• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    "Wat?" Stootte ik uit.
    "Wat je net had was een verandering. Het duurt nog even voor je volledig kan veranderen. Maar dan kan je in een wolf veranderen wanneer je wil." Ik zag Stephanie weglopen.
    "Ik moet achter haar aan." verontschuldigde ik met tegen mijn moeder. Ik liep achter Stephanie aan, maar ik was haar al snel kwijt. Ik had een idee om haar in te halen, maar ik wist niet of ik dat wel moest doen. Mijn neus en gehoor waren echt veel beter. Met mijn verscherpte gehoor was ik niets, want Stephanie bewoog haar geruisloos voort. Mijn neus dan maar? Ik aarzelde. Dat zou echt weird zijn. Ik snoof en rook lichtjes waar ze geweest was. Misschien moest ik het maar proberen. Ik begon haar reukspoor te volgen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik trok de ketting die ik om had kapot en gooide hem in het water. Alles werd me te veel. Ik wist een ding zeker. Ik was een wees. Dat idee bracht nog meer verdriet mee. Ik voelde iets op mijn blote schouder en zag dat het een sneeuwvlokje was. Het sneeuwt? Ik rilde toen er meerdere vlokjes naar beneden kwam. Ik liet me hulpeloos op de grond zakken en rolde me eigen op tot een bolletje. Sneeuw viel op me en de koude grond voelde hard aan maar het maakte me niks meer uit.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Het werd steeds moeilijk haar spoor te volgen, maar na een tijd vond ik haar toch. Ze lag opgerold bij het water.
    "Stephanie?" vroeg ik aarzelend.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik wist dat ik overeind moest komen. Ik zag er zo kwetsbaar uit. En dat was ik ook.
    'Laat me met rust,' zei ik. Ik klappertanden door de kou maar ik negeerde het. 'Ga weg.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik heb hier ook niet voor gekozen! Ik zou zo veel liever normaal zijn!" schreeuwde ik terug. Ik besefte dat dit niet de juiste manier was.
    "Sorry, maar het is gewoon zo veel." Ik wou niet schreeuwen;


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik kwam overeind en ging tegen over Alex staan. Ik had het nog steeds koud maar dat maakte me niet uit.
    'Jij snapt het niet,' zei ik. 'En ik ga het je niet uit leggen.' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Zeg maar tegen ma dat ik niet meer thuis kom.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik heb jou toch ook over mijn vader en Laurel vertelt. Denk je dat dat zo makkelijk was? Maar nee, je hebt gelijk. Weggaan is echt beter. Loop maar weg van je problemen. Laat ons maar achter. Maar ik mag het wel aan Kim uitleggen, zeker?" schreeuwde ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik gaf Alex een klap in zijn gezicht. 'Schreeuw niet tegen me,' zei ik kalm. 'Als je het zo graag wilt weten Alex Thompson,' begon ik. 'Mijn echt halve familie is door een weerwolf vermoord.' Ik tilde mijn hoofd op en liet het grote lelijke litteken in mijn nek zien. Ik had ooit gelogen dat ik hem had gekregen toen ik me sneed aan een tak in het bos. 'Door een weerwolf. Mijn broer is gestorven omdat hij me beschermde.' Tranen liepen over mijn wangen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik schrok. "Dat... dat wist ik niet." Ik zette een stap achteruit. Zou ik ook zo worden? Ik wil geen moordenaar zijn. Ik keek naar mijn handen. Hoe lang nog voor ze in klauwen veranderden en iedereen verscheurden? Zelfs Stephanie, Katherine, Lilly, Laura, Kim en mijn moeder? Ik schudde triest mijn hoofd.
    "Ik ben een monster." zuchtte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik weet wat jij bent,' zei ik. 'Een monster, een mens, mijn broer, een jager. Je mag kiezen.' Ik slikte even. 'Maar ik weet ook niet goed wat ik zelf ben. Een wees, een dochter, een zusje of zus, een jaagster of gewoon een simpel meisje.' Ik keek Alex door dringend aan. 'Of bang,' mompelde ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Je hoeft niet bang te zijn en je moet ook niet weg gaan. Ik ga wel weg, zo kan ik niemand pijn doen en moet jij ook niet weg. En ik kom nooit meer terug! Ik beloof het."

    kmoe weg
    bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik schudde mijn hoofd. 'Nee Alex,' zei ik. 'Het is jouw familie, niet de mijne.' Ik zweeg even. 'Jij hoort hier thuis. De mensen van wie je houdt doe je vast geen pijn.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik moet weg." smeekte ik. "Wat als ik ze wel pijn doe? Ik kon mijn vader en Laurel niet redden, maar nu kan ik dat wel voor de rest. Door weg te gaan red ik hun leven, jouw leven. Laat ze alsjeblieft niet alleen. Misschien kom ik terug." ik hoopte het. "Als ik zeker weet dat ik me kan beheersen." Ik gaf haar snel een knuffel en draaide me toen om. Ik begon te rennen. Ik was sterker en sneller dan een gewoon mens en liet haar al snel achter me.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    Ik liep weg, ik bedoel heel ver weg. Ik kwam op plaatsen waar nog niemand geweest was. Hoe ik zou overleven en waar ik eten zou vinden, daar dacht ik niet aan. Ik hoopte alleen. Ik hoopte dat ik zou ontdekken dat ik geen moordenaar was en terug zou kunnen gaan. Was ik naïef? Misschien wel ja, maar ik kon de hoop niet opgeven. Dat zou hetzelfde zijn als Katherine en mijn gezin opgeven. En dat zou weer hetzelfde zijn als het leven opgeven.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Kut,' zei ik. Hoe kon ik terug gaan met het slechte nieuws? Ik schudde mijn hoofd. Ik kon dit niet. Alex had sporen achter gelaten in de sneeuw. Ik begon achter hem aan te rennen. Hij rende harder dan mij. Maar ik was snel.


    "Ignite, my love. Ignite."