[RPG] ~The Escape #2. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

PHANTOMANIMEISLEKKEER

Fateh
'Of de les al afgelopen is? Als jij dat wilt wel, vandaag heb ik het minder druk dus als je wilt hoef je nog niet te gaan.' soms, met hoge uitzondering heb ik extra tijd, dan vind ik het niet erg om les te geven en ben ik meestal ook in een betere bui dan normaal. Als ze wil, zal ik nog wel iets vertellen of uitleggen.

Do it scared, but do it anyway.

Six
Ze keek even rond voor ze naar het magere lijf in de spiegel keek. Haar lijf. Ze stond in haar beha voor de spiegel die haar haar ribben liet zien, je kon ze tellen. Het probleem was dat ze niet aankwam. Een zachte zucht verliet haar mond en ze weerde zich af en liep naar haar kleding kast. Ze opende de grote kastdeuren en zocht er naar een wit shirtje die ze aan deed waar over ze een zwart vest aan trok. Ze was vrij, leefde in vrijheid en was niet van plan die op te geven. Ze ging nog liever dood. Ze rekte zich even uit en liep naar beneden. Het was de eerste keer vandaag dat ze benedn kwam.

[ bericht aangepast op 12 nov 2011 - 20:17 ]

sorry, emily was nog bij carthal, had me dat dan gezegd xo zal ik reageren nog?>

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hahah sorry,k was t al weer vergeten .__.'
jaa reageer maar ik verwijder Cars post.

ik reageer strakjes of mrogne, ga nu thee drinken.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

D101/Caelio
Bedankt voor je tijd... Bedankt voor je tijd! Alsof ik een andere keuze heb! 'Ja, oké. Dag,' zeg ik ijskoud, maar beleefd terug. Dan sta ik op de gang. Eigenlijk heb ik nog geen zin om terug te gaan naar mijn kamer, ik voel me weer een stuk actiever en heb vreemd genoeg wel zin in gezelschap nu. Ineens bedenk ik me dat ik mijn muziekspeler ben vergeten af te zetten, dus ik begin terug naar de kamers te lopen. Wie weet kom ik nog iemand interessant tegen.

Home is now behind you. The world is ahead!

ik zit vast, en zo veel kan ik niet doen met Six

Elisa Nera Serper
Niemand kwam ik tegen. Zuchtend liep ik naar mijn eenzame kamer waar ik een jongen zag. Hij zag er aardig uit en zijn ogen leken te bewegen. Glimlachend keek ik hem aan. 'Hallo ik ben Elisa.' Probeerde ik zo optimistisch mogelijk te zeggen. Terwijl ik mijn hand uitstak. Toen ik hem van top tot teen bekeek zag ik kleine littekens. Misschien kon ik hem helpen. 'Zal ik helpen om die littekens weg te halen? Ik kan Healen.' Probeerde ik aardig te zeggen. Ik kon alles maken in het menselijk lichaam behalve tegen gif kon ik alles oplossen. Ik hoopte dat hij me mocht.

I'm finally back, Finally after a Year break

Waar is Six dan? :'D

B72/Emily Green. ~ Trouwe Mutant.
"Falling Star?" vroeg ze met ene glimlachje, een van de velen nummers die ze kende. Emily nam plaats op de pianokruk en begon et nummer te spelen, het was een mooi nummer vond ze en ze was dan ook blij dat ze het zelf kon spelen. Foutloos, het juiste tempo en de juiste toetsen, soms was het saai dat ze alles direct foutloos kon doen, dat ze geen groei door kon maken, maar zo af en toe was het ook handig en prettig. Toen ze klaar was keek ze Carthal met een glimlachje aan. "Kan jij eigenlijk een instrument bespelen?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist enkel de saaie dingne van de mutantne hier, hun 'code naam' en hun gaves, hoe ze eruit zagen.. Maar gewone dingen werden hier nooit besproken en onderwerpen zoals familie en dergelijke werdne al helemaal gemeden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yee nu heb ik weer meer tijd, dus besluit ik weer mee te doen en een nieuw persoon erbij te maken. Heb ik veel gemist?

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Louise Catherina Youe Heart
Ik keek in mijn agenda. Misschien Cole vandaag nog doen? rustig liep ik door de gangen tot ik bij de lichtcel aankwam. ik drukte een paar toetsen in en een armband vloog naar hem toe zodat zijn gave iet zou werken. Nadat ik een klik hoorde deed ik de deur open. 'C44 Meekomen.' Zei ik Op een normale, maar dringende toon. Ik wenkte hem mee. Mijn uitvinding was geweldig... zo konden mutanten niet hun gave gebruiken en niet ontsnappen. Ik deed mijn lab open en wachte tot hij naar binnen zou stappen.

I'm finally back, Finally after a Year break

D101/Caelio
'Hey, Elisa,' glimlach ik tegen het meisje terwijl ik haar hand schud. Ik kan me niet herinneren haar ooit te hebben gezien, maar op het eerste gezicht lijkt er niets mis met haar. Ik zucht inwendig. Natuurlijk is er iets mis met haar, met iedereen hier is er iets mis. 'Ik heet Caelio.'
Ik zie haar naar haar arm kijken en heb al spijt dat ik de mouwen van mijn trui heb opgestroopt. Mijn blauwe bloed was in het begin nóg veel fascinerender dan nu -ze wennen er nooit aan-, met als resultaat meerdere littekens op mijn armen. 'Zal ik helpen om die littekens weg te halen? Ik kan Healen.' Healen? Mja, eens je het hier gewoon bent, kijk je van niets meer op.
'Graag, dat zou... echt heel vriendelijk van je zijn,' glimlach ik.

Home is now behind you. The world is ahead!

Carthal
"Falling Star?" vroeg ze met ene glimlachje. Hij grijnsde kort, "Meer komt niet bij me op. " fluisterde hij en keek even naar de grond. Eigenlijk was hij niet van plan geweest te fluisteren, het leek wel alsof er niks uit zijn keel kon komen dan.. dat. Kort glimlachtte hij toen ze plaats nam achter de piano en het lied begon te spelen. Het klonk geweldig goed. Ze had veel talent. Hij grijnsde even naar haar toen ze klaar was. "Je bent erg goed. Je hebt talent." zei hij naar waarheid, iets wat hij niet vaak deed. Het leek wel alsof deze kamer hem een rustige energie gaf. Hij zei namelijk niet vaak wat hij dacht en hier.. deed hij dat alsof het er uit stroomde, zonder dat hij daar bij nadacht. Haar nieuwsgierige vraag deed hem even wakker worden. "Ik bespeel de piano en de gitaar. Al trekt een piano mij het meest aan. " Hij glimlachtte even kort en liet zijn blauwe ogen over haar heen glijden. "Speel je nog meer dan piano? " hij keek haar vragend aan. Hij was nieuwsgierig, al zeiden zijn ogen dat niet. Daar zat geen gevoel in. Niet meer. Daarom kon hij goed liegen. Zijn ogen vertelden niets, enkel zijn stem kon dingen vertellen en dan was de vraag nog of hij niet loog.

Elisa Nera Serper
Ik keek hem glimlachend aan. 'Ja Dat zou... echt heel vriendelijk van je zijn.' glimlachte hij. ik pakte zijn hand vast en concentreerde me op zijn lichaam. Een blauwe gloed kwam over mij heen en daarna over Caelio. Mijn haar, dat blond was, veranderde langzaam in bruin. toen ik mijn ogen weer opende was zijn lichaam vlekkenloos. Glimlachend keek ik hem aan. 'Zo je bent weer litteken vrij..' Zei ik terwijl een glimlach rond mijn lippen sierde. 'Heb je nog wat te doen vanmiddag?' Zei ik met een nerveuze glimlach. Hij was aardig. Hij had iets met water dat zag je in zijn ogen en bloed.

I'm finally back, Finally after a Year break