• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    Ik gromde. Ze moest gewoon blijven! Ik wist niet of ik dat nog een keer alleen doorstond.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte. 'Ik blijf,' beloofde ik hem. Ik ging tegen over hem zitten en glimlachte naar hem. 'Weet je dat wit een mooie kleur is voor een wolf?' Ik grijnsde naar hem.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik schonk haar een wolvengrijns en concentreerde me toen. Hoe veranderde ik terug?
    Hoe was ik eerst veranderd? Dat was gewoon gebeurd. Moest het terugveranderen dan ook gewoon gebeuren. Ik gokte van niet. Ik zou wat proberen.
    Ik schudde me even helemaal door elkaar en dacht toen verder na. Ik concentreerde me op mijn mensengedaante. Op hoe ik er opnieuw wou uitzien. Plots begon mijn lichaam weer te trillen. De pijn ging weer door me heen, maar ik beet op mijn tanden. Stuiptrekkend lag ik op de grond. Ik piepte even toen de pijn nog harder werd.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik schrok toen hij begon te trillen. Maar ik had belooft om bij hem te blijven. 'Rustig,' zei ik zacht. 'Je kunt het Alex.' Ik vond het verschrikkelijk om hem pijn te zien hebben.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Even kon ik de pijn niet meer houden en opnieuw vulde mijn oren zich met mijn gehuil, maar dat veranderde al snel naar menselijk geschreeuw en ik bleef snakkend naar adem liggen. Het trillen werd minder en ik ademde zwaar.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Het was zo erg om het te zien. Voorzichtig ging ik naast hem zitten en legde ik mijn hand op zijn blote schouder.
    'Het is bijna voorbij,' zei ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik ben blij dat jij er was. Het is erger alleen." gaf ik met een schorre stem toe. Ik ging vermoeid recht zitten en sloeg de cape zo om dat er niets te zien viel. Ik ging rechtstaan en wankelde even. De overgang van vier poten naar twee benen ging nog steeds niet zo makkelijk.
    "Gaan we nu naar huis?" ik had het niet koud, ook al had ik enkel een cape rond mijn middel gebonden. Waarschijnlijk ook een weerwolfding. Net als het scherpe gehoor en reukvermogen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte terwijl ik opstond. Ik had het ijskoud.
    'Ben je niet boos op me?' vroeg ik verbaasd terwijl ik een beetje rilde.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik dacht even na.
    "Nee, ik zou toch weggegaan zijn. Ik zou willen voorkomen dat ik iemand zou pijn doen. Ik kan alleen blij zijn, dat je me gevonden hebt. En daardoor geholpen hebt." Ik wees naar de plek met omgewoelde aarde en sneeuw.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik heb je niet geholpen,' zei ik met een trillende stem. Ik hoopte dat we toe net gewoon om waren gelopen en dus niet zo'n eind terug moesten anders ging ik dood. 'Ik was er alleen.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Door er te zijn heb je me meer geholpen dan je denkt." gaf ik toe. Ik bedacht dat ze het wel koud moest hebben.
    "Kom hier. Ik weet niet waarom, maar volgens mij kan je mijn huid wel vergelijken met een kachel." ik strekte mijn arm om te tonen dat ze eronder kon kruipen om zich te warmen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek hem even aarzelend aan. Ook al was het Alex, het was en bleef een jongen. En ik en jongens waren nu geen succes als het om aanrakingen ging. Ook al was het een simpele hand schudding dan was ik op mijn hoeden, op een teken of hij me pijn wilde doen.. Ik kon met jongens lachen, maar dat was het. Ik schudde die gedachtes van me af. Alex was mijn broer. Ik knikte dankbaar en kroop onder zijn arm. En hij had gelijk, zijn huid was warm.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Beter?" vroeg ik. Ik hoopte dat het niet te ver was, want ik had het gevoel dat ik gewoon als een blok omver ging vallen om daarna pas na drie dagen mijn ogen opnieuw te openen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte. 'Dankje,' zei ik. Zijn warme huid voelde goed.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    Ik zag Stephanie en de menselijke Alex terug komen. Ik liep op hen af en vloog Alex om de hals. Hij voelde warm aan en ik vroeg me af of hij koorts had.



    Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe