• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Met een bonkend hart zat ik op de tak. Een verkeerde beweging en ik zou dood kunnen zijn. Ik kon ook alleen maar hopen dat Alex nog leefde. Ik zag een platte steen voorbij komen en dacht er over na om er op te springen maar ik wist dat ik nooit mijn evenwicht kon bewaren met mijn gewonde been. Ik zuchtte. Ik kon niks doen behalve hopen en wensen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Het boompje helde gevaarlijk over en de stenen kwamen veel te dicht. Ik kon niets anders dan me vastklampen aan de takken. Toen de boom gegrepen werd door de stenen schoot hij alle kanten op. Ik schrok door de plotselinge beweging en loste mijn greep. Plots wist ik niet waar onder of boven was. Het blauw van de lucht, het groen van de bomen en het grijs van de stenen tolden om me heen. Wanhopig greep ik met mijn handen in het niets, tot ik een soort greep voelde. Ik klemde me eraan vast en de beschermde met mijn andere hand mijn hoofd. De resten van de lawine kwamen over me heen en wanneer alles boven me stil lag, merkte ik dat ik begraven was onder de stenen. Ik voelde aarde onder mijn vingers en besefte dat ik een boomwortel vast had. Ik begon mezelf uit te graven en toen mijn hoofd boven kwam hoestte ik onbeheersbaar. Er was veel stof in mijn longen gekropen en mijn mond smaakte naar bloed.

    [ bericht aangepast op 12 jan 2012 - 20:15 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Is de lawine nu wel of niet voorbij?


    "Ignite, my love. Ignite."

    wel, want ik kruip onder de stenen vandaan ;)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Oké

    Stephanie Norems
    De lawine hield op en na een tijdje durfde ik me pas op de grond laten zakken. Het lopen was moeilijk door de onregelmatige ondergrond. Her en der staken benen en handen uit. Ik hield mijn pijl op de grond gericht voor als er iets zou bewegen.
    'Alex?' gilde ik. Ik keek rond. 'Alex?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik hoorde Stephanie mijn naam roepen en na nog wat gehoest antwoordde ik.
    "Hier!" mijn stem klonk hees. Ik bekeek mezelf, ik zat onder de schaafwonden en bloedende plekken. Mijn lichaam deed enorm veel pijn. Ik stond binnenkort waarschijnlijk onder de blauwe plekken. Mijn elleboog schrijnde en mijn hoofd bonkte. Ik stond nog tot mijn middel in de stenen en begon mezelf verder uit te graven.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Hier!' hoorde ik. Ik rende op het geluid af en zag hem tot zijn middel in de stenen staan. Zonder na te denken begon ik hem te helpen met de stenen weg te tillen. Het deed pijn aan mijn been om de hele tijd op mijn knieën te moeten zitten maar dat maakte niet uit. 'Sorry,' zei ik.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Maakt niet uit. Ik zat in een boom, maar hij viel om." Ik kuchte nog eens maar mijn stem bleef hees.
    "Gaan we hier nou eindelijk weg?" vroeg ik, toen ik bevrijd was. Ik hinkte weg. Ik keek niet welke verwondingen ik had, anders had ik nog een halfuur bezig geweest. Maar uit het hinken maakte ik op dat ik mijn voet waarschijnlijk had verstuikt. Nou, ik zou het allemaal nog wel zien. Nu wou ik gewoon naar huis.

    [ bericht aangepast op 12 jan 2012 - 20:29 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik liep achter Alex aan.
    'Kom,' zei ik en ik ondersteunde hem. 'Als je hinkelt duurt het nog langer. Want ik heb eindelijk iets gevonden waar je niet goed in bent.' Ik lachte. 'Ik denk dat Katherine op je zit te wachten.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik kromp ineen, toen ze me aanraakte. Man, dit zou ik nog lang voelen.
    "Volgens mij ga ik de komende dagen niet meer mogen bewegen." Maar ik moest wel, ik moest gaan werken;


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik kan naar de meeste wonden kijken maar niet naar allemaal,' zei ik hopend dat hij het begreep. 'Als het echt niet gaat kan ik wel wat pijnstiller maken.' Het was eigenlijk een heel vies drankje maar het hielp net zo goed als pijnstillers.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Bedankt." mompelde ik. We liepen nog even in stilte verte, tot ik in de verte het huis zag staan.
    "Home sweet home." zuchtte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Hoe gaan we dit allemaal aan ma uit leggen?' vroeg ik. Ik zag binnen het licht branden. Blijkbaar waren de meeste nog allemaal wakker.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    Ik zag eindelijk Alex en Srephanie terug komen. Alex liep mank en zat onder het vuil en bloed. Bezorgd liep ik op hun af.
    'Wat is er gebeurd?' vroeg ik toen ik bij hun was aangekomen.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'Het is mijn schuld,' zei ik zacht. 'Ik was dom bezig en werd aangevallen. Alex kwam me helpen en toen had ik het idee om een lawine te maken.' Ik keek naar de grond wetend dat het inderdaad mijn schuld was. Het was mijn schuld dat Alex gewond was.


    "Ignite, my love. Ignite."