• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    "Zei ik nog een zus? Oeps, mis sproken." ik grinnikte betrapt.

    kmoe eten
    tot straks


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Alex,' zei ik dwingend. 'Vertel het me.' Ik zou de hele nacht daar in het bos moeten blijven staan als het moest, maar ik zou het weten. 'Wat is er gebeurt toen ik er nog niet was?' Dat klonk best eng. Het voelde namelijk al zo lang vertrouwt bij hun familie. Maar ik wist donders goed dat ik niet echt familie van hun was.
    Ik sloeg triomfantelijk mijn armen over elkaar als teken dat ik niet eerder mee ging naar huis voordat hij het me vertelde.


    Eet smakelijk


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik bleef even voor me staan staren.
    "Gaan we hier daarna snel weg?" ik voelde me echt niet op m'n gemak.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Is mijn broertje bang?' vroeg ik lachend. Ik genoot van dit bos. 'Maar natuurlijk. Ik hou er alleen niet van als mensen dingen voor me verzwijgen.' Ik keek Alex doordringend aan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Bang? Ze zou eens moeten weten.
    "Mijn vader kwam terug van zijn werk, toen stond de fabriek nog hier in het dorp. Mijn zus wachtte hem altijd op, dan gingen ze samen inkopen doen. Deze keer ging ik mee. Nadat we wat brood hadden gekocht, vroeg ik aan mijn vader of hij me kon leren jagen. Hij twijfelde even, maar ik bleef zolang zagen, tot hij met me het bos in ging. Laurel ging ook mee, ze vond het altijd al zo leuk in het bos. En ze jaagde graag, ze kon het goed ook."
    Eigenlijk deed Stephanie me aan Laurel denken.
    "Ik wist dat het bos gevaarlijk was, maar voelde me helemaal niet bedreigd of zo iets. Ik liep wat verder op het pad, toen ik mijn zus hoorde gillen. Ik draaide me om. Mijn vader schreeuwde dat ik moest vluchten. Toen schokt zijn lichaam naar voren. Hij was in zijn rug geraakt, door een kogel. Een beetje later viel mijn zus ook op de grond. Ik rende weg, ik was de enige die weer thuis geraakte. Het was allemaal mijn fout. Ik had gevraagd om me te leren jagen en dan was ik de enige die het overleefde." Mijn gezicht was hard en ondoordringbaar geworden.
    "Gaan we nu door?"

    [ bericht aangepast op 11 jan 2012 - 17:41 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik sloeg mijn handen voor mijn mond waardoor de deken op de grond viel. Ik had Alex nog nooit zo gezien.
    'Sorry,' zei ik. Verdwaasd pakte ik de deken op en liep ik naar Alex toe. Ik gaf hem een kleine knuffel. 'Het spijt me,' zei ik nog een keer. 'Kom, we gaan.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik zei niets, terwijl we terug liepen.
    "Beloof me dat je nooit meer zomaar het bos in loopt. Niet als je kwaad bent, dan ben je onvoorzichtig en..."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik weet wat ik doe,' zei ik een beetje beledigd. Ik had gelijk, een stap in het bos en mijn jagerskant kwam naar boven. Alles hoorde ik, mijn zintuigen op scherp. Opeens bedacht ik de konijnen die ik een uur geleden had geschoten. 'Kut,' mompelde ik. 'Ik moet terug. Ik had twee konijnen geschoten en die liggen er nog.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte. "Is het erg als ik al naar binnen ga?" ik kon veel langer in dit bos niet aan.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Natuurlijk. Ik red me wel.' Ik glimlachte en gaf Alex de deken. 'Ben binnen nu en een kwartier terug.' Ik draaide me om en verdween weer in de duisternis. Ik kon de weg prima vinden in het bos. Ik kende elke boom, elke plant, elke wortel. Ik liep stil door het bos op weg naar de konijnen. Ik was er bijna toen ik takjes achter me hoorde bewegen. Ik pakte mijn pijl en boog en keek schichtig om me heen. Ik spande de pijl terwijl ik mijn blik weer over de omgeving liet glijden. Niks. Ik liep voorzichtig verder maar weer hoorde ik een krak. Dit keer dichterbij. Voordat ik me kon omdraaien had iets me been beet. Ik wilde gillen maar een hand werd tegen mijn mond gedrukt.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Stephanie Norems
    Ik schoot naar de hand. Mijn pijl ging dwars door de arm en de persoon -die een man bleek te zijn- gilde het uit van de pijn. Degene achter mij trok me dichter naar me toe.
    'Ik zou het niet proberen of ik maak jou en je lieve broer af.' Ik voelde me eigen verstijven. Wat had Alex hier mee te maken? Ik probeerde los te komen en beet in de hand. 'Godver, bitch!' Ik hoorde een kanons schot en ik hoorde een gil, mijn gil. Ik viel op de grond en greep verschrikt naar mijn been beet.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Stephanie Norems
    'Niet zo hard gillen,' zei degene die geschoten hard. 'Dadelijk hoort het dorp je nog.' Dat gaf me hoop. Misschien hoorde Alex me, of iemand anders. Iemand die me kon helpen. Ik gilde weer. Daardoor kreeg ik een trap tegen mijn hoofd. Ik hield gelijk stil.
    'Nog een keer en ik zorg dat je buitenwesten raakt,' dreigde de man. Ik knikte.
    'Vertel me nu eens waar die broer van jou is.' Ik zweeg. Ik ging Alex niet verraden. Daardoor kreeg ik weer een trap tegen mijn hoofd. Toch bleef ik stil.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    De gil kwam van ver en was nauwelijks hoorbaar, maar toch sneed hij door me heen als een mes. Ik was de hele tijd buiten blijven staan, ik kon het niet aan me nu al onder alle mensen te begeven. Maar nu ik de gil had gehoord verstijfde ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    Ik hoorde gegil en liep naar buiten. Daar zag ik Alex verstijfd staan.
    'Waar is Stephanie?' vroeg ik bezorgd.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik begon als een gek na te denken. Dit kon ik. Ik kon me eigen hier van bevrijden. Althans, dat hoopte ik. Mijn pijl lag vijf meter verder op en mijn been deed pijn. Ik pakte naar het been dat me trapte en trok er aan zodat die gene viel. Ik begon te tijgeren naar mijn pijl en boog en schoot. Maar ze waren met meer dan twee. Er kwam nog een man aangelopen.
    'Waarom ga jij zo moeilijk doen!' schreeuwde hij. Ik schoot weer en probeerde daarna op te gaan staan. Ik was verzwakt door het bloed verlies maar toch schoot ik op de vierde man die aan kwam. Met hoeveel waren ze wel niet?


    "Ignite, my love. Ignite."