[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dan vertel dit schatje maar eens waar jij woont.(wbw)

Komt de RPG trouwens vandaag, Simone? (:

everything, in time

Ik ga beginpsot schirjvne.

-Was vergeten dat ik naar gnatholoog moest en toen ging ik ook nog geheel vrijwillig de hond uitlaten en nu is 't laat ;o-

En ik ga even postje verzinnen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wat is een gnatholoog?;o

en joh, take the time.

everything, in time

Bij deze de 1e niet zo geweldige als ik gehoopt had post ;p

Emily June Cruz
Haar spieren voelde stijf aan toen ze zich slaperig omdraaide. De zonnestralen schenen via het gat in de muur waar een paar dagen geleden een raam had gezeten in haar gezicht. Na zich uitgerekt te hebben en haar ogen slaapvrij gemaakt te hebben ging ze rechtop zitten. Dag drie alweer sinds de ramp, zo noemde zij het althans. Ze herinnerde zich nog het geluid van laag overvliegende vliegtuigen en de angstige en gespannen sfeer die er gehangen had. Het laatste wat ze zich herinnerde was alle herrie en dat ze vervolgens wakker werd onder een laag puin. Op wat beurse plekken na mankeerde ze vrij weinig. Naast haar was waarschijnlijk een zuil omgevallen, hij was boven haar blijven hangen en had de meeste klappen opgevangen. Wat er precies was gebeurd wist ze dus niet en ze was ook niemand tegengekomen om het aan te vragen. De eerste dag had ze daarom zichzelf ook meteen voorzien van wat voedsel, lauwe flesjes water, een wapen -namelijk een pistool dat ze gevonden had tussen de restanten van een huis- en een slaapplaats. Dat laatste, daar bevond ze zich nu. Het was een gebouw aan de rand van de stad, dankzij die ligging was het gebouw er vrij goed vanaf gekomen en was het de perfecte plek om te slapen. Echt luxe was het niet, ze sliep op een dun kleedje op de grond en sliep onder een dun lakentje, wat nu nog wel te doen was, maar ze vreesde voor het feit dat het elke dag ineens flink kouder kon zijn. Een warme slaapplaats had ze niet en andere kleding dan die ze droeg -een simpele, blauwe skinnyjeans, haar vertrouwde zwarte all stars, een wit hempje en bruinkleurig vestje- had ze niet. Wat als straks ook het voedsel bedorf en opraakte? En het water? ..Niet bij nadenken, sprak ze zichzelf in haar hoofd toe. Ze leefde met de dag, als ze terugdacht of te ver vooruit, dan werd ze enkel verdrietig en wanhopig. Emily stond op en kamde haar rode haren met haar handen, bij het gebrek aan een kam. Ze gebruikte de laken waar ze op geslapen had om het beetje voedsel -wat oud brood en dergelijke-, de kleine flesjes met lauw water en de laken waar ze onder sliep in te doen. Ze knoopte het dicht en stak het geweer in haar zak, met langzame passen liep ze door de met een deken van stof bedekte vloer, haar voetstappen klonken hard nu het geluid van voorbij razende auto's en druk kwetterende mensen ontbrak. Bij het gat in de muur bleef ze stilstaan, vanaf de 2e verdieping waar ze zich bevond had ze een mooi uitzicht over de stad en ze zag hoe de zon tergend langzaam omhoog kroop. Op het koele briesje dat af en toe haar blote huid streelde na was het prachtig weer, wat in strijd was met de puinhoop en leegte van de stad.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Progeny schreef:
Wat is een gnatholoog?;o

en joh, take the time.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oh sorry, ik wil niet zeiken, maar Katherine is alsnog gewoon 18 en en Ethan is 22. Sorry voor het moeilijk doen haha. (':
Ik vind je post trouwens geniaal hoor! Succes nog met je kaak dat lijkt me echt heel pijnlijk. ><

Katherine Misha Carter.
Dag drie en nog steeds geen teken van ander leven. Ver had ik ook nog niet gelopen, bang om te ontdekken dat ik nog de enige was die de verschrikkelijke ramp had overleefd. Daarom bleef ik maar hier, al wist ik dat ik vroeg of laat op zoek zou moeten gaan naar eten. Ik koos voor laat.
Het honger en dorst hebben was misschien nog wel het meest erge, wat veel erger was, was de stank van lijken. En de stilte, die verschrikkelijke stilte. Meerdere malen had ik hard geroepen, gewoon een simpele "hallo", maar er was nooit antwoord gekomen.
'Hallo?' riep ik nogmaals, om mezelf ervan te overtuigen dat er echt niemand meer was. 'Fuck.'
Hoewel ik mijn huis, of tenminste, wat er van over was, niet wilde verlaten, wist ik dat hier blijven zitten geen zin had. Ik moest actie ondernemen en op zoek gaan naar leven, wie weet zit er nog iemand opgesloten onder het puin. Ik stond op en liep wat vooruit, wat niet geheel makkelijk was vanwege de grote brokstukken en besloot op zoek te gaan naar hetgeen wat vroeger het winkelcentrum was, om te zien wat daar nog wat van over was en als het kon toch nog wat voedsel in te slaan.

Eerste posts zijn zo moeilijk.:'D

Ethan Joseph Sicks
Ik was moe, zo moe. Hoewel ik niet sliep, voelde het vrijwel onmogelijk om mijn ogen open te doen. Eigenlijk wilde ik deze ook helemaal niet open doen en mijn ogen beschermen voor hetgeen wat om ons heen was. Zolang ik het geluid van Aiden, mijn broer, hoorde, vond ik het allemaal prima.
Hij en ik hadden geen plan van aanpak en we waren beiden redelijk rustig, althans, die indruk kreeg ik van hem.
Het leek mij te toevallig dat alleen hij en ik deze ramp hadden overleefd en daarom was ik er ook van overtuigd dat er nog meer mensen in leven waren. Hier had ik het nog niet met Aiden over gehad, maar dat was wel ik wel van plan, zodra ik de kracht weer had om te spreken. Niet nu, even rusten. Ik hoopte dat hij en ik daarna op zoek konden gaan naar de andere overlevenden want, zoals mensen zovaak zeggen, samen sta je sterk. Zo dacht ik er dus ook over. Ik spitste mijn oren even om te horen of Aiden er nog was, toen ik hem hoorde zuchten ontspande ik me weer. Alles was goed, voor zover het kon. Ik mocht dankbaar zijn dat hij er nog was.

everything, in time

Anna-May Parker

Ik opende traag mijn ogen en had er al meteen spijt van.
Een kloppende pijn verspreide zich in mijn hoofd en gaf me een redelijk misselijk gevoel.
Ik ging rechtop zitten en keek wat suf om me heen.
Waar was ik?
Wat was er gebeurt?
Pas toen merkte ik op dat er een uitgebrande bus enkele meters van mij lag en hier en daar lagen er lijken verspreid over de vlakte van stenen.
Rillend krabbelde ik recht.
"Hallo?" riep ik. "Zijn er nog overlevende?"
Een kleverige substantie droop af mijn voorhoofd dat ik snel weg probeerde te vegen.
Het was bloed.
Langzamerhand kwam alles weer terug.
Ik had samen met nog enkele minderjarigen op die bus gezeten voor een kleine busreis.
Maar onze bus was van de weg geraakt en we reden de afgrond in.
Het laatste wat ik nog kon herinneren was dat ik verscheidene mensen hoorden gillen uit angst en dat ik door de klap uit de bus was geslingerd.
"Hallo?" Riep ik weer nadat ik nog steeds geen antwoord had gekregen. "Zijn er gewonden?"
Het bleef stil, troosteloos ging ik op een grote steen zitten en liet mijn hoofd in mijn handen zakken terwijl de eerste tranen over mijn wangen gleden.
Het busongeluk was het enige wat ik me nog kon herinneren, mijn hoofd was totaal leeg.
Ik was mijn geheugen kwijt.
Ik grabbelde wat in mijn broekzak van mijn short, opzoek naar een identiteit wat ik overigens al snel had gevonden.
Anna-May Parker stond er op de identiteitskaart samen met mijn foto.
Ik was blijkbaar in New York geboren en was 17 jaar.
Zou ik nog ouders hebben of mensen die om me gaven?
Ok, goed...het was een begin.
Het enige wat ik nu kon doen was wachten tot de rest van mijn geheugen terug kwam.



[Mwha! Mijn eerste post! *voelt zich trots* Ok, neen even serieus nu. Ik weet dat er nog een gestrand persoon is, dus die kan misschien ook op de bus hebben gezeten? Zo niet, wilt er dan iemand, die het ongeval van op een afstand heeft gezien ter hulp schieten? ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Janice Esther Parsen

Met hartkloppingen werd ik wakker. Ik had alweer een nachtmerrie gehad. Ik opende mijn ogen vlug, en keek de ruimte door. Ik lag nog steeds in de kelder..
Het was koud, en er lagen niet veel spullen. Ik had honger, mijn maag knorde.
Er was een voorraad eten de vinden, maar dit bestond slechts uit 3 flessen wijn, bananen, appels, en brood.. Ik pakte een banaan, en nam een hap.
Ik moest zuinig zijn met alles wat ik had, want ik wist niet hoe ik aan eten moest komen. Ik was bang.. Bang dat ik de enige was die dit had overleefd, maar ergens zijn mijn gevoel dat het niet kon. Ik stond op, en voelde dat ik duizelde. Ik viel weer neer op de grond. Ik was te zwak. Werd dit soms mijn einde? Dacht het niet...

Cole Halliwel
Licht, eindelijk weer licht. Met een brede glimlach keek Cole naar de zon die zoals gewoonlijk scheen. Het enigste die normaal leek in de omgeving. Overal waar hij keek waren ruines van huizen, gebouwen en ook lijken van kennisen. Gelukkig kende hij weinig mensen dus dat laatste was niet het geval. De enigste waar hij nog een beetje van hield de gehele dag was Max en die leefde gelukkig nog. Dat was het enigste wezen die niet raar op keek dat hij oppeens uit niets een geheel ander karakter kreeg. Dat hij oppeens begon te roken terwijl hij overdag niet eens in de buurt kwam van sigaretten. Niet dat het nu nog kan, omdat sigarreten vinden een wonder is. Maar daarom hield Cole van die hond. Een zachte blaf geluid kwam langs hem vandaan, net als of Max wist dat hij Cole over hem na dacht. Cole glimlachte naar de kleine makker. Hij bukte en aaide het kleine kereltje over zijn hoofdje. Eerst was hij bang dat zijn andere ik Max wat aan zou doen. Hij had vroeger ook wel dieren gehad. Maar die waren allemaal dood voordat de zon weer op kwam. Maar dit keer was het anders het leek wel of zijn andere ik ook een beetje gaf om Max. Cole wist zelf niet goed waarom maar hij was er alleen blij mee. Vooral nu hij helemaal verder alleen was. Door een of andere inslag was zijn huis oppeens ingestort. Hij was toevallig in de kelder toen er allemaal lawaai van buiten kwam. De hele kelder begon te trillen en als eerste instinct bukte hij over Max heen om hem te beschermen. Nadat het gestopt was probeerde Cole uit de kelder te komen maar dat lukte niet. Hij bleef daar een paar uur tot zijn andere ik met grof geweld een uit weg maakte. Sindsdien liep hij wat rond voor eten. Een schuilplaats had hij niet omdat hij amper sliep. Beide van zijn karakters wouden zo veel mogelijk tijd vrij rond bewegen. Daar viel slapen niet onder, dus deden ze meestal een wedstrijd wie het langste op kon blijven. Tot Cole een dag flauw valt en ze beide niet konden op staan. Het eten stopte hij in een tas dus verder had hij het niet nodig. Toch was hij vandaag terug gekomen naar zijn eigen huis. Waarom had hij geen idee maar hij voelde oppeens de drang om op het puin van zijn oude leven te staan. Kort ademde hij de lucht met een beetje stof in. Het voelde net als een paar dagen geleden. Het was niet meer zijn thuis. Het was alleen maar puin waar hij gewoon over moest stappen en verder moest gaan. Rustig ging hij weer recht staan en keek naar de horizon. ´Kom we gaan eten zoeken´ zei hij tegen max.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Aiden
Ik zucht even maar gelukkig hoor ik iets van me vandaan Ethan ademen. Ik was al vanaf het eerste moment na de ramp bezorgt geweest dat het niet goed met hem ging. Nu moet ik er het meest voor hem zijn, mezelf even op de tweede plaats zetten. Vragen zoals 'waarom leven wij nog?' en 'Waarom moest dit ons gebeuren?' spoken al een dag of drie door mijn hoofd. Langzaam loop ik naar Ethan toe en kniel naast hem neer.
'Gaat het broertje?' vraag ik. Mijn stem klinkt een beetje bezorgt, maar verder best rustig. Rustig blijven onder ergere omstandigheden was iets wat best wel in de familie zat. Onze ouders hadden ons altijd gezegd dat het wel goed zou komen. Ook waren we bijna altijd positief. We verschilden niet erg veel, behalve ons uiterlijk dan. Ik ga langs hem zitten en leg mijn hand op zijn schouder. Ethan was twee jaartjes jonger en we waren altijd al goede vrienden en broers geweest.

[ik ben echt slecht met begin posts]

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 18:58 ]

Vraagje : Is er ook een rollen topic ?

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

RainbowDay schreef:
Vraagje : Is er ook een rollen topic ?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
(...)

Nah.

In deze RPG en de story (:

Al mist de helft in de story kwam ik achter.

Wie staat er nog niet in de story in de lijst van personages?
(De lijst emt relaties werk ik later vanavond of morgen nog bij)

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

@RainbowDay > dit is ook gewoon het rollentopic. (:

Katherine Misha Carter.
Dag drie en nog steeds geen teken van ander leven. Ver had ik ook nog niet gelopen, bang om te ontdekken dat ik nog de enige was die de verschrikkelijke ramp had overleefd. Daarom bleef ik maar hier, al wist ik dat ik vroeg of laat op zoek zou moeten gaan naar eten. Ik koos voor laat.
Het honger en dorst hebben was misschien nog wel het meest erge, wat veel erger was, was de stank van lijken. En de stilte, die verschrikkelijke stilte. Meerdere malen had ik hard geroepen, gewoon een simpele "hallo", maar er was nooit antwoord gekomen.
'Hallo?' riep ik nogmaals, om mezelf ervan te overtuigen dat er echt niemand meer was. 'Fuck.'
Hoewel ik mijn huis, of tenminste, wat er van over was, niet wilde verlaten, wist ik dat hier blijven zitten geen zin had. Ik moest actie ondernemen en op zoek gaan naar leven, wie weet zit er nog iemand opgesloten onder het puin. Ik stond op en liep wat vooruit, wat niet geheel makkelijk was vanwege de grote brokstukken en besloot op zoek te gaan naar hetgeen wat vroeger het winkelcentrum was, om te zien wat daar nog wat van over was en als het kon toch nog wat voedsel in te slaan.


Ethan Joseph Sicks
Ik knikte toen mijn broer me vroeg of alles goed was.
'Gaat prima, kan niet beter,' zei ik een tikkeltje sarcastisch en opende mijn ogen. 'Wat gaan we doen? We zitten nu al drie dagen hier en dat gaat ons geen ene reet verder helpen.' Ik kuchte even en richte me nu meer op hem.
'Denk je dat er meer overlevenden zijn? Ik geloof dat namelijk wel en ben van mening dat we hen dan ook moeten gaan zoeken. Wat denk jij, Aiden?' Ik vroeg naar zijn mening, maar mijn beslissing stond vast. Als Aiden het niet met me eens was, zou ik net zo lang door discussiëren met hem, totdat hij ook van mening was dat we naar overlevenden moeten zoeken.

everything, in time

Aiden
Ethan antwoorden met licht sarcasme. Ook vraagt hij wat we verder gaan doen. Ik deel zijn mening dat hier blijven zitten geen goede optie is. Mijn volledige aandacht is weer bij Ethan als hij even kucht. Ik kan er niks aan doen, maar nu rinkelde alle alarmbellen als hij ook maar enig teken van minderheid toont. 'Denk je dat er meer overlevenden zijn? Ik geloof dat namelijk wel en ben van mening dat we hen dan ook moeten gaan zoeken. Wat denk jij, Aiden?' vraagt hij. Daar moet ik even over na denken. Ik haal mijn hand van zijn schouder. 'Dat zou best eens kunnen,' zeg ik. Ik had er eigenlijk nog niet over nagedacht. Ethan schijnbaar wel. 'Dan hebben we in ieder geval een idee wat we gaan doen en misschien kunnen zij wat meer vertellen.' Met een glimlach kijk ik hem aan. Ook al zijn we goede broers, als we eenmaal in een discussie zijn, zijn we allebei even fel tegen elkaar. Ik kijk even om me heen of ik al ergens snel iets vind wat we kunnen gebruiken. Veel meer dan puin en brokstukken zie ik niet.