[RPG] Snowflakes • 13 - Speeltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Sueno)
Nairawen (Imperialism)

Interius
Leyla (Sueno)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Sueno)
Laetitia Tsark (C18)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Arianna (Fae)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Imperialism)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)
Cherelle (Sueno)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla
Silvano x Raveny

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]

-

Vedran
De agent legde een hand op haar schouder, die ik het liefst weg wilde slaan.
"Mevrouw Manta, u bent nog in shock van de gebeurtenissen. Dat begrijp ik best, maar deze man hier zal u niet langer tot last zijn."
De rechter kwam weer binnen en even was het doodstil in de zaal voor hij zijn oordeel over me uitsprak.
"Deze crimineel wordt bij deze veroordeeld tot 80 jaar gevangenisstraf wegens mishandeling, ontvoering, verkrachting en pedofilie."
Tachtig jaar. Levenslang dus.
Verslagen zakte ik niet op de grond.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Tachtig jaar, in de gevangenis. Nee. Nee.
Onbewust sloeg ze een hand voor haar mond, zakte moedeloos terug op de stoel. Haar goudblonde lokken vielen aan weerskanten van haar gezicht naar voren toen ze haar hoofd verslagen naar voren liet zakken, haar andere hand bedekte ook de tranen, het verdriet.
Haar schouders schokten, maar niemand leek het echt te deren. Iedereen dacht dat ze gek was.
Was dit maar een nachtmerrie. Maar dat was het niet, het gebeurde echt. Vedran werd uit haar leven gerukt, voor altijd.

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 23:12 ]

-

Elias
Ik beet zo hard ik kon op mijn wang om niet hardop te gaan lachen.
Ik had het voor elkaar gekregen!
Die klootzak zat voor de rest van zijn leven in een cel weg te rotten en Leyla... oh, ik had vrij spel over haar. God, wat zou haar nog veel te wachten staan. Vanochtend was enkel een voorproefje geweest.
Ik draaide mijn hoofd, keek haar aan.
Mijn gezicht was neutraal, maar ze zou de blik in mijn ogen begrijpen.
Je bent van mij, schatje.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Na een paar minuten keek ze voorzichtig op, streek de tranen van haar gezicht. Het had geen nut, aangezien ze bleven lopen.
Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de plek waar Elias zat, ze voelde zijn hebberige blik op haar branden, de tevredenheid die waarschijnlijk in zijn ogen na lag te smeulen.
Dat was echter niet het belangrijkste op dat moment. Als het Vedran uit de gevangenis had gehouden, had ze het gemakkelijk nog een dag bij Elias kunnen uithouden.
Ze beet op haar onderlip toen die zacht begon te trillen, keek naar de kleine cel waar Vedran in het gezeten. Maar zijn gezicht was niet meer te zien. Was hij verslagen in elkaar gezakt, of al meegenomen door de politie?
Haar hart brak bij beiden mogelijkheden.

-

Vedran
Na wat naar mijn gevoel uren leek, ging mijn celdeur weer open en kwamen er welgeteld vijf agenten binnen. Ik was nu ineens een zware crimineel.
Mijn handen werden opnieuw stevig vastgebonden op mijn rug zodat ik ze niet meer kon bewegen en met een agent voor me, twee naast me, een achter me en een dáár weer achter ging ik de cel uit.
Links van me zag ik Elias en mijn spieren spanden krampachtig samen, waardoor de agenten meteen weer waakzaam waren en hun handen naar de pistolen gingen.
Maar een eindje daar vandaan zag ik Leyla en mijn strijdlust verdween.
Ik wilde alleen nog haar in mijn armen hebben, mijn handen in haar zachte haren en mijn lippen op de hare om haar weer te vertellen dat ik van haar hield.
Was het nu al voorbij?
Zou ik haar echt tachtig jaar niet meer zien, met andere woorden, nooit meer zien?
Was dit ons afscheid?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ugh.
*geeft zichzelf een mep omdat ze anders bijna als een loner achter haar laptop gaat zitten janken* :'D

Leyla Manta
Voetstappen klonken, en meteen draaide ze zich om. Haar lange lokken zwaaiden mee met de plotselinge beweging, daalden weeldering over haar schouders naar beneden.
Ze voelde Vedran's ogen op haar gericht, schudde met haar hoofd alsof de agenten hem dan als getrainde honden los zouden laten. Tot het einde hield ze haar blik op hem gericht, voelde haar keel branden.
'Ik hou van je,' vormden haar lippen nog geruisloos, voor ze uit elkaars gezichtsveld zouden verdwijnen.
Voor altijd.

-

Ssst! Ik doe al met je mee. Schrijf niet zo goed, ja ):

Vedran
Ik had geen tijd om te antwoorden en dat was een steek in mijn hart. Ik had mijn hoofd nog wel omgedraaid, wilde nog iets roepen, maar de agenten liepen in de weg en hadden me ruw weggeduwd, het busje in.
Tijdens het ritje naar de gevangenis die maar erg kort was voelde ik mezelf steeds somberder worden en tegen de tijd dat ik een gevangenis outfit aanhad en in mijn nieuwe kamer voor de komende tachtig jaar zat, waren de tranen weer gaan stromen.
Ik was de enige persoon in mijn leven waar ik van hield, en die van mij hield, kwijtgeraakt. Ik verborg mijn handen in mijn gezicht, sloot mijn ogen en deed aan mezelf en aan Leyla een belofte, al kon ze het niet horen.
"Leyla, mijn lief, ik beloof je dat ik vrij zal komen. Ik beloof je dat ik weer bij je kom. Ik beloof je dat ik nooit zal stoppen met van je te houden."

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Damn fuck, I'm crying. (no_chears)

Als jij ook stopt met zo goed schrijven.

Leyla Manta
Een snik kwam over haar lippen, sneerde door de voor de rest doodstille zaal. Haar gezicht werd weer achter haar handen verborgen, ze voelde de tranen langzaam langs haar handen, polsen naar beneden glijden, sommigen legden een spoor af over haar jukbeenderen en wang.
Ze voelde hoe alle ogen op haar gericht waren, maar de meest brandende blik was van één man.
De man die haar leven had verpest, degene waarvan ze dacht dat hij niks ergens zou kunnen doen dan de korte ontvoering. Maar dat had ze mis.
'Mevrouw, moeten we u naar huis brengen?'
Ze reageerde niet, sloot verslagen haar ogen. Het maakte niet meer uit.

-

Elias
Eén van de agenten bood aan om Leyla naar huis te brengen, maar dat nam ik van hem over.
Vannacht sliep ze in mijn bed. Hoewel er vast niet veel geslapen zou worden.
Ik hoefde nu niet meer dat afgrijselijk krot te gebruiken om Vedran af te schudden, dus ik kon haar gewoon laten kennismaken met mijn huisje én met mijn speeltjes.
"Ik zorg wel voor haar," zei ik met een zogenaamd bezorgde stem. Alsof ik bezorgd zou zijn om haar.
Ik wist dat ik nu nog even lief moest doen en dat irriteerde me mateloos, maar dat zou ik allemaal wel inhalen.
Maar nu legde ik zo zacht mogelijk een hand op haar rug en dwong haar met lichte druk omhoog.
"Kom. We gaan naar huis."

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Een schok ging door haar lichaam toen ze een hand op haar rug voelde.
In een flits waren haar handen weg van haar gezicht, sprong ze overeind.
Haar goudbruine ogen vlamden van woede, terwijl ze Elias met gebalde vuist recht in zijn gezicht sloeg. Ze hoorde hoe de toeschouwers als één man hun adem inhielden, voelde haar knokkels branden, maar wat voelde dat goed.
'Probeer het niet,' siste ze.

-

Elias
Heerlijk overdreven strompelde ik achteruit, greep naar mijn kaak.
"Maar Leyla... waar kun je anders heen?"
Nergens en dat wist ze heel goed.
Ik zou haar in een oogwenk gevonden hebben, waar ze ook was, vanaf het moment dat ze hier de deur uit zou lopen zou ik haar achtervolgen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
'Voor mijn part val ik nu dood neer, als ik maar niet bij jou in de buurt ben!'
Alles was nutteloos. Vedran was weg, voor altijd. Ze was aan Elias overgeleverd, wie wist voor hoe lang.
Tranen liepen nog steeds naar beneden, zonder dat ze de moeite deed ze weg te halen.
Ze wilde hier weg. Naar Vedran toe.

-

We moeten straks dan trouwens wel doorspoelen.
Het is een beetje vreemd als Vedran binnen een dag vreemd gaat, Leyla wordt ontvoerd/gemarteld, Vedran haar redt, ze hun liefde verklaren, Vivian ze komt pesten, Elias aangifte doet, Vedran naar de gevangenis wordt gestuurd, Elias Leyla mee neemt en dat Vedran dan ontsnapt en Leyla weer redt :'D

-

Elias
Ik schudde mijn hoofd.
"Ach, lieverd, ik snap het wel. Je bent overstuur. Dan ga ik nu naar huis en zie ik je straks, goed?" Ik zette mijn zoetste, meest vreselijke stemmetje op, bedankte de agenten en strompelde naar buiten.
Eenmaal in de frisse wind zette ik mijn masker af, liep weer normaal en grijnsde triomfantelijk terwijl ik mezelf weer in een boom nestelde, wachtend op Leyla.

Vedran
Pas na een behoorlijke tijd was ik uitgehuild, nu Leyla er niet was om me te troosten.
Het was tijd geweest voor het avondeten, alle gevangen werden daarheen vervoerd maar ik bleef zitten, bleef huilen. Ze waren teruggekomen, in hun cel weer opgesloten en na een tijdje weer opgehaald voor een uur in een soort gezamenlijke ruimte, een uur uit de cel. Na dat uur zat ik nog steeds ineengezakt op de grond, stroomden de tranen nog altijd.
Maar nu, nu alle gevangenen stil waren en de lichten op de gangen uit waren, was ik klaar met huilen. De tranen was op.
Ik krulde mezelf op tot een bolletje op keihard bed in de hoek dat zo klein was dat een stuk van mijn schouder en mijn knieën er gewoon overheen kwamen. En als ik rechtuit lag, dan kwam het bed maar tot halverwege mijn kuiten.
Mijn nieuwe thuis.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ja echt hè :'D
Uhm oke, paar jaar verder dan? Of dagen? Of weken? Of maanden?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen