• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Sueno)
    Nairawen (Imperialism)

    Interius
    Leyla (Sueno)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Sueno)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Arianna (Fae)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Imperialism)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)
    Cherelle (Sueno)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla
    Silvano x Raveny


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"


    -

    Vedran
    Had ik dat goed verstaan? Ze wílde me juist bij haar, na wat Elias met haar gedaan had? Het was zo moeilijk voor te stellen, maar als zij dat wilde, zich daar beter door voelde, dan deed ik dat.
    Ik stond op en liep naar haar toe, kwam naast haar zitten op de bank, sloeg mijn arm om haar schouder en trok haar tegen me aan, terwijl ik heel zacht een klein, voorzichtig kusje op haar wang drukte.
    Ik voelde me zo schuldig. Zo ontzettend schuldig.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Er was zoveel verschil met hoe Elias met haar om was gegaan, en hoe voorzichtig en teder Vedran nu deed. Het was meer dan genoeg om een duidelijk verschil te merken, om geen verband te kunnen leggen met de eerdere aanrakingen.
    Haar gezicht verborg ze weer tegen zijn borst, ze sloot haar ogen en liet haar hele lichaam tegen hem rusten.
    'Je ruikt vreemd,' merkte ze na een paar seconden afwezig op.
    Niet dat dat echt het belangrijkste was op dat moment, maar ze wilde er niet echt over praten. En gelukkig vroeg hij er ook niks over.


    -

    Vedran
    Ik voelde me meteen ongemakkelijk worden toen ik besefte dat Vivian hier op meerdere plekken in huis wel een spoor had nagelaten.
    Mijn kamer, mijn bed en...- met een schok viel mijn blik op haar jas die nog altijd over de stoel hing, schuin achter me. Die was ze vergeten mee te nemen. Oh. Dear. God.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Ik moet even naar de bieb, ben zo terug! ×


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Vergeten?
    Dat kreng heeft gewoon een hint laten liggen (cat)

    Whee D:
    Tot zo dan <3

    Leyla Manta
    Na een paar seconden richtte ze zichzelf op, liet haar vingertoppen langs zijn kaaklijn glijden en volgden die beweging met haar ogen. Daarna keek ze hem voorzichtig aan, behoedzaam vanonder haar lange, donkere wimpers.
    'Dank je,' zei ze met een zachte stem, maar er klonk niks anders dan de waarheid in.
    Haar lippen leken te branden om weer iets zachts te voelen, waardoor ze die behoedzaam naar die van haar bracht. Heel even gleden haar lippen over de zijne, onwillekeurig kwam er een rilling over haar rug. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten.
    Het was een heel korte kus, vederlicht. Maar naar haar idee sprak er meer uit dan ze met woorden duidelijk zou kunnen maken. Wat ze vermoedde voor hem te voelen.
    Haar blik was ondertussen al weer half dicht gezakt, tot ze een felrode plek vanuit haar ooghoek zag. Langzaam keek ze op, haar spieren spanden zich weer aan toen ze de lange, strakke jas herkende.
    'Wat..?' begon ze, maar ze was niet in staat haar zin af te maken.
    De angst die haar net had verlaten, kwam in één klap weer terug. Vivian's jas, in dit huis.
    Was ze met hem mee gegaan? Hadden ze..?
    Opeens schoot ze overeind, schoof naar het andere uiteinde van de bank. Met grote, beschuldigende ogen keek ze hem aan, voelde de tranen weer terugkomen, probeerde ze tegen te houden.
    Haar maag draaide zich om bij het beeld dat zich voor haar netvlies vormde.
    Terwijl Elias haar had vastgebonden en vernederd, lag hij met Vivian in zijn bed. Het bed waar hij haar had ontmaagd, waar ze in slaap was gevallen in zijn armen.
    Haar vingernagels drukten zich in de bank, haar kaken klemde ze op elkaar.

    [ bericht aangepast op 1 dec 2011 - 20:04 ]


    -

    Vedran
    Ik beet om mijn lip zodra Leyla het had gezien. Meteen schoof ze van me weg, waardoor mijn arm nutteloos naast me neerviel.
    "Leyla... het spijt me... het is..." Wat wilde ik eigenlijk zeggen? Dat het niet was wat ze dacht? Want dat was het wel. Ik had in bed gelegen met Vivian, terwijl zij...
    Ik had me nog nooit zo schuldig gevoeld over iets. Nee, sterker nog; ik hád me nog nooit schuldig gevoeld in mijn leven. Maar nu wel. Ik had er zo'n spijt van.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    'Wát is het?'
    Het voelde vreemd hoe haar stem over haar lippen kwam. Scherp, gebroken, gekwetst, boos. Alles tegelijkertijd, en het was de meest onlogische bal van gevoelens die ze ooit had gevoeld.
    Haar goudbruine ogen boorden zich in de zijne, riepen de beschuldigingen die ze even niet kon zeggen, nu ze zichzelf nog niet bij elkaar had kunnen rapen.


    -

    Vedran
    Om één of andere reden kon ik haar niet meer aankijken en zien hoe gekwetst ze was. Ze wist wat er was gebeurd, het lag zo voor de had.
    "Het is een enorme fout geweest, Leyla..." Ontkennen had geen zin, dan zou ik ook nog liegen en dat zou het alleen maar erger maken.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Behoedzaam probeerde ze de brok in haar keel weg te slikken, maar de schrijnende pijn leek enkel erger te worden.
    'Wat zei je ook alweer, Vedran?
    "Zolang jij er bent, verlang ik niet naar een ander." Kon ik dan niet even weg zijn, zonder dat jij..?'
    Ze voelde hoe haar onderlip begon te trillen, beet erop om het te voorkomen. Haar ondertanden duwden zichzelf in de kleine wond die Elias' had veroorzaakt aan de binnenkant van haar lip.


    -

    Drama is epic *O*


    -

    Vedran
    "Ze... ze ging niet weg..." ik weet niet waarom, maar ik wilde het uitleggen, dat ze het begreep. Normaal gesproken zou ik hier niets om geven, had het alleen maar hilarisch gevonden als andere meisjes zo gekwetst waren, maar met Leyla was het anders. Het deed mij ook pijn. Alsof ik... alsof ik echt iets voor haar ging voelen.
    Bij dat idee schudde ik even met mijn hoofd, verdrong de gedachte snel weer. Dat kon niet. Onmogelijk. Maar toch bleef ik uitleggen.
    "Ze stond zo dicht tegen me aan... haar hand in mijn broek... en ik, ik kon de verleiding niet weerstaan en toen..." Ik zuchtte. De rest kon ik maar beter niet vertellen, dat wist ze al.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Yes it is :9~


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Ze stond op, voelde hoe wankel ze nog op haar benen stond, maar negeerde het. Haar blik schoot even naar de zijne, ontweek hem toen weer bewust.
    'Ik hoop dat je genoten hebt van je wip,' sneerde ze, en keerde hem letterlijk de rug toe. 'Het was vast een opwindend idee dat ik een gemakkelijke prooi was.'
    Toen Vedran uit haar beeld was verdwenen, haalde ze even diep adem. Met twee handen haalde ze haar lange, blonde lokken naar achteren, haalde diep adem en liet die weer ontsnappen in een trillende zucht. Haar ogen kneep ze even dicht, maar toen ze hen weer opende bleek het 't tegenovergestelde effect te hebben.
    Ze voelde hoe de eerste traan zich los vocht uit haar ooghoek.


    -

    Vedran
    Ik stond op, liep haar achterna. Ze mocht niet weggaan nu. Ik wilde dat ze bij me bleef. En niet alleen omdat ze dan veiliger was, maar ook omdat... nee Vedran, je vind haar niet leuk. Niet zo.
    "Nee, ik heb er echt veel spijt van, Leyla. Kun je het me ooit vergeven?"


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Met een snelle beweging streek ze de inmiddels derde traan ruw weg, voelde zijn warmte toen hij achter haar kwam staan. Ondanks dat, liep een rilling over haar rug.
    'Weet ik niet,' zei ze met een zachte stem, waarin haar verdriet gemakkelijk doorschemerde.
    Verdomme, hij hoefde niet te weten dat ze stond te janken als een klein kind. Daarom had ze zich van hem weg gekeerd, omdat ze niet wilde dat hij haar zo zag.


    -