[RPG] ~The Escape #2. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

D101/Caelio
Ik ben te gefixeerd op haar haar om te merken dat ze echt de littekens van mijn armen doet verdwijnen: het gaat traag, als een regendruppel die van een raam glijdt, van blond naar bruin. 'Zo, je bent weer litteken vrij..' Ik schrik wakker uit mijn fascinatie voor haar haar en kijk naar mijn armen. Het is haar nog gelukt ook, merk ik opgewekt. 'Wauw, enorm bedankt,' zeg ik aangenaam verrast. 'Heb je nog wat te doen vanmiddag?' vraagt ze. Ik schudt mijn hoofd. 'Nee, het is te zeggen; ik moet even mijn muziekinstallatie afzetten, maar dat is het. Zin om mee te komen?' Elissa dus. Ze lijkt een beetje verlegen, maar ik ben best nieuwsgierig naar haar.

[ bericht aangepast op 14 nov 2011 - 23:17 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

[Sorry dat ik nu pas weer Reageer ]
Elisa Nera Serper
Hij had nog grote ogen vast verast door mjn haar en natuurlijk mijn ogen die naar kleuren veranderde. zo kon ik verschillende krachten gebruiken. mijn ogen waren een kleurenmix, maar bij een bepaale kracht hadden ze een bepaalde kleur. Blauw was van het Healen Ik maakte iemands huid dan ook blauw dat was een bijwerking, maar zodra het genezen was kwam er een gloed overheen en was het in een minuut verdwenen. Als ik niets deed had ik altijd goude ogen. Zo kon ik altijd iemand uitschakelen.mijn geluidsgolven waren een marteling en niemand kon zich dan nog veroeren. 'Zin om Mee te komen?' Vroeg Caelio Waardoor ik opschrok uit mijn gedachte. Zijn blauwe kronkelende ogen ogen waren betoverend. Ik ging met mijn hand door mijn lichtbruine klitvrije haar. 'Ja is goed, Misschien kunnen we zo even naar buiten even in de openlucht, wel binnen de tralies,Helaas...' Ging ik verder. Ik veegde het unhappy face weg en toverde er een glimlach op. Mijn ogen waren nu goud kleurig. Goud was de pieptoon kleur. Ik had ook nog rode ogen. Dat betekende dat ik iemand kon manipuleren. maar niet zomaar ik kon in een fractie van een seconde in iemands hoofd kruipen en alles veranderen. dat zou ik nooit doen als het niet nodig was. Mijn Heal gave werkte altijd als iemand me aanviel en me open beet healde mijn lichaam meteen. Als mijn arm van mijn romp erafgescheurd werd groeide hij terug hoe ver hij ook gegooid werd. Ik kon nooit dood. Behalve door ouderdom. De enig manier hoe ik dood was was door Gif....

I'm finally back, Finally after a Year break

Lykos -> Inkheart

Do it scared, but do it anyway.

Oké, ik ga proberen dit weer wat tot leven te wekken ;o

B72/Emily Green
"Je bent erg goed. Je hebt talent," het compliment dat hij haar geef deed haar licht blozen. "Ach, talent kun je het niet noemen," mompelde ze zachtjes. Hij antwoordde dat hij gitaar en piano bespeelde, al trok het laatste hem meer aan. Ze knikte, zijzelf had ook een zwak voor de piano.
"Speel je nog meer dan piano?" vroeg hij haar en overviel haar daar meteen ook een beetje mee. "Wel, eigenlijk elk instrument dat er bestaat," gaf ze schoorvoetend toe, ze wou niet opschepperig overkomen, maar om er nou over te liegen vond ze ook weer zo vreemd. "Het zit zo, mijn 'gave' is dat ik alles heel snel leer. Talen, wiskundige dingen, het bespelen van instrumenten.. Zo bespeel ik bijvoorbeeld ook harp, dwarsfluit en naja, alles wat je hier vind en meer dus," legde ze uit en glimlachte wat bescheiden. "Soms is het wel wat saai om alles zo snel en meteen foutloos te kunnen, maar aan de andere kant is 't wel oké. Zal ik jou anders wat leren?" vroeg ze hem vrolijk. "Ik kan je alles leren wat je wilt."

C13/Sky Leah Morgan.
Verveeld zat ze in der cel, mokkend, kwaad op Scott. Verdomme, ze wilde naar buiten.. Maar dat zou betekenen dat ze zich moest gedragen als een mak lammetje, alle bevelen van die hufters moest opvolgen en ze at nog liever haar eigen schoenen op dan dat ze dat zou doen. Haar gedachten gingen naar de aanpassing die Scott van plan was te maken, ze moest hier weg voordat hij de kans kreeg weer met haar DNA te knoeien. Straks ging ze nog dood, of kreeg ze nog engere gaven. Er ging een huivering door haar heen, ze moest hier weg.. Maar hoe? Ze kon niet alleen, ze had iemand nodige met een handige gaven.. Ze beet op haar onderlip en dacht na, ze moest naar buiten zien te komen.. Iemand manipuleren, iemand emt een handige gaven die nog wel eens handig kon zijn bij het ontsnappen. Ja, dat moest ze doen. Tevreden over haar plan ging ze op haar bed liggen, de vorige keer was ze ontsnapt, maar weer gevangen.. Als ze iemand bij zich zou hebben met een of andere goede gave, dan kon hij haar helpen weg te komen en nooit meer terug te hoeven. Daarvoor moest ze wel eerst iemand vinden, een jongen, die waren makkelijker te manipuleren.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Rpg Tot leven wekken!!!! ]
Elisa Nera Serper
Ik liep mee met Caelio naar de kamers een meisje ik dacht dat het Leah was keek droevig voor zich uit. 'Cael Ga jij maar ff je muziek uitdoen ik ga kijken wat er met haar is.' zei ik met een knipoog. Ik was een vreselijke bemoeial. Dat wist ik. Ik keek naar het slot en pateel sleutel die er boven zat. Ik klikte hem open. 'Gaat het wel?' Vroeg ik toen ik haar niet zo blije gezicht zag. Haar ogen keken bedroefd ookal had ze een glimlach. Ze was aan bet denken. Ik ging naast haar op het bed zitten. 'Sorry ik ben Elisa Nera Serper A11 Net weer gevangen. 5x ontsnapt.' Zei ik ter informatie. 'En wie ben jij?' Zei ik geïnteresseerd.

I'm finally back, Finally after a Year break

Die gaat een uitbrander krijgeeeen ;p

B72/Emily Green
"Je bent erg goed. Je hebt talent," het compliment dat hij haar geef deed haar licht blozen. "Ach, talent kun je het niet noemen," mompelde ze zachtjes. Hij antwoordde dat hij gitaar en piano bespeelde, al trok het laatste hem meer aan. Ze knikte, zijzelf had ook een zwak voor de piano.
"Speel je nog meer dan piano?" vroeg hij haar en overviel haar daar meteen ook een beetje mee. "Wel, eigenlijk elk instrument dat er bestaat," gaf ze schoorvoetend toe, ze wou niet opschepperig overkomen, maar om er nou over te liegen vond ze ook weer zo vreemd. "Het zit zo, mijn 'gave' is dat ik alles heel snel leer. Talen, wiskundige dingen, het bespelen van instrumenten.. Zo bespeel ik bijvoorbeeld ook harp, dwarsfluit en naja, alles wat je hier vind en meer dus," legde ze uit en glimlachte wat bescheiden. "Soms is het wel wat saai om alles zo snel en meteen foutloos te kunnen, maar aan de andere kant is 't wel oké. Zal ik jou anders wat leren?" vroeg ze hem vrolijk. "Ik kan je alles leren wat je wilt."

C13/Sky Leah Morgan.
Toen ze het slot van haar celdeur hoorde klikken ging ze meteen overeind zitten. "Gaat het wel?" vroeg de persoon die in de deuropening verscheen, duidelijk geen laborant. "Sorry, ik ben Elisa Nera Serper A11. Net weer gevangen, 5 keer ontsnapt," vertelde ze haar en Leah trok arrogant haar wenkbrauw op en stond op. "Ten eerste, hoe in godsnaam kom jij binnen?" viel ze tegen haar uit. "Ten tweede, het boeit me geen flikker wie je bent en het gaat je niks aan wie ik ben, steek je neus maar in andermans zaken!" Ze keek haar fel aan, haar ogen schoten kort naar de deur die open stond. Hoe kwam zij binenn? Er zat een code op en een of andere vreemde scan.. Hij deed 't op vingerafdruk, niemand kon zomaar de cellen openen..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Elisa Nera Serper.
Ik stapte achteruit. Ik schrok van haar ze was zo fel. Ik wou alleen maar helpen. Ze verdrong tranen! Maar door woede werden haar ogen langzaam andere kleuren. Bij rood stopte de kleuren en ik keek in haat hoofd. Een weze in mij had dat gedaan. Ik zag allemaal informatie. Ze was bang ze wou ontsnappen ze kon veranderen in een vos. Ze hate haat gave. Ik wende mijn blik af. Ik hoefde nooit perse te manipuleren om in iemands hoofd te kijken ook als ik informatie wou. Nu ging het per ongeluk. Mijn gave had Mijn geheugen terug gegeven. 'Als je wilt wil je ik helpen ontsnappen..' Fluisterde ik naar haar terwijl ik naar achteren liep. 'anders laat ik je met rust en doe ik de deur weer dicht.'zei ik met en knipoog. Iedereen had een keuze. Maar Leah wou vrij... Ze kon gewoon geen nee zeggen. Ze wou vrij zijn weg van de proefjes.

I'm finally back, Finally after a Year break

B72/Emily Green
"Je bent erg goed. Je hebt talent," het compliment dat hij haar geef deed haar licht blozen. "Ach, talent kun je het niet noemen," mompelde ze zachtjes. Hij antwoordde dat hij gitaar en piano bespeelde, al trok het laatste hem meer aan. Ze knikte, zijzelf had ook een zwak voor de piano.
"Speel je nog meer dan piano?" vroeg hij haar en overviel haar daar meteen ook een beetje mee. "Wel, eigenlijk elk instrument dat er bestaat," gaf ze schoorvoetend toe, ze wou niet opschepperig overkomen, maar om er nou over te liegen vond ze ook weer zo vreemd. "Het zit zo, mijn 'gave' is dat ik alles heel snel leer. Talen, wiskundige dingen, het bespelen van instrumenten.. Zo bespeel ik bijvoorbeeld ook harp, dwarsfluit en naja, alles wat je hier vind en meer dus," legde ze uit en glimlachte wat bescheiden. "Soms is het wel wat saai om alles zo snel en meteen foutloos te kunnen, maar aan de andere kant is 't wel oké. Zal ik jou anders wat leren?" vroeg ze hem vrolijk. "Ik kan je alles leren wat je wilt."

C13/Sky Leah Morgan.
Ze merkte dat ze schrok van haar felheid en glimlachte zelfingenomen. Leah keek even verbaasd toen de irissen van het meisje leken te verkleuren, maar negeerde 't verder. Hoe wist zij dat ze van plan was te ontsnappen? Wantrouwend vernauwde ze haar ogen. "Ik weet niet waar je het over hebt, ontsnappen is hier onmogelijk. Trouwens, Scott zal me toch wel weer vinden en je mag de deur dicht doen.." ze pauzeerde kort en glimlachte toen tevreden, "nadat ik naar buiten ben gegaan in ieder geval," voegde ze eraan toe en stapte naar buiten. Tot haar verbazing zag ze dezelfde jongen als die ze eerder bij Scott gezien ahd (Caelio, die is er toch?). "Jij weer?" vroeg ze en richtte zich toen op 't meisje, ohja, Elisa heette ze. "Doe de deur maar dicht, voordat ze argwaan krijgen." Het kwam eruit als een bevel en dat was het eigenlijk ook.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Elisa Nera Serper
Ik deed de deur dicht nadat we eruit waren. Ik keek even snel of er camera's of sensoren waren, maar die waren er niet. 'Ik weet dat je wilt ontsnappen, maar dat kan niet met jou Gave je zoekt een sterke gave. Zodat je wel kan ontsnappen. Zodat Scott geen proefjes meer op je doet of nog erger je gave gaat veranderen. Ik kan helpen ik ben krachtig en heb een handige gave,ik bedoel handige Gaves.' ik trok een wenkbrauw op. Als uitdaging natuurlijk. Ze wou vrij zijn. Als ze dat niet wou wijde ik dit gesprek gewoon uit haar geheugen. 'Ik ontsnap zo ie zo wel met of zonder jou.' Zei ik uitdagend.

I'm finally back, Finally after a Year break

[Antwoord deze RPG mag gewoon niet stilvallen

I'm finally back, Finally after a Year break

D101/Cealio
'Cael, ga jij maar even je muziek uitdoen, ik ga kijken wat er met haar is.'
'Mijn naam is Caelió,' mompel ik met klemtoon op de laatste 2 letters. Mijn eigennaam is het laatste wat ik nog heb, mijn hele identiteit als mens zit er in en daar laat ik niemand aankomen.
Ik maak aanstalten om we te gaan wanneer Elisa weer met Sky naarbuiten komt. 'Jij weer?' vraagt ze en ik trek als antwoord een wenkbrauw op. Vervolgens beginnen de twee meisjes te bekvechten over ontsnappen.
'... Ik ontsnap sowieso wel, met of zonder jou.' zegt Elisa uitdagend en ik vraag me ironisch af hoe lang het gaat duren voor ze haar in een kamer met een dwangbuis opsluiten als ze zo'n dingen over ontsnappen zo hard roept, midden op de gang. Ik besluit dat het veiliger voor mijn eigen ontsnappingsplannen is als ik nu weg ga. Als iemand me met hen ziet zullen ze mij ook scherper in de gaten gaan houden en dat is wel het laatste wat ik nu kan gebruiken. Bovendien bedenk ik net dat Elisa geen armband draagt om haar gave tegen te gaan. Iemand die beweert al 5 keer ontsnapt te zijn, laten ze toch niet zonder meer rondlopen? Ineens vertrouw ik haar niet meer. Misschien heeft Scott toch meer opgemerkt dan ik dacht en heeft hij haar als test op me afgestuurd. 'Ruzien jullie maar verder,' zeg ik kortaf en met mijn handen in mijn zakken gestoken, draai ik me om en begin weg te lopen.

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 16:01 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

I'm sorry..

Carthal Hollow.
"Ach, talent kun je het niet noemen," mompelde ze zachtjes, kort trok hij zijn wenkbrauw op en keek haar vragend aan. "Het is maar hoe je het noemen wilt. " Kort schoot er een glimlachje over zijn gezicht. Toen hij had gezegt dat de piano hem het meestt aan trok zag hij haar lichtjes knikken. Hij dacht dat het een instemmend knikje was en dat haar voorkeur ook naar de piano ging. Het maakte het mooiste geluid en kon dingen wat je met een drum bij voorbeeld niet kon. Piano's of keyboards konden meer dingen spelen op verschillende tonen en ritmes. Hij keek even naar de grond en wierp zijn blik toen op de deur die dicht was. Zijn blik gleed nog even door het witte lichte lokaal. Er stond echt van alles. Instrumenten die hij kon en instrumenten die voor hem compleet onbekendd waren. "Wel, eigenlijk elk instrument dat er bestaat," gaf ze toe en kort keek hij naar haar voeten die even schuifelden. Hij lachtte even zachtjes toen hij weer naar haar gezicht keek. "Dat zijn er erg veel. " mompelde hij en haalde even een hand door zijn donkere haar. Het was niet echt iets waar voor ze zich hoefde te schamen, maar hij wilde niet al te lief voor haar zijn. Zo was hij namelijk niet normaal. Normaal was hij gesloten en agressief, niet zoals dit zoetsappige gedoe. Hij hield er ook niet van, maar toch deed hij het en de reden daar van wist hij niet. "Het zit zo, mijn 'gave' is dat ik alles heel snel leer. Talen, wiskundige dingen, het bespelen van instrumenten.. Zo bespeel ik bijvoorbeeld ook harp, dwarsfluit en naja, alles wat je hier vind en meer dus," legde ze hem uit waarbij hij er naar luisterde, hij was geinteresseerd en nam de moeite niet het te verbergen. Haar gave interigeerde hem, maar hij zal toch nooit zijn gave op willen geven voor dat talent. Zijn gave betekende nog steeds heel veel voor hem. "Dat noem je nou een gift, ondanks dat het af en toe saai is is het heel erg handig. " Plagerig keek hij haar aan. "Je hoeft je er niet voor te schamen, hier zijn we allemaal raar. Of het nou op de goede manier of slechte manier is, het maakt niet uit. Raar is leuk, normaal zou maar.. Normaal zijn en dan zou mijn interesse al gauw weg zijn. " zijn ogen twinkelde even voor een seconde. Hij was haar gewoon een beetje aan het plagen ookal vertelde hij haar 100% de waarheid. Daar schaamde hij zich ook niet voor. Normaal is té normaal. Raar is fijn, uniek. Je voelt je speciaal. Al was zijn gave veel beter dan die van Sky Leah Morgan, vond hij zelf. Het meisje die een klap nodig had om te kunnen veranderen in een vos. Slechte combinatie, want zo sluw was ze niet eens. Hij grinnikte even bij die gedachtte. Hij daar in tegen was een ander verhaal. Carthal was niet lief, op het moment wel. Diep vanbinnen was hij ook lief. Als hij in zijn verleden niet zo gebroken was geweest. De woede was er nog steeds niet uit en die zal hij ook voor altijd bij zich houden. Zijn hand gleed even over de hobbelige huid van zijn buik waar hij zichzelf zodanig verwond had dat de huid niet mooi meer kon genezen. Op dat moment leek het de enige oplossing, maar het faalde. Hij werd weer wakker geschud door het meisje die hem vrolijk vroeg of hij wat wilde leren. "Nou eigenlijk, kijk ik daar op het moment niet zo naar uit. Je kan me altijd nog meer laten horen. " hij maakte een rustig gebaar dat aanduidde dat hij het leuk vond om nog meer te horen van de andere instrumenten die ze kon bespelen. Ja, hij wilde wel weten wat ze nog meer kon doen. "Mijn mood is niet zo van het leren.. " kort grinnikte hij. Misschien kreeg hij toch nog wel een beetje respect voor het aardige meisje, zou ze diep van binnen bang van hem zijn? Zou ze hem uberhaupt(?) herkennen? Kon ze hem wel? Onopmerkbaar rolde hij even met zijn ogen. Dat HIJ daar zich zorgen over maakte, was eerder iets om zich zorgen over te maken. Sinds wanneer dacht hij daar aan? Het interesseerde hem immers niet. Het was niet interessant. Ze kon hem nu en hij kon haar, dat was genoeg. Niet meer en niets minder. Het was wel fijn om met iemand te spreken waar bij zo ongeveer zichzelf kon zijn, terwijl als hij naar buiten stapte weer de harde koele jongen zou zijn. Het meisje Emily had de zelfde interesse als hem. Muziek. Hij had natuurlijk ook als hobby een beetje moorden, maar dat werd toch als hij moest kiezen weg gedrukt voor muziek. Al zou hij alles op alles zetten om als ze in gevaar kwam, iedereen te vermoorden. Daarbij zal hij ook niet na te hoeven denken. Ze hadden dan wel niks. maar hij voelde zich vreemd schuldig terwijl dat nergens voor nodig was. Hij loog niet eens tegen haar. Was dat niet vreemd?


Beetje inspiratie..

*Schop*

Home is now behind you. The world is ahead!

OPké, eens lezen.

-sorry was week ziek en had veeeel huiswerk-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.