[RPG] The Habit [6] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 20:49 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Maakt u zich maar geen zorgen, ik denk dat zelfs ík dit wel aankan,' snauwde ze plots, waarop ik haar kort streng aankijk, mijn wenkbrauwen dan onverschillig in de lucht deed wippen en op mijn tong beet om haar niet nog een steek te geven. Blijkbaar stond ze gevoelig. Well there's something unexpected, dacht ik bitter. Heather wendde haar blik af liep zonder me nog aan te kijken naar de bewusteloze zuster. 'Wacht u soms op iets? Zo niet, dan kunt u me misschien helpen nu.' Haar stem klonk bits en de manier waarop ze haar haren uit haar gezicht gooide, liet geen geheimen over wat ze van me dacht. Emotioneel konijn, dacht ik geïrriteerd, terwijl ik de mijn armen om de borstkas van de zuster sloeg - er op lettend dat ik haar niet op ongepaste plekken vastgreep. Toen we begonnen lopen, ging ik met opzet wat sneller, zodat Heather, die achteruit moest stappen, in moeilijkheden kwam. Het was kinderachtig van me, en ik snauwde mezelf dan ook toe om me te beheersen, maar er was een deel van me dat het hilarisch vond om haar zo te zien sukkelen. Desondanks slaagd ik er in om mijn gezicht effen te houden. 'Dit gaat te traag,' zei ik dan, nadat we een paar meter verder gestrompeld waren. 'Ik draag haar wel alleen.' Zonder op antwoord te wachten - mijn evil ik stond praktisch te jubelen- zwaaide ik het slappe lichaam van mevrouw Vincent over mijn schouder en begon terug naar het hoofdgebouw te marcheren. Daar, dacht ik, onwillekeurig met een grijns. Suck on that.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Zodra Filischkin ook zijn plek staat til ik de benen van de zuster op en begin te lopen. Al snel kom ik echter in de problemen omdat Sasha veel te hard gaat. Dat doet hij expres, dat moet wel. Hij is slim en kan ook wel bedenken dat dit te snel gaat. Ik kijk boos naar hem op als ik voor de zoveelste keer bijna over mijn eigen voeten struikel, maar hij heeft nog steeds een poker face en zijn gezicht verraadt geen enkele emotie. Dat maakt me nog razender en ik voel de stoom haast uit mijn oren komen. Omdat ik hem niet het plezier wil gunnen mij hier in te zien falen zet ik door, met mijn tanden op elkaar geklemd. Het duurt echter niet lang voor Filischkin stopt, en de hoop op een verontschuldiging die ik even voel vliegt meteen weg als ik zijn gezicht zie. Er lijkt iets van zelfvoldoening door al die kilte heen te schemeren, maar ik zal het me wel weer verbeelden. "Dit gaat te traag. Ik draag haar wel alleen." Ik wil protesteren, maar hij rukt de zuster uit mijn handen en smijt haar bewegingsloze lichaam over zijn schouder. Terwijl hij verder beent bijt ik hard op mijn lip en bal mijn handen tot vuisten samen. Uit woede stamp ik een paar keer op de grond, maar zorg dat ik geen geluid maakt zodat Filischkin het niet merkt. Mijn handen jeuken om hem een klap te verkopen, maar ik druk die neiging weg en loop met mijn tanden op elkaar geklampt achter Sasha aan naar binnen. "Er is nog wel een onderzoekkamer vrij waar ze zolang kan blijven." zeg ik bitter, zonder hem aan te kijken. Ik hurk neer bij een van de kastjes en open de deurtjes. "Ik zet vast de spullen klaar die ik nodig heb om uw neus te behandelen." Ik zoek tussen de ontsmettende middeltjes en grijp als vanzelf naar de niet-prikkende jodium als ik me bedenk. Ik kijk even over mijn schouder, maar Sasha is de kamer al uitgelopen. Met moeite onderdruk ik een grijns en pak een flesje waar "Formaldehyde oplossing" op staat. Ik kan uit ervaring zeggen dat dat van alle ontsmettingsmiddelen het meest prikt, zelfs als het verdunt is met water. Sterker nog, het prikt verschrikkelijk, tien keer erger dan gewone jodium of iets dergelijks. Het lukt me al beter om mijn grijns te verbergen als ik het flesje op het roestvrijstalen werkblad zet en daarna ga ik op zoek naar watten, verband en de rest van de spullen die ik nodig heb. In de gang hoor ik Sasha's voetstappen al weer terugkomen en ik probeer zo goed als ik kan mijn gezicht weer neutraal te houden. Bereid je voor op een onaangename verrassing, Filischkin.

"Er is nog wel een onderzoekkamer vrij waar ze zolang kan blijven,' hoorde ik Heather boos mompelen, toen we eindelijk in de ziekenboeg waren aan gekomen. Niet met veel zorg legde ik de zuster even op het onderzoeksbed en keek toe hoe Heahter neerhurkte bij de kastjes en er in begon te rommelen. 'Ik zet vast de spullen klaar die ik nodig heb om uw neus te behandelen,' meldde ze, waarop mijn ogen even verwijdden en ik mezelf wel kon slaan. Dat was ik even uit het oog verloren. Verdomme. Oh well, ze beweerde toch zo'n goeie arts te zijn. Het was haar plicht om zich professioneel te gedragen. Met die geruststelling, hees ik de zuster op mijn schouder en repte ik me eerst naar het een lege kamer. Nadat ik die had gezuiverd van alles waarmee ze anderen kon aanvallen, deed ik de deur dicht en haastte depot om mezelf te voorzien van twee paar handboeien. We konden het immers niet riskeren dat die gekkin ontsnapte en de overlevenden begon aan te vallen. Als het aan mij lag, zat dat kind al tussen zes planken, tien meter onder de grond. Nors keerde ik weer naar de plek waar ik de zuster had achtergelaten. Gelukkig was ze nog steeds niet ontwaakt. Dat kon echter niet lang meer duren. Mentaal maakte ik een nota om aan Knochenmus te vragen dat ze die gek drogeerde tot ze niet meer bewoog. Snel maakte ik de zuster vast aan het bed waarop ze lag, verliet de kamer en deed de deur op slot. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen. Door niet meer aan mijn neus te denken, viel de pijn nogal mee, maar hem rechtzetten zou geen pretje worden... Dan schudde ik mezelf wakker en marcheerde naar de plek waar Knochenmus haar materiaal samen had gelegd. 'Ze ligt vastgebonden en wel op kamer 005,' deelde ik mede, in de hoop de sfeer wat licht te houden. Misschien had ik beter een ander onderwerp gekozen...

[ bericht aangepast op 22 jan 2012 - 23:32 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

@vluuv, als Heather met Sasha klaar is, kan ze dan even naar Gawain's rug kijken?

[ bericht aangepast op 22 jan 2012 - 22:49 ]

---

Do it scared, but do it anyway.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Net als ik alles klaar heb gezet komt Filischkin de kamer weer in. "Ze ligt vastgebonden en wel op kamer 005." Ik draai me niet naar hem om, maar draai de dop van het flesje ontsmettingsmiddel er half af en pak een watje. "Hm. Gaat u maar op de onderzoekstafel zitten." Ik klink al iets minder boos dan net, maar nog steeds nors. Het is ook niet alsof Filischkin ineens vrij uit gaat. Hij begon immers. Ik houd het watje tegen de opening van het flesje en terwijl ik naar Filischkin toe stap, nog steeds zijn blik ontwijkend, houd ik het flesje ondersteboven zodat de vloeistof in het watje trekt. Ik zie dat Sasha al is gaan zitten en tevreden met het inmiddels doorweekte watje zet ik het flesje rechtop naast hem op de tafel. Ik ga recht voor hem staan en kijk hem voor de eerste keer in een paar minuten aan. Ik bekijk zijn neus en het halfopgedroogde bloed er op even en kijk dan in zijn ogen. "Dit kan even prikken." deel ik mee, en ik hoop dat er niet al te veel plezier in mijn stem door klonk. Vervolgens leg ik een hand tegen zijn hoofd om hem stil te houden en begin met het watje het bloed weg te poetsen. Zodra het ergste weg is en ik bij de wond aankom kijk ik af en toe peilend naar zijn gezicht, om te zien of het werkt. Bij nader inzien zou het me namelijk helemaal niet verbazen als die rotzak aan dit soort dingen gewend is uit het leger en er totaal niet van op kijkt.

@Sioux - Sure thing. Wat was er ook al weer precies mee aan de hand? Een snee toch?

Vluuv schreef:
@Sioux - Sure thing. Wat was er ook al weer precies mee aan de hand? Een snee toch?

Jep, hij heeft een redelijk grote snee op zijn rug die nog een beetje bloed en ligt nu voor het raam op de grond te slapen.

---

Do it scared, but do it anyway.

'Hm. Gaat u maar op de onderzoekstafel zitten.' Met tegenzin deed ik wat ze vroeg en ging met één been op de grond en één op de tafel, zitten. Ik hield er niet van commando's te moeten aannemen van mensen waarvan ik wist dat ze niet competent waren, maar voor wie de situatie nu eenmaal in het voordeel speelde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Kochenmus een watje bevochtigen met spul waar ik helemaal niks van kon maken, maar waarvan ze me zei dat het ontsmettingsmiddel was. Ze weigerde nog steeds om me in de ogen te kijken, maar om eerlijk te zijn vond ik dat helemaal niet erg. Dan kwam ze voor me staan, legde haar hand op mijn hoofd om me stil te houden en keek voor het eerst in een lange tijd naar mijn gezicht. 'Dit kan even prikken,' waarschuwde ze, waarop ik kort mijn lippen bevochtigde en Heather het bloed van mijn gezicht begon te wassen. Ik betwijfelde ten zeerste of het meer pijn deed als - Op het moment dat het watje in contact kwam met de wonde, schoot er een zindering door mijn lichaam. De tranen schoten in mijn ogen omdat de pijn zo plots en zo scherp was, dat ik ze niet verwacht had. Inwendig vloekte ik de boel bij elkaar, vervloekte hemel en aard, terwijl ik uitwendig probeerde om mijn gezicht zo effen mogelijk te houden en het niet uit te schreeuwen. Gelukkig slaagde ik er in om niet te beginnen jammeren, maar mijn gezicht trok zich automatisch samen in een pijnlijke plooi en mijn handen klampten zich vast aan het bed, alsof knijpen zou helpen te pijn te verminderen. Ik kon niet voorkomen dat een eenzame traan over mijn wang naar beneden sijpelde, vervloekte dan ook nog mezelf eens en hoopte ten zeerste dat het Heather niet was opgevallen. Anders was ik ook zwaar de pineut. Fuck, fuck, fuck, dacht ik, de pijn nog steeds verbijtend door mijn kaken stevig op elkaar te klemmen, waat voor een figuur had ik nu geslagen?

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Een golf van triomf overspoelt me zodra ik zie hoe Sasha's gezicht vertrekt. Omdat ik moet voorkomen dat hij merkt hoe geweldig ik dit vind houd ik mijn gezicht echter serieus en ga verder met de wond te ontsmetten. Ik zie hoe hij het bed vastgrijpt en wil een flauwe opmerking maken, maar houd me in. Misschien dat hij dan begrijpt dat het mijn opzet was het middel zo te laten prikken. Rustig ga ik door met de wond, maar als ik kort een blik naar Sasha's ogen werp zie ik hoe vochtig ze zijn. Mijn hand bevriest in de lucht, en stilletjes kijk ik toe hoe er langzaam een traan over zijn wang biggelt. Ik volg hem met mijn ogen tot hij van zijn wang af valt en een klein nat vlekje op zijn borst vormt. Ik merk dat de trots die ik voelde door mijn overwinning verandert is in een naar schuldgevoel. Misschien ben ik te ver gegaan. Dan flitsen mijn ogen naar die van Filischkin, die nog altijd stoïcijns voor zich uit kijkt. Kort overweeg ik om te vragen of het gaat, maar dat zou zijn alsof ik alles van net al vergeten ben, en dat ben ik niet. Ik adem diep in, slik en ga weer verder zijn neus te ontsmetten. Gelukkig was ik al bijna klaar en vlug leg ik het watje weg. Ik moet op mijn lip bijten om er geen verontschuldiging uit te flappen, want ik weet wel beter. Filischkin beseft zich waarschijnlijk niet dat ik überhaupt iets heb om me voor te verontschuldigen, dus door sorry te zeggen maak ik het alleen maar erger. Ja, ik moet nu gewoon afmaken waar ik aan ben begonnen, en dat ik zijn neus verzorgen. "Goed, dat was dat. Ik ga nu je-" -Ik haper even als ik me besef dat ik hem alweer tutoyeer- "..uw neus weer echt proberen te zetten en zal hem daarna verbinden. Dat is het." Ik kijk hem aan en als ik zie hoe gepijnigd hij nog steeds kijk voel ik een steek van schuld, en zonder na te denken over hoe denigrerend het klinkt zeg ik zo vriendelijk mogelijk: "Kunt u dat nog aan?"

Ik heb nu niks te doen met Dana. Iemand een idee waar ik met haar heen kan?

---

"Ignite, my love. Ignite."

Naar buiten naar Cedric en Noah of naar Cherie? Of bij Gawain blijven en wachten tot Heather klaar is zodat ze naar Gawain kan.

---

Do it scared, but do it anyway.

Aan haar gezicht te zien was mijn moment van zwakte haar toch opgevallen, waardoor ik een intens gevoel van schaamte over me heen voelde spoelen. Godverdomme... Gelukkig zei ze er niets van en ging ze gewoon routineus verder waarmee ze bezig was.'Goed, dat was dat. Ik ga nu je-" Even hield ze op met praten. Ik besefte dat ze zelf schrok van haar familiare manier van spreken. Lang liet ze zich echt niet uit het veld slaan, want ze ging meteen verder met de rest van de zin, dit keer wel in de beleefheidsvorm. '..uw neus weer echt proberen te zetten en zal hem daarna verbinden. Dat is het.' Ik gaf geef reactie en knikte alleen, nog steeds ontdaan van mijn eigen zwakheid. Nog steeds zinderde het brandende gevoel door de wonden en , hoewel het pijn deed, was het best te verdragen. Dat die traan was ontsnapt was alleen aan het feit dat ik schrok te wijten. 'Kunt u dat nog aan?' Voor zover dat ging met een gebroken neus, snoof ik geïrriteerd. 'Best. Ik schrok alleen een beetje van dat spul, da's alles,' antwoordde ik bars, ontstemd door het feit dat ze het blijkbaar als een excuus zag om me aan te spreken als een zesjarige.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

[Ik ga nu slapen. Ik kijk morgen wel wat ik met Dana ga doen]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ergens hoorde ik een gedempte schreeuw, maar mijn vermoeidheid dwong me al snel te geloven dat het verbeelding was geweest, dus liet ik het maar voor wat het was. Het was zo moeilijk om wakker te worden. Onmogelijk bijna, alsof iemand me slapende hield met één of andere chemische stof. Ik merk date dat ik opnieuw wegzakte in een dieper stadium van slaap, tot ik de geluiden op de achtergrond van mijn verstand duidelijker begon te horen en ik Valerie's stem herkende. 'Opstaan,' klonk het bars, waarop ik twee onzachte op mijn wang voelde. Toen ik mijn ogen opende, viel mijn geliefde gevoelloosheid weg en vormde zich wazig het knappe, maar stuurse gezicht van Valerie voor mijn ogen. Ze leek nogal nors. Zwijgend deed ik wat ze vroeg en krabbelde overeind. Ik had weinig zin om haar nu tegen te zitten. Moe was ik nog steeds en zij leek in een slecht humeur. Geen perfecte omstandigheden om de rebel te gaan uithangen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ongeduldig keek ik toe hoe hij recht krabbelde. 'Trek je schoenen aan.' Zonder op een antwoord, of bij hem eerder weerwoord, te wachten, liep ik de badkamer uit en trok zelf ook een paar makkelijke schoenen en een zwart leren vestje aan. 'Bijna klaar,ja? We gaan naar buiten.' Zonder mijn ongeduldigheid te verbergen tikte ik een paar keer met mijn voet op de grond en liet mijn vingers met mijn sleutels spelen. In gedachten vroeg ik me af wat ik in godsnaam met hem aan moest. Misschien dat ik hem voorlopig wel gewoon wat puin kon doen laten ruimen of, nu ja, of wat? Ik had er echt geen idee van.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.