen ging, naam Valentin Gray, wordt liever aangesproken als Val. "Val." Ik glimlachte even kort voor ik me terug tot Rose richtte. "Ze komen er zo aan, ik heb de groepen wat aangepast. Ik ga zelf ook training geven." Lichtte ik haar kort in. Met mijn armen naar achter en mijn benen lichtjes uit mekaar ging ik naast haar klaarstaan. De lok die me al de hele ochtend irriteerde wist weer voor mijn gezicht te vallen en dit keer besteedde ik er geen aandacht aan maar schudde mijn hoofd gewoon een klein beetje zodat hij niet voor mijn ogen zou hangen.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:22 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ohfaal, het is Rose, niet Rosa. I'm sorry :'D.

No growth of the heart is ever a waste

Haha, maakt niet uit hoor :'D

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:27 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Elín

Ik word uit mijn gedachten gerukt door een harde stem.
"Jullie daar! Naar buiten, Rose wacht waarschijnlijk al!"
Ietwat lethargisch til ik mijn hoofd op. Ik zie nog net een vrouw weglopen. Ik dwing mezelf rechtop te gaan staan. Ik voel een paar tranen opkomen maar dwing ze terug. Ik ga mezelf hiet niet nog meer benadelen door me zwak te tonen. Wanneer ik zeker weet dat ik mijn emoties weer achter mijn masker verborgen heb wandel ik naar buiten. Er valt bijna niks te zien door de dikke mist. Hoe kan ik mezelf hier doorheen loodsen? Al snel krijg ik een idee. Ik ga op zoek naar gevoelens. Niet veel later voel ik een bepaalde irritatie. Ik loop er op af terwijl ik er aan probeer vast te houden. Het lijkt wel een rode draad door het groene gras. Uiteindelijk kom ik bij de vrouw aan die ons net naar buiten had geroepen. Ik zie een figuur waarvan ik weet dat het alleen Val kan zijn. Naast hem staat een vrouw die dan wel Rose moet zijn. Ik kom nog wat dichter zodat ik hen nu beter kan zien en zij mij ook. Nog steeds zeg ik geen woord.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:33 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Val Gray.

'Ze hadden hier al lang moeten zijn,' zegt Rose koeltjes. Mijn blik kruist kort de hare. Oh, dat heb ik kennelijk over het hoofd gezien.
'Ik snap niet wat ze binnen doen. Ik neem aan dat ik duidelijk genoeg was geweest gisteren en dat ik zei buiten en niet binnen? Nou goed, ga ze maar halen. En wat snel graag.' Ik kijk haar licht verrast aan.
'Oh, mijn oprechte excuses. Dat heb ik kennelijk gemist,' zeg en draai me om. Hoewel de toon van mijn woorden neutraal is, ben ik toch verrast dat ze ons er zo licht vanaf laat komen. Tenzij.. tenzij de ellende nog moet komen. Opnieuw onderdruk ik de neiging om te vragen wat de training inhoudt. Immers, zullen we het zo te merken krijgen.
Hoe dan ook mag ik alvast van geluk spreken dat niemand nog een probleem heeft gemaakt van het feit dat ik en Jess dezelfde kamer hebben gedeeld.
Op het moment dat ik naar het gebouw wil stappen, kruist een andere vrouw ons pad. Ik bekijk haar even en kom vervolgens tot de conclusie dat ik haar eerder heb gezien. Ja.. dat kan niet missen. Zij was degene die ons als eerst aansprak gisteravond bij het buffet.
'Val,' groet ze me en wendt zich vervolgens tot Rose. Kort, heel kort kijk ik haar na. In mijn dossier zal ongetwijfeld Valentin staan. Ik kan maar een reden bedenken waarom ze me Val noemt en die reden komt weer uit bij mijn observatie-theorie. Er verschijnt een klein vaal glimlachje op mijn gezicht. Ik had gelijk.
"Ze komen er zo aan, ik heb de groepen wat aangepast. Ik ga zelf ook training geven." Met die woorden brengt ze me tot een halt. Ze zal zelf training geven..?
'In dat geval zal ik maar wachten,' zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders.
Ik hoor voetstappen in het zand en merk dat Elin zich bij ons is gaan voegen. Met een zachte glimlach begroet ik haar.
'Welkom,' zeg ik.
'Kennelijk gaat het dan nu beginnen.' Dit zeg ik met een felle twinkeling in mijn ogen, als een kind dat een nieuw spel mag uitproberen. Ik weet dat ik soms op de vreemdste momenten kinderlijk kan zijn, maar he, wat moet ik anders?
Vreemd genoeg ben ik niet bang, niet op de manier zoals slachtoffers van ontvoering altijd op tv worden weergegeven. But then again: deze ontvoerders zijn ook zeker niet het alledaagse soort. Het is niet meer dan logisch dat mijn gedrag zich aanpast aan de situatie.
Ik merk dat ik mijn kopje nog in mijn handen heb. De koffie is inmiddels al lang koud geworden, maar onder een licht schouderophalen gooi ik toch de rest naar binnen. Koffie is koffie, cafeine is cafeine. En laat ik daarvan nou net een berg nodig hebben.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:45 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jace Dagget.
'Jace, houdt daar mee op!' Mijn vader kijkt me met zijn grote boze ogen aan, en hij wijst naar me met zijn vinger - alsof ik nog een klein kind ben. 'Waarom?' Vraag ik rebels, en ik pak mijn potlood weer vast, en teken dan verder mijn autotekening in. Mijn vader springt op vanuit zijn luie bank, en snelt zich naar mij toe, rukt vervolgens de potlood uit mijn hand en gooit alle tekenspullen de prullenbak in. 'Ik zei ophouden, Jace.' Zegt mijn vader op woeste stem. 'Voortaan doe je de dingen die ik wil die je doet..' Hij kijkt bedenkelijk. 'Of juist niet.' En hij kijkt naar de prullenbak, waar alle tekenspullen in liggen. Nu heb ik het echt gehad. Mijn vader is zo ver gegaan dat ik me opgekropt voel in mijn eigen vel. Doe dit niet Jace, doe dat niet Jace. Bla bla bla. Ik werdt er helemaal gek van. Mijn handen beginnen te jeuken, en uiteindelijk heb ik ze tot vuisten gebalt. Mijn ogen spuwen vuur, en achter mijn ogen voel ik de tranen branden - waarvan er al eentje ontsnapt is. 'Ik mag helemaal niets van jou! Rot maar lekker op!' Boos stamp ik naar boven waarna ik de deur achter me dicht had gegooid. Ik moet hier vandaan. Dat moet! Ik wil hier weg. Ik wil zo niet leven. Liefde, dat is wat ik wil. Dat is alles wat ik wil, en verder niets.
De tranen rollen over mijn gezicht, terwijl ik mijn kleding en spullen bij elkaar raap. Zoveel spullen heb ik toch niet, dus ik prop ze allemaal in twee tassen. Trek dan mijn afgetrapte sportschoenen aan en mijn jas, terwijl ik naar de kamer van Anna loop. 'Lieve Anna, ik ga op vakantie.' Mijn handen houden zachtjes haar lieve hoofd vast, en ik geef een kus op haar voorhoofd. 'Blij bij mij, Jace.' Zegt ze met zachte stem. Ik schudt mijn hoofd. 'Sorry Anna. Ik ga echt op vakantie.' Haar ogen beginnen te tranen van verdriet, en ze wrijft in haar ogen. 'Maar je mag niet gaan, Jace!' Ik probeer te glimlachen. 'Ik beloof dat ik je nog eens zie, Anna.' Ze schudt hevig haar hoofd, niet in staat om wat te zeggen. 'Ik hou van je, lieve Anna.' 'Ik hou ook van jou, Jace.' En ik geef haar nog eens een kus op haar voorhoofd, sta dan vervolgens op, en loop op mijn tenen zachtjes naar beneden, de trap af, en open dan langzaam de voordeur. Speur dan het huis uit, en ren richting de haven. Daar kom ik wel vaker. Misschien dat zij me kunnen helpen.

'Jullie daar! Naar buiten, Rose wacht waarschijnlijk al!' Ik schiet op uit mijn herinnering, en kijk verdwaasd rond. Wat? Een vrouw loopt naar buiten, en ik zie dan ook vervolgens Elin naar buiten gaan. Ik sta op, en loop op mijn doodnormale gemakje naar buiten toe. 'Nou, kom maar op met die training.' Zeg ik met verveeld gezicht.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 19:35 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ik heb besloten om hier te stoppen, het spijt me (:

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.