• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Geen broertjes of zusjes.' zei ik terwijl ik het vuur afzette en het water eraf haalde.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Ik moet gaan slapen, moet er morgen "vroeg" uit
    Bye X


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik pakte de bak warm water over en goot hem leeg in de bak met kruiden.
    'Ik had eerste ook geen broertjes of zusje,' zei ik. 'Ik had alleen nog maar een vader.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik kreunde. Mijn hele lichaam gloeide en er liepen rillingen over mijn rug. Het zweet brak me uit en mijn hoofd begon te draaien. Werd ik nou nog eens ziek ook?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik liet het drankje iets af koelen en liep toen naar Alex' kamer. 'Ik heb de pijnstillers,' zei ik zacht. Ik liep naar zijn bed. 'Gaat het wel?' vroeg ik bezorgd.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik heb frisse lucht nodig." mompelde ik koortsachtig. Ik sprong zo snel als ik kon recht en liep naar buiten. Ik was net op tijd buiten om alles eruit te gooien. Ik steunde met mijn hand tegen de muur, terwijl mijn maag samentrok. Ik bleef rillen en het zweet drupte van mijn lichaam. Dit kon toch niet door die verwondingen komen?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Naar binnen,' zei ik. Ik was achter Alex aan gelopen. 'Ik ga nu onmiddellijk je wonden na kijken.' Ik trok pakte zijn arm om hem mee naar binnen te helpen maar schrok van zijn gloeiend hete huid.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Btw het komt niet door mijn wonden (moest je gwn weten)

    Alex Thompson
    Ik verloor de controle over mijn lichaam en ik viel rillend op de grond. Sidderingen trok door heel mijn lichaam en ik gloeide. Voor een klein minuutje verloor ik het bewustzijn en wanneer ik mijn ogen opnieuw opende trokken de rillingen stilletjes aan weg. Mijn huid gloeide niet meer en ik kreeg het koud, door de wind die op mijn bezwete huid blies.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Alex!' riep ik geschrokken uit. Ik wist niet wat ik moest doen. Tot zo ver ging mijn medische kennis. Ik wist veel over genezen. Maar dit ging mij te boven. Hij was als een bezetende aan het rillen. Ik rende naar binnen, pakte twee dekens en rende weer naar buiten. Ik hielp Alex overeind zitten en sloeg de twee dekens om hem heen.
    'Dit is niet gezond,' mompelde ik.


    Waardoor dan?


    "Ignite, my love. Ignite."

    zal je wel zien xD

    Alex Thompson
    "Ik voel me al beter." zei ik naar waarheid. "Ik weet niet wat het was, maar het is gedaan. Of toch bijna."
    Eigenlijk voelde ik me beter nu, mijn elleboog schrijnde niet meer en het kloppen in mijn hoofd is gedaan. Het leek wel of mijn ergste wonden genezen waren. De meeste schaafwonden waren verdwenen en ik had al veel minder pijn. Hoe kon dit?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Correctie, dit is abnormaal.' Ik deed een stap achter uit en mijn mond zakte open. De snee die tot net nog in zijn gezicht te zien was, was genezen. 'Hoe? Wat?' Ik was sprakeloos.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik keek ook naar de plekken waar hiervoor nog een wonde had gezeten. Ze waren niet allemaal weg, maar toch grotendeels.
    "Dit kan niet." mompelde ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik begon een beetje te trillen. Ik schudde mijn hoofd. 'Onmogelijk.' Ik deed nog een stapje achter uit en betrapte me er op dat ik bang was voor Alex. Ik schudde weer mijn hoofd. Alex is je broer. Ik deed twee stappen naar voren en knielde bij Alex neer. Ik raakte de plaats aan waar eerst de wond altijd was. Er was niks. Ik keek even Alex aan. Ik wende na een paar seconde mijn blik weg en keek na denken voor me uit.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik zag mijn moeder in de deuropening staan en ze keek me met een geshockeerd blik aan.
    "Wat is er?" vroeg ik. Het was nu toch niet zó erg dat ik genezen was?
    "Nee!" zei ze alleen maar. Ik stond recht en liep op haar af. Ik stak mijn arm naar haar uit, maar ze toen ze terugdeinsde liet ik hem zakken.
    "Alex, je snapt het niet." zei ze toen ze mijn gekwetste blik zag. "De familie Thompson had het DNA altijd al, maar het is al bijna een eeuw geleden dat het is gebeurd." ze legde haar hand op mijn arm als om te tonen dat ze niet bang was. "Alex. Oh, god hoe moet ik dit zeggen. Alex, je bent een weerwolf."

    [ bericht aangepast op 14 jan 2012 - 15:56 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek naar Alex. Weerwolf. Ik dacht aan mijn echte familie. Weerwolf. Ik dacht aan mijn dromen. Ik schudde mijn hoofd. Ik stond op en begon te rennen. Weg. Tranen liepen over mijn wangen. Ik had geen pijl en boog bij dus ik kon niet naar het bos. Maar ik had ook nog andere plaatsen. Plaatsen waar Alex niks van af wist. Dit was de tweede keer deze avond dat ik weg liep. Ik kwma bij het meer aan. Ik ging zitten en keek naar het water terwijl ik nog steeds huilen. Hoe kon dit?


    Je bracht om me op een geweldig drama idee.


    "Ignite, my love. Ignite."